Chapter 27 เล่ห์ลวงของโลกมนุษย์.
"จงซาน!"เทียนหลิงเอ๋อที่อุทานออกมาเสียงดัง.
ได้ยินเสียงของจงซาน ทำให้หัวใจของเทียนหลิงเอ๋อเต้นโครมคราม จะด้วยเหตุผลใดก็ไม่รู้ นับตั้งแต่เหตุการณ์อีกาเหมันต์แล้ว เทียนหลิงเอ๋อก็เชื่อใจจงซานเป็นอย่างมาก ราวกับว่าเขาเป็นคนที่เหลือเชื่อสามารถจัดการทุกอย่างได้.
ทุก ๆ คนที่หันหน้าไปมองจงซานที่ค่อยเดินเข้ามา.
จงซานที่เหน็บดาบยักษ์สีดำทมิฬและที่ด้านหลังเขานั้นมีชายในชุดขาวถือทวนยาวตามมาด้วย.
"ถังเสี่ยวโหยว?"จ้าวโส่วเซี่ยงที่จ้องมองออกไปด้วยท่าทางสับสนไปยังชายชุดดำสะพายกระบี่ด้านหลัง.
"จ้าวโสวเซี่ยง."ชายในชุดดำที่ทักทายออกมา อย่างไรก็ตามน้ำเสียงของเขานั้นไม่ได้แสดงท่าทางแสดงความเคารพแต่อย่างใด.
"ศิษย์น้องของเจ้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป ขณะที่กวาดตามองจ้าวโสวเซี่ยง
"ไม่ เขาเป็นศิษย์ของหมู่บ้านกระบี่พิสุทธิ์ ทว่าหมู่บ้านกระบี่พิสุทธิ์และสำนักทวนเหล็กค่อนข้างสนิทกัน บางทีก็ไปหากันบ่อย ๆ "จ้าวโสวเซี่ยงอธิบาย.
"อืม."จงซางพยักหน้า.ไม่ใช่ศิษย์น้องของจ้าวโสวเซี่ยงก็นับว่าเป็นเรื่องดีแล้ว.
"จงซาน ในที่สุดเจ้าก็มาสักที! เจ้าพวกนี้...เงินของข้า...พวกเขาเอาไปหมดแล้ว!"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
ชายในชุดดำ ถังเสี่ยวโหยวที่หันหน้าไปพูดกับเถ้าแก่จินจวนโหลว.
"ขออภัยทุกท่าน จินจวนโหลวของพวกเราปิดหนึ่งวัน ขอให้ทุกท่านเดินทางมาใหม่ในวันพรุ่งนี้."เถ้าแก่จินจวนโหลวที่ประกาศออกมาในทันที.
"นี่มันบ้าอะไรกันนี่? ไม่เห็นเคยปิดมาก่อนเลย! พวกเรายังไม่ได้ทุนคืนเลย!"เหล่าคนมากมายต่างก็โอดครวญออกมา เต็มไปด้วยความวุ่นวาย.
แต่ถึงกระนั้น ทุกคนต่างก็เร่งรีบจากไป ราวกับว่าภัยกำลังมาเยือน.
ข้างในเวลานี้ มีคนเหลืออยู่หกคน เถ้าแก่ เจ้ามือ ถังเสี่ยวโหยว เทียนหลิงเอ๋อ จงซานและจ้าวโสวเซี่ยง.
"ในเมื่อเจ้าเป็นสหายของจ้าวโสวเซี่ยง เช่นนั้นข้าจะปล่อยเจ้าไป."ถังเสี่ยวโหยวที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
"คงไม่สามารถรับได้ ในเมื่อเจ้าต้องการเดิมพันใยต้องปล่อยพวกเราไป เจ้าไม่ต้องการเดิมพันแล้วรึ? มาเล่นพนันกัน."จงซานที่ไม่สามารถยกโทษให้คนเหล่านี้ได้ อีกอย่างเวลานี้เทียนหลิงเอ๋อกำลังหัวเสียเป็นอย่างมาก ที่จริงจงซานที่เฝ้ามองอยู่ตลอด เขาที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง เห็นแม้กระทั่งเทียนหลิงเอ๋อที่กำลังจะร้องไห้ออกมา.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา พร้อมกับนั่งลงข้างหนึ่งของโต๊ะเดิมพัน.
ได้ยินคำพูดของจงซานเช่นนั้น ถังเสี่ยวโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา จ้องมองไปยังจงซาน ประกายตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน.
"ดี ในเมื่อเจ้าต้องการเดิมพัน เช่นนั้นก็มาเดิมพันกัน ทว่า ข้ามีมุกคงหลิง แล้วเจ้าล่ะมีอะไรที่จะนำมันมาเดิมพัน?"ถังเสี่ยวโหยวกล่าว.
ได้ยินเช่นนั้น เทียนหลิงเอ๋อที่เตรียมจะนำอาวุธวิเศษออกมาเดิมพันทันที ก่อนหน้านี้นางกำลังหวาดกลัวอยู่ ทว่าตอนนี้จงซานอยู่ที่นี่แล้ว เทียนหลิงเอ๋อที่ต้องการเดิมพันโดยไร้ซึ่งลังเล.
"นำกล่องไม้ของข้าออกมา."จงซานที่บอกต่อเทียนหลิงเอ๋อ.
"อืม?"เทียนหลิงเอ๋อที่ขมวดคิ้ว ทว่าก็พยักหน้าเชื่อฟัง พร้อมกับนำกล่องไม้สีแดงขนาดเล็กออกมาจากกำไลเก็บของ.
เห็นกล่องไม้ที่ปรากฏออกมา เจ้ามือและเถ้าแก่ที่จ้องมองออกไป ด้วยท่าทางตื่นตะลึง พวกเขาไม่อยากเชื่อสิ่งที่เห็นเลย นี่คือสิ่งของสำนักเซียนอย่างงั้นรึ? นี่คือการเดิมพันของสำนักเซียน?
"จงซาน มันคืออะไรอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อถาม.
จงซานที่เปิดกล่องไม้ออกมาเบา ๆ ซึ่งมีขวดหยกใบอยู่ในนั้น.
"นี่คือเม็ดยาหัวชุน สิ่งนี้มีมูลค่าเพียงพอหรือไม่?"จงซานที่เผยยิ้มให้กับถังเสี่ยวโหยว ที่กำลังจ้องมองด้วยสายตาหื่นกระหาย.
"เม็ดยาขั้นสาม?"จ้าวโสวเซี่ยงที่ถามออกไปด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
แม้แต่เทียนหลิงเอ๋อเองก็ไม่อยากเชื่อเช่นกัน จงซานมีเม็ดยาระดับสามด้วยอย่างงั้นรึ?เขาได้มาจากที่ใหนกัน?น่าอัศจรรย์นัก เรื่องจริงอย่างงั้นรึ?
เทียนหลิงเอ๋อที่คว้าหมับไปที่กล่องและค่อย ๆ เปิดขวดหยกออกมาช้า ๆ มีกลิ่นของยาที่แพร่ล่องลอยไปยังรอบ ๆ ทำให้ทุกคนรู้สึกสงบและสบายเป็นอย่างมาก.
"เป็นเม็ดยาหัวชุนจริง ๆ ."จ้าวโสวเซี่ยงกล่าว.
"แล้วเจ้าล่ะ?"จงซานกล่าว พร้อมกับส่งสายตาเย้ยหยันออกมา.
"มุกคงหลิง."ถังเสี่ยวโหยวที่กล่าวขณะที่เขานำมุกคงหลิงออกมาวางบนโต๊ะ.
"เอาล่ะ เจ้ามือ เริ่มได้."ถังเสี่ยวโหยวกล่าว ขณะที่เจ้ามือค่อยก้าวออกไปพร้อมกับเตรียมเขย่าลูกเต๋า.
"ช้าก่อน."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
ได้ยินเสียงของจงซาน เจ้ามือที่หยุดในทันที.
จงซานที่เปิดกล่องไม้ออกมา และทำการตรวจสอบลูกเต๋า ซึ่งทั้งเถ้าแก่และเจ้ามือแสดงสีหน้าหวั่นวิตก.
"เต๋าถ่วงน้ำหนักอย่างงั้นรึ? นำลูกเต๋าชุดใหม่มาเปลี่ยน."จงซานกล่าว พร้อมกับส่ายหน้าไปมา.
"ถ่วงน้ำหนัก?"เทียนหลิงเอ๋อที่อุทานเสียงดัง นางที่จับลูกเต๋าลุกหนึ่งขึ้นมา และหมุนไปรอบ ๆ อย่างระเอียด ก่อนที่จะเป็นรอยแยกอยู่ในตัวของลูกเต๋า เห็นได้ชัดเจนว่ามีโลหะขนาดเล็กอยู่ด้านใน ด้านหนึ่งของลูกเต๋า เทียนหลิงเอ๋อตระหนักได้ในทันทีว่าทำไมนางถึงเสียเกือบทุกรอบเลย.
"อ่า ข้าเห็นแล้ว พวกเจ้าโกงข้า."เทียนหลิงเอ๋อที่โกรธเกรี้ยว พร้อมกับสะบัดมือ ผ้าแพรสีแดงของนางที่เตรียมทำลายโต๊ะพนัน.
"ช้าก่อน."จงซานที่ห้ามเทียนหลิงเอ๋อเอาไว้.
"พวกเขาหลอกลวงข้า และเอาตั๋วเงินของข้าไป."เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ก็แค่ตั๋วเงิน."จงซานกล่าว.
ใช่แล้ว สำหรับจงซานในเวลานี้ ตั๋วเงินเหล่านั้นล้วนแล้วแต่ไร้ค่า ใช้เป็นกระดาษชำระยังไม่ได้เลย เพียงแค่ตั๋วเงินเหล่านั้นจะเอามาเทียบกับมุกคงหลิงได้อย่างไร.
"แต่ว่า นั่น..."เทียนหลิงเอ๋อไม่รู้ว่าจะกล่าวอะไรออกมาดี.
"เอาล่ะ ข้าจะนำมันกลับมาเอง."จงซานที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
"อืม เจ้าจะต้องชนะให้ได้นะ!"เทียนหลิงเอ๋อกล่าว.
"แน่นอน."จงซานพยักหน้า.
ถังเสี่ยวโหยวที่ขมวดคิ้วจ้องมองไปยังจงซาน ทำให้เจ้ามือเวลานี้ไม่สามารถที่ปฏิเสธอะไรได้เลย พวกเขาที่นำลูกเต๋าชุดใหม่ออกมา การเดิมพันในครั้งนี้ พวกเขาไม่สามารถใช้เล่ห์กลได้อีกแล้ว.
"เอาล่ะ ตอนนี้เจ้าตรวจสอบพวกมันได้."ถังเสี่ยวโหยวกล่าว.
จงซานที่เชื่อว่าหลังจากนี้ เจ้ามือไม่กล้าที่จะใช้เล่ห์กับเขา ทว่าจงซานก็ยังพูดออกไปว่า"การตรวจสอบลูกเต่านั้น ไม่เพียงแต่ทดสอบลูกเต๋า ทว่ายังต้องทดสอบการทอยแต่ละครั้งก่อนด้วย."
"เชิญเจ้าเลย."ถังเสี่ยวโหยวแค่นเสียง.
จงซนที่หยิบลูกเต๋าขึ้นมาตรวจสอบอย่างระมัดระวัง สัมผัสขอบและมุมต่าง และตรวจสอบตำแหน่งของมันและทำการทอยลูกเต๋าไปมา บนกล่องไม้อยู่หลายครั้ง ท้ายที่สุดเขาก็ยืนขึ้นแสดงให้เห็นว่าไม่มีปัญหา.
"ในเมื่อลูกเต๋าไม่มีปัญหาใด ๆ เช่นนั้นข้าต้องการขอให้คนที่เป็นกลางมาทอยในครั้งนี้ได้หรือไม่? หรือว่าเจ้าคิดว่าอย่างไร?"จงซานเผยยิ้ม.
"ใครที่เป็นกลางอย่างงั้นรึ?"ถังเสี่ยวโหยวที่ขมวดคิ้ว.
"ข้าเอง ข้าเอง ข้าเคยเล่นมาบ้าง ดังนั้นไม่มีทางที่จะโกงในครั้งนี้อย่างแน่นอน."จ้าวโสวเซี่ยงที่กล่าวออกมาในทันที.
"ตกลง."ถังเสี่ยวโหยวที่พยักหน้า.
"อืม."จงซานพยักหน้า.
เจ้ามือและเถ้าแก่ที่หลีกทางให้กับชายในชุดขาวที่วางทวนเอาไว้และเดินเข้าเตรียมพร้อมกับเขย่าทอยลูกเต๋า.
หลังจากนั้นจ้าวโสวเซี่ยงก็ทำการเขย่ากล่องไม้ไปมา หลังจากที่ลูกเต๋าหยุดสั่น เขาก็วางไว้บนโต๊ะ.
"เอาล่ะ เริ่มได้."จ้าวโสวเซี่ยงกล่าว.
"ข้าแทงสูง."ถังเสี่ยวโหยวที่คาดเดาผล.
"ข้าเองก็แทงสูงเช่นกัน."จงซานที่เผยยิ้มออกมาทันที.
"เจ้าก็แทงสูงอย่างงั้นรึ? แล้วจะเดิมพันกันได้อย่างไร?"ถังเสี่ยวโหยวที่จ้องมองออกไป.
"เอาอย่างนี้เป็นอย่างไร พวกเรามาทายจำนวนกัน ว่าใครจะทายได้แม่นยำที่สุด?"จงซานที่เผยยิ้มเป็นนัย.
"จำนวน?สามารถทายจำนวนได้อย่างงั้นรึ?"ถังเสี่ยวโหยวที่กล่าวออกมาทันที.
"หากว่าข้าสามารถคาดเดาจำนวนได้ถูกต้องล่ะ?"จงซานที่เผยยิ้มออกมา.
"คาดเดาจำนวนได้อย่างงั้นรึ?หากว่าเจ้าเดาจำนวนได้ถูกต้องเจ้าก็ชนะ ทว่าหากว่าเจ้าเดาไม่ถูกล่ะ....."ถังเสี่ยวโหยวที่แค่นเสียงจ้องมองไปยังจงซาน.
"แน่นอนหากข้าเดาไม่ถูกท่านก็ชนะ."จงซานเผยยิ้ม.
"ตกลง."ถังเสี่ยวโหยวตอบกลับออกมาในทันที หากเขาไม่ตกลงก็กลายเป็นคนโง่นะสิ คาดเดาจำนวนอย่างงั้นรึ? ไร้สาระ ลูกเต๋าตั้งหลายลูก เป็นไปได้อย่างไรที่จะคาดเดาจำนวนได้ถูกต้อง?
"ดี."จงซานกล่าว.
ในเวลาเดียวกันนั้น เทียนหลิงเอ๋อที่จับแขนเสื้อจงซานแน่น นางที่เต็มไปด้วยความกังวลเป็นอย่างมาก คาดเดาอย่างงั้นรึ? เรื่องเช่นนั้นจะเป็นไปได้อย่างไร? แม้แต่นางเองยังไม่เคยเดาถูกเลยแม้แต่ครั้งเดียว.
"4 4 6 : 14 แต้มสูง."จงซานกล่าว.
หลังจากที่จงซานกล่าวออกมา จ้าวโสวเซี่ยงเองก็เต็มไปด้วยท่าทางสงสัยเช่นกัน เขาที่ค่อย ๆ เปิดกล่องไม้ขึ้นช้า ๆ .
ในตอนนี้ ทุกคนต่างใจจดจ่อ จ้องมองผลที่จะเกิดขึ้น แม้แต่เทียนหลิงเอ๋อยังคว้าแขนของจงซานเอาไว้แน่นเต็มไปด้วยความกังวล นางที่กอดแขนเขาแน่นราวกับว่าจะดึงมันให้หลุดออกมา.
4 4 6 : 14 แต้มสูง."
ชณะที่ยกกล่องครอบออกไป ทุก ๆ คนถึงกับตะลึงงัน 14 แต้ม 14 แต้มจริง ๆ .
"พวกเราชนะ...พวกเราชนะแล้ว!!"เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนออกมาเสียงดัง ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก นางที่เต้นแร้งเต้นกาเขย่าแขนจงซานไปมาไม่หยุด ใบหน้าที่แดงเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์พร้อมกับตะโกน"พวกเราชนะ! พวกเราชนะ! พวกเราได้ทุกอย่างกลับมาแล้ว!"
"จงซาน เจ้าร้ายกาจจริง ๆ ."เจ้าโส่วเซียงที่ไม่อยากเชื่อจ้องมองไปยังจงซาน.
"ก็แค่โชคดี."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา อย่างไรก็ตาม หากไม่ใช่คนโง่ คงจะมีใครเชื่อในคำพูดของจงซาน.
หลังจากที่สงบใจได้แล้ว เทียนหลิงเอ๋อก็กวาดทุกอย่างที่มีบนโต๊ะไปทั้งหมด.
เห็นมุกคงหลิงก็ถูกเทียนหลิงเอ๋อเก็บไป ภายใจของถังเสี่ยวโหยวที่ราวกับจะแตกสลาย ในเวลาเดียวกัน สายตาที่เครียดแค้นก็จับจ้องไปยังจงซาน.
"จงซาน ดูเหมือนว่าอากาศกำลังจะเปลี่ยนแปลง ฝนคงจะตกหนักในเร็ว ๆ นี้ ทางที่ดีพวกเรารีบไปหาที่พักกันก่อนดีกว่า หรือเจ้าจะมาพักที่บ้านข้าล่ะ พวกเราจะได้ติดต่อกันง่ายหน่อย "จ้าวโสวเซี่ยงที่เผยยิ้มออกมา.
"ตกลง."จงซานที่พยักหน้า.
ได้ยินคำพูดของจ้าวโสวเซี่ยง เช่นนั้น คิ้วของถังเสี่ยวโหยวที่ขมวดไปมาเป็นประกาย ราวกับว่ากำลังวางแผนอะไรอยู่.
"หลิงเอ๋อ ลูกเต๋าเหล่านี้ช่วยให้พวกเราชนะ เป็นลูกเต๋าแห่งโชค พวกเรานำไปด้วยแล้วกัน เผื่อว่าในวันข้างหน้ามีการเดิมพันอีก พวกเราจะได้ใช้มันอีกเผื่อจะโชคดี."จงซานหัวเราะ.
"อืม ๆ ."เทียนหลิงเอ๋อที่เร่งรีบคว้าไปยังลูกเต๋าทั้งสามลูก พร้อมกับตามจงซานและเจ้าโส่วเซียงไป นางที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว.
"จงซาน เจ้ามันน่าเหลือเชื่อจริง ๆ เจ้าเดาถูกได้อย่างไร?"จ้าวโสวเซี่ยงที่ถามขณะที่เดินออกมา.
"มันเป็นเพียงเล่ห์ลวงของโลกมนุษย์ อย่าได้กล่าวถึงมันอีกต่อไปเลย ฮ่าฮ่า."จงซานหัวเราะ เขาไม่ได้อธิบายออกมาให้ชัดเจนนัก.
เทียนหลิงเอ๋อที่เห็น"ลูกเต๋านำโชค " นำออกมาดูพร้อมกับขมวดคิ้วไปมา เทียนหลิงเอ๋อพบได้ในทันทีว่าแต่ละมุมของลูกเต่านั้นดูแตกต่างกันออกไป ราวกับว่ามันมีรูปทรงไม่เท่ากัน ลูกเต๋าทุกลูกเป็นอย่างงี้อย่างงั้นรึ?
แน่นอนว่า เทียนหลิงเอ๋อย่อมไม่สามารถตระหนักได้ว่ามันแตกต่างกันอย่างไร ขณะที่จงซานทำการตรวจสอบลูกเต๋านั้น เขาได้ทำการบางอย่าง ทำให้สามารถบอกการเคลื่อนไหวของมันได้ และทดสอบฟังเสียงในลักษณ์ต่าง ๆ ในแต่ละมุมของลูกเต๋าที่กระทบกับกล่องไม้.
จงซาน ที่มีอายุเนิ่นนานกว่าแปดสิบปีแล้ว เขานั้นมีความเฉลียวฉลาดเป็นอย่างมาก วิชาการเดิมพันของเขานั้น ถือว่าสมบูรณ์แบบ เขาที่รู้ทุกอย่าง สามารถที่จะฟังเสียงความแตกต่างของลูกเต๋าได้ มุมแต่ละมุมที่แตกต่างนั้น เมื่อลูกเต๋าหล่นหรือกระทบ ย่อมให้เสียงที่แตกต่างกัน หากว่าตั้งใจฟังให้ดีล่ะก็ ย่อมสามารถจำแนกตัวเลขออกมาได้ ต้องไม่ลืมว่า จงซานเองก็เป็นเจ้าของโรงพนันเช่นกัน เขาสามารถแยกแยะระดับของจินจวนโหลวได้ว่าคนเหล่านั้นอยู่ในระดับใด ซึ่งไม่สามารถเทียบกับเขาได้อยู่แล้ว.