Chapter 155 ความน่ากลัวของเทพธิดาจื่อซวิน.
官 (Guān ) Officer = เจ้าหน้าที่ ข้าราชการ ทหาร ทางราชการ ฝ่ายราชการ ทางรัฐบาล ฝ่ายรัฐบาล ขุนนาง
จงซานที่สูดหายใจลึกจ้องมองไปยังด้านหน้า เขาไม่กล้าที่จะขยับเลยแม้แต่น้อย.
ด้วยการถูกจับจ้องจากเทียนชา เทียนชาระดับสิบแกนทอง ท่าทางของเขาในเวลานี้กำลังกลายเป็นบ้าคลั่ง มือข้างหนึ่งที่กุมอยู่ที่ด้ามกระบี่ ดวงตาแดงซาน ปล่อยจิตสังหารที่รุนแรงออกมา.
"ซี่ ๆ ๆ ๆ "
จงซานที่จ้องมองเขม็ง เทียนชาที่กุมกระบี่ พร้อมชักออกมาอย่างแน่นอน.
เพลงกระบี่ตัดสวรรค์กลืนนภา!
ทันทีที่กระบี่ถูกชักออกมา ท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม จงซานไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย.
วิชากายาเทพอสูร! ระดับสาม! เพิ่มพลังสี่เท่า.
วิชาเพลิงสวรรค์พันธนาการอสนี! สายฟ้าที่แล่นอาบไปทั่วร่าง.
"ครืนนนนน"
ประกายแสงสว่างจ้า ก่อนที่จะได้ยินเสียงดังสนั่น หลังจากเสียงระเบิด เป็นเสียงคำรามของสายฟ้า.
ประกายแสงสว่างจ้า เหล่าศิษย์ของสำนักไคหยางทุกคนที่เห็นว่าเป็นเรื่องขบขัน ก่อนที่จะเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วมาก จนทุกคนแทบจะไม่สามารถตอบสนองได้ทัน.
กฎระเบียบข้อแรกของสำนักไคหยางที่เคร่งครัด ห้ามคนในสำนักต่อสู้หมายเอาชีวิตศิษย์สำนักเดียวกัน ซึ่งเป็นข้อห้ามที่ร้ายแรง.
ศิษย์พี่ใหญ่ที่ละเมิดกฎของสำนัก.
เพลงกระบี่ตัดสวรรค์กลืนนภาที่ถูกใช้ออกมานั้น ทุกคนที่เห็นถึงกับใบหน้าเปลี่ยนสีเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง.
สายฟ้าที่ลั่นแปบ ๆ ๆ สายฟ้ามากมายที่ส่องประกาย ม่านสายฟ้าที่ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของจงซาน ดาบของจงซานที่ฟันออกไปแล้วด้านหน้า ทว่าม่านสายฟ้าด้านหน้าของเขาบิดไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น.
จงซานที่ถอยออกมาเนื่องจากม่านสายฟ้านั่นถูกสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องเขา ที่จริงม่านสายฟ้าทรงพลังที่ปรากฏขึ้นมานั้น ยังมีอีกคนหนึ่งที่ปรากฏขึ้น อาวุโสจื่อซวิน นางปรากฏขึ้นระหว่างเทียนชาและจงซาน ม่านสายฟ้าขวางกั้นการโจมตีของเทียนชา.ส่วนร่างงาม เรียวแขนประณีตพริ้วไหวราวกับกิ่งหยกที่ยื่นออกมาคีบกระบี่ของเทียนชาเอาไว้.
แข็งแกร่งมาก!เทียนชาที่แข็งแกร่งมาก ทว่าอาวุโสจื่อซวินกับแข็งแกร่งยิ่งกว่า.
กระบี่เทียนชานั้น ในระดับแกนทองถือว่าไร้เทียมทานอย่างแน่นอน แม้แต่คนที่มีระดับก่อตั้งวิญญาณขั้นต้น ยังไม่ง่ายนักที่จะรับมือกับกระบี่ของเขาตรง ๆ ได้ ทว่าอาวุโสจื่อซวินลงมือ โดยใช้เพียงแค่นิ้วสองนิ้วเท่านั้น คีบมันเอาไว้อย่างนุ่มนวล.
"แฮก แฮก!"
เหล่าศิษย์ระดับแกนทองที่สูดหายใจลึกเข้ามาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ดวงตาตอนนี้เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดผวา อาวุโส อาวุโสไคหยาง มีความแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก คาดไม่ถึงเลยว่าต่อหน้าเทียนชาที่มีเพลงกระบี่ที่แข็งแกร่ง กับสามารถใช้เพียงแค่นิ้วสองนิ้วรับเอาไว้ได้.
การโจมตีของเขาที่ไร้ผล เมื่ออยู่ต่อหน้าม่านสายฟ้าที่ทรงพลัง ขณะเดียวกันก็ชำเลืองมองไปยังอาวุโสจื่อซวิน จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา พร้อมกับถอยห่างออกมาอย่างรวดเร็ว.
นางช่วยข้าอย่างงั้นรึ?
ทันทีที่จงซานถอยออกไป อาวุโสจื่อซวินที่อยู่ด้านหน้าก็ขมวดคิ้วไปมา เพลงดาบ ระดับแกนทองขั้นที่หนึ่งอย่างงั้นรึ? ไม่ ดูเหมือนว่าจะสามารถเพิ่มพลังขึ้นเป็นสี่เท่า.
"ใครขวางข้าตาย! ใครขวางข้ามันต้องตาย!"
เทียนชาที่ถูกอาวุโสจื่อซวินคีบกระบี่ไว้ สภาพของเขาที่บ้าคลั่ง ดึงกระบี่ออกมาด้วยความโกรธพร้อมกับคำรามเสียงดัง.
"ชิ!!"
อาวุโสจื่อซวินที่โกรธเกรี้ยว ปล่อยนิ้ว ดีดนิ้ว เหมือนกับดีดลูกบอล.
"ตูมมมม!"
เทียนชาพร้อมกระบี่ของเขาที่ลอยละล่องออกไปในทันที พุ่งตรงออกไปยังภูเขาที่อยู่ห่างออกไป กระแทกเสียงดังสนั่น ด้วยพลังกระแทกที่รุนแรง ร่างของเทียนชาถูกอัดติดกับกำแพงขุนเขาเกิดเป็นหลุมปรากฏขึ้นเลยทีเดียว.
"พรึด!!!"
เพียงแค่ดีดนิ้วออกไป ก็ส่งร่างของเทียนชาลอยเหมือนกับลูกบอล ได้รับบาดเจ็บ โชกไปด้วยโลหิต!
แข็งแกร่งมาก! แข็งแกร่งเกินไปแล้ว ในเวลานี้ ไม่เพียงแต่เหล่าศิษย์ระดับแกนทองเท่านั้น แม้แต่ศิษย์ระดับก่อตั้งวิญญาณ รามทั้งอาวุโสอีกสองคนยังต้องจ้องมองไปยังอาวุโสจื่อซวิน แววตาที่แสดงความเคารพออกมา.
นี่เป็นความแข็งแกร่งอย่างแน่นอน เหล่าศิษย์ของสำนักไคหยางเข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้ง นี่คือพลังของหนึ่งในเจ็ดของสมาคมศาลาเจ็ดดาวอย่างงั้นรึ?
โลหิตของเทียนชาที่พุ่งออกจากปาก ดูเหมือนว่าจะทำให้เขาใจเย็นลง กับบาดแผลที่เขาได้รับ ร่างที่ถูกอัดเข้ากับผนังขุนเขา จ้องมองไปยังอาวุโสจื่อซวิน.
อาวุโสจื่อซวิน?แข็งแกร่งมาก.
เทียนชา ยังคงจ้องมองด้วยความเย็นชาออกมา เพราะว่าที่ด้านหน้านั้นมีจงซานอยู่ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง จิตสังหารที่ยังคงรุนแรง คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เทียนชาหายใจสูดลึกเข้ามา ก่อนที่จะกระโดดขึ้นกระบี่เหิน พร้อมกับตรงไปยังทิศใต้ผ่านออกจากค่ายกลไคหยางโดยที่ไม่พูดจาอะไรอีก.
"ศิษย์พี่ใหญ่!"
เหล่าศิษย์สำนักไคหยางหลายคนที่ไล่ตามไป เห็นได้อย่างชัดเจนว่า คนเหล่านี้เทิดทูนในตัวของเทียนชามาก.
อาวุโสจื่อซวินจื่อซวินหันกลับมาก่อนที่จะเก็บม่านสายฟ้า พร้อมกับจ้องมองไปยังอาวุโสทั้งสองและเสวียนซวินจื่อ.
"ให้พวกเขาไปเตรียมตัว สามวันออกเดินทาง."อาวุโสจื่อซวินที่สะบัดแขนเสื้อก่อนที่จะพริ้วกายหายไปในทันที กลายเป็นภาพติดตาบินตรงขึ้นไปยังยอดเขาไคหยาง.
"อืม."อาวุโสทั้งสองคนเองก็ตอบรับคำในทันที.
เสวียนซวินจื่อพยักหน้า.
จากนั้น อาวุโสทั้งสองคนหลังจากที่กล่าวอะไรต่อกับเสวียนซวินจื่อ ก็เหินลอยจากไปเช่นกัน.
สามวันหลังจากนี้ออกเดินทางอย่างงั้นรึ?
เทียนชาที่จากไปแล้ว อาวุโสที่ไปพักผ่อนแล้ว ทว่าเหล่าศิษย์ที่อยู่ในลานยังคงยืนนิ่ง จ้องมองไปยังเสวียนซวินจื่อ ต้องไม่ลืมว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นสิ่งที่ไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย.
ศิษย์พี่ใหญ่ของพวกเขาต้องการสังหารจงซานอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ ศิษย์พี่ใหญ่ธาตุไฟเข้าแทรก ทว่าก็ไม่สามารถที่จะใช้เป็นข้ออ้างสังหารศิษย์ของสำนักไคหยางด้วยกันได้.
เสวียนซวินจื่อที่ยืนอยู่ด้านหน้าของทุกคน ซึ่งมีเหล่าศิษย์ระดับก่อตั้งวิญญาณอยู่รอบ ๆ .
"ศิษย์พี่."เหล่าศิษย์ระดับก่อตั้งวิญญาณที่จ้องมองไปยังเสวียนซวินจื่อ.
“~~”
เสวียนซวินจื่อยังคงใจเย็น ยืนอยู่ต่อหน้าทุกคนหากแต่ยังไม่กล่าวสิ่งใดออกมา.
เหตุการณ์ในเวลานี้เต็มไปด้วยความอึดอัดใจเป็นอย่างมาก ทุกคนต่างก็เงียบงัน ทุกคนย่อมเข้าใจความหมายของเสวียนซวินจื่อได้ ซึ่งกำลังรอคอยเหล่าศิษย์ระดับแกนทองที่ไล่ตามไปก่อนหน้านี้กลับมาก่อนนั่นเอง.
สองชั่วโมงหลังจากนั้น สองชั่วโมงเต็มกับการเฝ้ารอ เหล่าศิษย์แกงทองจำนวนหนึ่งก็กลับมา พวกเขาที่เห็นศิษย์ที่ยังคงยืนนิ่งรอคอยอยู่ที่ลาน พวกเขาเร่งรีบบินตรงลงมาอย่างรวดเร็ว.
"หยุนเฉียน!"เสวียนซวินจื่อที่เอ่ยออกมา.
"ครับ ท่านประมุข."หยุนเฉียนเริ่งรีบก้าวออกมาในทันที.
"เทียนชาล่ะ?"เสวียนซวินจื่อกล่าวออกมาเบา ๆ .
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังเสวียนซวินจื่อ.
"ศิษย์พี่ใหญ่ออกจากสำนักไคหยาง ก็พุ่งตรงไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือ พวกเราไล่ตามไปกว่าครึ่งชั่วโมงแต่ก็ไม่ทัน เป็นไปได้ว่าศิษย์พี่ใหญ่เดินทางไปยังทวีปศักดิ์สิทธิ์ ท่านประมุข เพราะว่าศิษย์พี่ใหญ่ธาตุไฟเข้าแทรกจึงทำให้สูญเสียการควบคุมตนเอง ขอให้ท่านประมุขโปรดให้อภัย."หยุนเฉียนที่กล่าวออกมาด้วยความเป็นกังวล.
"ขอให้ท่านประมุขอภัยด้วย!"เหล่าศิษย์กว่ายี่สิบคนที่คุกเข่าลงทันที พวกเขาที่ขอร้องแทนเทียนชา.
อย่างไรก็ตาม เหล่าศิษย์ของสำนักไคหยางมากมาย ต่างก็จับจ้องมองไปยังเสวียนซวินจื่อ รอคอยท่าที่ของเสวียนซวินจื่อ เทียนชาที่ลงมือเพราะว่าอิจฉา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดเขาก็ลงมือในสำนักไคหยาง และทำผิดกฎสำนักข้อแรก พยายามสังหารศิษย์สำนักเดียวกัน! ถึงแม้ว่าจะธาตุไฟเข้าแทรกก็ตาม แม้จงซานเองจะไม่ตาย แต่เทียนชาก็ทำผิดกฎเหมือนเดิม.
"ชิ ศิษย์พี่ใหญ่รึ?นับจากวันนี้ไปสำนักไคหยางไม่มีคนชื่อเทียนชาอีก."เสวียนซวินจื่อที่กล่าวออกมาในทันที.
"ครับ."หยุนเฉียนและทุกคนที่ถอนหายใจเบา ๆ ศิษย์คนอื่น ๆ ก็สูดลมหายใจลึกเช่นกัน.
เสวียนซวินจื่อถือว่าปราณีไม่น้อย เทียนชาถึงจะเป็นศิษย์ของเทียนซวินจื่อ ทว่าด้วยการละเมิดกฎต่อหน้าทุกคน ถึงแม้ว่าจะทำลายพลังฝึกตนขับออกจากสำนักก็ไม่เกินเลย หรืออาจจะถูกสั่งให้กำจัดก็ตาม ทว่าเสวียนซวินจื่อทำแค่เพียงไล่ออกจากสำนัก ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าการลงโทษครั้งนี้ถือว่าเบามาก.
"เสร็จสิ้นพิธีแล้ว แยกย้ายได้."เสวียนซวินจื่อที่เอ่ยต่อเหล่าศิษย์สำนักไคหยาง.
"ครับ."เหล่าศิษย์ระดับแกนทองที่รับคำ จากนั้นก็แยกย้ายกันไปในทันที.
เหล่าศิษย์ระดับก่อตั้งวิญญาณเองก็แยกย้ายเช่นกัน เหลือแค่เพียงแค่กู่ซ่างจื่อที่ยังรอคอยเสวียนซวินจื่อเป็นปรกติ.
เสวียนซวินจื่อที่เดินเข้าไปมาจงซาน หนานป้าเทียนและสุ่ยอู่เหิน.
"พวกเจ้าทั้งสามไปเตรียมตัว หลังจากนี้สามวัน เดินทางไปทวีปศักดิ์สิทธิ์พร้อมกับอาวุโสทั้งสาม."เสวียนซวินจื่อกล่าว.
"ครับ."คนทั้งสามที่รับปากก่อนที่จะจากไปในทันที.
จากนั้น คนทั้งสามก็สลายแยกย้ายจากลานดังกล่าวไป.
"จงซาน นี่คือศิษย์พี่รอง สุ่ยอู๋เหิน ก่อนหน้านี้ประจำอยู่ทวีปศักดิ์สิทธิ์ เพราะว่าพิธีกรรมวันนี้ถึงเพิ่งกลับมา."หนานป้าเทียนที่กล่าวออมกาในทันที.
"ศิษย์พี่รอง."จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เฮ้เฮ้ ทั้งคู่ไม่จำเป็นต้องเรียกข้าเช่นนั้น หลังจากนี้พวกเราจะกลายเป็นขุนนางด้วยกันทั้งนั้น เรียกข้าว่าสุ่ยอู๋เหิน!หนานป้าเทียน ข้าเห็นเขาเรียกเจ้าว่าจงซานอย่างงั้นรึ?"
"ครับ."จงซานพยักหน้า.
"ข้าเองอยากรู้จริง ๆ เทียนชาที่เป็นคนที่หยิ่งยโส เจ้ากับทำให้เขาถึงกับเป็นบ้าเลยรึ?ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นในวันนี้.!"สุ่ยอู๋เหินที่สะบัดพัดไปมาด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น.
"อย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้ว.
...........
ราชวงศ์ต้าเจิ้ง บนเจดีย์ห้าชั้น.
"เหล่าเยว่ หลังจากนี้สามวัน ท่านจะไปแล้วรึ?"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
จงซานที่กอดเป่าเอ๋ออย่างนุ่มนวล พร้อมกับกล่าวออกมาว่า"อืม ร่างหลักของข้ากำลังจะไป แต่ร่างแยกเงาของข้าก็อยู่ที่นี่ อยู่ข้างเจ้าตลอดไป รอข้าจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว ข้าจะกลับมาอีกครั้ง."
"ข้ารู้ เพียงแต่ข้าเป็นห่วงความปลอดภัยของเหล่าเยว่ ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ ข้าคงมอบเม็ดยาให้ท่านไปมากกว่านี้."เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง.
"ฮ่าฮ่า ที่มีอยู่ตอนนี้ก็สามารถกินแทนข้าวได้แล้ว ข้าไม่สามารถใช้ได้ทั้งหมด ยกเว้นเม็ดยาเทวะต้นกำเนิดสวรรค์ที่ข้านำไป เม็ดยาอื่น ๆ ก็มีแต่รกพื้นที่กำไลเก็บของเท่านั้น "จงซานเผยยิ้มออกมา มือข้างหนึ่งยังคงลูบไปที่ผมยาวของเป่าเอ๋ออย่างนุ่มนวล.
"อืม ทว่าเหล่าเยว่ ท่านต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ!"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"อืม."จงซานพยักหน้า.
.....
หนึ่งเดือนหลังจากนั้น ที่ฝั่งทิศตะวันตกเฉียงเหนือเกาะหมาป่าสวรรค์ ที่ด้านหน้านั้นเป็นทะเลที่มองไม่เห็นขอบ.
บนเมฆสีขาว มีร่างหกร่าง สามคนก็คือศิษย์ที่ได้รับการคัดเลือก จงซาน หนานป้าเทียนและสุ่ยอู๋เหิน.
บนเมฆสีขาวนั่น สามารถมองเห็นทะเลที่กว้างสุดลูกหูลูกตา จงซานค่อนข้างตื่นเต้นทีเดียว ทวีปศักดิ์สิทธิ์ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ สถานที่ในตำนาน ข้ากำลังไปแล้ว ข้าจงซานกำลังเดินทางไปแล้ว!
