Chapter 149 เม็ดยาเทวะต้นกำเนิดสวรรค์.
"ตื่นแล้วรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาอย่างอ่อนโยน.
"อืม."เป่าเอ๋อที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นตอบรับด้วยความสุข.
"หลายปีมานี้เจ้าคงลำบากไม่น้อย "จงซานที่ยังคงโอบกอดนางอย่างนุ่มนวล.
"ไม่ เพื่อเหล่าเยว่แล้ว ทุกอย่างล้วนแล้วแต่คุ้มค่า เหล่าเยว่ ข้าจะเป็นผู้ดูแลหอยาราชวงศ์ต้าเจิ้งเปลี่ยนเป็นสำนักไท่ตาน หลังจากนี้สำนักไท่ตานจะทำการปรุงยาเพื่อราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง."เป่าเอ๋อกล่าวต่อจงซานด้วยเสียงที่อ่อนโยน.
จงซานจ้องมองเป่าเอ๋อในอ้อมกอด หัวใจของเขาที่เต็มไปด้วยความสุขและตื่นเต้น สายตาที่อ่อนโยนจดจ้องมองไปยังเป่าเอ๋อ.
"เจ้ายังไม่ได้กล่าวต่ออาวุโสทั้งสามเลย หากพวกเขาไม่ตกลง เป็นไปได้รึที่จะทำเช่นนั้น?"จงซานที่สอบถามด้วยความสงสัย.
"ก่อนหน้านี้อาจารย์ไม่ได้สอนข้าแค่เรื่องปรุงยา? หากว่าข้ามีสิ่งเดิมพันที่เพียงพอ ข้าย่อมสามารถโน้มน้าวอาวุโสทั้งสามได้ เมื่ออาวุโสทั้งสามเห็นด้วย เหล่าศิษย์ของสำนักไท่ตานยังจะทำอะไรได้อย่างงั้นรึ?นอกจากนี้พวกเขายังรู้จักแต่ปรุงยาเรื่องอื่น ๆ นั้นพวกเขาอาจเรียกว่าโง่งมก็ยังได้."เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"จริงรึ?"จงซานที่สอบถามออกมา.
"แน่นอน เป่าเอ๋อจากไปหลายปีนี้ ไม่ใช่เพื่อเหล่าเยว่หรอกรึ?"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาเบา ๆ .
"อืม."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
สำนักไท่ตาน ที่อยู่ภายในการดูแลของเป่าเอ๋อ เบื้องหลังของสำนักไท่ตานนั้นไม่ธรรมดาเลย ในอดีตแม้แต่ในทวีปศักดิ์สิทธิ์ก็ยังนับว่ามีชื่อเสียงไม่น้อย ทว่าถึงแม้ว่าตอนนี้ในเกาะหมาป่าสวรรค์จะถดถอยลง แต่ก็ยังมีประวัติศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่อยู่ดี หากว่าได้สำนักเซียนเช่นนี้เข้าร่วม ราชวงศ์ต้าเจิ้งจะพัฒนาอย่างก้าวกระโดดเลยทีเดียว.
ปรุงยา เม็ดยาเพื่อเพิ่มพลังฝึกตน และช่วยรักษาอาการเจ็บป่วย รักษาบาดแผล เพิ่มแกนแท้ และช่วยทะลวงระดับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป่าเอ๋อที่ได้รับสืบทอดจากประมุขรุ่นก่อนของสำนักไท่ตาน ภายในกำไลเก็บของ นางเวลานี้ มีเม็ดยาที่ยอดเยี่ยมเป็นจำนวนมาก ส่วนมากเป็นเม็ดยายกระดับที่มีจำนวนไม่น้อยเลย.
"พวกเราควรที่จะลุกจากเตียงได้แล้ว ตอนนี้บ่ายแก่ ๆ แล้ว ควรจะไปพบกับอาวุโสทั้งสามได้แล้ว."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"เป่าเอ๋อต้องการสวมชุดให้เหล่าเยว่ หลายปีมาแล้วไม่ได้ทำ."เป่าเอ๋อกล่าวออกมาอย่างอ่อนโยน.
"อืม."จงซานที่ลุกออกมานั้น ยืนตรง ให้เป่าเอ๋อช่วยเปลี่ยนชุดให้กับเขา.
เมื่อคนทั้งสองออกมา จงซานที่พาเป่าเอ๋อมากินอาหารเสร็จ บนโต๊ะอาหารนั้น จงซานที่นำโองการฟ้าออกมาในทันที.
นางที่จ้องมองไปยังโองการฟ้า ดวงตาของเป่าเอ๋อเปล่งประกาย นางที่ได้ยินเหล่าเยว่กล่าวแต่ไม่เคยเห็น ทำให้ดึงดูดสายตาเป็นอย่างมาก.
แถวที่หนึ่ง หวง จงซาน.
แถวที่สอง อาณาจักรสรรพสัตว์คู่บารมี หมาป่า.
แถวที่สาม ซือจื่อ จงเทียน.
...
ตัวอักษรที่ถูกบันทึกไว้ ตอนนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว ระหว่างแถวที่หนึ่งและแถวที่สองอาณาจักรสรรพสัตว์คู่บารมีนั้น มีอีกสามแถวปรากฏแทรกขึ้นมา.
แถวที่หนึ่ง หวง จงซาน.
แถวที่สอง หวังโหว เหว่ยกุยเอ๋อ.
แถวที่สาม หวังโหว เชวียนเป่าเอ๋อ.
แถวที่สี่ หวังโหว เทียนหลิงเอ๋อ.
แถวที่ห้า อาณาจักรสัตว์ หมาป่า.
มีสามแถวที่ปรากฏขึ้นในโองการฟ้าในทันที เป่าเอ๋อที่เผยยิ้มอย่างนุ่มนวล ชื่อที่หนึ่งเหว่ยกุยเอ๋อที่อยู่ลำดับแรก ไม่ได้ทำให้นางอิจฉาหรือขุ่นเคืองแต่อย่างใด ส่วนหวังหวง เทียนหลิงเอ๋อ ก็ไม่ได้ทำให้นางขุ่นเคือง ภายในใจของนางต้องรู้สึกขอบคุณนางด้วยซ้ำ หากไม่เพราะหลิงเอ๋อแล้ว เหล่าเยว่คงจะเหงาหงอยและโดดเดี่ยว.
ตำหนักยาอาณาจักรต้าเจิ้ง.
จงซานที่นำหยกบันทึกมอบให้กับอาวุโสทั้งสามได้ตรวจสอบ.
ทุกคนที่กำลังดูภาพที่ปรากฏขึ้นในหยกบันทึก.
"หยิงอู๋เซี่ย."เหย้ายวีที่จดจำได้ในทันที.
"สำนักโหยวหยิง ถูกทำลายถูกลบหายไปหมดแล้ว ข้าคิดว่าทุกท่านน่าจะทราบข่าวเรื่องนี้แล้ว."จงซานที่จ้องมองไปยังอาวุโสทั้งสามด้วยรอยยิ้ม.
"เป็นดังเช่นที่เจ้ากล่าว."อาวุโสเหย้ายวีที่พยักหน้า.
แม้ว่า ราชวงศ์ต้าเจิ้งจะบริสุทธิ์ ทว่า เตาจักรวารก็ไม่ควรอยู่ที่นี่ สิ่งนี้เป็นของสำนักไท่ตาน แน่นอนว่าจะต้องส่งคืนสำนักไท่ตาน.
"ท่านประมุข ในเมื่อเรื่องทุกอย่างสะสางเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ควรที่จะนำเตาจักรวาลกลับสำนักไท่ตานพวกเราได้แล้ว."อาวุโสเหย้ายวีที่กล่าวออกมาในทันที.
"ทุก ๆ ท่าน โปรดฟังคำพูดของข้าก่อน."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
เหย้ายวี เหย้าลู่และเหย้าเฉิน อาวุโสทั้งสามที่จ้องมองไปยังจงซานพร้อม ๆ กัน.
"พวกท่านทุกคนคิดอย่างไรกับราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งของข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มกับอาวุโสทั้งสาม.
ได้ยินคำพูดของจงซานอาวุโสทั้งสามที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย สีหน้าแววตาของพวกเขาที่แสดงท่าทางแปลกประหลาด พลังฝึกตนของจงซานที่ต่ำเตี้ย ต่ำซะจนพวกเขาไม่รู้สึกสนใจเลยแม้แต่น้อย ทว่า หลายวันมานี้ พวกเขาต้องรู้สึกแปลกประหลาดเป็นอย่างมากกับราชวงศ์แห่งนี้ ที่ห่างออกไปนั้นมีวิหารหมาป่า คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีผู้พิทักษ์เป็นแม่ทัพหมาป่าคอยปกป้อง.
จือจุ้นเผ่าหมาป่า ตี้เสวียนชา คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นพันธมิตรของราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งแห่งนี้อย่างงั้นรึ? ทว่าหวงตี้ต้าเจิ้งเวลานี้ เป็นสามีของท่านประมุข เรื่องนี้ทำให้พวกเขาคาดไม่ถึงมากกว่าซะอีก.
"เจ้ามีคำพูดอะไรกล่าว บอกมาตามตรงเลยดีกว่า."อาวุโสเหย้ายวีกล่าว.
"ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง แม้ว่าเวลานี้จะอ่อนแอ ทว่าทุกคนก็เห็นว่าราชวงศ์กษัตริย์ของพวกเรานั้นดูงดงามมีอนาคตที่ดีไม่ต่างจากราชวงศ์จักรพรรดิเลย ในวันข้างหน้าข้าเชื่อมั่นว่าราชวงศ์ต้าเจิ้งนั้นจะต้องแข็งแกร่งอย่างแน่นอน ข้าจงซาน จึงปรารถนาที่จะขอให้อาวุโสทั้งสามเข้าร่วมราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง เพื่อที่จะสร้างความมั่นคงจวบจนก้าวไปถึงราชวงศ์สวรรค์ร่วมกับข้า."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ชิ เจ้าหมายความว่า ต้องการให้สำนักไท่ตานกลายมาเป็นข้าราชบริพารของต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ?หลังจากนั้นก็จะปล่อยลอยแพสำนักไท่ตานพวกเราอย่างงั้นรึ?"เหย้ายวีที่ชำเลืองมองออกไป แม้แต่เหย้าลู่และเหย้าเฉินเองก็จับจ้องมองไปยังจงซาน.
ไม่เพียงแต่เหย้ายวีเท่านั้น เหย้าลู่และเหย้าเฉิงต่างก็จ้องมองไปยังจงซานเช่นกัน.
"ไม่ได้เป็นเช่นนั้น สำนักไท่ตานก็ยังเป็นสำนักไท่ตาน เพียงแต่ทุกคนได้รับบรรดาศักดิ์ของราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งเท่านั้น."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม ความจริงเรื่องนี้เขาจะผลีผลามไม่ได้ เขาจะต้องค่อย ๆ เกลี้ยกล่อมคนเหล่านี้ช้า ๆ ไม่ว่าจะช้าหรือจะเร็ว ในเมื่อมีเป่าเอ๋ออยู่ด้วย มันก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น.
"ตกลง ข้ายอมรับไปเรียบร้อยแล้ว."เป่าเอ๋อที่เริ่มกล่าวออกมา.
"ท่านประมุข."เหย้าเฉินชำเลืองมองไปยังเป่าเอ๋อในทันที.
ในเวลานี้อาวุโสทั้งสามรู้สึกขุ่นเคืองอย่างถึงที่สุด แม้ว่าพวกเขาทั้งสามจะหลงไหลในการปรุงยา ทว่าจากคำพูดของจงซานนั้น ดูคล้ายจะเป็นแผนการ ทว่าท่านประมุขกับเห็นดีเห็นงามยืนอยู่ข้างจงซาน เหมือนกับว่ากำลังขายสำนักไท่ตานไป ธุรกิจของสำนักกำลังลอยหายไป รุ่นแล้วรุ่นเล่าแม้ว่าจะเริ่มถดถอยลงบ้าง ทว่าก็ไม่เคยมีรุ่นใหนที่จะยอมจำนนต่อใคร.
"ท่านไม่คู่ควรกับประมุขนิกายไท่ตาน ท่านกำลังทำให้นิกายไท่ตานตกต่ำ ท่านประมุข ท่านทำเช่นนี้ไม่ละอายกับประมุขรุ่นก่อนอย่างงั้นรึ?"อาวุโสเหย้าเฉินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจ.
"เฮ้ เฮ้ อาวุโสเหย้าเฉิน หวังว่าท่านจะรู้ตัวในตำแหน่งของตัวเอง ข้าเป็นประมุขของสำนักไท่ตาน ตามคำสั่งสอนของบรรพชนนั้น ท่านลืมไปแล้วรึ? ประมุขสำนักไท่ตาน มีอำนาจสิทธิ์ขาด ถึงแม้ว่าข้าจะยุบสำนักไท่ตาน ก็ไม่มีใครสามารถคัดค้านได้."เป่าเอ๋อกล่าวออกมาในทันที.
"เจ้า."อาวุโสเหย้าเฉินถึงกับหมดคำพูดในทันที ลมหมุนภายในทรวง ชำเลืองมองเป่าเอ๋อ.
อาวุโสทั้งสามที่จ้องมองหน้ากันและกัน ประมุขสำนักไท่ตานนั้นแตกต่างจากสำนักอื่น ๆ การตัดสินใจของอาวุโสไม่มีสิทธิมีเสียงใด ถึงแม้ว่าจะเป็นความเห็นของคนส่วนมาก็ตาม ทุกคนยังต้องฟังคำพูดของประมุข ตามธรรมเนียมของสำนักแล้ว คำพูดของประมุขถือว่าเป็นที่สุด ประมุขสามารถที่จะปิดสำนักเวลาใดก็ได้ เพราะว่าประมุขนั้นมีพลังฝึกตนที่สูงที่สุดจึงมีอำนาจที่สุดนั่นเอง.
อาวุโสทั้งสามจะต้องมองดูอย่างช่วยไม่ได้ที่จะเห็นธุรกิจของพวกเขาตกไปอยู่ในมือของราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง เรื่องนี้จะไม่ให้พวกเขาโกรธเกรี้ยวได้อย่างไร.
"อาวุโสทั้งสาม อย่าเพิ่งโกรธ โปรดฟังข้าพูดก่อน "เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล เห็นได้อย่างชัดเจน ว่านางที่สร้างเรื่องให้ใหญ่ ให้เกิดผลกระทบก่อนที่จะอธิบาย.
อาวุโสทั้งสามที่ค่อย ๆ นั่งลงช้า ๆ .
ทว่าก็ยังเห็นหายใจแฮก ๆ เห็นได้ชัดว่าพวกเขายังโกรธเกรี้ยวจ้องมองไปยังประมุขของพวกเขา.
"เป่าเอ๋อยังสำนึกบุญคุณของอาจารย์เสมอ แต่วิธีเดิม ๆ มันยังยอดเยี่ยมสำหรับสำนักไท่ตานอยู่อีกรึ? ข้าได้คิดใคร่ครวญเกี่ยวกับสำนักไท่ตานดีแล้ว ตอนนี้พวกเราไม่ได้ยิ่งใหญ่เลิศหรูเหมือนดั่งในอดีต สำนักของพวกเราถดถอยจนไม่สามารถเทียบได้กับสำนักเซียนอื่น ๆ ได้ เป่าเอ๋อต้องการที่จะฟื้นฟูขึ้นมาใหม่ ทว่าด้วยคนของพวกเราที่มีอยู่ในเวลานี้ สามารถที่จะทำได้อย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
ได้ยินเสียงที่นุ่มนวลของเป่าเอ๋อ ทุกคนที่ได้ฟังก็รู้สึกดีขึ้น ทุกคนที่จ้องมองไปยังเป่าเอ๋อพลางขมวดคิ้วไปมา หวังว่านางจะสามารถอธิบายให้พวกเขาพึงพอใจได้.
"ทวีปศักดิ์สิทธิ์ ประกอบด้วยราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่ และราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย ในแต่ละราชวงศ์ต่างก็มีสำนักปรุงยาในครอบครอง พวกท่านคิดว่าพวกเขาจะเหลือบแลพวกเราอย่างงั้นรึ?สำนักในครอบครองของพวกเรา ตอนนี้คิดว่าพวกเขาด้อยกว่าพวกเราอย่างงั้นรึ? ก่อนหน้านี้พวกเขาเป็นอย่างไร?สำนักปรุงยาของพวกเขา ไม่เป็นที่รู้จักด้วยซ้ำ ทว่าด้วยการพัฒนาของราชวงศ์สวรรค์ ตอนนี้พวกเขามีคุณสมบัติที่สามารถเย้ยหยันพวกเราได้? พวกเขามีขนาดใหญ่โตครอบคลุมไปทั่วทวีปศักดิ์สิทธิ์ อาณาเขตของพวกเขานั้นขยายไปกว้างไกลขนาดใหน? สำนักไท่ตานตอนนี้มีกำลังเพียงพออย่างงั้นรึ? หากว่าต้องการที่จะเพิ่มอำนาจและขยายขอบเขตของสำนักไท่ตานแล้ว ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งถือว่าเป็นฐานให้กับพวกเราได้."เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
กับคำพูดของเป่าเอ๋อนั้น อาวุโสทั้งสามที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เพื่อให้ได้โชคลาภจากราชวงศ์วาสนา ไม่เห็นจำเป็นต้องสนใจกับราชวงศ์กษัตริย์เล็ก ๆ นี้เลย ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถเข้าร่วมราชวงศ์สวรรค์ ก็ยังมีราชวงศ์จักรพรรดิและราชวงศ์ราชันย์อีกมากมายที่สนใจในพวกเรา."อาวุโสเหยาเฉินกล่าว.
"เฮ้ เฮ้ พวกท่านไม่ชอบที่ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งยังใหม่อยู่อย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่เผยยิ้มออกมา เพราะว่าด้วยคำพูดของอาวุโสเหย้าเฉินแล้ว ดูเหมือนว่าจะเริ่มเสียงอ่อนลงมาบ้างแล้ว.
"ใช่แล้ว."เหย้าเฉินกล่าวออกมาในทันที.
เป่าเอ๋อที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล."อาวุโสทั้งสาม ตอนนี้ข้าคือหวังโหวราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง เจ้าคิดว่ายังมีที่ใหนที่จะได้รับความสำคัญและได้รับโชควาสนามากกว่าที่อื่นอยู่อีกรึ?"
[王后 (wáng hòu) queen พระราชินี]
ได้ยินคำพูดของเป่าเอ๋อแล้วทำให้อาวุโสทั้งสามที่ขมวดคิ้วไปมา เห็นได้อย่างชัดเจนว่า ราชวงศ์ต้าเจิ้งนั้นยังใหม่อยู่อีกทั้งจงซานซึ่งเป็นหวงนั้นมีพลังฝึกตนต่ำมาก หรืออาจจะเรียกได้ว่าต่ำมาก ๆ เลยก็ว่าได้.
"ราชวงศ์ต้าเจิ้งนั้นได้รับการยอมรับจากตี้เสวียนชา ในอนาคตข้างหน้านั้นมีอนาคตที่ไร้ขีดจำกัด ไม่ว่าจะเป็นราชวงศ์จักรพรรดิ ราชวงศ์ราชันย์? ในวันข้างหน้านั้นก็เป็นไปได้ ยิ่งหากได้การช่วยเหลือจากสำนักไท่ตานแล้ว การจะเป็นราชวงศ์สวรรค์ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้.
ตราบเท่าแค่มีเวลา พูดถึงเวลา อาวุโสทั้งสามเองก็ใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว ข้าสามารถที่จะช่วยเพิ่มอายุขัยของพวกท่านได้ คิดว่าอย่างไร?"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล เผยยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เฉิดฉายออกมา.
"พรึด!!"
อาวุโสทั้งสามที่ลุกขึ้นมาทันที ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังเป่าเอ๋อพร้อม ๆ กัน แววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและคาดหวัง.
"ท่าน หมายถึงเม็ดยาเทวะต้นกำเนิดสวรรค์อย่างงั้นรึ?"อาวุโสเหย้ายวีที่ชำเลืองมองไปยังเป่าเอ๋อ หายใจแฮก ๆ ด้วยความตื่นเต้น ก่อนที่จะค่อย ๆ เปลี่ยนมาเป็นสุขุม.
"ถูกแล้ว เม็ดยาเทวะต้นกำเนิดสวรรค์นั้น ตามธรรมเนียมสำนัก มีเพียงแค่ประมุขเท่านั้นที่มีสิทธิ์ที่จะได้รับ แต่หากว่าอาวุโสทั้งสามเห็นด้วยล่ะก็ ข้าอาจจะละเว้นได้ ตอนนี้ข้ามีเม็ดยาอยู่ห้าเม็ด สามารถที่จะมอบให้กับอาวุโสทั้งสามคนละเม็ดได้ คิดว่าอย่างไร?"เป่าเอ๋อที่เผยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ดูเหมือนว่าจะไม่หวั่นเกรงเลยว่าพวกเขาจะปฏิเสธ.