Chapter 14 บุรุษที่ร้ายกาจ.
บาดแผลที่เทียนหลิงเอ๋อโจมตีเขาหลังจากอยู่ในสภาพอ่อนแอจากวิชากายาเทพอสูร ดูเหมือนว่าจงซานต้องใช้เวลาถึงสี่ชั่วโมงถึงจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมา วันถัดมา พลังกายก็ยังไม่ฟื้นคืนมา.
จงซานเริ่มชำแหละแมวภูเขาและพบเข้ากับแกนอสูรที่อยู่ภายในร่าง แกนอสูรเวลานี้เขาได้รับมาสองชิ้นแล้วอีกชิ้นเป็นของหมาป่าเงินก่อนหน้านี้นั่นเอง อย่างไรก็ตาม จงซานยังไม่รู้เช่นกันว่าจะนำมาใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง ดังนั้นเขาจึงได้เก็บเอาไว้อย่างดี ไว้รู้วิธีใช้แล้วค่อนนำออกมาก็ยังไม่สาย.
เนื้อของมันที่นำมาเป็นเนื้อตากแห้ง และทำอาหารอื่น ๆ นับว่ามีรสชาติที่ดีทีเดียว ส่วนหนังของมันนั้นก็สามารถนำมาเย็บเป็นกางเกงได้อีกหลายตัวเช่นกัน.
จงซานได้ทำการเปลี่ยนชุดใหม่ ซึ่งก่อนหน้านี้เขาค่อนข้างระมัดระวังเกี่ยวกับชุดสวมใส่เนื่องจากอาจจะเสียหายจากภายในเตาเผา ทว่าในเวลานี้หลังจากที่ได้หนังสัตว์อสูร ซึ่งมีความแข็งแกร่งทนทาน สามารถทนความร้อนภายในเตาเผาได้เป็นอย่างดี.
เขายังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิม ฝึกฝนเพลงดาบสวรรค์กายสุริยัน เคล็ดวิชาหงหลวนเทียนและเคล็ดวิชากายาเทพอสูรไปพร้อม ๆ กัน.
หลังจากนั้นผ่านมาอีกสองเดือน จงซานพบว่าการฝึกฝนของเขานั้นกลับลดลง เขาที่สำเร็จขั้นที่ 1 ของดาบสวรรค์กายสุริยันแล้วแต่การจะก้าวไประดับ 2 นั้นมองไม่เห็นหนทางเลย เป็นไปได้ว่า ความร้อนที่มีในตอนนี้ไม่เพียงพอแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะเพิ่มฟืนเข้าไปมากกว่าเดิมก็ตามที เปลวเพลิงที่ได้มันไม่เพียงพอต่อเขานั่นเอง จงซานจะต้องได้แหล่งความร้อนที่ทรงพลังกว่านี้.
...
นิกายไคหยาง บนยอดเขาเหยี่ยนไม่ไกลจากทางเข้าหุบเขา เทียนหลิงเอ๋อที่ยืนรออยู่ด้านนอก จ้องมองไปยังศิลาขนาดใหญ่ ในมือของนางที่ถือผ้าแพรไหม หลาย ๆ ครั้งที่นางต้องการที่จะเข้าไปด้านใน ใบหน้าที่เผยสีหน้าจริงจัง และยังกัดฟันแน่นด้วย.
"ครืน ๆ ๆ ๆ ๆ ."
ประตูถ้ำที่เปิดออกมาช้า ๆ .
"เสี่ยวหนานจื่อ ออกมา เร็วเข้า."เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนเข้าไปด้านใน.
"เอิ่ม ซือเหม่ย ไม่ ๆ ซือเจี่ย ทำไมท่านมาอยู่ที่นี่ล่ะ?"เสียงที่ดังจากด้านในเป็นหนานป่าเทียน ที่รู้สึกประหลาดใจ.
ไม่นานหลังจากนั้น หนานป่าเทียนก็ออกมาจากถ้ำและจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อด้วยความประหลาดใจ.
"ข้ารอเจ้ามาเกือบสองเดือนแล้ว เจ้าทำอะไรนานขนาดนั้น? กำลังจะทะลวงพลังฝึกตนอยู่อย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อสอบถาม.
"อืม ข้าตอนนี้มีระดับเซียนเทียนระดับ 8 แล้ว ตอนนี้ข้าไล่ตามเจ้าทันแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า ตอนนี้ ข้ากลับมาเรียกเจ้าว่าซือเหม่ยได้อีกครั้งแล้วสินะ."หนานป่าเทียนหัวเราะ.
"ชิ ตามข้าทันอย่างงั้นรึ?ฝันไปเถอะ ข้าตอนนี้ก้าวไปยังระดับ 9 แล้ว ข้าคือคนที่มีพรสวรรค์มากที่สุดในบรรดาศิษย์ระดับสามและยังมีความรอบรู้เป็นเลิศ."เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาอย่างภาคภูมิ.
เห็นท่าทางอหังการของเทียนหลิงเอ๋อ หนานป่าเทียนอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าไปมา.
"เช่นนั้น ซือเจี่ย มาหาข้าต้องการสิ่งใดอย่างงั้นรึ?"หนานป่าเทียนสอบถามออกไป.
"เอ่อ ใช่แล้ว ข้าต้องการให้เจ้าช่วยเหลือข้าเรื่องหนึ่ง."น้ำเสียงของเทียนหลิงเอ๋อที่ค่อนข้างกระอักกระอ่วนใจ.
"เจ้ามาขอให้ข้าช่วยอย่างงั้นรึ?"หนานป่าเทียนที่รู้สึกประหลาดใจไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง.
"ใช่ เจ้าจะช่วยข้าหรือไม่ช่วย?"เทียนหลิงเอ๋อที่เปลี่ยนโทนเสียงและชำเลืองตาขวางออกไป.
"แน่นอน ว่าข้าต้องช่วยท่านแน่นอน ท่านเป็นท่านหญิงของสำนักไคหยาง ใครจะกล้าไม่ช่วยล่ะ."หนานป่าเทียนตอบออกมาแบบขม ๆ .
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จงซานที่ออกมาจากเตาเผาขมวดคิ้วไปมา ประกายตาที่ทำอะไรไม่ถูก ไม่ได้การแล้ว เตาเผาของเขาใช้ไม่ได้แล้ว หากไม่ปิดผนึกเอาไว้ให้แน่นหนา ความร้อนก็จะแผ่ออกมา ทว่าหากว่าปิดแน่น อากาศก็จะไหลเข้าไปไม่ได้ หากไม่มีอากาศก็ไม่เกิดการเผาไหม้ภายในเตาเผา.
เขาที่เต็มไปด้วยท่าทางเป็นกังวล ขณะเดินออกมาจากเตาเผา.
"จงซาน "ทันใดนั้นก็มีเสียง ๆ หนึ่งที่ดังออกมา ซึ่งอยู่ที่ด้านหน้าลานบ้านของเขา.
จงซานที่จ้องมองออกไปเห็นเป็นหนานป่าเทียนที่ยืนอยู่ไม่ไกลสวมชุดคลุมสีดำพร้อมกับถือง้าวขนาดใหญ่ พร้อมกับยืนอยู่ในวงกลมวงหนึ่งที่เขาขีดขึ้นมามีรัศมีหนึ่งเมตร ในเวลานี้เขาจ้องมองมายังจงซาน.
"ศิษย์พี่เก้า?"จงซานขมวดคิ้วแน่น.
"เจ้าโจมตีมาสุดกำลังที่เจ้ามีเข้ามา ข้าจะใช้แรงแค่ 20 % หากกระแทกให้ข้าออกไปจากวงกลมนี้ได้เจ้าเป็นฝ่ายชนะ."หนานป่าเทียนที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
จงซานนั้นไม่แน่ใจว่าหนานป่าเทียนนั้นมีจุดประสงค์อะไร ทว่าเขาบอกได้ว่าหนานป่าเทียนนั้นไม่ได้มีเจตนาร้าย อีกอย่างหนึ่งตอนนี้ จงซานได้มาถึงจุดตีบตันของการฝึกแล้ว ดังนั้น การทำเช่นนี้นับว่าเป็นเรื่องที่ดีทีเดียว."ตกลง."
หลังจากกล่าวเสร็จ จงซานที่หยิบดาบตัวเองขึ้นมาก่อนที่พุ่งเข้าหาหนานป่าเทียน.
ขณะที่เคลื่อนที่เข้าใกล้ จงซานที่กระโดดสูงพร้อมกับฟันลงมาอย่างรุนแรง.
ทลายภูเขาสวรรค์!
กระบี่ที่ทรงพลังฟันลงไปยังด้านหน้าของหนานป่าเทียน.
หนานป่าเทียนที่ยกง้าวใหญ่ยักษ์ขึ้นกันกระบี่.
"ตูมมมมมม"
ด้วยพลังที่รุนแรงสองสายเข้าประทะกัน จงซานที่ถูกกระแทกผลักออกมาเล็กน้อย ทว่าหนานป่าเทียนยังยืนนิ่งอยู่ จงซานยังไม่หยุดเท่านั้น ดาบของเขาที่ฟันลงไปอีกครั้ง.
ฟันทลายสรรพสิ่ง
"ดี..."
หนานป่าเทียนที่ตะโกนเสียงดังและกระแทกง้าวยักษ์ไปยังดาบของจงซาน.
"ตูมมมมม"
จงซานถึงกับลอยออกมา ก่อนที่จะบิดตัวกลางอากาศกลับมาทรงตัว เขาที่เห็นหนานป่าเทียนยืนนิ่งแทบไม่ขยับ หนานป่าเทียนทรงพลังมาก นี่แค่เพียงพลัง 20 เปอร์เซ็นต์อย่างงั้นรึ? เขาใช้พลังเพียงแค่ 20% เท่านั้น?
อย่าว่าแต่ให้หนานป่าเทียนออกมาจากวงกลมนั่นเลย แม้แต่เท้าของเขายังไม่ขยับด้วยซ้ำ อีกอย่างยังสามารถกดดันจงซานอย่างหนักได้อีกด้วย.
ทว่าจงซานก็ยังคงโจมตีไปยังหนานป่าเทียนไม่หยุดเช่นกัน.
จงซานในเวลานี้ที่เริ่มโจมตีเร็วขึ้นและก็แรงขึ้นเรื่อย ๆ เขาที่ยืนอยู่นอกวงกลมพร้อมกับโจมตีทุกทางไปยังหนานป่าเทียน หนานป่าเทียนที่ยืนนิ่งใช้ง้าวขนาดใหญ่รับมือจงซานตอนนี้เริ่มขยับบ้างเล็กน้อยแล้ว การโจมตีของจงซานที่รุนแรงและรวดเร็วมากขึ้นและก็มากขึ้น ทำให้หนานป่าเทียนเริ่มขมวดคิ้วขึ้นเรื่อย ๆ .
ที่มุมหนึ่งไม่ไกลจากพวกเขา เทียนหลิงเอ๋อที่ยืนแอบมองคนทั้งคู่อยู่นางที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย พร้อมกับเม้มริมฝีปาก และกำหมัดแน่น และพยายามที่จะทำให้ตัวเองสงบลง.
"ตูมมมมมม"
ผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว ร่างของจงซานที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ทว่าหนานป่าเทียนนั้นยังปกติ นี่คือพลังเพียงแค่ 20 เปอร์เซ็นต์ของเขาเหรอ.
จงซานที่โจมตีจนสุดกำลังแล้ว แม้แต่พลังแค่เพียง 20 เปอร์เซ็นต์ของหนานป่าเทียน ทั้งวัน คงไม่สามารถทำให้หนานป่าเทียนออกจากวงกลมได้แน่ แล้วในอนาคตเขาจะสู้กับไท่จื่อเหล่ยเทียนได้อย่างงั้นรึ?
จิตใจที่มั่นคง สายตาที่หนักแน่นของจงซาน ตอนนี้ได้พุ่งเข้าหาหนานป่าเทียนอีกครั้ง.
หนานป่าเทียนที่จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ นี่เขาอยู่ในระดับ 1 เซียนเทียนจริง ๆ เหรอ เขาสามารถที่จะบอกได้ว่ากระโจมตีแต่ละครั้งนั้นทรงพลังมาก จิตใจที่มั่นคงหนักแน่นนั้นคืออะไร โชคดีที่พลังของเขายังไม่ได้มีมากมายนัก อย่างไรก็ตามในความคิดของหนานป่าเทียนบอกได้ว่าจงซานนั้น ร้ายกาจทีเดียว เขาคือบุรุษที่บ้าระห่ำมาก คนที่มีระดับเดียวกับจงซาน ไม่มีใครต้านทานเขาได้อย่างแน่นอน.
วิชากายาเทพอสูร!
ทลายภูเขาสวรรค์
กล้ามเนื้อของจงซานที่หนาแน่นขึ้น ด้วยการใช้วิชากายาเทพอสูรพร้อมกับใช้กระบวนท่าทลายภูเขาสวรรค์ฟันไปยังหนานป่าเทียนอีกครั้ง.
"ตูมมมมมมม"
หนานป่าเทียนถึงกับชะงัก เกิดอะไรขึ้น? พลังของจงซ่านเพิ่มขึ้นได้ในทันทีอย่างงั้นรึ?
"ตูมมมมมม"
จงซานที่ไร้ซึ่งปรานี โจมตีไปยังหนานป่าเทียนอย่างบ้าคลั่ง.
"ครืนนนนน"
หลังจากผ่านไปชั่วขณะ จงซานที่ใช้ทักษะทลายภูเขาสวรรค์อีกครั้ง ท้ายที่สุดก็กระแทกให้หนานป่าเทียนหลุดออกมาจากวงกลมได้.
"หอบ หอบ ๆ ฮื ฮื ๆ "
หนานป่าเทียนที่หลุดออกมาจากวงกลม จงซานที่หยุดและนั่งลงหายใจหอบ ๆ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าการประลองสิ้นสุดแล้ว มือทั้งสองข้างที่สั่นสะท้าน หนานป่าเทียนนั้นทรงพลังเป็นอย่างมาก ทว่าท้ายที่สุดจงซานก็สามารถกระแทกเขาออกจากวงกลมได้.
หนานป่าเทียน ตอนนี้หลุดออกจากวงกลมแล้ว เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ นี่เขาเป็นคนที่อยู่ในระดับหนึ่งเซียนเทียนอย่างงั้นรึ? ร้ายกาจเกินไปแล้ว.
"ขอบคุณ ศิษย์พี่เก้า."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
จงซานที่รู้สึกว่าได้เรียนรู้อะไรมากมายจากการต่อสู้ในครั้งนี้ หนานป่าเทียนที่อยู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นมา ดังนั้น ทำให้เขารู้สึกซาบซึ้งเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่น้อย.
"ไม่ได้มากมาย จงซาน เจ้าร้ายกาจมาก."หนานป่าเทียนที่ไม่ได้ว่ากล่าวอะไรนัก ทว่าภายในใจเขานั้นรู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ .
เทียนหลิงเอ๋อเองก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกันที่เห็นจงซานผลักดันหนานป่าเทียนออกมาจากวงกลมได้ ในตอนแรกนั้น นางที่วางแผนที่จะให้หนานป่าเทียนแสร้งหลุดออกมาจากวงกลมด้วยซ้ำ ทว่ากลับกลายเป็นว่าจงซานนั้นกลับสามารถทำได้ด้วยตัวเอง ไม่ใช่ว่าบิดาของนางบอกว่าจงซานนั้นมีพรสวรรค์ไม่ดีนัก และไม่เหมาะกับการฝึกฝนหรอกรึ?
"ฮ่าฮ่า ศิษย์พี่ก็ทรงพลังเป็นอย่างมาก."จงซานที่หัวเราะออกมา.
"เจ้าไม่จำเป็นต้องเรียกข้าว่าศิษย์พี่ก็ได้ ในสำนักไคหยางนั้น ลำดับศิษย์นั้นเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เจ้าเรียกข้าว่าหนานป่าเทียนหรือ ป่าเทียนก็ได้."หนานป่าเทียนที่หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข.
"ตกลง แต่ช่วยบอกได้หรือไม่ว่าทำไมถึงได้มาที่นี่วันนี้?"จงซานที่ค่อนข้างอยากรู้.
เขารู้ว่าหนานป่าเทียนนั้นคงไม่ได้คิดจะออกมาช่วยเขาฝึกฝนเพราะนึกสนุกเป็นแน่ คงจะมีอะไรบางอย่าง.
"เรื่องนี้ข้าขอบอกตามตรงนะ ข้าถูกบังคับให้มาที่นี่."หนานป่าเทียนที่หัวเราะส่ายหน้าไปมา.
"บังคับ?"จงซานที่รู้สึกงงงวยกับคำตอบ.
"ถูกแล้ว ข้ามาที่นี่เพื่อขอโทษเจ้าแทนใครคนหนึ่ง."หนานป่าเทียนตอบ.
"ขอโทษข้า?"จงซานที่เริ่มรู้สึกสับสน.
"ก็ท่านหญิงบุตรสาวของประมุขของพวกเราไง เทียนหลิงเอ๋อ ก่อนหน้านี้นางได้ทำให้หุ่นไม้สลักของเจ้าเสียหายไปไม่ใช่รึ? นางรู้สึกเสียใจกับเรื่องดังกล่าว ทว่าก็รู้สึกอายที่จะออกมาขอโทษเจ้า ข้าก็เลยมาที่นี่เพื่อขอโทษเจ้าแทนนางยังไงล่ะ."หนานป่าเทียนกล่าว.
หลังจากที่หนานป่าเทียนกล่าวจบ เทียนหลิงเอ๋อที่แอบอยู่กำหมัดแน่น ตอนนี้กำลังเฝ้ามองปฏิกิริยาของจงซาน.
"เทียนหลิงเอ๋อ? อ๋อ ข้าไม่ได้โทษนางแต่อย่างใด เป็นข้าเองที่ควรจะต้องขอโทษนาง."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา ที่จริงเป็นเขาเองที่ได้ไปโกหกนางก่อนในตอนแรก.
"โอว จริง ๆ รึ? หากเป็นเช่นนั้น ดีเลย เทียนหลิงเอ๋อก็มาที่นี่ เจ้าบอกกับนางด้วยตัวเองก็แล้วกัน."หนานป่าเทียนกล่าว.
ได้ยินคำเอ่ยดังกล่าว จงซานที่จ้องมองไปรอบ ๆ เขารู้ว่าเทียนหลิงเอ๋อเองก็อยู่ใกล้ ๆ นี้.
เป็นไปตามที่เขาคาด เทียนหลิงเอ๋อที่เหินออกมาในชุดผ้าแพรสีแดง.
"จงซาน ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วยที่ข้าได้ทำหุ่นไม้ของเจ้าแตกหักในวันนั้น "เทียนหลิงเอ๋อที่แสดงท่าทางเสียใจ.
จงซานไม่สามารถที่จะโกรธนางได้ นางเองก็ยังเด็กแทบจะเป็นหลานของเขาได้ด้วยซ้ำ เห็นท่าทางเสียใจของนางแล้ว ยิ่งทำให้เขาไม่กล้าตำหนินางแม้แต่น้อย.
"ข้าไม่ได้ใส่ใจแล้ว วันนั้นเป็นข้าที่ผิดด้วย เจ้าทั้งสองนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อน ข้าขอเข้าไปเอาบางสิ่ง ข้ามีบางอย่างที่จะให้เพื่อขอโทษเจ้า."จงซานที่กล่าวเสร็จก็เข้าไปในที่พัก.
จงซานที่จากไปพักหนึ่งก่อนที่จะกลับมานำบางสิ่งมาให้กับเทียนหลิงเอ๋อ.
"นี่ ข้าให้เจ้า เป็นสิ่งชดเชยและขอโทษที่ข้าได้โกหกและล่วงเกินเจ้า."จงซานกล่าว.
จงซานที่ยื่นมาให้นาง เป็นหุ่นไม้ขนาดเล็ก รูปลักษณ์ของมันนั้น เหมือนกับเทียนหลิงเอ๋อเป็นอย่างมาก.
เทียนหลิงเอ๋อที่เห็นสิ่งดังกล่าว รู้สึกชื่นชอบขึ้นมาในทันที.
"เจ้าเป็นคนแกะสลักมันอย่างงั้นรึ?"หนานป่าเทียนสอบถาม.
"เป็นการฝึกเพลงดาบของข้าเพื่อใช้แก้เบื่อ จึงได้ทำการสลักมันขึ้นมา."จงซานกล่าว.
เห็นหุ่นไม้นั่นประณีตเป็นอย่างมาก นี่สลักมันขึ้นมาด้วยดาบอย่างงั้นรึ? หนานป่าเทียนถึงกับพูดไม่ออก "เจ้าร้ายกาจมาก ร้ายจากมากจริง ๆ ."
เทียนหลิงเอ๋อที่ชื่นชอบ ถูไปมาอย่างนุ่มนวลประคบประหงมมันอย่างดี.