Chapter 136 ตูมมมมม! ตูมมมมม! ตูมมมมม!
จงซานที่เป็นผู้นำ โดยมีหยิงหลาน หลินเซียวและจงเจิ้งที่ควบหมาป่าขนาดสิบเมตรตามหลัง จากนั้นก็มีกองกำลังหมาป่ากว่าพันคนที่ไล่ตามมาด้วย.
ชิงอวิ๋นที่ก้าวกระโดดตามมา ปรากฏตัวอยู่ข้าง ๆ จงซาน ยืนอยู่บนหัวของหมาป่าขนแดงยักษ์ด้วยกันกับเขา.
เห็นชิงอวิ๋นที่เหินขึ้นมาอยู่ข้าง ๆ จงซานที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ว่าจะพูดอะไรตอนนี้ก็เปล่าประโยชน์ ไว้หลังจากนี้ ไว้พลังฝึกตนของข้าสูงขึ้นเมื่อไหร่ ใครจะกล้ามายืนข้างข้าหากข้าไม่เห็นด้วย?
"หมาป่าขนแดงสามารถช่วยเจ้าได้ ทว่า เจ้าควรจะรู้ว่าตอนนี้เหล่ยติงอยู่ในสภาพสมบูรณ์ที่สุด หากประจันหน้าด้วยสภาพเช่นนี้เจ้าคงต้องตาย ยอมแพ้ที่จะให้หมาป่าขนแดงช่วยเจ้าดีกว่า."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เอ่ยปากออกมา.
ทว่าหมาป่าขนแดงที่เขายืนอยู่ด้วยครางฮึม ๆ เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันก็เห็นด้วยกับชิงอวิ๋น.
"รอดูไปก่อน."จงซานที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล ไม่ได้กล่าวอะไรยังคงมุ่งหน้าเข้าไปในเมืองหงอวิ๋น.
หลังจากที่เหล่ยติงเข้าไปลึกในถ้ำแล้ว ทันใดนั้น ก็พบว่าถ้ำแห่งนี้มันลึกอย่างที่สุด นอกจากนี้มันยังยืดยาวลึกเข้าไปอย่างคาดไม่ถึง มีช่องมากมาย กับเส้นทางที่มากมายเช่นนี้ เจ้าแมลงสาบนั่นแยกไปเส้นทางใดกัน?
"จุดระเบิด!"
ที่ไกลออกไปนั้น ได้ยินเสียงของเหว่ยไท่จงที่ตะโกนออกไปในทัน.
"ตูมมม!"
เส้นทางในอุโมงค์ของเมืองหงอวิ๋นระเบิดเสียงดังสนั่น แม่ทัพเหล่ยติงที่ก้าวเข้าไปด้านในนั้น พื้นที่ปิดเส้นทาง ถูกผืนปฐพีทับถมไล่หลังให้พุ่งลึกเข้าไปยิ่งกว่าเดิม.
เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ชิงอวิ๋นที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้นกัน?นี่เป็นวิชาอะไรกันเขาไม่สามารถสัมผัสพลังได้เลยก่อนหน้านี้?
"ตูมมม!ตูมมม!ตูมมม!ตูมมม!ตูมมม!"
ลึกลงไปที่เมืองหงอวิ๋นนั้น พื้นดินที่เสียงดังสนั่นเลือนลั่นสนั่นปฐพี ราวกับฟ้าถล่ม เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นไม่หยุด หลังจากระเบิดแล้ว แผ่นดินก็แยก กลายเป็นแผ่นดินเลือนบิดตัวยกขึ้น.
"ตูมมม!ตูมมม!ตูมมม!ตูมมม!ตูมมม!"
เมืองหงอวิ๋นในเวลานี้กำลังพังทลายแตกเป็นเสี่ยง ๆ บ้านหลายหลังที่ถูกดีดกระเด็นลอยขึ้นไปบนฟ้า ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดระเบิดเสียงดังสนั่น เสียงดังก้องติด ๆ ต่อกันเป็นเสียงที่ดังมาก แม้แต่ไกลออกไปยังได้ยิน ผืนปฐพีในเวลานี้กำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง.
พื้นดินที่สั่นไหวอย่างรุนแรง ราวกับเกิดแผ่นดินเลื่อนครั้งใหญ่ สั่นไหวลูกแล้วลูกเล่า เสียงระเบิดดังลั่นราวกับสายฟ้ากำลังถล่มผืนปฐพี ทุกคนแทบไม่สามารถคงตัวอยู่ได้เลย.
เมืองหงอวิ๋น เพียงแค่ไม่นาน เปลี่ยนเป็นซากปรักหักพัง พื้นที่รอบ ๆ ที่สั่นไม่หยุด เกิดเป็นแผ่นดินแตกออกขนาดใหญ่ ต้นไม้ใบหญ้าบ้านเรือนถูกสูบลงด้านล่าง.
ที่ไกลออกไปนั้น ภายในใจของเหล่ากองทหารถึงกับหวาดผวา เสียงของอาชาที่แตกตื่นกันไปทั้งหมด มีเพียงแค่หมาป่ายักษ์ที่ยังคงวิ่งไปด้านหน้า และฝูงกองกำลังหมาป่าที่กำลังวิ่งตาม.
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง หลังจากที่ผืนปฐพีสั่นไหวอย่างรุนแรง ชิงอวิ๋นที่ปลดปล่อยสัมผัสเทวะออกไป ทำการตรวจสอบด้วยความอยากรู้อยากเห็น.
ที่ด้านล่างของผืนปฐพีนั้น เปลวเพลิงที่ลุกไหม้ขึ้นมาทุกทิศทุกทาง ตราบเท่าที่ใหนมีเปลวเพลิง ก็จะจุดผงสีดำเกิดประกายแสง หลังจากนั้นก็จะระเบิดเสียงดังสนั่น ผงสีดำทมิฬนั้นระเบิดออกมาเป็นเปลวเพลิงที่ลุกไหม้ ยิ่งมีปริมาณมากเท่าไหร่ แรงระเบิดก็จะยิ่งมากเท่านั้น ดูเหมือนว่าใต้ผืนปฐพีนั้นได้มีการฝังผงสีดำนี้เอาไว้เต็มไปหมด เหตุผลที่จงซานล่อเขามายังที่นี่และแยกตัวออกมา เป็นเพราะว่าได้เตรียมการระเบิดเอาไว้แล้ว เสียงระเบิดดังติดต่อกัน ใต้ผืนแผ่นดินเสียงดังหนักหน่วง ที่ด้านล่างนั้นเต็มไปด้วยเศษเหล็กเศษหินที่ระเบิดปลิวว่อน และยังมีเศษส่วนของกระบี่และตะปูที่พุ่งกระจายไปทุกทิศทุกทาง.
แม้ว่าเหล่ยติงจะเป็นผู้ฝึกตนระดับก่อตั้งวิญญาณ ทว่าดูเหมือนอยู่ใต้การกักขังของผืนปฐพี พร้อมกับระเบิดต่อเนื่องกันเช่นนี้ คงจะอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากสุด ๆ ไปแล้ว.
การระเบิดก่อนหน้านี้ ไม่เพียงแต่อยู่ภายในเมืองหงอวิ๋นเท่านั้น ยังปกคลุมพื้นที่ไปหลายร้อยลี้ แผ่นดินที่สั่นไหวอย่างรุนแรง จนมองอะไรไม่เห็น ท้องฟ้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นผงมืดครึ้มไปหมด.
เหล่าทหารและขุนพลทุกคนต่างหวาดผวาเป็นอย่างมาก ที่แห่งนั่น? ที่จริงเกิดอะไรเกิดขึ้นอย่างงั้นรึ?
"มันคืออะไรกัน?"ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เต็มไปด้วยความอยากรู้สอบถามไปยังจงซาน.
"ดินปืน ในโลกปุถุชน ใช้ในการจุดเพลิงและยิงปืนใหญ่ ข้าได้ให้คนสกัดกลั่นขึ้นมาเป็นพิเศษ."จงซานที่กล่าวออกมา.
"หืม?"ดวงตาของชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เผยสีหน้าไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย.
สองชั่วโมง สองชั่วโมงเต็มเลยทีเดียว เกิดระเบิดต่อเนื่องถึงสองชั่วโมง ผืนปฐพีที่สั่นอย่างบ้าคลั่งไม่หยุดตลอดสองชั่วโมงทีเดียว จากนั้นก็ค่อย ๆ กลับคืนสู่ปกติ.
"ครืน ๆ ๆ ๆ ๆ "
ที่ทิศเหนือของเมืองหงอวิ๋นเดิมทีเป็นภูเขาไฟขนาดใหญ่ที่มอดไปแล้ว ทันใดนั้นก็ระเบิดเสียงดังสนั่นออกมาทันที ประกายแสงสีแดงที่พุ่งทะยาน ลาวาพุ่งขึ้นไปบนอากาศ ทันใดนั้นประกายแสงสีแดง ฝุ่นลาวาที่ส่องแสงวับวาวตัดอากาศอยู่บนท้องฟ้า.
การปะทุของลาวานั้น สาดกระจายไปทุกทิศทุกทาง บนภูเขาที่เปลวเพลิงลุกไหม้ไปรอบ ๆ ลาวาพุ่งขึ้นราวกับปฐพีพิโรธ
ทว่าแทบจะในทันทีที่ภูเขาไฟปะทุ และลาวาพุ่งทะยานออกมา ก็มีร่าง ๆ หนึ่งที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอมโผล่ขึ้นมา.
แม่ทัพเหล่ยติง!
เสื้อผ้าของแม่ทัพเหล่ยติงที่ขาดวิ่นไปหมดทั่ว ร่างกาย ใบหน้าที่ไหม้เป็นสีดำ ผมที่ยุ่งเหยิงหยิกหยอย ที่มุมปากมีโลหิตไหลออกมาไม่หยุด เขาที่ต้องรับแรงระเบิดกว่าสองชั่วโมง ร่างกายทั่วร่างถูกโจมตีอยากหนักหน่วง.
แม่ทัพเหล่ยติงในเวลานี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส นอกจากนี้แผลในคราวนี้ ยังไม่ได้เกิดจากคู่ต่อสู้ เขาไม่มีความสามารถที่จะหลบหลีกไปใหนได้เลย หากว่าอยู่บนพื้นดิน แม่ทัพเหล่ยติงยังสามารถหลบหลีกได้อย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามใต้พื้นดิน ไม่มีทางหลบ ไม่มีเส้นทางที่ใหนให้เขาหลีกหนีได้เลย หนำซ้ำยังระเบิดต่อเนื่องกันไม่หยุด.
เกิดเปลวเพลิงที่รุนแรงเผาไหม้ใต้พื้นดิน หลังจากการระเบิดยังเกิดเป็นเส้นทางของลาวาด้านล่างที่ผลักดันขึ้นมาบนพื้นดินอีก.
เขาที่ต้องรับพลังทำลายเช่นนั้นตลอดสองชั่วโมง กับความกดดันพลังที่รุนแรงทำให้แม่ทัพเหล่ยติงต้องร้องโหยหวน กับความไม่ยุติธรรมนี้ มันแทบอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลย กับอาการบาดเจ็บที่ได้จากการกระทำที่ไร้ค่า.
"ไป เหล่ยติงได้รับบาดเจ็บหนัก พวกเราตามไป."จงซานที่ตะโกนออกไปเสียงดังขณะอยู่บนหมาป่าขนแดง.
"บู๋!"
เสียงคำรามของหมาป่าขนแดง พร้อมกับพุ่งตรงไปยังด้านหน้า ตรงไปยังทิศที่ลาวาปะทุอย่างรวดเร็ว.
บนศีรษะของหมาป่ายักษ์ ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ถอนหายใจ."เจ้าโชคดีจริง ๆ หากไม่เพราะว่าเขาต้องการหลบหนีไปยังทิศของภูเขาไฟ เขาคงจะไม่ได้ผลกระทบจากการปะทุของลาว คงไม่ได้รับบาดเจ็บขนาดนี้."
"โชครึ? ฮึ ข้าคงโชคดี! เพราะด้วยดินปืนของข้าที่ระเบิดออกมา กระจายไปทั่วทุกทิศจนทำให้ภูเขาไฟปะทุ เขาหนีไปตามเส้นทางที่ข้าเตรียมไว้ให้ ซึ่งมีแค่เพียงตำแหน่งภูเขาไฟเท่านั้น "จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.
ชิงอวิ๋นที่ได้ยินคำพูดของจงซานถึงกับหัวใจเย็นเยือบทีเดียว แม้ว่าเขาจะมีพลังฝึกตนระดับเซียนเทียน ทว่า สติปัญญาของเขานั้นเหนือล้ำจนทำให้ชิงอวิ๋นยังต้องหวั่นเกรง.
ควบคุม?ใช่แล้ว ด้วยการควบคุมโดยแรงระเบิด ทำให้เหล่ยติงหนีไปยังเส้นทางที่เขากำหนดรึ?
นี่มัน กลยุทธ์ทางทหารที่น่าเกรงขามมาก ทุกอย่างเป็นเพราะว่าเขาเป็นคนกำหนดด้วยตัวเองอย่างงั้นรึ?จะเป็นไปได้อย่างไร?นี่มัน เป็นเรื่องที่ไม่อยากเชื่อเลย.
ชิงอวิ๋นที่จ้องมองไปยังจงซาน พร้อมถอนหายใจยาว ในเวลานี้ ท้ายที่สุดเขาก็ตระหนักได้ถึงความหมายที่ลึกล้ำของจื่อจุ้น ทว่าจงซานที่ได้รับเลือกนั้น เขาที่คิดเพียงแค่ว่าเพราะเส้าจื่อของเขาโปรดจงซาน ต้องไม่ลืมว่าพลังฝึกตนตองเขาที่ทำพันธสัญญานั้นต่ำมาก ๆ นอกจากนี้พรสวรรค์ยังย่ำแย่ ทว่าจื่อจุ้นก็ยังเลือกเขาอีกรึ?นอกจากนี้ท่าทางของจื่อจุ้น ยังคาดหวังชายคนนี้เป็นอย่างมาก หรือว่านี้คือเหตุผลทั้งหมด.
ชิงอวิ๋นที่ต้องการตรวจสอบจงซาน ก่อนหน้านี้ที่เขายอมรับมาปกป้องต้าเจิ้งด้วยคำสั่งของจื่อจุ้น ทว่าตอนนี้มันกำลังทำให้ชิงอวิ๋นเต็มไปด้วยความอยากรู้ เขาอยากเห็นว่าจงซานนั้นมีของวิเศษอะไร.
ผืนปฐพีที่สั่นไม่หยุดก่อนหน้า ทำให้พื้นดินรอบ ๆ ขรุขระเป็นเส้นทางที่ยากลำบาก อาชาทั่วไปยากที่จะกล้ำกรายเข้ามาได้ ศิลายักษ์ที่ผุดขึ้นมา มีเพียงหมาป่าที่สามารถก้าวข้ามผ่านเข้ามายังดินแดนที่ยับเยินเช่นนี้ได้.
หมาป่ายักษ์ที่พาจงซานและชิงอวิ๋นมุ่งตรงเข้าไปยังทิศทางของภูเขาไฟ.
ลาวาที่ปะทุขึ้นมา พาเศษหินเศษดินที่ลอยฟุ้งไปในอากาศ ทว่าหมาป่ายักษ์กลับมีสัมผัสที่แหลมคม สามารถที่จะหลบเศษของเหล่าลาวาได้.
หมาป่ายักษ์ที่อ้าปากกว้าง พร้อมกับปล่อยบอลเพลิง ยิงออกไปยังแม่ทัพเหล่ยติงที่ได้รับบาดเจ็บ.
แม่ทัพเหล่ยติงในเวลานี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก จากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เขาที่สามารถมองเห็นหมาป่ายักษ์ที่วิ่งเข้ามาหา แม่ทัพเหล่ยติงที่ดวงตาหดเล็กลง รู้สึกมีลางสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาทันที.
เจ้าแมลงสาบนั่น อยู่บนหัวของหมาป่ายักษ์ได้อย่างไร? เป็นไปได้รึ?ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในเขตแดนหมาป่า เหนือหัวของเขาที่ไม่ได้รับการยอมรับจากเผ่าหมาป่า แต่กลับกลายเป็นว่าเจ้าคนผู้นี้ได้รับพลังมาอย่างนั้นรึ?
ไม่ใช่ ที่บนหัวหมาป่ายังมีคนอีกคนหนึ่ง ชิงอวิ๋นหลางเจียง เป็นเขา?
ชิงอวิ๋นหลางเจียงกับเจ้าแมลงสาบนั่นอยู่ที่เดียวกัน?ชิงอวิ๋นหลางเจียงเป็นไปไม่ได้ที่จะต้องการกำจัดเขา แม้ว่าเขาจะทำร้ายเส้าจื่อเผ่าหมาป่าก็ตาม ทว่าชิงอวิ๋นที่สำนึกในบุญคุณช่วยชีวิต พร้อมกับปล่อยพวกเขามา ไม่เช่นนั้นแล้ว เขาคงสังหารทุกคนไปในดินแดนหมาป่าแล้ว.
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาไม่อยู่ในสภาพที่ดีนัก ร่างกายได้รับบาดเจ็บหนัก จะต้องหาสถานที่หลบภัยรักษาตัวก่อน.
แม่ทัพเหล่ยติงที่ต้องการหนี ทันใดนั้น บอลเพลิงยักษ์ก็ถูกยิงออกมา.
ขณะที่บอลเพลิงถูกยิงออกไป จงซานที่ยกดาบยักษ์ขึ้น.
วิชากายาเทพอสูร ระดับสอง.
หมอกหงหลวนเทียน.
ปราณดาบสีแดงขนาดสิบจั้ง ด้านในถูกอัดไปด้วยพลังงานสีสดใสกว่าปกติ พร้อมกับพุ่งตรงตามติดบอลเพลิงไป พุ่งตรงไปยังแม่ทัพเหล่ยติง.
เห็นจงซานลงมือ ใบหน้าของแม่ทัพเหล่ยติงถึงกับเปลี่ยนเป็นเย็นชา ถึงแม้ว่าเขาจะยังได้รับบาดเจ็บหนัก ใบหน้าที่เหี้ยมเกรียมดุร้าย มือของเขาที่ยื่นออกไปคว้าไปยังบอลเพลิง ฝ่ามือของเขาที่ปลดปล่อยสายฟ้าออกมาขวาง ก่อนที่บอลสายฟ้าของเขาจะถูกปล่อยปล่อย ซึ่งอ่อนแอกว่าเมื่อก่อนมาก.
"ตูมมม!"
ระเบิดเสียงดังสนั่น บอลเพลิงที่สลายไปที่ด้านหน้าของแม่ทัพเหล่ยติง ทว่าคลื่นความร้อนแผ่กระจาย ๆ ไปรอบ ๆ เดิมทีร่างกายของเขาที่เต็มไปด้วยรอยดำไหม้แทบจะทนไม่ได้อยู่แล้ว กลับถูกความร้อนของเปลวเพลิงอาบทั่วร่างอีกครั้ง.
ดวงตาของแม่ทัพเหล่ยติงที่ชำเลืองจ้องมองเขม็ง หากเขาสมบูรณ์ ไม่เป็นเช่นนี้แน่นอน เขาไม่มีทางที่จะถูกข่มเหงเช่นนี้.
เขาที่สูดหายใจเข้าลึก ๆ แม่ทัพเหล่ยติงยืนอยู่บนศิลาก้อนใหญ่ไม่ไกลออกไปจากหมาป่ายักษ์.
กับท่าทางของแม่ทัพเหล่ยติง จงซานที่เผยยิ้มอย่างเย็นชาให้กับเขา.
"ชิงอวิ๋นหลางเจียง ทำไมต้องมาขวางข้า?"แม่ทัพเหล่ยติงที่กล่าวถามออกมาทันที.
"ข้าเป็นแค่เพียงผู้ชม ไม่ได้ทำอะไรเลย."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เผยยิ้มอย่างนุ่มนวล จากนั้นเขาก็กระโดดออกไปจากหัวของหมาป่าขนแดง ลอยอยู่บนอากาศ.
ได้ยินคำพูดของชิงอวิ๋น แม่ทัพเหล่ยติงที่ยิ้มอย่างเย็นชาให้กับจงซาน.
ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บหนัก แม่ทัพเหล่ยติงก็คิดว่ามันเหลือเฟือที่จะจัดการจงซานได้.
สายตาของจงซานที่จ้องออกไปนั้น เต็มไปด้วยความเกลียดชังถึงกับกัดฟันเสียงดังกรอด ๆ พร้อมกับนำสิ่งหนึ่งออกมา "ตะปูทองอาคมเทวะ"
