Chapter 133 เกิดใหม่ในเปลวเพลิง.

ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาที่แผ่พลังสีเขียวเข้ามาในร่างของหลิงเอ๋อ จากนั้นก็หายตัวไปทันที.

ทว่าพลังสีเขียวนั่น ดูเหมือนว่าจะทำให้เทียนหลิงเอ๋อขยับได้บ้างเล็กน้อย จงซานเองก็แผ่ปราณแท้ออกไปไม่หยุด เขาที่แผ่พุ่งพลังออกไปเต็มทีเพื่อช่วยเทียนหลิงเอ๋อ ตราบเท่าที่รักษานางได้ เขาสามารถมอบให้ได้แม้แต่ชีวิต.

"พรึด จงซาน..พรึด"เทียนหลิงเอ๋อที่พ่นโลหิตออกมา ใบหน้าที่ยิ้มอ่อน ๆ ออกมา ใบหน้างามที่ดูซีดขาว.

"ข้า อยู่นี่แล้ว."จงซานที่กอดนางด้วยน้ำตานองหน้า แกนแท้ที่แผ่ออกไปไม่หยุดหย่อน เพื่อประคองชีวิตของนางเอาไว้.

"วันนี้ข้าสวยไหม?"เทียนหลิงเอ่อที่พูดอย่างยากลำบาก รอยยิ้มที่ดูอ่อนแอ พร้อมที่จะจากไปทุกเมื่อ.

"สวย เจ้าสวยมาก หลิงเอ๋ออย่าเพิ่งพูดเลย อาจารย์กำลังมาแล้ว เจ้าจะต้องปลอดภัย."หัวใจของจงซานที่แทบไหม้กลายเป็นเถ้าแล้ว.

"หลิงเอ๋อเหมาะจะเป็นคนรักของเจ้าได้รึยัง ถึงพี่กุยเอ๋อไม่อยู่แล้วก็ยังมีพี่เป่าเอ๋อ ส่วนหลิงเอ๋อได้ตายเพื่อเจ้าได้ หลิงเอ๋อมีความสุขมาก."เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวเสียงสั่น.

"อย่าพูดเลย เจ้า เหมาะสมแน่นอน."จงซานที่กอดเทียนหลิงเอ๋อเอาไว้ ร่างกายที่สั่นสะท้าน.

"หลิงเอ๋อเป็นภรรยาของท่านแล้วใช่ใหม?"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาอย่างยากลำบาก แต่คำพูดดังกล่าวนั้นกับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เต็มไปด้วยความคาดหวัง ถึงแม้ว่านางกำลังจะตายก็ขอได้รับคำตอบก่อน.

"เจ้าเป็น เจ้าเป็นแน่นอน สวรรค์เป็นพยาน นับจากวันนี้ จงซานและเทียนหลิงเอ๋อคือสามีภรรยา นับจากนี้ไปจะมีชีวิตเพื่อกันและกัน ไม่แยกจากกันไป "จงซานที่กุมมือของเทียนหลิงเอ๋อไว้แน่น นิ้วทั้งสิบที่ผสานกุมมือกันและกันอย่างนุ่มนวล.

จ้องมองไปยังมือซ้ายที่จงซานกุมเอาไว้แน่น รอยยิ้มที่มีความสุข ถึงแม้จะอ่อนแรงแต่ก็ดูงดงาม.

"ข้าเป็นภรรยาของจงซานแล้ว."เทียนหลิงเอ๋อที่เสียงแผ่ว ๆ  ดวงตาที่กำลังจะปิด ราวกับความปรารถนาของนางได้สำเร็จแล้ว ทุกอย่างมันเพียงพอแล้ว

ในเวลาเดียวกัน ด้านข้างของจงซานก็ปรากฏคนขึ้นอีกหลายคน.

เทียนซวินจื่อ เนี่ยชิงชิง กู่ซ่างจื่อ เสวียนซวินจื่อ ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาและผู้พิทักษ์สำนัก.

"อาจารย์ อาจารย์ ช่วยหลิงเอ๋อด้วย ช่วยหลิงเอ๋อเร็วข้า ได้โปรดช่วยหลิงเอ๋อ."จงซานที่เต็มไปด้วยความร้อนรน.

เพราะว่าจงซานที่แผ่แกนแท้เข้าไปในร่างของเทียนหลิงเอ๋อยิ่งมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้นางยิ่งอ่อนแอ และดูเหมือนว่าจะแย่ลงเรื่อย ๆ ด้วย.

เทียนซวินจื่อที่วิ่งมาไปด้านหน้าในทันที ทว่ากับเป็นเนี่ยชิงชิงที่เร็วกว่าเขาก้าวหนึ่ง ฝ่ามือของนางที่ยืนออกไป แผ่พุ่งพลังสีเขียวออกไปไม่หยุด ดวงตาที่เต็มไปด้วยความกังวล.

เทียนซวินจื่อที่ต้องการเข้าไปช่วย ทว่าเห็นเนี่ยชิงชิงลงมือแล้ว ทำให้เขาถอยออกมาเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะเป็นกังวลอย่างที่สุด ทว่าต้องรู้ว่า ตราบเท่าที่เนี่ยชิงชิงช่วยได้ ก็เป็นเรื่องดีแล้ว.

เนี่ยชิงชิงที่แผ่พุ่งพลังหลอมรวมเข้าในร่างของเทียนหลิงเอ๋อ พร้อมกับนำเม็ดยาใส่เข้าไปในปากของนางด้วย.

ใบหน้าของเทียนหลิงเอ๋อที่ซีดขาวก่อนหน้านี้ค่อย ๆ กลับมีสีโลหิตกลับคืนมาบ้าง จงซานที่ยิ้มออก ๆ  น้ำตาที่อาบแก้มค่อย ๆ หายไป เพราะว่าหากหลิงเอ๋อจากไป เขาคงไม่สามารถทนอยู่ได้แน่.

จงซานที่ทั้งร้องไห้และยิ้มออกมาพร้อม ๆ กัน ไม่ต่างจากเด็ก ๆ  ทว่าไม่มีใครหัวเราะเยาะเขาได้ ทุก ๆ คนต่างก็เป็นห่วงเทียนหลิงเอ๋อมากกว่า อีกทั้งคำพูดที่จงซานและเทียนหลิงเอ๋อกล่าวออกมานั้น พวกเขาต่างก็ได้ยินเช่นกัน.

"หลิงเอ๋อเป็นอย่างไรบ้าง?"เทียนซวินจื่อที่เอ่ยปากออกมาทันที.

"เส้นปรานถูกทำลายทั้งหมด จุดชีพจรเสียหาย หากเป็นระดับแกนทองทั่วไป คงตายไปแล้ว."เนี่ยชิงชิงที่ถอนหายใจยาว.

"อาวุโส อาวุโส ช่วยหลิงเอ๋อด้วย "จงซานที่ร้อนรน จ้องมองไปยังเนี่ยชิงชิง.

"ช่วยได้หรือไม่?"เทียนซวินจื่อเองกล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวลเช่นกัน.

ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังเนี่ยชิงชิงด้วยความคาดหวัง รอคอยให้นางกล่าวว่า"ได้"

"มีวิธี แต่ว่า..."เนี่ยชิงชิงที่กล่าวออกมาพร้อมกับจ้องมองไปยังจงซาน.

"อาวุโส ขอเพียงช่วยเหลือหลิงเอ๋อได้ ข้ายอมรับทุกอย่าง "จงซานที่กล่าวออกมาทันที ในเวลานี้ เขาไม่แม้แต่ฟังข้อเสนอ นางคือภรรยาของเขา ตราบเท่าที่นางมีชีวิตอยู่ ทุก ๆ อย่างเขาพร้อมที่จะยอมรับ.

ทุกคนที่จ้องมองไปยังเนี่ยชิงชิงด้วยความคาดหวัง.

"หลิงเอ๋อมีร่างสถิตอัคคี การจะช่วยเหลือหลิงเอ๋อ จะต้องไปยังตำหนักหงส์เพลิง สระนิพพาน   ด้วยวิธีเกิดใหม่ในเปลวเพลิง แต่ว่า เจ้าจะไม่สามารถพบนางได้."เนี่ยชิงชิงจ้องมองไปยังจงซาน.

"หลิงเอ๋อเป็นภรรยาข้า."จงซานที่กล่าวออกมาทันที.

ได้ยินคำพูดของจงซานเนี่ยชิงชิงที่ขมวดคิ้วไปมา "ข้าจะพาหลิงเอ๋อไป เจ้า.... มันคงยากสำหรับเจ้า หากว่าเจ้าสามารถทะลวงไปยังระดับก่อตั้งวิญญาณได้ ก็ไปหาข้า ในเวลานั้นข้าจะให้หลิงเอ๋อพบเจ้า ไม่เช่นนั้น เจ้าไม่มีวันได้พบกับหลิงเอ๋อ."

"ได้ ตราบเท่าที่สามารถช่วยหลิงเอ๋อได้ ตราบเท่าที่หลิงเอ๋อมีชีวิต."จงซานที่ตอบรับในทันที.

แน่นอน หากจงซานสงบใจซักนิด เขาจะต้องรู้ ถึงแม้ว่าเขาไม่รับปาก เนี่ยชิงชิงยังไงก็ต้องช่วยหลิงเอ๋อ ทว่าจงซานก็ไม่ขัดขืนในเวลานี้ ตราบเท่าที่นางมีชีวิต นางสามารถคืนชีพได้ อะไรก็ไม่สำคัญ เรื่องสำคัญคือช่วยหลิงเอ๋อ ช่วยภรรยาของเขา.

เนี่ยชิงชิงที่จ้องมองจงซานด้วยท่าทางพอใจ ก่อนที่จะสะบัดมือนำบอลสีแดงขนาดยักษ์ เป็นบอลทรงกลมขนาดหนึ่งจั้ง ทว่าดูโปร่งใส สามารถมองเข้าไปด้านในได้ ด้านในมีเปลวเพลิงที่ลุกไหม้อยู่ตลอดเวลา ทว่ากลับเป็นเพลิงที่ดีแปลกประหลาด.

"ปล่อยนางได้แล้ว."เนี่ยชิงชิงที่กล่าวต่อจงซาน.

จงซานที่ไม่ต่อต้านอีกต่อไป เขาจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อในอ้อมกอด พร้อมกับจูบไปที่หน้าผากของนางเบา ๆ  พร้อมกับยอมให้นำเทียนหลิงเอ๋อใส่เข้าไปในบอลเพลิง ทว่าบอลเพลิงนั่นแปลกประหลาดลึกลับมากมันสามารถโอบอุ้มร่างของหลิงเอ๋อเอาไว้ได้.

หลิงเอ๋อที่นอนอยู่ในบอลเพลิง ดวงตาที่ปิดสนิทเหมือนกับกำลังนอนอยู่ ใบหน้าที่ซีดขาวนั่นเผยรอยยิ้มออกมา ร่างกายของนางที่มีเปลวเพลิงมากมายลุกไหม้ ทว่าก็ไม่ใช่เผาร่างของนางแต่อย่างใด.

เห็นเทียนหลิงเอ๋อที่อยู่ในบอลเพลิงแล้ว จงซานที่ยังคงยื่นมือออกไป ราวกับว่าไม่ต้องการที่จะลาจาก.

"ชิงชิง "เทียนซวินจื่อที่กล่าวต่อเนี่ยชิงชิง.

เนี่ยชิงชิงที่จ้องมองไปยังเทียนซวินจื่อ พร้อมกล่าวออกมาว่า "เทียนซวินจื่อ หลิงเอ๋อข้าจะพาไปเอง อยู่กับเจ้า มีแต่ความซวย."

"โอ้ว."

เทียนซวินจื่อที่ถอนหายใจยาว เขาที่แสดงท่าทางเหนื่อยหน่ายใจ หลิงเอ๋อถูกส่งไปยังตำหนักหงส์เพลิงเพื่อช่วยชีวิตนาง ทว่าเมื่อเนี่ยได้ชิงชิงนำไปแล้วนางก็จะเป็นคนของตำหนักหงสายากที่จะออกมาได้ แต่ตราบเท่าที่ช่วยชีวิตนางได้ก็พอแล้ว.

"ชิงเอ๋อ!!"เนี่ยชิงชิงที่ตะโกนขึ้นไปบนท้องฟ้า.

"กวีกกก!"

บนท้องฟ้าเสียงแหลมฉีกอากาศ แทบจะในทันที หงส์มรกตขนาดมหึมาบินอยู่บนท้องฟ้า ตวัดปีกพุ่งตรงเข้ามาในหุบเขาแห่งหนึ่ง พริบตาเดียวก็มาอยู่ต่อหน้าคนทุกคน.

เนี่ยชิงชิงที่นำหลิงเอ๋อที่อยู่ในบอลเพลิงกระโดดขึ้นไปบนหลังของมัน.

"ไป กลับตำหนักหงสา."เนี่ยชิงชิงที่กล่าวออกมา.

"กวี๊กก!"

เสียงของหงส์มรกตดังลั่น ทะยานขึ้นบนฟ้า นำเนี่ยชิงชิงตรงไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือ หายลับตาไปอย่างรวดเร็ว.

จงซานที่จ้องมองเทียนหลิงเอ๋อที่หายลับตาไป มือสองข้างที่ยืนออกไปเอง ราวกับว่าต้องการจะโผบินขึ้นไปคว้านางไว้ ไม่ต้องการจะจากนางไป.

"อาจารย์ หลิงเอ๋อจะปลอดภัยใช่ใหม."จงซานที่จ้องมองไปยังเทียนซวินจื่อ.

เทียนซวินจื่อที่จ้องมองไปยังจงซานพร้อมกับหายใจเบา ๆ  "อยู่ในไข่หงสา หลิงเอ๋อย่อมปลอดภัยแน่นอน ตราบท่าที่นางชำระร่างเกิดใหม่ นางก็จะหายเป็นปรกติเหมือนเช่นดังเดิม หรืออาจจะดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ อย่าได้เป็นห่วงเลย.

"ครับ อาจารย์"จงซานที่ได้รับคำตอบจากเทียนซวินจื่อก็ถอนหายใจยาว พร้อมกับเช็ดน้ำตาที่แห้งเกราะกรังบนใบหน้า.

"มันเป็นใคร?"ดวงตาของเทียนซวินจื่อที่เผยท่าทางเป็นปฏิปักษ์ จ้องมองสอบถามจงซาน.

จงซานที่คุกเข่าต่อหน้าเทียนซวินจื่อ หมัดของเขาที่กำแน่น บนศีรษะของเขานั้นบวมปูดด้วยเส้นโลหิต.

"หลิงเอ๋อเป็นภรรยาข้าแล้ว เรื่องในครั้งนี้เกิดจากข้า มันเป็นศัตรูที่พบกับพวกเราที่หุบเขาบุฟผาอสนี มันจะต้องชดใช้เรื่องที่เกิดขึ้น ข้าจะฉีกมันออกเป็นชิ้น ๆ  และสังหารมันให้ตกตายไปเก้าชั่วโคตร อาจารย์ รอฟังข่าวจากข้าได้เลย."จงซานที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ดวงตาแดงซ่าน ท่าทางเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ต่อต้านขัดขืนสวรรค์.

สังหารเก้าชั่วโคตรรึ?

ทุกคนที่จับจ้องมองไปยังจงซานพร้อมกับสูดหายใจยาว ด้วยความสามารถของเขา ที่จะสังหารฝ่ายตรงข้ามนั้น นับว่าเป็นเรื่องที่บ้าคลั่งสำหรับจงซานมาก ถึงกับเอ่ยปากจะสังหารเก้าชั่วโคตรเลยรึ?

เทียนซวินจื่อที่สูดหายใจยาว พร้อมกับพยักหน้า."ดี งั้นเจ้าก็ไปแก้แค้นเทนหลิงเอ๋อซะ."

เทียนซวินจื่อที่รับปาก ยอมรับคำขอของจงซาน ดูเหมือนว่าเขาไม่ประมาณพลังฝึกตนของจงซานเลย.

คนอื่น ๆ ต่างก็จ้องมองไปยังเทียนซวินจื่อ ราวกับว่าท่าทางของเทียนซวินจื่อนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาโกรธเกรี้ยว ทำให้ไม่มีคนกล้าไปกระตุ้น ในเมื่อเทียนซวินจื่อมั่นใจในความสามารถของจงซาน เช่นนั้นก็ควรที่จะปล่อยเขาไป.

"ขอบคุณอาจารย์."จงซานที่คุกเข่าโขกศีรษะลงในทันที.

"ยังเรียกข้าว่าอาจารย์อีกรึ?"เทียนซวินจื่อกล่าว.

เห็นเทียนซวินจื่อกล่าวเช่นนั้น จงซานก็เอ่ยออกมาทันที "ขอบคุณ เยวี่ยฟู่"

岳父 (yuèfù/เยวี่ยฟู่) พ่อตา(พ่อของภรรยา)

"อืม เมื่อเจ้าสามารถสังหารมันได้แล้ว ข้าจะพาเจ้าไปคารวะหลุมศพเยวี่ยมู่."เทียนซวินจื่อกล่าว.

岳母yuèmǔ “แม่ยาย”

"ครับ."จงซานที่ตอบรับในทันที.

เทียนซวินจื่อที่หันหน้ากลับมา เล็บทั้งสี่ที่ราวกับเจาะเข้าไปในฝ่ามือ "เลาะกระดูกมันออกมา เจ้าควรจะรู้ว่าควรทำอย่างไร อย่าให้มันได้ตายดี."

ท่าทางของเทียนซวินจื่อนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา ส่งผ่านความเย็นเยือบออกไปรอบ ๆ  เห็นได้อย่างชัดเจน ว่าเขาเองก็หาได้ใช่คนมีเมตตา โดยเฉพาะใครก็ตามที่ได้ล่วงเกินคนในตระกูล เขาจะไม่มีปราณีเลยแม้แต่น้อย.

ทว่าความหนาวเย็นน่าหวาดกลัวนั่น พริบตาเดียวก็ถูกเป่าออกไป ก่อนที่จะกลับมาปกติ.

"ครับ อาจารย์."จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง ด้วยคำว่าเยวี่ยฟู่นั้นเป็นคำเรียกอย่างเป็นทางการ อย่างไรก็ตามเทียนซวินจื่อก็เป็นอาจารย์ของเขา.

เลาะเนื้อเฉือนกระดูก ดวงตาของจงซานที่เอ่อล้นไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรง.

"ลุกขึ้น."เทียนซวินจื่อกล่าว.

"ครับ."จงซานที่ลุกขึ้น.

"เป่ยชิงซือไปแล้วอย่างงั้นรึ?"เทียนซวินจื่อที่สอบถามออกมาอีกครั้ง.

"นางได้เดินทางไปยังทวีปศักดิ์สิทธิ์แล้ว ศิษย์เองก็ได้พบกับหนีปู่ซ่าด้วยแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเขาเดินทางมาหรือยัง?"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.

"หนีปูซ่าอยู่ในสำนักไคหยาง เจ้าไปจัดการเรื่องของเจ้าเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเจ้า."เทียนซวินจื่อที่กล่าวออกมา.

"ครับ เช่นนั้นศิษย์ขอตัว."จงซานกล่าวกับทุกคน.

ทุกคนที่พยักหน้าให้ จงซานที่จ้องมองไปยังทุกคนอีกครั้ง เขาที่ย้อนกลับไปยังทิศที่เขาจากมา.

ทว่าหลังจากนั้น ผู้พิทักษ์ขุนเขาและผู้พิทักษ์สำนักก็หายไปเช่นกัน เหลือแค่เทียนซวินจื่อ กู่ซ่างจื่อและเสวียนซวินจื่อที่จ้องมองไปยังจงซานที่กำลังจากไป.

"ศิษย์พี่ พวกเรากลับไปก่อนเถอะ."กู่ซ่างจื่อที่กล่าวออกมาทันที.

"อืม."เทียนซวินจื่อพยักหน้า จากนั้นทั้งหมดก็กลับสำนักไคหยาง.