Chapter 132 พลังของผู้พิทักษ์แห่งขุนเขา.

สิบวันหลังจากนั้น ร่างหลักจงซาน ได้เดินทางออกจากราชวงศ์ต้าเจิ้งอีกครั้ง เดินทางกลับสำนักไคหยาง.

ด้วยพันธสัญญาหมาป่า จงซานมีอีกหลายแผนการในการรักษาชีวิตของเขา ตอนแรกในการเขียนพันธสัญญาณนั้น จงซานที่ใช้โลหิตของตัวเอง ผสมกับร่างแยกเงา ให้เป็นหนึ่งเดียวกัน แม้ว่าพันธสัญญาจะเป็นของร่างหลัก ทว่าร่างแยกเงาเองก็ได้รับผลประโยชน์ เพื่อป้องกันความผิดพลาด ในวันหนึ่ง ร่างแยกเงาก็ทดสอบอัญเชิญด้วยเช่นกัน ซึ่งสามารถทำได้สำเร็จ ไม่มีผลข้างเคียงใด ๆ .

แม้ว่าเขาจะสามารถอัญเชิญหมาป่ายักษ์เพื่อพาเขากลับได้ ทว่าเขาก็ยังคงใช้ดาบยักษ์ของเขาบินกลับไปยังสำนักไคหยาง.

ที่ด้านนอกสำนักไคหยาง เทียนชาที่จ้องมองไปยังด้านหลังของเทียนหลิงเอ๋อที่อยู่ไกลออกไป ความความหวังในใบหน้าของเขา เทียนชารู้สึกบีบรัด ตอนแรกเขาคิดว่า ตราบเท่าที่เขาหาเวลามาอยู่กับเทียนหลิงเอ๋อ ก็จะสามารถยึดครองหัวใจของนางได้ ทว่าตอนนี้กลับกลายเป็นความคิดที่ผิด หัวใจของนางในเวลานี้ ถูกอัดแน่นไปด้วยจงซานแล้ว.

บทสนทนาของเขากับนางเวลานี้ นับวันยิ่งน้อยลงเรื่อย ๆ .

ไม่มีอีกแล้ว ความชื่นชมเทิดทูนของหลิงเอ๋อ ตอนนี้ทุกอย่างถูกยึดครองไปโดยจงซาน เจ้าแมลงชั้นต่ำนั่น ขโมยทุกอย่างของเขาไป.

เทียนชาที่กำหมัดแน่น มันอัดอั้นอยู่ภายในอก ก่อนที่จะกลับเข้าไปในค่ายกลสำนักไคหยาง.

เทียนหลิงเอ๋อที่เหินออกไปยังภูเขาสูง นางที่รออย่างคาดหวังราวกับภรรยารอสามีกลับบ้าน ไม่ปริปากบ่นเลยแม้แต่น้อย ยังคงเฝ้ารอ แม้ยามฝนตก เทียนหลิงเอ๋อก็จะถือร่มยืนรอเขาอยู่บนยอดเขา.

ท้ายที่สุด นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ ในวันหนึ่ง สายตาของเทียนหลิงเอ๋อ ที่เห็นจุด ๆ หนึ่งที่ขอบฟ้าไกล เป็นจุดเล็กของใครบางคนที่กำลังบินมุ่งตรงมายังทิศทางของสำนักไคหยาง.

จงซาน เป็นจงซาน!

เทียนหลิงเอ๋อรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ที่อยู่ไกลออกไปนั้น เป็นจงซานที่กำลังเดินทางกลับมา ผ้าแพรไหมแดงของนางที่ลอยขึ้นไป ยืนอยู่บนอากาศ เฝ้ามองเขาที่กำลังกลับมา มือของนางที่โบกไปมา ใบหน้างานที่ยิ้มแย้ม เส้นผมสลวยร่ายรำกับอากาศ หัวใจที่เต้นโครมคราม พร้อมกับกระชับผ้าแพรไหมแดงให้ลอยออกไป.

ต้องรู้ด้วยว่า เทียนหลิงเอ๋อรอเขามานานหลายวัน ไม่ว่าจะเป็นฝนตกแดดออกนางก็มารอเขา ในเวลานี้ กับความปรารถนาอย่างที่สุด ว่าจะเป็นคนแรกที่ได้พบเจอเขา.

นางที่นำผ้าแพรไหมแดง พุ่งทะยานออกไปรับจงซาน.

บนใบหน้าของนางที่อาบไปด้วยรอยยิ้ม เต็มไปด้วยความตื่นเต้นจนไม่สามารถเก็บมันเอาไว้ได้ นางที่พยายามเคร่งขรึม ทว่าภายในใจของนางกับเต้นระส่ำ ยิ้มออกมาอย่างเฉิดฉายแก้มปริ.

ในเวลาเดียวกันอีกมุมหนึ่งขณะที่จงซานบินตรงไปยังสำนักไคหยาง ในหุบเขาที่อยู่ไกลอยู่นั้น ก็ปรากฏเงาของคนผู้หนึ่ง เป็นแม่ทัพเหล่ยติงที่รอคอยเฝ้าอยู่นั่นเอง.

ที่มุมปากของแม่ทัพเหล่ยติงยกขึ้นแสดงท่าทางเหยียดหยัน เขารอคอยมานานแล้ว ท้ายที่สุดก็ปรากฏตัวสักที เหล่ยติงที่ลอยออกมาช้า ๆ .

จงซานที่กำลังลอยอยู่บนท้องฟ้า มุ่งตรงไปยังสำนักไคหยางซึ่งยังอยู่อีกไม่ไกล.

เขาที่หายใจลึก ทันใดนั้นที่ขอบฟ้า เขาเห็นใครบางคนกำลังลอยมาหาเขา.

ใครรึ?

เทียนหลิงเอ๋อรึ? นางที่ยืนอยู่บนผ้าแพรไหมซึ่งในสำนักไคหยางมีคนเดียว เทียนหลิงเอ๋อ?นางก้าวข้ามไปยังระดับแกนทอง ออกมาแล้วรึ?

เขาที่เพิ่มความเร็ว พุ่งออกไป สามารถมองเห็นรอยยิ้มของนางที่งดงามเหมือนกับดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิได้ นางที่เห็นจงซาน แทบจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย เร่งรีบพุ่งตรงเข้ามาหาให้เร็วขึ้นและก็เร็วขึ้น.

"จงซานนน!!!"

เทียนหลิงเอ๋ออดไม่ได้เลยทีต้องตะโกนออกมาเสียงดัง.

ได้ยินเสียงเรียกของเทียนหลิงเอ๋อ ภายในใจของจงซานเองก็เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกมากมายเช่นกัน หัวใจที่ด้านชา ตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนในทันที กลับการที่เทียนหลิงเอ๋อมารอเขา? ทำไมจงซานจะไม่เข้าใจ นางต้องการที่จะพบเขาเป็นคนแรก ดูเหมือนว่านางจะมารอเขาที่หน้าประตู นานแล้วอย่างแน่นอน.

นางที่รอคอยเขาทุกวันเลยรึ? คอยเชง้อมอง แม้ว่ามันจะดูน่าเบื่อ ทว่านางกลับรู้สึกอบอุ่น กับความรู้สึกที่จริงใจเช่นนี้ จะให้เขาปฏิเสธได้อย่างไร?

แม้ว่าจงซานจะมีอายุแปดสิบปีแล้ว ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมา ทำให้เขาถูกกระตุ้นให้ไปเป็นหนุ่มอีกครั้ง และเพราะว่าด้วยเหตุนี้ เขาย่อมเข้าใจความรู้สึกของคนอื่น ๆ ได้ เขาย่อมรู้ดีอะไรที่ควรค่าที่จะให้เรียกว่าสมบัติชีวิต.

ในเวลานี้ ตอนนี้นี่ควรจะเรียกว่าสมบัติล้ำค่า.

เขาเข้าใจทุกอยางได้ ด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นนี้ หัวใจที่เขากลับมาเต้นอีกครั้ง มีความตื่นเต้นดีใจ เร่งรีบบินตรงไปยังเทียนหลิงเอ๋อ.

เทียนหลิงเอ่อที่ลอยอยู่บนผ้าแพรไหมแดง เต็มไปด้วยความตื่นต้นเมื่อบินเข้ามาใกล้จงซาน ในที่สุดจงซาน บุรุษที่นางรอ ร่างของนางที่ตอบสนองไปเอง พุ่งตรงเข้าหาจงซานอย่างรวดเร็ว.

เทียนหลิงเอ๋อที่ยิ่งเข้าใกล้จงซานมากเท่าไหร่ ใบหน้าของนางก็ยิ่งยิ้มเฉิดฉายเท่านั้น นางที่จ้องมองจงซานตาโต เอ๊ะ! มีใครที่ไล่หลังจงซานมา.

ใครคนหนึ่ง ที่บินไล่เขามา ผู้ฝึกตนระดับก่อตั้งวิญญาณ? ไม่ นั่นมันแม่ทัพเหล่ยติงที่ที่เคยพบก่อนหน้านี้.

แม่ทัพเหล่ยติงที่บินออกมาจากหุบเขาแห่งหนึ่ง บินตรงไล่หลังจงซานมา ใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย ในมือทั้งสองข้างกำลังสร้างบอลสายฟ้าขึ้นมา.

บอลสายฟ้า?

เขาต้องการสังหารจงซาน?

บอลสายฟ้าที่เพิ่มขนาดขึ้นเรื่อย ๆ  หากว่าโจมตีออกมา จงซานจะต้องตายอย่างแน่นอน.

เห็นเหตุการณ์เช่นนั้น ความรู้สึกของเทียนหลิงเอ๋อที่แข็งค้าง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างสมบูรณ์.

"จงซานนน!"

เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนออกมาอีกครั้ง ความรู้สึกหวาดผวา จงซานที่คิดแค่เพียงว่าเทียหลิงเอ๋อกำลังตื่นเต้นอยู่ ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าที่เปลี่ยนไปฉับพลันของนาง ทำให้หัวใจของเขาหล่นวูบ.

เขาที่หันหลังกลับไป ไม่มีเวลาแล้ว บอลสายฟ้าของแม่ทัพเหล่ยติงที่พุ่งตรงมายังจงซาน บอลสายฟ้าขนาดใหญ่ มีขนาดมากกว่าปรกติสิบเท่า พร้อมกับพุ่งตรงมายังร่างของจงซานอย่างรวดเร็ว.

แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญเซียนเทียนระดับสิบก็คงต้องตายด้วยบอลสายฟ้านี้อย่างไม่ต้องสงสัย ใบหน้าของแม่ทัพเหล่ยติงที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย.

"จงซานน!!"

ดวงตาของหลิงเอ๋อที่ปริ่มไปด้วยน้ำตา เร่งความเร็วออกไปอย่างบ้าคลั่ง.

จงซานกำลังจะตาย?เขากำลังจะตาย?ไม่?จงซานต้องไม่ตาย จะตายไม่ได้.

หังใจของเทียนหลิงเอ๋อที่หล่นวูบ เร่งความเร็วมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม.

เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น บอลสายฟ้าก็มาอยู่ด้านหน้าของจงซานแล้ว กำลังจะกระแทกเข้าไปยังร่างของเขา.

เพียงแค่อึดใจ ที่จงซานหันกลับไปก็เห็นบอลสายฟ้าพุ่งเขามาแล้ว ไร้ซึ่งเวลาต่อต้าน ไม่มีเวลาเหลือให้เขา เขากำลังจะตายแล้ว.

ในช่วงเวลาวิกฤตินั้น จงซานที่รู้สึกราวกับว่าโลกใบนี้ช่างไม่ยุติธรรม กลับเรื่องราวหลายอย่างที่เขายังทำไม่สำเร็จ เขาต้องตายรึ?เป็นความตายที่ยากจะยอมรับได้.

แทบจะในทันทีเช่นกัน ก็ปรากฏคนผู้หนึ่งขึ้น เทียนหลิงเอ๋อ.

เทียนหลิงเอ๋อที่คว้าจับไปยังจงซาน ปราณพลังที่ปลดปล่อยออกมาคุ้มกันร่างบริเวณด้านหลัง ดวงตาของนางที่จ้องมองไปยังจงซาน.

ในเวลานี้ แววตาของนางไม่มีความหวาดกลัว ความรู้สึกอ่อนโยนที่ราวกับสลักลงไปถึงกระดูก ฝังแน่นลึกลงไปในหัวใจ สายใยที่สามารถหล่อหลอมเจตจำนงสวรรค์ได้.

รอยยิ้มของเทียนหลิงเอ๋อ ราวกับว่าเป็นวาระสุดท้าย รอยยิ้มที่อ่อนโยนที่มอบให้กับจงซาน.

จงซานที่มองไปยังนางอย่างนิ่งงัน ก่อนที่จะเกิดเสียงดังสนั่นดังขึ้นในหัว ความรู้สึกบางอย่างที่พุ่งขึ้นจนถึงสุดขีด แม้แต่ความตายก็ไม่สามารถบรรเทาได้.

"ไม่!!!!"

เสียงคำรามดังลั่น ดวงตาที่กลายเป็นสีเลือด ร่างที่ถูกกระแทกอย่างรุนแรง เทียนหลิงเอ๋อที่ใช้ร่างของนางบังเขาเอาไว้.

บางที มันเป็นความเร็วที่ไม่มีแม้แต่เวลาอธิบายออกมาได้.

"ตูมมมมมม!"

เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ร่างของเทียนหลิงเอ๋อและจงซานที่ลอยหล่นลงมาในหุบเขา.

"พรึด!!"

โลหิตที่พุ่งออกจากปากของเทียนหลิงเอ๋อ สาดกระเซ็นใส่ใบหน้าของจงซาน. จงซานที่ไม่กระพริบตาด้วยซ้ำ ปล่อยให้โลหิตอาบไปทั่วไปหน้า พวกเขาทั้งคู่ที่ร่วงหล่นจากอากาศพร้อม ๆ กัน.

สมองของจงซานที่เจ็บปวด ภาพฉากที่ถูกย้อมไปด้วยโลหิต หัวใจของเขาราวกับว่าแตกสลายดังโพล๊ะแตกสนั่นดังสาดกระจาย ความรู้สึกที่ปะทุออกมาจากภายในอก.

ทำไม ทำไมล่ะหลิงเอ๋อ ทำไม?

ในเวลานี้ จงซานไม่สามารถอดทนได้อีกแล้ว น้ำตาของบุรุษที่ไม่เคยหลั่งไหลออกมาง่าย นอกจากกุยเอ๋อแล้ว นี่เป็นเพียงครั้งที่สองที่เขาต้องสูญเสียน้ำตาให้กับสตรี.

บุรุษไม่เคยมีน้ำตา ทว่าเมื่อต้องพบกับเหตุการณ์ที่เศร้าสุดขีด กับสถานการณ์เช่นนี้ ความโกรธเกลียดตัวเอง จนทำให้ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ทำไมไม่เป็นเขาแทน.

"หลิงเอ๋อ!"

เสียงครวญครางโหยหวงระทมทุกกอดเทียนหลิงเอ๋อไว้ในอก บนหุบเขาแห่งหนึ่งที่พวกเขาล่วงหล่นลงมา.

"ครืนนนน!"

จงซานที่กอดเทียนหลิงเอ๋อไว้ พร้อมกับกระแทกก้อนหินก้อนหนึ่ง แตกสลาย แต่เขากับไร้ซึ่งความรู้สึก เขายังคงกอดหลิงเอ๋อไว้แน่น ที่มีลมหายใจแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ.

แม้ทัพเหล่ยติงที่จ้องมองไปยังจงซานที่ยังรอดอยู่ หัวใจของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว บอลสายฟ้าอีกลูกที่ถูกสร้างขึ้นมา.

"ปิ๊ง!"

ท้องฟ้ามืดลง ทันใดนั้น แม่ทัพเหล่ยติงถึงกับขวัญผวา เกิดเป็นฝ่ามือสีเขียวขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นในอากาศ.

ฝ่ามือขนาดสิบจ้าง ที่รวมตัวกันขึ้นในพริบตา พุ่งตรงเข้าหาแม่ทัพเหล่ยติง.

ใบหน้าของแม่ทัพเหล่ยติงถึงกับเปลี่ยนสี เขาที่ปล่อยบอลสายฟ้าไปยังยังฝ่ามือดังกล่าว.

"ตูมมมมม!"

บอลสายฟ้าที่สลายไปในทันทีเมื่อถูกชนด้วยฝ่ามือสีเขียว ฝ่ามือขนาดใหญ่ยังตรงออกไปกระแทกแม่ทัพเหล่ยติง.

"อ๊ากก!"

แม่ทัพเหล่ยติงที่ตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด ล่วงหล่น โลหิตพ่นกระจาย กลายเป็นสภาพเดียวกับของจงซานที่ได้ประสบมา ฝ่ามือสีเขียวสลายไป แม่ทัพเหล่ยติงไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย แววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวเร่งรีบบินหนีไปในทันที.

"หลิงเอ๋อ!" "หลิงเอ๋อ!"

จงซานที่ทำการแผ่พุ่งแกนแท้ลงไปในร่างของนางเพื่อช่วยนาง เพื่อให้เทียนหลิงเอ๋อยังคงมีชีวิตอยู่ เทียนหลิงเอ๋อที่หายใจแฮก ๆ  ด้านหลังของนางที่ไหม้เป็นสีดำ ดวงตาที่ดูเลือนลาง สติกำลังหลุดหายเหมือนว่านางกำลังจะตาย ที่มุมปากของนางที่ยิ้มแหย ๆ .

ชีพจรของเทียนหลิงเอ๋อที่เสียหายไป ร่างกายได้รับบาดเจ็บหนัก เวลานี้ การจะรอดชีวิตได้นั้นนับว่ายากลำบากมาก.

จงซานที่ยังคงกอดหลิงเอ๋อตะโกนออกมาเสียงดัง ทว่าที่ด้านหน้าของพวกเขาก็ปรากฏชายชราคนหนึ่งขึ้นมา ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขา.

ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาที่จับไปยังข้อมือของหลิงเอ๋อ พร้อมกับขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย เขาที่แผ่พลังเขาไปในร่างของนาง โอบอุ้มคนทั้งสอง จากนั้นในพริบตาเดียว ร่างกายของพวกเขาก็หายไปในทันที.