Chapter 131 ตี้เสวียนชา.
" อัญเชิญ สัญลักษณ์ฟ้าดิน."
จงซานที่คำรามเสียงดัง แกนแท้ภายในร่างราวกับว่าสูญเสียการควบคุม มันวิ่งผ่านไหลออกมาอย่างบ้าคลั่งเข้ามาผสานกับโลหิตของเขา แกนแท้ที่ไหลออกมาราวกับน้ำหลาก ไหลออกมาอย่างรวดเร็วในคราเดียวในทันที หลอมรวมเข้ากับอาคมที่ร่าย ตามที่จื่อจุ้นได้แนะนำมา.
แกนแท้และโลหิตที่หลอมรวมกันอย่างรวดเร็ว หมุนวน ก่อนที่จะเผยร่างของควันหมาป่าทมิฬเก้าตน พุ่งตรงกระจายออกไปทุกทิศทาง.
ดูเหมือนว่าหมาป่าทมิฬทั้งเก้านี้จะออกมาจากฝ่ามือของจงซาน.
จงซานบอกได้เพียงว่าที่ใต้ฝ่ามือของเขานั้นเกิดมิติที่บิดเบี้ยวขึ้น.
นับจากนั้น เขาที่ถูมือไปมาฝ่ามือของเขาไปมา ควันหมาป่าที่เริ่มมีขนงอกออกมา รางที่เด่นชัดขึ้น ปรากฏจากควันค่อย ๆ กลายเป็นมีเลือดเนื้อขึ้นมา.
เป็นร่างหมาป่าเก้าตนที่มีควันปกคลุมอยู่และค่อน ๆ ถูกเป่าออกไปอย่างรวดเร็ว.
ทว่าในเวลานี้ ภายในห้องโถงแห่งนี้ ปรากฏหมาป่าสีแดงขนาดใหญ่สามเมตร.
หมาป่าที่ผ่านปรากฏออกมาจากอากาศ กลายเป็นตัวเป็นตนขึ้นมา.
หมาป่าแดงที่เต็มไปด้วยท่าทางงงงวยเล็กน้อย จ้องมองไปยังพื้นที่รอบ ๆ เมื่อมองเห็นจือจุ้น มันที่ก้มตัวลงอย่างรวดเร็ว แสดงท่าทางเคารพอย่างถึงที่สุด.
ในเวลานี้ จงซานที่สามารถสัมผัสได้ว่าแกนแท้ของตัวเองหายไปถึงหนึ่งในสาม.
อย่างไรก็ตาม ด้วยแกนแท้หนึ่งในสาม แลกเปลี่ยนกับพลังความแข็งแกร่งที่คาดไม่ถึงเช่นนี้ นับว่าคุ้มค่า.
จือจุ้นจ้องมองไปยังเหล่าหมาป่าแดงที่ถูกเรียกมา เผยยิ้มออกอย่างน้ำนวล "ด้วยพลังที่มีของเจ้าในวันนี้ หนึ่งในสามของแกนแท้ สามารถเรียกหมาป่าที่ไม่มีความแข็งแกร่งไม่มากนัก เมื่อหมาป่าถูกเรียกมา ตราบเท่าที่เจ้ายังไม่ตาย มันจะช่วยเจ้า หากแกนแท้เจ้าอยู่ในระดับที่สูงกว่านี้ ก็จะสามารถเรียกหมาป่าที่แข็งแกร่งมากกว่านี้ได้ ยกตัวอย่างเจ้าที่มีระดับเซียนเทียนระดับเจ็ด ก็ย่อมสามารถอัญเชิญหมาป่าแกนทองระดับเจ็ดออกมาได้ แต่หากว่าเจ้าใช้อายุขัยของเจ้าในการอัญเชิญ ย่อมสามารถเรียกหมาป่าที่มีความแข็งแกร่งมากกว่าถึงสองระดับ."
ภายในใจของจงซานที่สั่นไหวไปมาจ้องมองไปยังหมาป่าขนาดสามเมตรที่อยู่ด้านหน้า ภายในแววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.
"และแน่นอน ในเวลาความเป็นความตาย ก็ยิ่งต้องแลกเปลี่ยนกับค่าอัญเชิญของหมาป่ามากขึ้นเท่านั้น มันขึ้นกับความรู้สึกของเจ้าในแต่ละครั้ง ในการอัญเชิญหมาป่าแต่ละครั้งเผ่าหมาป่าของพวกเราย่อมรับรู้ได้ ตราบเท่าที่มีการอัญเชิญ ในทุก ๆ ครั้ง ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด สามารถข้ามผ่านมิติไปอยู่ข้าง ๆ เจ้าในพริบตาเดียว."จื่อจุ้นที่เอ่ยปากพูดออกมา.
"หากข้ามีค่าแลกเปลี่ยนที่เพียงพอที่จะเชิญชิงอวิ๋นหลางเจียง ข้าก็สามารถอัญเชิญเขามาได้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาในทันที.
"โอ้ว เจ้าคงไม่คิดที่จะใช้อายุขัยของเจ้าเพื่อเรียกเผ่าหมาป่าที่อยู่สูงกว่าสองระดับด้วยหรอกนะ?"จื่อจุ้นที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"ความจริง ท่ามกลางความเป็นความตาย จะทำอะไรได้?"จงซานที่จ้องมองไปยังจื่อจุ้น.
"ฮ่าฮ่า เจ้าเด็กน้อย เจ้าเป็นคนที่โลภมากจริง ๆ ดี หวงตี้เผ่ามนุษย์ควรจะเป็นเช่นนี้ เจ้าสามารถอันเชิญเผ่าหมาป่าที่ร้ายกาจมาก ๆ ออกมาได้ แม้แต่ข้าก็ตามที ตราบเท่าที่เจ้ามีค่าผ่านทางที่เพียงพอ ทว่าในเวลาเดียวกัน หากมันไม่เพียงพอ แม้ว่าเจ้ากำลังจะตาย พวกเขาก็หาได้สนใจเจ้าไม่ เพียงแค่พลังหนึ่งในสามก็น่าจะเกินพอสำหรับเจ้าแล้วไม่ใช่รึ?"จื่อจุ้นที่จ้องไปยังจงซานด้วยรอยยิ้ม.
"ขอบคุณ."จงซานทีเอ่ยออมมาด้วยความเคารพ.
ความเป็นจริง เพียงเท่านี้ ก็เกินพอมากมายแล้ว.
"เผ่าหมาป่า ในเมื่ออาณาจักรต้าเจิ้งเป็นประเทศสรรพสัตว์แล้ว เช่นนั้นในทุก ๆ ปี เผ่าหมาป่าจะต้องนำกองกำลังหมาป่ามาสนับสนุนกองกำลังอาณาจักรเจิ้งด้วย หากว่าคนของเจ้าสามารถโน้มน้าวหมาป่าได้ ภายใต้ผืนปฐพีแห่งนี้หมาป่าย่อมพร้อมที่จะเดินทางไปพร้อมกับเขาในทุก ๆ พื้นที่."จื่อจุ้นกล่าว.
จากคำพูดของจื่อจุ้นนั้นราวกับส้มหล่นลงกลางกบาลของจงซาน เห็นได้อย่างชัดเจนไม่ใช่ว่าเขาสามารถสร้างกองกำลังเคลื่อนที่เร็วหมาป่าได้อย่างงั้นรึ? ในเวลานั้นกองทัพหนึ่งในสามสามารถที่จะขี่หมาป่าบุกตะลุยไปทั่วฟ้า บุกเบิกไปทุกพื้นที่ไม่ใช่รึ?
"อืม ปกติแล้ว พันธสัญญาณ 10% ลูกหลานของเจ้าสิบรุ่นก็จะสามารถอัญเชิญเผ่าหมาป่าได้ ทว่าจากที่ข้าเห็นนั้น คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะไม่มีลูกหลานทางสายโลหิตเลย เจ้ามีเวลาสามร้อยปีสำหรับโอกาสของเจ้า หวังว่าเจ้าจะทำมันได้อย่างยอดเยี่ยม."จื่อจุ้นที่กล่าวออกมาอย่างขึงขัง.
"ครับ."จงซานที่ตอบกลับออกมาในทันที.
จงซานรับรู้ได้ว่าเหตุผลที่ไม่มีทายาท เป็นเพราะร่างเงาของเขา ทำให้เขามีทายาทไม่ได้ ทว่าจงซานเชื่อว่าปัญหานี้ จะสามารถแก้ไขได้ในคราวหลัง.
"พันธสัญญา 10% เผ่าพันธุ์หมาป่าแบ่งปันราชวงศ์วาสนากับเจ้า ต่อไปวาสนาของราชวงศ์ของเจ้าจะทรงพลังมากขึ้น."จื่อจุ้นกล่าว.
"ขอบคุณ อาวุโส."จงซานที่เอ่ยปากออกมาทันที.
"ฮึม ๆ ๆ "หมาป่าน้อยที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
"ไม่ได้ เจ้าจะต้องกลับไปยังดินแดนหมาป่า เว้นแต่เจ้าก้าวไปถึงระดับแกนทองได้."จื่อจุ้นที่กล่าวกับหมาป่าน้อย.
แม้ว่าจะเป็นภาษาหมาป่าที่จื่อจุ้นกล่าวออกไป ทว่า ดูเหมือนว่าเขาพอจะเข้าใจมันได้.
หมาป่าน้อยที่เต้นไปมา ด้วยท่าทางขัดใจ.
จื่อจุ้นที่จ้องมองไปยังหมาป่าน้อยครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะหันหน้ามามองจงซาน "ไม่สามารถอัญเชิญเซียน ๆ ได้ เว้นแต่เซียนเซียนไปถึงระดับแกนทองแล้ว."
แม้ว่า จงซานจะสนใจในตัวหมาป่าน้อย เขาที่คิดก่อนหน้านี้ หากสามารถอัญเชิญหมาป่าน้อยได้ ไม่ใช่ว่าสามารถสั่งการหมาป่าทั่วหล้าได้หรอกรึ? อย่างไรก็ตามเมื่อได้ยินคำพูดของจื่อจุ้นทำให้เขาทำได้แค่พยักหน้ารับเท่านั้น.
หมาป่าน้อยที่เต้นโหยง ๆ อยู่ข้าง ๆ แสดงท่าทางเอาแต่ใจออกมา.
"ก็ได้ ๆ งั้นเจ้าก็รีบกลับไปฝึกฝนตัวเองซะ เจ้ายังไปไม่ถึงระดับแกนทองเลย?ตราบเท่าที่เจ้าไปถึงระดับแกนทอง ภายใต้หล้าแห่งนี้ ทุกครั้งที่จงซานอัญเชิญเจ้าก็ย่อมรับรู้ได้?ในเวลานั้นเจ้าก็จะสามารถออกมาได้."จื่อจุ้นที่กล่าวต่อหมาป่าน้อย ดูเหมือนว่านี่น่าจะเป็นคำพูดโน้มน้าวหมาป่าน้อยที่ดีที่สุด.
หมาป่าน้อยที่โต้แย้งไปมา แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ท้ายที่สุดทำได้แค่ก้มหน้าก้มตา แสดงท่าทางไม่มีความสุขออกมา.
ในเวลานี้ จื่อจุ้นที่หันหน้าไปมองชิงอวิ๋นหลางเจียงที่คุกเข่าอยู่.
"ชิงอวิ๋น เจ้ากล้ามากเลยนะ?ไม่รู้เหรอว่าเซียนเซียนสำคัญขนาดใหน?"จื่อจุ้นที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"จื่อจุ้น ผู้น้อยสมควรตาย ก่อนหน้านี้ที่จื่อจุ้นปรารถนาสิ่งของบางอย่าง ในช่วงระยะความเป็นตายนั้นหลิวเต๋าได้ช่วยข้าไว้ ทำให้ผู้น้อยต้องช่วยเขา."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เต็มไปด้วยความละอายใจ.
ได้ยินคำพูดของชิงอวิ๋นหลางเจียง จื่อจุ้นที่ขมวดคิ้วไปมา พร้อมกับเอ่ยปากอีกครั้ง "ในช่วงเวลาเป็นตายอย่างงั้นรึ?เรื่องนี้เจ้าเสียเปรียบมาก ถึงกับยอมให้พวกเขาข่มเหงเผ่าพันธ์หมาป่าอย่างงั้นรึ? คิดว่ามันคุ้มค่าแล้วรึ?"
"จื่อจุ้น ผู้น้อยได้ทำการชดใช้หลิวเต๋าไปแล้ว หากหลิวเต๋ายังคิดทำร้ายเผ่าหมาป่าอีกครั้ง ผู้น้อยจะสังหารเขาด้วยตัวเอง."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่คุกเข่าลง.
จื่อจุ้นที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังชิงอวิ๋นหลางเจียง "ก่อนหน้านี้ที่เจ้าสามารถได้รับสิ่งของดังกล่าวมา เพื่อเผ่าหมาป่า ครั้งนี้ข้าจะปล่อยพวกเขา ถือว่าเป็นการตอบแทนพวกเขา จากนี้ไป ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายเซียนเซียน แม้แต่เส้นขนเส้นเดียว กล้าคุกคามเผ่าหมาป่า จะต้องสังหารอย่าให้เหลือ."
"ครับ."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ตอบรับ.
"แต่ว่าโทษของเจ้าไม่สามารถเว้นได้ ข้าจะลงโทษเจ้าให้ปกป้องอาณาจักรต้าเจิ้ง ประจำวิหารหมาป่า ช่วยเหลือจงซานสร้างประเทศ."จื่อจุ้นกล่าว.
"รับประสงค์."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ถอนหายใจยาว นี่คือโทษที่เขาสมควรได้รับ.
"เอาล่ะ เซียนเซียน พวกเราไปได้แล้ว."จื่อจุ้นที่กล่าวต่อหมาป่าน้อย.
หมาป่าน้อยที่ดูอาลัยอาวรณ์จงซาน มันวิ่งเข้ามาหาจงซาน พร้อมกับใช้หัวของมันถูไถไปที่ต้นขาของเขา ท่าทางเศร้า ๆ .
มันถูไถไปมา ก่อนที่จะวิ่งไปยังชิงอวิ๋นหลางเจียง คราง ๆ ฮึม ๆ กับเขา.
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่จ้องมองไปยังหมาป่าน้อย และจ้องมองไปยังจงซานและกล่าวออกมาว่า"เซียนเซียนบอกว่า "รอข้าก่อน รอข้าก้าวไปถึงระดับแกนทองก่อน."
เห็นท่าทางของหมาป่าน้อย จงซานที่พยักหน้าให้ พร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน.
จือจุ้นที่จ้องมองไปยังหมาป่าน้อย จ้องมองไปยังจงซาน พร้อมกับขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
หมาป่าน้อยที่ดูฉลาดเฉลียววิ่งตามจื่อจุ้นไป.
"อาวุโส รักษาตัวด้วย."จงซานที่เอ่ยปากออกมาทันที.
จื่อจุ้นที่จ้องมองไปยังจงซานและกล่าวออกมาว่า "ในเมื่อทำพันธสัญญากับเผ่าหมาป่าแล้ว หลังจากนี้ไม่ต้องเรียกข้าว่าอาวุโสอีก ข้ามีนามว่า ตี้เสวียนชา."
จากนั้น จื่อจุ้นตี้เสวียนชา ก็นำหมาป่าน้อย หายไปจากตำหนัก เฉิงซ่างในทันที.
เมื่อจื่อจุ้นเผ่าหมาป่าจากไปแล้ว จงซานที่ถอนหายใจเบา ๆ จากนั้นก็หันหน้ามามองชิงอวิ๋นหลางเจียงในห้องโถง พร้อมกับหมาป่าแดงที่เขาอัญเชิญมา.
ในเวลาเดียวกัน ชิงอวิ๋นหลางเจียงและหมาป่ายักษ์สีแดงก็ลุกขึ้น อย่างไรก็ตามหมาป่ายักษ์แดงต่างก็เต็มไปด้วยความเคารพชิงอวิ๋นเป็นอย่างมากเช่นกัน.
"จื่อจุ้นให้ข้าช่วยเหลือเจ้าสร้างประเทศ ตราบเท่าที่ไม่ละเมิดข้อตกลง ข้าจะทำตามประสงค์ของเจ้า."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่กล่าวออกมาทันที.
จงซานที่ก้าวเข้าไปหาชิงอวิ๋นหลางเจียงในทันที.
"หลังจากนี้ ข้าควรเรียกท่าน ชิงอวิ๋นอย่างงั้นรึ?"จงซานเอ่ยออกมา.
"แน่นอน เจ้าสามารถเรียกชื่อจริงของจื่อจุ้นได้ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องเกรงใจข้า."ชิงอวิ๋นหลางเจียงกล่าว.
จงซานที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย "เวลานี้ยังไม่มีอะไร ท่านคงจะต้องอยู่ในตำหนักนี้ไปก่อน."
ได้ยินคำพูดของจงซานชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ขมวดคิ้ว "ไม่ใช่ว่าเจ้าจำเป็นต้องสร้างกองทัพหมาป่าหรอกรึ? ข้าสามารถเคลื่อนกำลังเผ่าหมาป่ามาได้."
"ยังไม่จำเป็นชั่วคราว เมื่อข้าพร้อม ข้าต้องรบกวนท่านแน่นอน."จงซานเอ่ย.
"ได้ ทว่า เจ้าจะต้องหาสถานที่เหมาะสมให้ได้เร็วที่สุด สร้างวิหารหมาป่าขึ้นมาแห่งหนึ่งเพื่อให้ข้าอาศัย ซึ่งจะทำให้สามารถชุมนุมหมาป่าขึ้นมาในอาณาจักรเจิ้งของเจ้าได้."ชิงอวิ๋นหลางเจียงกล่าว.
"โปรดวางใจได้."จงซานพยักหน้า.
ชิงอวิ๋นที่จ้องมองไปยังหมาป่ายักษ์ พร้อมกับกล่าวออกมาว่า "จะส่งพวกเขากลับอย่างไรรึ?"
"อืม เหมือนก่อนหน้านี้ ทว่าข้าต้องกล่าวขัดขืน พร้อมกับใช้แกนแท้หนึ่งในสามด้วย."จงซานพยักหน้า.
จากนั้นจงซานก็เดินไปยังด้านหน้าเหล่าหมาป่ายักษ์แดง ที่ไม่ขยับ แสดงท่าทางเคารพเขาเป็นอย่างมาก จงซานที่หยดโลหิตที่ฝ่ามืออีกครั้ง.
"ขัดขืนฟ้าดิน ส่งกลับ."
ฝ่ามือของจงซานที่ประทับลงยังพื้น หมอกสีดำที่คลุมไปยังร่างของหมาป่าทั้งเก้าตน บรรยากาศที่บิดเบี้ยว เกิดเสียงครืน เหล่าหมาป่าทั้งกลุ่ม ก็ถูกเคลื่อนย้ายกลับไป เป็นเรื่องที่ลึกลับเป็นอย่างมาก..
ที่ด้านหน้าตำหนักเฉิงซ่าง จงซานที่เอ่ยออกมา "หยิงหลาน เข้ามาได้แล้ว."
ด้วยพลังฝึกตนในระดับเซียนเทียนการจะส่งเสียงออกไปในระยะไกลนั้นไม่ใช่ปัญหาเลย หยิงหลานทันที่ได้รับข้อความก็เร่งรีบเปิดประตู เข้ามาด้านในทันที.
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ตงลงที่จะอยู่ในตำหนัก จงซานที่เรียกหยิงหลานเข้ามาเพียงลำพัง.
"กู่เหยี่ยเยีย ที่จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ?"หยิงหลานที่เอ่ยถามออกมาในทันที ต้องไม่ลืมว่าท้องฟ้าที่ใสกระจ่าง ทันใดนั้นก็มีสายฟ้าฟาดเสียงดังคำราม เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมาก บางทีด้วยสภาพภูมิอากาศที่เกิดขึ้นนี้ หยิงหลานเชื่อว่าเป็นฝีมือของกู่เหยียเยี่ยอย่างแน่นอน.
"เหตุการณ์พิเศษ กองกำลังของพวกเราจะทรงพลังมากขึ้น ในวันข้างหน้าพวกเราจะสร้างกองกำลังหมาป่าเคลื่อนที่เร็ว."จงซานกล่าวอย่างจริงจัง.
"พิเศษ? กองกำลังหมาป่า?"หยิงหลานที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
"อืม เจ้าจะคัดเลือกค้นหาคนที่มีพรสวรรค์ ข้าจะทำการสร้างกองกำลังที่ทรงพลังขึ้น."จงซานที่เอ่ยอย่างจริงจัง.
"ค่ะ."หยิงหลานที่พยักหน้ารับ แม้ว่านางจะไม่เข้าใจ อะไรคือกองกำลังหมาป่า ทว่ากับคำพูดของจงซานนางสามารถเข้าใจความหมายว่า ให้คัดคนที่มีพรสวรรค์ เพื่อที่จะได้รับอุปกรณ์เครื่องมือที่ดีที่สุด.