Chapter 13 กุยเอ๋อ
จงซานที่เข้าไปในป่า เพื่อออกไปหาท่อนไม้เหมือนเดิม.
เป็นประจำทุกวัน ที่เขาจะต้องทำการตัดต้นไม้สามต้นพร้อมกับตัดมันเป็นท่อน ๆ และผูกรวมกันเพื่อนำกลับมา.
ขณะที่เขากำลังตัดไม้อยู่นั้น ทันใดนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงการจ้องมอง.
ไม่ห่างออกไปจากเขานั้น ดวงตาสีเขียวที่จ้องมองมา สายตาที่เต็มไปด้วยความกระหายโลหิตจับจ้องมายังจงซาน.
จงซานที่หยุดหลังจากที่รับรู้ได้ถึงอันตราย.
ทันใดนั้น จงซานก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากด้านหลัง.
"ซ่า..."เสียงที่ดังอู้อี้ เจ้าของสายตาที่กระหายโลหิตกำลังพุ่งตรงมายังจงซานอย่างรวดเร็ว.
จงซานที่หันกลับมาพร้อมกับถ่ายพลังไปยังดาบพร้อมกับฟันออกไปยังทิศทางของเสียง.
ฟันทลายสรรพสิ่ง!
"เครง!!"
เสียงเหมือนกับโลหะเข้าปะทะกัน ร่างของจงซานถูกผลักดันให้ถอยออกมาสามก้าว ก่อนที่จะสามารถยั้งเท้าตั้งตัวได้.
แมวภูเขา ขนสีแดง เป็นแมวภูเขาที่ใหญ่โตมาก สายตาที่กระหายโลหิตอย่างเต็มที่จ้องมองมายังจงซาน เห็นได้ชัดเจนว่ามันต้องการที่จะกินจงซาน.
สัตว์อสูรก็คือสัตว์อสูร ดาบของเขานั้น ไม่แม้แต่สร้างรอยแผลใด ๆ บนร่างกายของมัน.
แมวภูเขาที่พุ่งตรงมายังจงซานอีกครั้ง กงเล็บของมันที่พยายามที่จะเชือดเฉือนร่างของจงซาน จงซานที่สังเกตเห็นว่ากงเล็บของมันส่องประกายแสงสีแดงออกมาด้วย.
ฟันทลายสรรพสิ่ง
"ตูมมมมม"
กงเล็บและดาบเข้าประทะกัน จงซานที่ลอยละลิ่วออกไปด้วยแรงมหาศาล กระแทกต้นไม้ใหญ่เสียงดังสนั่น กิ่งก้านมากมายที่หักกระจายเกลื่อนเต็มพื้น.
กงเล็บของมันทรงพลังแข็งแกร่งยิ่งกว่าโลหะ ตลอดจนรวดเร็วราวกับสายฟ้า จงซานบอกได้เลยว่าทั้งพลังและความเร็วของเขานั้นด้อยกว่าแมวภูเขามาก ทำอย่างไรดี?
ขณะที่เขากระวนกระวายนั้น แมวภูเขาก็พุ่งเข้ามาอีกครั้ง กงเล็บของมันที่ตะปบมายังร่างของจงซาน.
จงซานที่เหวี่ยงตัวหลบจากกงเล็บของมันอย่างรวดเร็ว กงเล็บของมันที่กระแทกไปยังต้นไม้ สร้างรอยขนาดใหญ่ เป็นรอยไหม้กินลึกโบ๋เข้าไปในเนื้อไม้.
รอยไหม้? แมวภูเขาเป็นธาตุไฟอย่างงั้นรึ? เพราะเหตุนี้ดาบของเขาเลยไม่มีผลกับมันรึอย่างไร?
ในช่วงระยะเวลาวิกฤตินั้น สายตาที่มั่นคงของเขา กล้ามเนื้อในชุดครึ่งท่อนก็ขยายใหญ่ขึ้นมาในทันที ก่อนที่เขาจะฟันออกไปด้านหน้า เล็งไปยังช่องว่างระหว่างเล็กของแมวภูเขา.
วิชากายาเทพอสูร!
ทว่าแมวภูเขานั้นฉลาด มันเห็นดาบนั้นเล็งมายังระหว่างเล็บของมัน พร้อมกับหลบการโจมตี แล้วตวัดกงเล็บกันดาบของจงซานเอาไว้.
"ตูมมมมม"
ถึงแม้ว่าพลังของจงซานจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าก็ตาม ทว่าก็ยังถูกกระแทกกลับหลังไป แมวภูเขานั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก แม้ว่ามันจะชะงักไปเล็กน้อยก็ตาม.
มันจ้องมองมายังจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ ดูลังเลที่เห็นพลังของจงซานเพิ่มขึ้นมาในทันทีทันใด.
เห็นแมวภูเขาชะงักเล็กน้อย ดาบของเขาที่เหวี่ยงออกไปอีกครั้ง ในครั้งนี้มีพลังสีชมพูอาบดาบเอาไว้ด้วย.
ทลายภูเขาสวรรค์
ทว่าแมวภูเขานั้นไม่คิดที่จะหลบแต่อย่างใด มันก้มหัวลงพร้อมกับตะปบไปยังหน้าอกของจงซาน.
"ตูมมมมมม"
ดาบของเขาที่ฟันไปยังหัวของแมวภูเขาอย่างแรงราวกับว่าโลหะที่แข็งแกร่งปะทะเข้าหากัน กงเล็บของแมวภูเขาเองก็ตะปบมายังหน้าอกของจงซานเช่นกัน.
มันได้ทิ้งรอยข่วนสามรอยไว้บนหน้าอกของเขาไว้เล็กน้อย ด้วยวิชากายาเทพอสูรนั้นทำให้กล้ามเนื้อของจงซานนั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก.
จงซานที่เร่งรีบถอยห่างออกมาเพราะการโจมตีของเขานั้นไร้ผล อย่างไรก็ตาม แมวภูเขานั้นได้ถูกพิษของผงกำหนัดหงหลวนเข้าไปแล้ว.
หนึ่งคนหนึ่งสัตว์อสูรต่อสู้กันมาสักพักแล้ว จงซานที่ได้รับรอยข่วนมากขึ้นและก็มากขึ้น ทว่าโดยรวมแล้วก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนัก.
หมอกกำหนัดหงหลวนตอนนี้ส่งผลแล้ว แมวภูเขาที่ท่าทางแปลกประหลาดไป ดวงตาของมันแดงซาน เคลื่อนไหวงุ่นง่าน ความรู้สึกแปลกประหลาดกระจายไปทั่วร่าง.
โอกาสมาถึงแล้ว.
ฟันทลายสรรพสิ่ง
ดาบของจงซานฟันเข้าระหว่างกงเล็บของแมวภูเขา.
"พรึด ๆ ๆ ๆ "
บาดแผลที่กงเล็บของมันมีโลหิตพุ่งปุด ๆ ออกมา แมวภูเขาที่สูญเสียกำลังกายได้รับบาดเจ็บที่ขาของมัน.
แทบจะในทันที ที่แมวภูเขาอ่อนแอลงจงซานไร้ซึ่งลังเล ตวัดดาบโจมตีออกไปสุดแรง.
หลังจากที่มันได้รับบาดเจ็บที่เท้า ทำให้กระบวนท่าฟันทลายสรรพสิ่งของจงซานเข้าเป้าพุ่งตรงไปยังคอของแมวภูเขาอย่างแม่นยำ.
"ปังงงงง!"
แมวภูเขาที่นอนกองอยู่บนพื้น โลหิตที่ไหลพุ่งออกมาไม่หยุด ชักกระตุกอยู่หลายครั้ง ก่อนที่จะตายไปในที่สุด.
แมวภูเขานั้นมีขนาดใหญ่มาก ความสูงของมันเทียบเท่ากับคนที่มีร่างกายสูงและมีความยาวถึงสามเมตร.
หากไม่เพราะว่าเขามีวิชากายาเทพอสูรล่ะก็ จงซานคงไม่กล้าต่อสู้กับมันเป็นแน่ เขาที่ใช้เชือกผูกร่างของแมวภูเขาก่อนที่จะเริ่มลากมันกลับหุบเขา สองชั่วโมงหลังจากใช้วิชากายาเทพอสูรเขาจะอ่อนแอลง ทางที่ดีที่สุดควรที่จะจากไปให้เร็วที่สุด.
ร่างกายที่เปียกโชกไปด้วยโลหิต ท้ายที่สุดเขาก็กลับมาถึงที่พักภายในสองชั่วโมง.
เขาที่ลากแมวภูเขามาวางไว้บนพื้นหน้าบ้าน วางดาบเอาไว้ด้านข้าง จากนั้นก็เริ่มนอนแผ่ด้วยความเหนื่อยอ่อน กล้ามเนื้อของเขาที่กลับมาสู่สภาพปกติแล้ว.
เขาที่หลับตาอย่างเหนื่อยล้าในเวลานี้ความแข็งแกร่งของเขาลดลง 30% ทว่าความเหนื่อยล้านั้นไม่มีอะไรให้ต้องกังวล สิ่งสำคัญที่สุดคือเขารู้สึกเจ็บปวดราวกับว่ากระดูกและกล้ามเนื้อจะแตกสลายไป.
อย่างไรก็ตาม เขาก็มีชีวิตรอดและสังหารแมวภูเขาได้.
"ในที่สุดก็กลับมาจนได้นะ เจ้า 18 มงกุฎ"ทันใดนั้นเสียงที่เจื้อยแจ้วก็ดังผ่านออกมาจากห้องของเขา.
เสียงที่สดใสกังวานนี้ น้ำเสียงดูไม่เป็นมิตรแม้แต่น้อย.
จงซานกวาดตามองออกไป ก่อนที่จะเห็นเทียนหลิงเอ๋อ ในชุดสีแดงจัดจ้าน ในเวลานี้นางถือหุ่นไม้เดินออกมาจากที่พักของเขา.
เทียนหลิงเอ๋อที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว ขณะเดินออกมา นางที่เห็นร่างของจงซานที่เต็มไปด้วยบาดแผลมากมายไปทั่วร่าง และกางเกงในชุดครึ่งท่อนกลายเป็นรอยขาดวิ่นไปหมด
ซึ่งตอนนี้เขาอยู่ในสภาวะถดถอยหลังจากใช้วิชากายาเทพอสูรไปแล้วนั่นเอง.
"เจ้าคนเลว!"เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
อย่างไรก็ตาม ในเวลานั้นจงซานที่จ้องมองออกไปนั้น.
"วางเป่าเอ๋อและกุยเอ๋อลงนะ."จงซานที่ไม่สามารถสงบใจได้และตะโกนไปยังเทียนหลิงเอ๋อด้วยความโกรธ.
เทียนหลิงเอ๋อที่นิ่งงันไปชั่วครู่ที่เห็นเขาแสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรงเช่นนั้นออกมา.
"เป่าเอ๋อ? กุยเอ๋อ? "เทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมองไปยังหุ่นไม้แกะสลักในมือ.
หุ่นไม้สองตัวนั้นเกะสลักเป็นหญิงสาวที่งดงามมากสองคน หนึ่งก็คือหญิงสาวที่เคยอยู่ในรูปภาพวาดในบ้านของจงซาน เป่าเอ๋อ อีกหนึ่งนั้นเป็นหญิงสาวที่ดูอ่อนโยน ทั้งคู่เปรียบเสมือนหญิงสาวที่ไม่สามารถปล่อยให้ใครข่มเหงได้ ขณะที่จงซานฝึกฝนเพลงดาบนั้น หุ่นไม้สองตนนี้ถูกสลักขึ้นมาจากดาบของเขา ด้วยความละเอียดประณีตในการแกะสลัก เกิดจากการฝึกฝนการใช้เพลงดาบอย่างหนักนั่นเอง.
"แล้วจะทำไม ข้าจะเอาไปดู."เทียนหลิงเอ๋อที่แสดงอาการขุ่นเคืองเมื่อเห็นสายตาที่บ้าคลั่งของจงซาน.
"ส่งพวกนางมา."จงซานยืนมือขวาออกไปเพื่อคว้าหุ่นไม้กลับมา.
"ไม่!"เทียนหลิงเอ๋อที่ชักมือกลับ.
"ส่งมาให้ข้า."จงซานที่โกรธเกรี้ยว.
เทียนหลิงเอ๋อที่กระโดดหลบเขาราวกับว่ากำลังหวั่นเกรงเขาอยู่ ทว่านางนั้นได้ไปถึงระดับ 8 เซียนเทียนแล้ว คนผู้นี้เพิ่งอยู่ในระดับเริ่มต้นเท่านั้น นางที่นึกได้ว่านางมีระดับสูงกว่าเขามาก ทำไมจะต้องหวาดกลัวคนผู้นี้ด้วย.
เมื่อคิดได้เช่นนั้น เทียนหลิงเอ๋อก็กอดอก แสดงความหาญกล้าออกมา ทั้งที่ร่างกายสั่นไหวอยู่เล็กน้อย.
"เจ้าบอกว่าบิดาของข้าเดินทางไปหาเมฆเหินหาว เขาไม่ได้ไปแต่อย่างใด เจ้าโกหกข้า."เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนออกไปทันที.
จงซานขมวดคิ้วขณะที่ได้ยินคำพูดของเทียนหลิงเอ๋อ เขารู้ว่าเขาทำผิด ทำให้ความโกรธของเขาบรรเทาลงบ้าง.
"ข้าขออภัย วันนั้น ข้าต้องการวิชาที่ยอดเยี่ยมที่สุดจริง ๆ ข้าไม่ได้ต้องการโกหกเจ้า ข้าจะชดใช้ให้กับเจ้าในวันข้างหน้า."จงซานกล่าว.
บุรุษที่แท้จริงย่อมยอมรับสถานการณ์ไปตามความจริง ไม่ใช่เรื่องน่าอายที่จะต้องขอโทษ อีกอย่างเขาก็โกหกนางจริง ๆ .
"เช่นนั้น ข้าชอบหุ่นไม้สองตัวนี่ มอบมันให้กับข้าเป็นค่าชดเชยแล้วกัน."เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาทันที.
"ทั้งสองนั้นไม่ได้ ข้าจะแกะสลักให้กับเจ้าใหม่ ทว่า สองอันนั่น ไม่ได้แน่นอน "จงซานที่กล่าวเสียงดังเพื่อหยุดนาง.
ปกติแล้ว จงซานไม่ใช่คนใจร้อนขี้โวยวาย ทว่าหุ่นไม้สองตัวนั่นมีความหมายต่อเขามาก ด้วยความรู้สึกของเขาที่ใส่เข้าไปในหุ่นไม้ทั้งสองนั่น ถึงว่าจะสามารถสร้างขึ้นมาใหม่ได้แต่ก็ไม่เหมือนเดิม เขาไม่สามารถที่จะยอมให้ใครพรากนางทั้งสองไปจากเขาได้ หากว่าสามารถแลกอะไรก็ได้กับหุ่นไม้นั่น จงซานย่อมไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน หุ่นไม้ทั้งสองเป็นเหมือนกับหญิงสาวของเขา เขาไม่สามารถให้ใครพรากไปได้แน่.
"ฮึ ข้าต้องการสองตัวนี้."เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนเสียงดัง.
ปรกติ เทียนหลิงเอ๋อเป็นคนที่เอาแต่ใจอยู่แล้ว ทว่าเมื่อจงซานเป็นคนผิดก็ยิ่งทำให้นางไม่พอใจ.
"คืนให้ข้า."จงซานพยายามแย่งหุ่นไม้ทั้งสองกลับมา.
"ไม่."เทียนหลิงเอ๋อที่หลบฉากและถอยกลับมาด้านหลัง.
อย่างไรก็ตาม มือของจงซานก็ยื่นเข้าไปใกล้หุ่นไม้เพื่อแย่งกลับมา.
"แคก"เทียนหลิงเอ๋อที่ออกแรงมากเกินไปทำให้หุ่นไม้ตนหนึ่งแตกหัก.
ไร้ซึ่งการควบคุม นางที่มีพลังเซียนเทียนระดับ 8 ย่อมมีกำลังเหนือกว่าปกติ เทียนหลิงเอ๋อเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้หุ่นไม้นั้นแตกหัก ด้วยเร่งรีบและกระวนกระวายใจ ทำให้ไม่ได้ควบคุมแรงให้ดี.
เห็นหุ่นไม้กุยเอ๋อที่แตกหักในมือของเทียนหลิงซี จงซานที่กลายเป็นไร้สติขึ้นมาในทันที ความรู้สึกมากมายท่วมท้นที่อัดอั้นระเบิดออกมา ดวงตาเปลี่ยนเป็นแดงซ่าน.
"เจ้า ไท่จื่อ เหล่ยเทียน ..ข้าจะฆ่าเจ้า!"
[太子tàizǐ Crown Prince รัชทายาท มกุฎราชกุมาร]
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในทันทีทันใด จงซานที่เสียสติ เขาที่คว้าดาบและฟันไปยังเทียนหลิงเอ๋ออย่างบ้าคลั่ง.
เทียนหลิงเอ๋อที่ตกใจกับท่าทางที่เปลี่ยนเป็นบ้าคลั่งของจงซาน ดาบของเขาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรง.
อย่างไรก็ตาม จงซานเวลานี้อยู่ในสภาวะอ่อนแอมีพลังไม่ถึงครึ่งหนึ่งในสภาพปกติด้วยซ้ำ นอกจากนี้ เทียนหลิงเอ๋อยังแข็งแกร่งกว่าเขามาก.
"ตูมมมม"
ผ้าแพรสีแดงของเทียนหลิงเอ๋อที่สะบัดออกมาต้านทานการโจมตีของจงซาน
"...."
ดวงตาของจงซานที่กลายเป็นสีแดง เขาที่ไม่คิดถึงความเป็นความตาย เห็นเพียงแค่เทียนหลิงเอ๋อเป็นศัตรู ดาบของเขาที่กลัดแกว่งฟาดฟันไปด้วยหน้า.
"ตูมมมมมม"
จงซานที่ลอยออกมาด้วยแรงของผ้าแพรสีแดง.
"พรึด ๆ ๆ ๆ "
จงซานที่ลอยไปบนอากาศ โลหิตพ่นกระจาย ก่อนที่จะหล่นไปกองนอนอยู่บนพื้น.
จงซานที่ตะเกียกตะกาย เขาที่พยายามใช้ดาบค้ำลุกขึ้นมา สายตาที่จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อด้วยจิตสังหารที่รุนแรง.
เห็นสายตาที่ดุร้าย เต็มไปด้วยจิตสังหารเช่นนั่น เทียนหลิงเอ๋อจึงได้โยนหุ่นไม้ทั้งสองลงไปบนพื้น.
"ข้าไม่เล่นกับเจ้าอีกต่อไปแล้ว."สิ้นเสียงพูดนางก็เหินลอยจากไป.
"พรึบ."จงซานลงไปกองกลับพื้นที่อีกครั้ง เห็นได้ชัดเจนว่าผ้าแพรของเทียนหลิงเอ๋อนั้นทรงพลังมาก แข็งแกร่งยิ่งกว่าสัตว์อสูรที่เขาเจอมาก่อนหน้าซะอีก เขาที่ยังอยู่ในภาวะอ่อนแรง บาดแผลที่เพิ่งฟื้นฟู ทำให้เขาไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้หลังจากที่เทียนหลิงเอ๋อจากไป.
หลังจากนั้นสักพักหนึ่ง จงซานที่รู้สึกดีขึ้นค่อย ๆ ยืนขึ้น ก้าวไปยังพื้นที่ที่หุ่นแกะสลักทั้งสองวางอยู่.
หุ่นของเป๋าเอ๋อนั้นยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ ส่วนอีกอันนั้นบิดเบี้ยวแตกหัก.
เขาที่เก็บหุ่นของกุยเอ๋อขึ้นมาอย่างนุ่มนวล พร้อมกับเผยยิ้มอย่างขมขื่น"กุยเอ๋อ วันนี้ข้าต้องเสียเจ้าไปอีกครั้งแล้ว."
เขาที่ปักดาบลงพื้น พร้อมกับทรุดลงนั่งกับพื้น พร้อมกับกุมรูปปั้นของกุยเอ๋อเอาไว้แน่น.
"ตลอดชีวิตของข้าจงซาน รักพวกเจ้าเพียงแค่สองคน หากว่าข้าไม่สามารถนึกถึงพวกเจ้าแล้ว ข้าจะไปพบพวกเจ้าทั้งสองคนได้อย่างไร เป่าเอ๋อเจ้าไปอยู่ที่ใหนกัน กุยเอ๋อข้าคงไม่สามารถพบเจ้าได้อีกแล้ว.ถึงข้าจะร่ำรวยที่สุดในต้าคุน แต่ความร่ำรวยนั้นกลับช่วยเจ้าไม่ได้เลย ไท่จื่อเหล่ยเทียน ข้าจะต้องสังหารมัน เพียงเพื่อฝึกฝนวิชามาร ถึงกับสังหารคนเป็นผักปลาเพียงเพื่อหาคนที่เกิดในปีหยินเดือนหยินวันหยิน เช้าวันนั้นที่พวกเรายังมีความสุขด้วยกัน ตกบ่ายกลับมีปิศาจมาพรากเจ้าไป เจ้าปิศาจนั่น ไท่จื่อเหล่ยเทียน ข้ายังจำเสียงของมันได้ ข้าไม่เคยลืม เพียงเพื่อฝึกวิชาปิศาจ ทุกคนที่เกิดในปีหยินเดือนหยินวันหยินถึงต้องตาย วันที่เจ้าถูกจับตัวไป หากไม่เพราะว่าข้าสลบไป หากไม่เพราะว่าผู้ใต้บังครับบัญชาพาข้าหนี ข้าก็คงต้องจบชีวิตตามเจ้าไปแล้ว."
"กุยเอ๋อ เจ้าพักผ่อนเถอะ ข้าได้เข้าสำนักเซียนแล้ว ข้าต้องฝึกฝน ข้าจะต้องแข็งแกร่ง ต้องมีสักวันที่ข้าสามารถสังหารไท่จื่อเหล่ยเทียนได้ ข้าจะต้องแก้แค้นให้กับเจ้า."จงซานที่กำหมัดแน่น คร่ำครวญเสียใจ.
"วันนั้น หากพวกเราไม่น่าออกมาจากบ้าน หากพวกเราควรอยู่แต่ในบ้าน ไม่เช่นนั้นเรื่องคงไม่เป็นอย่างนี้....."
จงซานที่พึมพำคร่ำครวญไม่หยุด น้ำตาที่ไหลออกมาจากตา.
"กี่ปีแล้วกัน? 40 กว่าปีแล้ว? ข้าไม่เคยร้องไห้."จงซานที่หัวเราะอย่างขมขื่นพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหล.
แม้จะเป็นบุรุษที่เข็มแข็งก็ตาม ในเมื่อความความเศร้าความเสียใจที่เก็บเอาไว้พังทลาย ตอนนี้ใบหน้าของเขาจึงเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ความเศร้าที่ถาโถมเข้ามาในจิตใจ มันได้ถูกกระตุ้นให้เขาขุดมันกลับมาอีกครั้ง เขาที่เช็ดน้ำตาทั้งหมด ก่อนที่จะค่อย ๆ สะกดกลั้นความเศร้าเอาไว้ภายในใจ แปรเปลี่ยนให้มาเป็นพลัง ก่อนที่จะหลับตาลงช้า ๆ พร้อมกับนั่งสมาธิและบำเพ็ญพลังควบคุมลมหายใจให้มั่นคง.
สิ่งที่เขาไม่รู้คือเทียนหลิงเอ๋อกลับมาอีกครั้ง นางที่แอบอยู่มุมหนึ่ง ได้ยินทุกคำพูดของจงซานที่คร่ำครวญ และคำพูดที่เขาคุยกับตัวเอง นางที่เม้มริมฝีปากแน่น จ้องมองไปยังใบหน้าที่เต็มไปด้วยโลหิต สีหน้าท่าทางของจงซาน หยดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาด้วยความเศร้าเสียใจอย่างสุดคนานับ.