Chapter 129 จือจุ้นเผ่าหมาป่า.
"ผู้น้อยสมควรตายหมื่น ๆ ครั้ง."แม่ทัพเหล่ยติงที่คุกเขาบนพื้นด้วยความอับอาย ในเวลาเดียวกันเขาก็รู้สึกโกรธเกลียดจงซานเป็นอย่างมาก หากไม่เพราะมัน เขาจะทำเรื่องผิดพลาดเช่นนี้อย่างงั้นรึ? เพราะมัน เป็นเพราะมันคนเดียว.
หลิวเต๋าที่ได้แต่ถอนหายใจ เขาที่หันหน้าไปยังแม่ทัพเหล่ยติงที่คุกเขาอยู่ มีอารมณ์ที่ซับซ้อนมากมายอยู่ภายในนั้น หากไม่เพราะเหล่ยติง แผนการของเขาคงไม่เละเป็นซุปเช่นนี้?
จุดเชื่อมต่อของชีวิต การเปลี่ยนแปลงที่จะยกระดับอำนาจ เรื่องในคราวนี้พลาดไปแล้ว โอกาสในครั้งหน้าไม่รู้เลยว่ามันจะมาถึงเมื่อไหร่.
เป็นท่าทางของเหล่ยติงแล้ว หวงตี้ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้แล้วเขาที่กลืนความหดหู่เอาไว้ในอก.
"คงโทษแต่เจ้าฝ่ายเดียวไม่ได้ หากข้าไม่ให้เจ้าไปทางทิศเหนือ เรื่องนี้คงจะไม่เกิดขึ้น."หวงตี้ที่กล่าวเรียกขวัญทุกคนคืนมา.
"หากจะโทษละก็ต้องโทษชายคนนั้น เขาที่รอดมาได้จากหุบเขาแมงป่องอสนี ทำให้ครั้งนี้เหล่ยติงถึงได้ทำความผิดพลาดคลั่งใหญ่ เขาที่เป็นต้นเหตุแห่งสำคัญที่ทำให้งานใหญ่ของฝ่าบาทต้องเสียหาย?"ชายคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังของหวงตี้หลิวเต๋า.
"ใช่แล้ว มันนั่นเอง เป็นมันที่สมควรตาย."หลาย ๆ คนที่ตอบรับพร้อมกับเห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขาเข้าข้างแม่ทัพเหล่ยติง.
หวงตี้ที่ถอนหายใจลึกเข้ามา จ้องมองไปยังคนอื่น ๆ ก่อนที่จะไปหยุดที่เหล่ยติงที่คุกเข่าอยู่ แววตาของเขาที่เต็มไปด้วยความหดหู่ใจ.
"เหล่ยติง."หวงตี้ที่เอ่ยออกมาทันที.
"ขอรับ."แม่ทัพเหล่ยติงที่ตอบรับทันที.
"คนผู้นี้สำควรตายที่สุดแล้ว ความล้มเหลวในครั้งนี้ เป็นเพราะการคงอยู่ของเขา เจ้าจะต้องไล่ล่าคนผู้นี้ สังหารเขาเพื่อชดเชยความผิดของเจ้า หากคนผู้นี้ไม่ตาย ห้ามเจ้ากลับมา."หวงตี้ที่สังการออกไปในทันที.
ถึงแม้ว่าจงซานจะไม่ใช่ต้นเหตุที่แท้จริงก็ตาม แต่การกำจัดเขาไปก็เป็นหนึ่งในเรื่องที่จะทำให้สามารถระบายความโกรธของเขาได้.
"ครับ."แม่ทัพเหล่ยติงที่ตอบรับในทันที ที่จริงเขาก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง เกินกว่าที่เขาจะทนได้เช่นกัน.
เซียนเซิงซือจ้องมองอย่างเงียบ ๆ เมื่อได้ยินหวงตี้ต้องการให้แม่ทัพเหล่ยติงไล่ล่าจงซาน เขาเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไรอยู่แล้ว การไล่ล่าจงซานในครั้งนี้ เขาที่สามารถแอบลุ้นตั้งตารอว่าจงซานจะสามารถเปลี่ยนอันตรายให้ปลอดภัยได้อย่างไร.
"กลับได้."หลิวเต๋าที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"ขอรับ."ทุกคนที่ตอบรับ.
หลังจากนั้น มีเพียงแค่แม่ทัพเหล่ยติงที่เหลืออยู่คนเดียว ส่วนคนอื่น ๆ นั้นต่างก็บินมุ่งตรงไปยังทิศเหนือ กลับตำหนักของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่นั่นเอง.
แม่ทัพเหล่ยติงที่จ้องมองไปยังทิศทางของหวงตี้ที่จากไปแล้ว เขายังคงกำหมัดแน่น ใบหน้าที่บูดเบี้ยวเต็มไปด้วยความโกรธ จากนั้นก็หันหน้าไปมองทิศตะวันออก เขาจะต้องสังหารจงซานให้ได้ เพื่อตอบแทนบุญคุณของเหนือหัว.
อย่างไรก็ตามเขตแดนหมาป่าทางตะวันออกตอนนี้ เหล่ยติงไม่กล้าเข้าไปแล้ว เขาจะกล้าแส่ไปหาความตายอย่างงั้นรึ?
อย่างไรก็ตามด้วยสถานะของจงซาน แม่ทัพเหล่ยติงพอจะคาดเดาความคิดเขาได้ ก่อนหน้านี้ที่เขาได้เห็น สำนักนักไคหยาง เขาคงเป็นศิษย์ไคหยาง? ดูเหมือนว่ามาซ่อนตัวในเขตแดนหมาป่า คิดจะซ่อนตัวที่นั้นโดยไม่ออกมาตลอดชีวิตเลยรึ?ฮึ!
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่วิ่งกลับมายังหุบเขาเดิม.
ด้วยความเร็วสูง พุ่งตรงไปยังหุบเขาที่มีประกายแสง พื้นที่รอบ ๆ นั้น ยังมีหมาป่านับหมื่นยังไม่ถอยหนีกระจายตัวกันไป หนำซ้ำยังเพิ่มขึ้นมาเรื่อย ๆ .
หมาป่ามากมาย กระจายไปทั่วพื้นที่ พร้อมกับแสดงท่าทางเคารพ เห็นท่าทางหมาป่าที่กำลังคุกเข่าอยู่รอบ ๆ แล้ว ชิงอวิ๋นก็รับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในทันที.
จือจุ้นมา.
ชิงอวิ๋นที่สะบัดร่างกาย พร้อมกับเปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์แบบมนุษย์ ก่อนที่จะบินเข้าไปในหุบเขาดังกล่าว.
เหล่าหมาป่าจำนวนมากต่างก็หมอบร่างอยู่ด้านนอกหุบเขา ซึ่งด้านในนั้นมีหมาป่ายักษ์ที่มีหมาป่าตัวน้อยอยู่บนหัว ซึ่งมันกำลังหมอบอยู่บนพื้นเช่นกัน.
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เคลื่อนกายเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว.
ที่ด้านในหุบเขานั้น นอกเหนือจากหมาป่าน้อยยังมีจงซานและบุรุษผู้หนึ่งในชุดสีขาว.
ชายในชุดสีขาวนี้ หากเป็นโลกปุถุชนเขามีรูปร่างหน้าตาคนที่มีอายุราว ๆ 50 ปี ผมสีขาว เต็มไปด้วยกลิ่นอายของคนที่มีเชาว์ปัญญา ซึ่งแตกต่างจากเป่ยชิงซือที่คิ้วของเขานั้นมีสีดำ.
ชายผู้นี้ ดูราวกับว่าไม่สามารถสัมผัสถึงการคงอยู่ได้ ความรู้สึกที่แปลกประหลาดอย่างถึงที่สุด ราวกับคนผู้นี้ได้ผสานเข้ากับธรรมชาติรอบ ๆ ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ ดูราวกับไม่สามารถที่จะวางตาจากไปได้เลย หากว่าพวกเขาหันหน้าไปอีกทาง เมื่อหันกลับมาคงไม่สามารถมองเห็นเขาได้อีกแล้ว.
หมาป่าน้อยเวลานี้ที่ก้าวลงมา ไม่ได้เข้าไปหาจงซาน ทว่าก้าวตรงไปยังชายคนดังกล่าว พร้อมกับถูไถไปยังขากางเกงของชายผู้นั้นด้วยศีรษะเล็ก ๆ ของมันไปมา.
ชายคนดังกล่าวจ้องมองมายังจงซานอย่างจริงจัง แขนทั้งสองข้างที่ไขว้ไปด้านหลัง ราวกับว่ากำลังตรวจสอบตัวจงซานอยู่.
จงซานที่ไม่สามารถขยับได้เลยเมื่ออยู่ต่อหน้าคนผู้นี้.
จงซานไม่สามารถที่จะพูดอะไรออกมาได้ ที่จริงเขาแทบไม่สามารถอ้าปากได้ด้วยซ้ำ เวลานี้กลิ่นอายที่หนักหน่วงแม้ว่าจะถูกปล่อยออกมาเล็กน้อย ด้วยการจ้องมองของชายผู้นี้ จงซานราวกับรู้สึกว่าจิตวิญญาณของเขาถึงกับสั่นสะท้าน ดวงตาคู่นั้นเหมือนกับทะเลสาบ ได้ยึดครองจิตวิญญาณของเขาไป เขารู้สึกเหมือนกับถูกโยนลงไปในทะเลสาบที่ลึกมาก ๆ ผ่านไปราว ๆ หนึ่งก้านธูปชายคนดังกล่าวจึงได้ถอนสายตาของเขากลับไป.
เพียงแค่จ้องมอง จงซานแทบไม่สามารถประคองสติได้ จิตใจ ร่างกายที่แข็งไปชั่วขณะ ดวงตาคู่นั้น ราวกับจะหยุดความเป็นไปของฟ้าดินได้เลย.
เมื่อสายตาของเขาเปลี่ยนไปมองหมาป่าตัวน้อยที่สีขาของเขาอยู่ จงซานถึงกับต้องถอนหายใจยาว.
ชายคนดังกล่าวได้หันกลับมาหาจงซานอีกครั้ง ที่มุมปากเผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล "เด็กน้อย เจ้าได้รับโชคที่มีขนาดใหญ่มาก!"
"อาวุโสยกยอเกินไปแล้ว."จงซานที่เอ่ยออกมาทันทีไม่กล้าที่จะมองชายคนดังกล่าว.
"เจ้ารู้รึว่าข้าเป็นใคร?"ชายคนดังกล่าวที่สอบถามไปยังจงซาน ดวงตาเป็นประกาย ราวกับเข้าใจทุกอย่างเกี่ยวกับจงซาน.
"อาวุโสก็คือผู้ปกครองเผ่าหมาป่า."จงซานที่คาดเดาตามสิ่งที่เขาคิดออกมาในทันที ในเวลานี้ จงซานไม่กล้าที่จะปกปิดเลยแม้แต่น้อย.
รอยยิ้มที่นุ่มนวลของชายผู้นี้ที่แสดงท่าทางชื่นชม "พันธสัญญากับเผ่าหมาป่านั้น ไม่เคยมีใครสามารถทำได้ เจ้ารู้หรือไม่?"
"ผู้เยาว์ไม่รู้."จงซานที่กล่าวออกมาทันที.
"โอ้ว?"สายตาของบุรุษผู้นี้ส่องประกาย นี่เป็นอุบัติเหตุอย่างงั้นเหรอ?
จงซานที่ขมวดคิ้วแสดงท่าทางสงสัย.
เขาที่จ้องมองไปยังจงซาน เขารู้ว่าชายผู้นี้ไม่ได้โกหก เขาที่ถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง "เจตจำนงที่ไม่ได้แสวงหา เส้นทางที่ไม่อาจรู้ เซียนเซียนทำพันธสัญญาก่อเกิด เข้าไปในร่างกายของเจ้าอย่างคาดไม่ถึง เป็นเจตจำนงสวรรค์."
"อาวุโส อะไรคือพันธสัญญาเผ่าหมาป่า? และอะไรคือพันธสัญญาก่อเกิดอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาด้วยความเคารพ.
เห็นท่าทางของจงซาน ที่ได้รับโชควาสนาก้อนใหญ่ คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่รู้อะไรเลยแม้แต่น้อย.
"หากว่าเจ้าสามารถพอ สามารถสำเร็จระดับก่อตั้งวิญญาณในเวลา 300 ปีล่ะก็ เมื่อเจ้าก่อตั้งราชวงศ์วาสนาจะมีตระกูลหมาป่าเป็นรากฐานของประเทศ และร่วมแบ่งปันโชควาสนาฟ้าดินร่วมกันได้."ชายคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมา.
ได้ยินคำพูดดังกล่าว แม้ว่าจงซานจะไม่รู้เรื่องทั้งหมด ทว่ากับเรื่องที่ได้ยินเท่านั้นก็ทำให้เขาอ้าปากครั้งไปเลย นี่คือโชคลาภก้อนใหญ่ เป็นเหมือนกับขุมทรัพย์ก้อนมหึมา ที่หล่นลงมากลางกบาลโดยที่เขาไม่รู้ตัว.
"อาวุโสโปรดวางใจผู้เยาว์ได้ก่อตั้งราชวงศ์วาสนาขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว แม้ว่าจะเพิ่งก่อตั้งได้ไม่นานก็ตาม."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"โอ้ว?"บุรุษในชุดขาวประหลาดใจเล็กน้อย ชำเลืองมองไปยังจงซาน จากนั้นเขาเริ่มสอบถามต่อ "เจ้าใช้สิ่งใดในการสร้างประเทศรึ? โองการสวรรค์ของเจ้า? หากเป็นสิ่งที่เหมาะสม มันจะทำให้เจ้ามีพลังฝึกตนของเจ้าพัฒนาไปอย่างยอดเยี่ยม สร้างประเทศเป็นปึกแผ่น และทำให้ประเทศมั่นคง."
ชายคนดังกล่าวที่พยักหน้าไปมา เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขานั้นได้เริ่มคาดหวังกับจงซานแล้ว.
"อาวุโส ผู้เยาว์ได้สร้างประเทศ ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง และได้ใช้จี้หยกเก้ามังกรสวรรค์ มีตราลัญจกรหยกครรลองเก้ามังกรสวรรค์ และตำราเทวะ สร้างขึ้นมาจากหนอนไหมมังกรเก้าสี สร้างโองการฟ้า."จงซานกล่าวออกมาทันที.
เพราะว่าโชคลาภก้อนใหญ่ที่จงซานได้รับในคราวนี้ หากว่าเขาไม่มีกระเพาะที่ใหญ่โตพอที่จะรองรับอาจจะท้องแตกตายไปได้ ถึงแม้ว่าจะยังหิวก็ตามที ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะกินลงไปได้ ถึงอยากจะกินเข้าไปเพิ่มก็ตาม.
"โอ้ว."บุรุษชุดขาวที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความตื่นตะลึงอีกครั้ง แววตาคราวนี้รู้สึกประหลาดใจจริง ๆ .
สมบัติวิเศษทั้งสอง ไม่ใช่ธรรมดา ๆ เลย คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมีทั้งสองสิ่งเลยรึ?
"เจ้าพูดจริงอย่างงั้นรึ?"ชายชุดขาวที่สอบถามออกไปอีกครั้ง เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาเต็มไปด้วยความสงสัย กับคนที่ดูธรรมดา ๆ คนนี้.
"ผู้เยาว์ไม่กล้าโกหกแน่นอน ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งนั้น อยู่ในเกาะหมาป่าสวรรค์แห่งนี้."จงซานที่กล่าวออกมาทันที.
เขาที่เพ่งพิศจ้องมองมายังจงซาน ทว่าจงซานที่ได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่.
"ฮึม ๆ ๆ ."ที่ด้านข้างของเขาหมาป่าน้อยที่ถูไปที่ขาเขาไปมาไม่หยุด ราวกับว่ากำลังมีความสุข.
ทว่าอีกฝั่งหนึ่ง ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เหินเข้ามาในหุบเขา พร้อมกับคุกเข่าลงกับพื้นทันที.
"จือจุ้น."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่คุกเข่าลงพร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
ชายในชุดขาวหันหน้าไปมาชิงอวิ๋นหลางเจียง พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย."คนเหล่านั้นจากไปแล้วรึ?"
"ขอรับ ผู้น้อยรู้สึกผิดยิ่งนัก ขอให้จือจุ้นลงโทษด้วย."
อย่างไรก็ตาม ชายในชุดขาวหาได้สนใจชิงอวิ๋นหลางเจียง ทว่าจ้องมองไปยังจงซาน.
"เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาเป็นใคร?"จื่อจุ้นเผ่าหมาป่าที่ชี้ไปยังหมาป่าน้อยที่กำลังไถขาเขาไปมาอยู่.
หมาป่าน้อยที่จื่อจุ้นเอ่ยถึงตัวเอง ก็ยืดอกนั่งอย่างภาคภูมิทันที.
"เส้าจื่อเผ่าหมาป่า."จงซานพยักหน้าขณะพูด.
"เจ้ารู้ไหมว่าทำไมหมาป่านับหมื่นถึงได้เชื่อฟังเขา?"จือจิ้นที่สอบถามออกไป.
"นั่นเป็นเพราะอาวุโส."จงซานที่ตอบกลับมาทันที.
"ไม่ ถึงไม่มีข้า หมาป่านับหมื่นก็ต้องเชื่อฟังเขา."จื่อจุ้นที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"หืม?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองจื่อจุ้นด้วยความสงสัย.
"เพราะว่านอกจากข้าแล้ว คนที่สองที่มีต้นกำเนิดสายโลหิตหมาป่า เป็นต้นกำเนิดสายโลหิตที่ไม่สามารถลบทิ้งได้ เป็นสายโลหิตที่เข้มข้นไม่มีวันจาง ภายในเผ่าหมาป่า นอกจากข้า มีแค่เขาที่สามารถสร้างพันธสัญญาเผ่าหมาป่าได้ ประมุขของเหล่าหมาป่านับหมื่น."จื่อจุ้นกล่าว.
จงซานที่จ้องมองไปยังหมาป่าน้อย ความรู้สึกมากมายที่เอ่อล้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้น กับการได้เจอหมาป่าน้อย ทำให้เขาได้โชคลาภที่ยิ่งใหญ่ พร้อมกับทำพันธสัญญาโดยอัตโนมัติอย่างงั้นรึ? คงเป็นเพราะพันธสัญญานี้ ที่ทำให้เผ่าหมาป่าไม่เข้ามาโจมตีข้าอย่างงั้นรึ?
"เอาล่ะ พาข้าไป เดินทางไปยังราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งของเจ้า หากว่าสิ่งที่เจ้ากล่าวเป็นความจริงทั้งหมด ข้าจะมอบต้นกำเนิดพันธสัญญาของเซียนเซียนให้กับเจ้า นับจากนี้ไปเจ้าสามารถอัญเชิญเผ่าหมาป่า เพื่อใช้งานได้."จื่อจุ้นที่เอ่ยปากออกมา.
นับจากนี้เจ้าสามารถอัญเชิญเผ่าหมาป่า เพื่อใช้งานอย่างงั้นรึ?
นับจากนี้เจ้าสามารถอัญเชิญเผ่าหมาป่า เพื่อใช้งานอย่างงั้นรึ?
กับคำพูดดังกล่าวที่ดังก้องอยู่ในจิตใจของจงซาน ในเวลานี้เขาดีใจจนแทบลมจับ สามารถอัญเชิญเผ่าหมาป่า? สามารถอัญเชิญกองทัพหมาป่าได้เลยหรือไม่?
"ครับ."จงซานที่ตอบรับด้วยความตื่นเต้น.
เพียงแค่สะบัดมือหนึ่งครั้ง ที่ใต้เท้าของพวกเขาก็ปรากฏเมฆสีขาวขึ้นมา ยกจงซาน จือจุ้นและหมาป่าน้อยขึ้น และด้านหน้าที่มีชิงอวิ๋นหลางเจียงที่คุกเข่าอยู่.
"อยู่ตรงทิศดังกล่าวนี้สินะ."จื่อจุ้นกล่าวออกมา.
"ครับ."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที พร้อมกับชี้ไปยังทิศทางดังกล่าวทันที.
เมฆสีขาวที่นำคนทั้งหมดลอยขึ้นไป จากนั้นดวงตาของจงซานถึงกับเป็นประกาย พวกเขาไม่ได้บินไป ราวกับว่าอึดใจเดียวก็หายไปปรากฏในที่ไกลออกไป จนทำให้จงซานงงงวย นี่ไม่การบิน แต่เคลื่อนที่ได้อย่างไร?
"บอกทางให้กับข้า."จือจุ้นที่กล่าวออกครั้ง.
"ครับ."จงซานที่ชี้ไปยังทิศทางดังกล่าวอีกครั้งและก็อีกครั้งนำทางจื่อจุ้นเคลื่อนที่ไป.
จงซานรับรู้ว่าตัวเองได้รับโชคใหญ่แล้ว เขาจะต้องคว้าเอาไว้ให้มั่น ทว่าชิงอวิ๋นหลางเจียงตอนนี้ยังไม่ได้ลุกขึ้นมาแต่อย่างใด ทว่าหมาป่าน้อย ดูเหมือนว่าจะเต้นไปมา ราวกับว่ารู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น หัวของหมาป่าน้อยยังคง ๆ ถูไปมาที่จือจุ้น ก่อนที่จะเคลื่อนที่มาถูจงซานด้วยเช่นกัน.