Chapter 128 มลายหายไปหมด.
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่มาถึงอย่างรวดเร็ว ไม่คาดคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น.
หมาป่าที่ขอความช่วยเหลือ คาดไม่ถึงเลยว่าหมาตนนั้นก็คือเส้าจื่อนั่นเอง ทั่วทั้งเผ่าหมาป่า ยกเว้นจือจุ้น คนที่มีเกียรติที่สุดก็คือเส้าจื่อ เขามาทำร้ายเส้าจื่อ?นอกจากนี้ยังต้องการสังหารเส้าจื่ออีกรึ? เป็นคนที่กล้ามาก ๆ หนำซ้ำยังทำร้ายเส้าจื่อในดินแดนหมาป่าอีกรึ?
กล้ามาทำร้ายเส้าจื่อ มีเพียงตายเท่านั้นนั้น ภายใต้โลกใบนี้ ไม่เคยมีใครเลยที่จะหาญกล้าเข้ามาท้าทายกระทำเรื่องร้ายแรงในดินแดนหมาป่าเช่นนี้ คิดจะจัดการเส้าจื่ออย่างงั้นรึ? แม้แค่ขนเส้นเดียว ก็ต้องตายแล้ว.
ทั่วทุกพื้นที่รอบ ๆ ตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงครางของหมาป่า พร้อมกับเริ่มสร้างบอลเพลิงขึ้นมาแล้ว.
ชิงอวิ๋นหลางจริงที่เดินทางมาถึงได้อย่างรวดเร็ว ทำให้พวกมันรั้งรอเอาไว้ ตอนนี้ไม่เพียงแต่เห็นน้ำตาที่แห้งเป็นคราบของเส้าจื่อ ที่ขายังมีรอยไหม้อีกด้วย.
คนที่ทำลายเส้าจู่ หลางเจียงเห็นแล้ว ถึงกับสะอึกเลยทีเดียว เป็นเขา คนของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่อย่างงั้นรึ?
หมาป่าน้อยที่เอ่ยออกมาด้วยภาษาหมาป่า ‘ฆ่าเขา ฆ่าเขาให้ข้า เขาจะฆ่าเซียนเซียน.’
ทันทีที่หมาป่าน้อยออกคำสั่ง หมาป่ายักษ์มากมายที่รวบรวมเตรียมปล่อยบอลพลังงานจากปากของมันในทันที.
"เดี๋ยวก่อน."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ร้องออกมาทันที.
เหล่าหมาป่ามากมายที่ชะงักไปในทันที เห็นได้อย่างชัดเจนว่าชิงอวิ๋นหลางเจียงนั้นมีสถานะที่สูงมากในเผ่าหมาป่า.
ภาษาหมาป่า "สูสุชิงอวิ๋น เขาจะฆ่าเซียนเซียน ฆ่าเขาให้ข้า ฆ่าเขาให้ข้า ฮึม ๆ เซียนเซียนเกือบจะตายแล้ว."
叔叔 อ่านว่า สูสุ (shūshu) แปลว่า อา (ผู้ชาย).
หมาป่าน้อยที่ร้องออกมาอีกครั้ง ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เปลี่ยนร่าง กลับกลายมาเป็นร่างของชายชุดสีเขียวอีกครั้ง เขาที่ลอยออกไปหาหมาป่าน้อยอย่างรวดเร็ว จ้องมองไปยังขาของหมาป่าน้อยที่ถูกเผาไหม้ด้วยสายฟ้า สายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธ.
ทว่าในเวลาเดียวกัน จงซานที่ถือดอกไม้ต้นหนึ่ง พร้อมกับวิ่งไปบนหลังของหมาป่ายักษ์ เข้าไปหาหมาป่าน้อยอย่างรวดเร็ว.
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่จ้องมองไปยังจงซาน ทำให้เขาขมวดคิ้วไปมา เห็นได้อย่างชัดเจนว่าจงซานนั้นค่อนข้างพิเศษ.
"ดื่มมันสิ."จงซานที่นำบุพผาร้อยแสงน้ำค้าง ที่ถูกสะสมน้ำค้างจนใบมันตอนนี้โปร่งแสงแล้ว.
หมาป่าน้อยที่จ้องมองไปยังจงซาน ก่อนที่จะอ้าปากกินมันในทันที เห็นได้ชัดเจนว่ามันก็รู้เช่นกันว่าสิ่งนี้คืออะไร.
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ส่งแสงสีเขียวออกไป พร้อมกับทำการรักษาผิวที่ไหม้เป็นสีดำของหมาป่าน้อยในทันที.
เวลาไม่นาน บาดแผลของหมาป่าน้อย ที่ไหม้ลามไปถึงเนื้อนั้น เวลานี้กำลังฟื้นฟูกลับมาจนเหมือนเดิม ทว่าขนที่ขาดหายไปนั้นยังจำเป็นต้องใช้เวลางอกขึ้นใหม่.
หลังจากที่หมาป่าน้อยฟื้นฟู มันก็จ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติงที่อยู่ไม่ไกลออกไป.
ในเวลานี้ แม่ทัพเหล่ยติงรับรู้ได้แล้วว่าเขาได้สร้างหายนะครั้งใหญ่ขึ้นแล้ว เป็นภัยพิบัติ ถึงแม้ว่าเขาจะถูกสังหาร ภัยพิบัตินี้ก็ไม่สามารถแก้ไขได้.
"พรึบ ๆ พรึบ..."
หมาป่าที่เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย ๆ ในเวลานี้มีอยู่มากกว่าหนึ่งหมื่นตนที่มารวมตัวกันในที่แห่งนี้ แต่ละตัวต่างก็จ้องมองอย่างเป็นปฏิปักษ์ออกมา.
ทว่าหวงตี้ราชวงศ์หยินเยว่ที่นำคนของเขาตามมา พวกเขาที่บินตามหลางเจียง ตรงไปยังตรงกลางที่มีชิงอวิ๋นหลางเจียงยืนอยู่.
หวงตี้ที่เต็มไปด้วยความกังวลอย่างถึงที่สุด ได้แต่คาดหวังว่าจะไม่มีอะไรที่ร้ายแรงเกิดขึ้น บางทีด้วยพวกเขามาพร้อมกับชิงอวิ๋นหลางเจียง ทำให้หมาป่ามากมายปล่อยพวกเข้าไป กลุ่มคนของพวกเขาที่ลอยเข้าไปด้านใน หัวใจของเขาที่เต้นไปมา ก่อนที่จะถูกแช่แข็งไปในทันที.
ความหนาวเย็นที่แทบหยุดหายใจ ก่อนที่หวงตี้จะรู้สึกเต็มไปด้วยความโกรธขึ้นมา ความโกรธที่รุนแรง เหล่ยติง? เจ้าสร้างปัญหาขึ้นอย่างงั้นรึ?
หมาป่านับหมื่น ที่จ้องมองอย่างดุร้ายไปยังเหล่ยติง เรื่องที่เหล่ยติงทำ ถึงกับทำให้หมาป่ามากมายมารวมตัวกันอย่างงั้นรึ? กลับการกระทำครั้งนี้ ไม่ต่างกับการสร้างภัยพิบัติเลย?
"ฮึม ๆ " ไม่ไกลออกไปนั้นบนหัวของหมาป่ายักษ์ หมาป่าน้อยที่ยังคงส่งเสียงบอกกล่าวต่อชิงอวิ๋นหลางเจียง.
ภาษาหมาป่า."สูสุ ชิงอวิ๋น เขาจะฆ่าเซียนเซียน เซียนเซียนเกือบตายแล้ว."
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่หันหน้าออกไป จ้องมองไปยังเหล่ยติง ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ หมาป่ามากมายที่เตรียมตัว พร้อมที่จะเข้ามาบดขยี้เหล่ยติงในทุกเวลา.
หวงตี้ที่ร่อนลงด้านหน้าของเหล่ยติงช้า ๆ จ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติง.
"หลิวเต๋า คนของเจ้าต้องการสังหารเส้าจู่ของพวกเรา เป็นอาชญากรรมที่ไม่สามารถอภัยได้."ชิงหยุนหลางเจียงที่เอ่ยออกมาด้วยความโกรธ
ได้ยินคำพูดของชิงหยุนหลางเจียง หวงตี้ถึงกับขนลุกเลยทีเดียว แม่ทัพเหล่ยติงที่กระทำการที่ร้ายแรงเกินที่จะให้อภัยได้.
"นี่มันเรื่องอะไรกัน?"หวงตี้หลิวเต๋าที่สอบถามเหล่ยติงในทันที.
"เหนือหัว ข้าต้องการสังหารมัน เลยพลาดไปสร้างบาดแผลให้กับหมาป่าตัวน้อย."เหล่ยติงที่ชี้ตรงไปยังจงซานที่ยืนอยู่บนหัวของหมาป่าในทันที.
นิ้วของเขาที่ชี้ออกไป สายตาทุกคู่ที่จ้องมองไปยังจงซาน แสดงท่าทางไม่เป็นมิตร เพราะว่าด้วยคำพูดของแม่ทัพเหล่ยติง ภัยพิบัติของเส้าจู่นั้น ที่จริงมาจากจงซาน.
หมาป่าที่จงซานยืนอยู่กำลังแปลเป็นภาษาหมาป่าที่เหล่ยติงกล่าวออกมา.
หมาป่าน้อยที่ได้ยิน ก็เต็มไปด้วยความกระวนกระวายและกล่าวออกมาทันที.
ภาษาหมาป่า "เขาไม่ใช่คนเลว เขาเป็นคนดี ช่วยข้า ข้าเกือบถูกมันสังหารแล้ว เจ้าคนไม่ดีนั่นโกหก เขาคือคนชั่ว ฆ่าเขา ฆ่าเจ้าคนเลวนั่น."
สายตาที่เป็นปฏิปักษ์ต่อจงซานเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ที่จริงเขาคือคนที่ช่วยเส้าจู่นั่นเอง ไม่เช่นนั้นเส้าจู่คงตายไปแล้ว แทบจะในทันที สายตาของเหล่าหมาป่าตอนนี้กำลังจับจ้องไปยังแม่ทัพเหล่ยติงกันทั้งหมด.
ต้องการสังหารเส้าจู่หมาป่าในดินแดนหมาป่าอย่างงั้นรึ?ตายไป 10,000 ครั้งก็ยังไม่เพียงพอ.
"เส้าจู่บอกว่าเขาเป็นคนที่ช่วยเหลือเส้าจู่ ไม่เช่นนั้นเส้าจู่คงจะตายด้วยน้ำมือเขาแล้ว."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่แค่นเสียงเย็นชาออกไป.
"เหนือหัว ข้าไม่แก้ตัว ข้าเพียงต้องการสังหารคนผู้นั้น.ข้าได้รับคำสั่งจากท่าน ให้สังหารมัน."แม่ทัพเหล่ยติงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางตื่นกลัว.
เส้าจู่?คาดไม่ถึงเลยว่านั่นคือเส้าจู่เผ่าหมาป่า? ในเวลานี้ แม่ทัพเหล่ยติงโง่เง่าอย่างที่สุด รู้อยู่ว่าตัวเองอยู่ในรังผึ้ง ยังเข้าไปกัดเจ้าของรังผึ้งอีก.
"ชิงหยุนหลางเจียง เหล่ยติงเป็นคนของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ ข้าจะเป็นคนจัดการเขาเอง."หวงตี้หลิวเต๋าที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังชิงอวิ๋นหลางเจียง ใบหน้าที่แสดงท่าทางอักอ่วนช่วยไม่ได้.
ได้ยินคำพูดของหลิวเต๋าที่กล่าวว่าจะนำตัวแม่ทัพเหล่ยติงจากไป หลางเจียงแทบไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย สายตาของเขาที่ตื่นตระหนกและละอายใจ เขาควรจะรู้อยู่แล้ว่าตัวเองเดินทางมายังเขตแดนหมาป่าเพื่ออะไร ตอนนี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะช่วยคนของตัวเอง?หนำซ้ำยังเป็นคนออกคำสั่งออกมาด้วยตัวเอง แล้วยังต้องการความช่วยเหลืออย่างงั้นรึ?
กับคนแค่เหล่ยติงที่เป็นนายทหาร ไม่คิดเลยว่าหลิวเต๋าจะยอมสละพลังอำนาจ คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะนำลูกน้องกลับไป ในเวลานี้ดูเหมือนว่าเหล่ยติงหัวใจสั่นไหว.
ทว่าคนอื่น ๆ ของหวงตี้หลิวเต๋า ต่างก็จ้องมองไปเป็นสายตาเดียวกัน แววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจและเคารพ การตัดสินใจของหวงตี้ในเวลานี้ ถือว่าได้หัวใจของผู้ใต้บังคับบัญชาทุกคน.
สำหรับหวงตี้นั้น การตัดสินใจครั้งนี้ นับว่าเป็นเรื่องทีใหญ่มาก หากเขายอมแพ้เรื่องแม่ทัพเหล่ยติง ย่อมจะสูญเสียความเชื่อใจต่อเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชา ทว่าเรื่องของจือจุ้นเผ่าหมาป่า หลังจากผ่านเรื่องนี้ไปได้ เขาก็แอบหวังว่ามันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่สามารถเริ่มใหม่ได้.
ส่วนเซียนเซิงซือที่อยู่ข้าง ๆ นั้น เขาที่จ้องมองไปยังจงซาน สายตาที่หรี่เล็กลง ภายในแววตาของเขานั้นมีประกายแสงความชื่นชม ประหลาดใจอยู่เหมือนกัน ว่าเขาจะสามารถชนะคนของหวงตี้ได้ แน่นอน เรื่องนี้เซียนเซิงซือไม่ได้สนใจอะไรมากมายนัก.
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่จ้องมองไปยังหลิวเต๋า สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา.
"ไปซะ พวกเจ้าไปให้เร็วที่สุด!"ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่กล่าวออกมา.
ได้ยินคำพูดของชิงอวิ๋นหลางเจียงแล้ว เหล่าหมาป่ามากมายที่เข้าใจภาษา ต่างก็รู้สึกโกรธเกรี้ยวจ้องมองมายังชิงอวิ๋นหลางเจียงด้วยเช่นกัน.
หมาป่ายักษ์ที่จงซานยืนอยู่บนร่างของมันที่ส่งเสียงฮือ เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันกำลังแปลภาษาของชิงอวิ๋นหลางเจียงให้กับหมาป่าน้อยได้ฟัง.
หมาป่าน้อยที่ได้ยินคำพูดดังกล่าว เต้นไปมาพร้อมกับร้องออกมาทันที.
ภาษาหมาป่า ‘สูสุชิงอวิ๋น เขาทำร้ายเซียนเซียน ท่านต้องฆ่ามันแก้แค้นให้เซียนเซียน.’
ชิงอวิ๋นหลางจื่อที่หันหน้ากลับไป พลางกับครางงึมงำกับหมาป่าน้อย.
ภาษาหมาป่า ‘เซียนเซียน ครั้งนี้ สูสุชิงอวิ๋นนั้นติดหนี้บุญคุณคนเหล่านี้ ข้าต้องปล่อยพวกเขาไปก่อน ครั้งนี้ ยอมให้สูสุชิงอวิ๋น เขาที่ทำล้ายเจ้า เจ้ามาเผาขนของสูสุชิงอวิ๋นแทนก็แล้วกัน สูสุจะยอมให้เจ้าเผาโดยไม่ปริปากเลย.’
ภาษาหมาป่า ‘ไม่ต้องการ ข้าไม่ต้องการ สูสุชิงอวิ๋นไม่รักเซียนเซียนแล้ว พวกมันจะฆ่าเซียนเซียน เซียนเซียนเกือบจะตายไปแล้ว.’
หมาป่าน้อยที่เต้นไปมาไม่หยุด ราวกับกำลังเจ็บปวดกับความไม่ยุติธรรม.
เหล่าหมาป่าที่ได้ยินเสียงร้องของหมาป่าน้อย ต่างก็ครางเสียงฮึม ๆ ออกมาไม่หยุด.
"ฮึมม!" "ฮึมม!" "ฮึมม!" ...
เหล่าหมาป่ามากมายที่จ้องมองอย่างดุร้ายไปยังกลุ่มคนดังกล่าว.
"ไปได้แล้ว."
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ตะโกนเสียงดัง ก่อนที่จะนำคนของราชวงศ์หยินเยว่ออกไป หวงตี้หลิวเต๋าที่นำคนของเขาตามไป แม่ทัพเหล่ยติงที่ใบหน้าแดงกล่ำ เต็มไปด้วยความอับอายอย่างที่สุด.
หมาป่าน้อยที่ยืนอยู่บนศีรษะของหมาป่ายักษ์ เต้นไปมาด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างมาก ด้วยความความโกรธเกรี้ยวนี้ก็ทำให้หมาป่ามากมายเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุดเช่นกัน พวกมันที่ไล่ตามไป แต่ถึงกระนั้นด้วยมีชิงอวิ๋นหลางเจียงคอยคุ้มครอง ทำให้เหล่าหมาป่ามากมายไม่สามารถเข้าโจมตีได้.
เส้าจู่ถูกทำร้ายด้วยคนกลุ่มหนึ่ง แล้วยังปล่อยให้คนกลุ่มนี้หนีออกไปได้อย่างงั้นรึ?
หากไม่เพราะว่ามีชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ปกป้องอยู่รอบ ๆ เหล่าหมาป่ามากมายคงจะพุ่งเข้าโจมตีพวกเขาแล้ว.
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุดเช่นกัน นำพาคนกลุ่มนี้บินตรงไปยังทิศตะวันตก.
หมาป่ามากมายที่ค่อย ๆ ลดน้อยลงเรื่อย ๆ จนพวกเขาบินออกมาไกลมากพอ จนทำให้ไม่มีหมาป่าใด ๆ ตามมา.
ตลอดเส้นทางนั้น ไม่มีใครกล่าวสิ่งใดออกมา แม่ทัพเหล่ยติงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอับอาย เอ่อล้นกักเก็บความเสียใจเต็มอยู่ในอกของเขา.
เมื่อออกมาจากดินแดนหมาป่า ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ชำเลืองมองไปยังหวงตี้หลิวเต๋าในทันที.
หลิวเต๋าที่ถอนหายใจยาวพร้อมกับขมวดคิ้วไปมา."ชิงอวิ๋น ครั้งนี้ข้าต้องขออภัย แล้วเรื่องเข้าพบจือจุ้น.....?"
"เข้าพบจือจุ้น? เจ้ายังคิด ครั้งนี้เจ้าได้ล่วงเกินเส้าจู่ การจะเลื่อนขั้นเป็นเซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์นั้น ล้มเลิกซะว่าจะได้รับคำยินยอมจากจือจุ้น จือจุ้นไม่ถามหาปัญหาที่เกิดขึ้น เรื่องนี้น่าจะเป็นความกรุณาที่ยิ่งใหญ่แล้ว ข้าได้เตือนพวกเจ้าแล้วว่าไม่ให้ไปยังเขตแดนทิศเหนือ คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่ฟังคำพูดของข้า วันนี้หากข้าไม่ได้นำพวกเจ้าออกมา พวกเจ้าคงถูกกำจัดไปแล้ว การช่วยเหลือพวกเจ้าครั้งนี้ถือว่าบุญคุณที่เคยช่วยชีวิตข้า หายกัน หลังจากนี้ ข้าไม่เคยติดหนี้พวกเจ้าอีกต่อไป."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่กล่าวออกมาเสียงดังด้วยความโกรธ.
圣上“เซิ่งซ่าง”หมายความว่าพระเจ้าอยู่หัว
จากนั้น ชิงอวิ๋นหลางเจียงก็เปลี่ยนเป็นหมาป่ายักษ์ห้าสิบเมตร ก่อนที่จะพุ่งออกไป วิ่งตรงไปยังทิศตะวันออกอย่างรวดเร็ว.
หวงตี้หลิวเต๋าที่ยืนมือออกไปเล็กน้อย จ้องมองชิงอวิ๋นหลางเจียงที่จากไป เขาที่ไม่มีเหตุผลใดเลยที่จะกล่าวหยุดหลางเจียงเอาไว้ได้ หัวใจที่สั่นไหวเต้นไปมา การเดินทางมายังดินแดนหมาป่าในครั้งนี้ สำเร็จในเวลาสั้น ๆ เท่านั้น มันเล็กน้อยจนแทบไม่มีอะไรเลย มันเกิดขึ้นมานิดเดียว ท้ายที่สุดก็ถูกทำลาย ถูกทำลายไปอย่างสมบูรณ์เลย.
ทำไม ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้ล่ะ?
ที่ห่างออกไปนั้นแม่ทัพเหล่ยติงที่คุกเข่าลงกับพื้น กล่าวออกมาด้วยความอับอายเกินจะพรรณนา "เหนือหัว กระหม่อมสมควรตายหมื่น ๆ ครั้ง."