Chapter 127 หมาป่ามากมายที่ล้อมกรอบ.
แม่ทัพเหล่ยติงเป็นผู้ฝึกตนระดับก่อตั้งวิญญาณ ถึงจะเป็นสายฟ้าทั่วไป แต่ก็ทรงพลังเป็นอย่างมาก แม้ว่าพลังไฟฟ้าส่วนใหญ่จะเป็นจงซานใช้หลังตัวเองต้านไว้ ทว่ากระแสไฟฟ้ามากมาย ที่ไหลอาบไปทั่วร่างของเขา.
ทำให้สายฟ้าเหล่านั้น แฉลบไหลผ่านออกไปสร้างอาการบาดเจ็บที่ขาของหมาป่าน้อยด้วย.
"โฮ่!!!"
หลังจากสายฟ้าที่ฟาดออกไป เสื้อผ้าของจงซานที่ไหม้ดำไปทั่วร่าง ด้วยพลังฝึกตนของเขาที่สูงขึ้นและมีประสบการต้านสายฟ้ามาก่อน ดูเหมือนว่าเขาจะมีภูมิคุ้มกันสายฟ้า ทว่าหมาป่าน้อยนั่นไม่ใช่ ถึงแม้ว่าสายฟ้าส่วนใหญ่จงซานจะขวางกั้นเอาไว้ ทว่าก็พลาดมาถูกขาของมันเช่นกัน.
ขาของมัน ที่เปิดออกกลายเป็นบาดแผลไหม้ ขนของมันที่กลายเป็นสีดำ.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า."
แม่ทัพเหล่ยติงที่หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง กับมดแมลงเช่นนี้ มันง่ายซะเหลือเกินที่จะบดบี้ มันจะง่ายเกินไปแล้ว.
"ใกล้จะตายอยู่แล้ว ยังมีอารมณ์มาปกป้องสัตว์เลี้ยงตัวเองอยู่รึ? อุตส่าห์เพิ่งหนีรอดมาได้? ฮ่าฮ่า พลังฝึกตนกระจอก ๆ เช่นเจ้า คิดว่าจะปกป้องหมาน้อยนี้ได้เหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า."แม่ทัพเหล่ยติงที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
"ฮู้ ๆ ๆ "
หมาป่าน้อยที่ร้องออกมาด้วยเสียงที่ขมขื่นเต็มไปด้วยความโศกเศร้า เสียงของมันที่ดังก้องกังวานไปรอบ ๆ ทะลวงผ่านหมู่มวลเมฆา กวาดไปทั่วทั้งหุบเขา แผ่กระจายไปทุกทิศทุกทาง.
เห็นหมาป่าน้อยที่กำลังโหยหวนอย่างน่าอเนจอนาถแล้ว แม่ทัพเหล่ยติงยิ่งตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิม.
"ไร้ประโยชน์เจ้าหมาน้อย เจ้าเองก็จะเป็นเหมือนมัน กลายเป็นเถ้าถ่านเหมือนกัน ร้องเข้าไป ฮ่าฮ่าฮ่า."แม่ทัพเหล่ยติงที่หัวเราะอย่างถูกใจ.
ทว่าเสียงร้องตะโกนของหมาป่าน้อยนั่นไม่หยุดยังคงร้องออกไปเรื่อย ๆ .
เกือบทั่วทุกพื้นที่ที่อยู่ไกลออกไป หุบเขาที่อยู่รอบ ๆ หมาป่ามากมายที่กำลังพักผ่อน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของหมาป่าน้อย ดวงตาของพวกมันที่ลืมขึ้นในทันที ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะขยับ พุ่งตรงมายังตำแหน่งของหมาป่าน้อยอย่างรวดเร็ว.
หมาป่ามากมายนับไม่ถ้วนที่วิ่งพล่าน กระโจนเต็มกำลังที่พวกมันมีอยู่.
"ครืน ๆ ๆ "
วิ่ง หมาป่าหลายตัวก็ตะโกน หลายที่ที่ดังสนั่นก้องกังวาน ตอบรับกันและกัน หมาป่าเกือบทุกพื้นที่ ไม่ว่าก่อนหน้านี้พวกมันกำลังทำอะไรอยู่ ตราบเท่าที่ได้ยินเสียง พวกมันจะหยุดกิจกรรมและวิ่งตรงมายังหุบเขาที่หมาป่าน้อยอยู่ในทันที.
ด้วยความเร็วสูงสุด หมาป่าหลายหมื่นตัวก่อนหน้านี้ก็ปรากฏขึ้นมา เทือกเขาแต่ละแห่งต่างก็เกิดเป็นฝุ่นขโมงด้วยการเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วจากภูเขาลูกหนึ่งไปยังอีกลูกหนึ่ง ด้วยเสียงที่เหมือนกับสายฟ้าฟาด เหล่าหมาป่าต่างก็พุ่งตรงมายังทิศทางของหมาป่าน้อยอย่างบ้าคลั่ง.
แน่นอนว่าเหล่ยติงไม่รู้สถานการณ์ภายนอก เขาที่คิดว่าหมาป่าน้อยหวาดกลัว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดุร้ายเป็นอย่างมาก.
อีกฝั่งหนึ่ง หวงตี้ของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ที่อยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่ง.
ชิงอวิ๋นหลางเจียงกลับมาแล้ว.
"เป็นอย่างไรบ้าง?"หวงตี้ที่จ้องมองไปยังชิงอวิ๋นหลางเจียงด้วยความตื่นเต้น.
"นับว่าโชคดีมากที่ภารกิจครั้งนี้ไม่ล้มเหลว ยินดีด้วย จือจุ้นเห็นด้วยกับเจ้า."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เผยรอยยิ้มออกมา.
"ขอบคุณจริง ๆ ."หวงตี้ที่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก มันเป็นสิ่งที่เขารอคอยมานานแล้วจะให้เขาสงบใจได้อย่างไร ขณะที่เขาได้ยินคำพูดของชิงอวิ๋นหลางเจียง เขาที่ตื่นเต้นจนตัวสั่น กำหมัดแน่นเลยทีเดียว.
เหล่ากลุ่มคนที่อยู่ด้านหลังหวงตี้ ยกเว้นเซียนเซิงซือ ต่างก็เผยรอยยิ้มดีใจ ดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างราชวงศ์หยินเยว่แล้ว.
"เอาล่ะ พวกเจ้าเตรียมตัว ข้าจะพาไปพบกับจือจุ้น."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม.
"อืม รอเหล่ยติงกลับมาก่อน พวกเราจะได้ไปพร้อมกัน."หวงตี้ที่เอ่ยปากออกมาทันที.
"เหล่ยติง? คนก่อนหน้านี้?แล้วเขาไปใหนล่ะ?"ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่สอบถามด้วยความสงสัย.
"โหว๋!"
ที่หุบเขาด้านเหนือ เสียงร้องโหยหวนของเหล่าหมาป่าดังขึ้นในทันที และหมาป่ามากมายที่ตอบรับพร้อมกับพุ่งตรงไปยังตำแหน่งดังกล่าวอย่างบ้าคลั่ง.
“~~~”
“~~~”
กับเสียงหมาป่าที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวาย ที่อยู่ใกล้ออกไป หวงตี้ที่เห็นเหล่าเผ่าหมาป่าที่เร่งรีบพุ่งตรงไปยังตำแหน่งดังกล่าว อะไรกัน?เกิดอะไรขึ้นกัน?
"ไม่ได้การแล้ว!"
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ตื่นตระหนกตกใจในทันที จากนั้นเขาก็เปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าห้าสิบเมตร ไม่สนใจเหล่าคนราชวงศ์หยินเยว่อีกต่อไป เขาที่กระโดดเคลื่อนที่ตรงไปยังตำแหน่งดังกล่าวทันที สายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด.
หวงตี้ที่หัวใจบีบรัด จ้องมองไปยังทิศทางดังกล่าว รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาในทันที.
จะเป็นไปได้อย่างไร!
หวงตี้ที่เร่งรีบตามไป รวมทั้งกลุ่มคนของเขาที่ตามหลางเจียงไปอย่างรวดเร็ว.
ที่ภายในหุบเขาบุพผาร้อยแสงน้ำค้าง แม่ทัพเหล่ยติงที่ยกมือขวาขึ้น ที่บนฝ่ามือนั้นมีบอลสายฟ้าขนาดใหญ่ เป็นไฟฟ้าที่อัดแน่น ลั่นแปบ ๆ ดูน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก.
หมาป่าน้อยที่มีน้ำตาไหลออกมาพร้อมกับแสดงท่าทางเจ็บปวด สายตาของมันที่จ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติงอย่างขมขื่น แววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างรุนแรง.
ทว่าจงซาน ในเวลานี้ยังคงยืนอยู่ด้านหน้าหมาป่าน้อย แม้ว่าร่างกายของเขาจะดำไปทั่วร่างเสื้อผ้าที่ไหม้ไปหมด ทว่าเขาก็ยังยกดาบชี้ไปยังแม่ทัพเหล่ยติง.
"ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้านายกับสัตว์เลี้ยงรักใคร่กันจริง ๆ ถึงเวลาแล้ว จงรับบอลพายุสายฟ้าของข้าไปซะ เซียนเทียนระดับเจ็ด ด้วยพรสวรรค์เช่นเจ้าการที่จะมาได้ถึงขนาดนี้คงไม่ง่าย อย่างไรก็ตาม เจ้าบังอาจล่วงเกินข้า มันไม่มีทางจบ ทั้งคนและหมา ตายไปด้วยกันซะ!"แม่ทัพเหล่ยติงที่หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
สายฟ้าในมือขวาของเขาที่พุ่งตรงมายังทิศทางของจงซานและหมาป่าน้อย.
"โบ๋ว!!!"
หมาป่าน้อยที่อยู่ด้านหลังจงซานยังคงเปล่งเสียงหอนยาวอีกครั้ง.
ทว่าเสียงดังยาวของมันในครั้งนี้ บอลเพลิงมากมายต่างก็พุ่งออกมาอย่างรวดเร็วจากทุกทิศทุกทาง.
"ตูมมมมมม!"
บอลสายฟ้าระเบิดเสียงดังสนั่น ถูกบอลเพลิงกระแทกสลายหายไปในทันที.
แม่ทัพเหล่ยติงที่ตื่นตกใจอย่างรุนแรง ทุกทิศทุกทางที่ถูกยิงบอลเพลิงลอยมา.
ที่ไกลออกไปใน บนยอดเขา หมาป่าขนาดสามสิบเมตรวิ่งตรงลงมาอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ยืนตระหง่านอยู่บนก้อนหิน ใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวอย่างที่สุดจ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติง.
"ตูมมมมมม!"
เสียงดังสนั่น หมาป่ายักษ์ที่กระโดดออกมาอยู่ด้านหน้าแม่ทัพเหล่ยติง แม่ทัพเหล่ยติงที่ถอยห่างออกมาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตะลึง ที่เห็นหมาป่ายักษ์เคลื่อนที่ลงมา.
หมาป่ายักษ์ที่ยืนอยู่ด้านหน้าระหว่างจงซานและแม่ทัพเหล่ยติง ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะทำให้จงซานถอนหายใจออกมาได้.
"โบว๋!"
"หมาป่ายักษ์ที่แหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและคำรามออกมาเสียงดัง ด้วยเสียงคำรามดังกล่าวนี้ ดังก้องกังวานออกไปนับหลายพันลี้ เป็นเสียงที่กระจายไปทุกทิศทุกทาง ปกคลุมทั่วทั้งท้องฟ้า.
"ครืน.."
ตัวแล้วตัวเล่า ทุกทิศทุกทาง หมาป่ามากมายต่างก็ขานรับกันและกัน.
แม่ทัพเหล่ยติงที่จ้องมองไปยังหมาป่ายักษ์ สายตาของเขาที่ตื่นตะลึงอย่างถึงที่สุด หัวใจที่หดเกร็ง รู้สึกหวาดผวาขึ้นมาในทันที ลางสังหารที่ไม่ดีกำลังเอ่อล้นอาบไปทั่วร่าง ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นผู้ฝึกตนระดับก่อตั้งวิญาณ แต่ขนทั่วร่างก็ตั้งชันขึ้นมาเลยทีเดียว.
"ฮึด ๆ ..."
สายตาที่ดุร้ายโกรธเกรี้ยวของหมาป่ายักษ์จ้องมองไปยังเหล่ยติง พวกมันไม่ยอมรับการกระทำของแม่ทัพเหล่ยติงได้.
แม่ทัพเหล่ยติงในเวลานี้ไม่สามารถอธิบายอะไรออกมาได้ ตอนนี้คิดได้อย่างเดียว หนี ต้องหนี.
อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขากำลังจะบินหนีไปนั้น.
ทันใดนั้น.
"ครืนนนน"
"ครืนนนน"
แทบจะในทันที พื้นที่รอบ ๆ หุบเขาแห่งนี้ มีหมาป่ายักษ์มากมาย ตอนนี้พวกมันกำลังมารวมตัวกันมากขึ้นและก็มากขึ้น.
ในเวลานี้ รอบ ๆ พื้นที่มีหมาป่ากว่าห้าร้อยตนปิดล้อมเอาไว้ มีขนาด 30 เมตร มีจำนวนถึงห้าสิบตน.
ห้าสิบหมาป่ายักษ์ระดับก่อตั้งวิญญาณอย่างงั้นรึ? เหล่ยติงที่แข็งค้างหัวใจหดลีบเมื่อเห็นกองทัพที่ทรงพลังขนาดนี้.
หมาป่ามากมายที่มาชุมนุมกัน สายตาที่ดุร้ายกับจ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติง.
เพียงแค่เขาจะบินเท่านั้น.
"ตูมมมม ตูมมมม..."
หมาป่ายักษ์สิบตนที่ปล่อยบอลเพลิงยักษ์ออกไป โจมตีไปยังเหล่ยติงทันที.
บอลเพลิงสว่างจ้า โจมตีออกมาพร้อมกัน แม่ทัพเหล่ยติงที่ปกป้องตัวเองในทันที ทว่าทั่วทั้งร่างของเขาก็ไหม้ไปหมดเช่นกัน.
เหล่าหมาป่ามากมายที่ดูเหมือนว่านี่คือการเตือนเท่านั้น ไม่สามารถที่จะปล่อยให้เหล่ยติงหนีไปได้ แต่ละตัวที่แยกเขี้ยวยิงฟันจ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติง.
ในเวลานี้ หมาป่าน้อย ที่ปีนขึ้นไปบนศีรษะของหมาป่ายักษ์ตนหนึ่งด้วยท่าทางกระโผลกกระเผลก.
เห็นหมาป่าน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ หมาป่ามากมายต่างก็เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหมาป่าน้อยที่อยู่ในเขตแดนหมาป่า คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนเข้ามาทำร้าย การทำร้ายหมาป่าน้อย เป็นอาชญากรรมที่ไม่สามารถอภัยได้ ตายหมื่นครั้งก็ยังไม่เพียงพอ กับการกระทำต่อหมาป่าน้อยในครั้งนี้ หมาป่ามากมายที่จ้องจะกินเลือดกินเนื้อแม่ทัพเหล่ยติง.
แม่ทัพเหล่ยติงที่จ้องมองเห็นหมาป่าน้อยขึ้นไปอยู่บนหมาป่ายักษ์ สายตาของเขาตอนนี้กำลังเศร้าโศกอย่างอธิบายออกมาไม่ได้ เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าหมาป่าน้อยตัวนี้สำคัญขนาดนั้น?หากรู้ว่าหมาป่าน้อยตนนี้มีความสำคัญกับหมาป่าจำนวนมาก ถึงฆ่าเขาก็ไม่กล้าที่จะทำมันบาดเจ็บ.
คาบน้ำตาที่ยังแห้งอยู่บนใบหน้าของหมาป่าน้อย มันจ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติงด้วยความโกรธเกลียดอย่างที่สุด ความโกรธเกรี้ยวที่จะฝังไปถึงกระดูกและเลือดเนื้อ.
"ตูมมมมมม!"
หลางเจียงขนาดห้าสิบเมตรที่มาถึง เป็นชิงอวิ๋นหลางเจียงนั่นเองที่ปรากฏตัวขึ้นมา.
เหล่าหมาป่ามากมายที่เปิดทางให้ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหลางเจียงชิงอวิ๋นนั้น มีสถานะที่สูงเป็นอย่างมากในเผ่าหมาป่า.
เหล่าหมาป่ามากมายที่ถอยห่างไปอยู่ข้าง ๆ หมาป่าน้อย ซึ่งมีชิงอวิ๋นหลางเจียงอยู่ด้านหน้าแม่ทัพเหล่ยติง ทว่าหมาป่าทั้งหมดต่างก็จดจ้องไปยังแม่ทัพเหล่ยติง จ้องมองอย่างดุร้ายโกรธเคืองไปยังเขา.
"ฮึม ๆ ๆ ."หมาป่าน้อยที่ร้องออกไปพลางจับจ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติงอย่างโหดร้าย.
ด้วยภาษาหมาป่า.’ฆ่าเขา ฆ่าเขาให้ข้า เขาต้องการฆ่าเซียนเซียน.’
หมาป่าน้อยที่ร้องออกมา เหล่าหมาป่าตนอื่น ๆ ที่ครวญครางออกมา พร้อมกับปลดปล่อยพลังพร้อมที่จะพุ่งตรงไปยังแม่ทัพเหล่ยติงได้ทุกเมื่อ.
เห็นความโกรธเกรี้ยวของเหล่าหมาป่ามากมายแล้ว แม่ทัพเหล่ยติงถึงกับตัวสั่นเทิ้ม ร่างกายของเขาที่ยืนอยู่ด้านหลังของชิงอวิ๋นหลางเจียง ต้องไม่ลืมว่า หลางเจียงนั้นเป็นคนที่เขารู้จัก.
