Chapter 126 หมาป่าน้อยประสบภัยพิบัติ.
ที่ทางเข้าหุบเขาแห่งหนึ่ง หมาป่ายักษ์ที่หยุด พร้อมกับนำหมาป่าตัวเล็กลงพื้นเบา ๆ .
หมาป่าน้อยที่วิ่งไปด้านหน้า พร้อมกับร้องเรียกให้จงซานตามมา.
หมาป่าตัวน้อยที่ร้องออกมาอีกสองที หมาป่ายักษ์ก็พยักหน้าให้กับหมาป่าน้อย ก่อนที่จะเดินจากไปเช่นกัน.
ตอนนี้เหลือแค่เพียงจงซานและหมาป่าน้อย.
แม้ว่าจะมืดแล้วก็ตาม แต่ถึงกระนั้นหมาป่าน้อยกับยังกระปรี้กระเปร่า ไม่มีท่าทีที่จะกลับ และพาจงซานวิ่งไปด้านหน้า เขาที่นำจงซานออกไปราวกับว่าพาไปหาสมบัติหายาก.
ก่อนหน้านี้เหมือนกับความฝันเลยก็ว่าได้ กับกองทัพหมาป่า จงซานรับรู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ท่ามกลางกองทัพหมาป่า โดยที่มีหมาป่าน้อยเป็นผู้บัญชาการ.
หมาป่าน้อย ที่พาเขาเข้ามาในหุบเขาแห่งหนึ่ง ที่ใจกลางแห่งนี้ เป็นหุบเขาที่เรืองแสงได้ ที่แห่งนี้มีอะไรผิดปรกติอย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้หมาป่านับหมื่นที่ช่วยกันพ่นเพลิง ทำให้ท้องฟ้าที่เงียบเหงากลายเป็นสว่างสไว ดูอลังการเป็นอย่างมาก.
ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง หวงตี้ราชวงศ์หยิงเยว่ เซียนเซิงซือและเหล่ยติงพร้อมคนอื่น ๆ ต่างก็ขมวดคิ้วจ้องมองไปบนฟ้าดูดอกไม้ไฟ.
สายตาของแต่ละคนนั้นเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย.
"องค์เหนือหัว เหล่านี้ มัน..."แม่ทัพเหล่ยติงที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างมาก.
"เรื่องของตระกูลหมาป่า ไม่ใช่ธุระของพวกเรา."หวงตี้ที่กล่าวออกมาทันที.
ไม่ว่าจะเป็นคนที่มองดู กับภาพฉากที่งดงามเช่นนี้ ย่อมรู้สึกตื่นตะลึงอย่างแน่นอน.
"เหนือหัว ชิงอวิ๋นหลางเจียง ยังไม่กลับมาซักที ข้าขอไปดูได้หรือไม่."แม่ทัพเหล่ยติงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ชิงอวิ๋นหลางเจียงนั้นกำลังทำภารกิจสำคัญอยู่ นอกจากนี้ชิงอวิ๋นหลางเจียงห้ามเข้าไปในเขตแดนทิศเหนือ."หวงตี้ที่ขมวดคิ้วและกล่าวออกมา.
"เหนือหัว ไม่ต้องเป็นห่วง ชิงอวิ๋นหลางเจียงนั่นบอกเพียงแค่ว่าห้ามไปวุ่นวายกับเส้าจื่อตระกูลหมาป่า เพราะเกรงว่าพวกเราจะไปรบกวนเขา ข้าจะเดินทางอย่างระมัดระวัง หากว่าเห็นทุกอย่างแล้ว จะรีบกลับมา."แม่ทัพเหล่ยติงที่กล่าวออกมาอย่างตื่นเต้น.
หวงตี้ที่ขมวดคิ้วไปมา สถานที่ดังกล่าวที่ไกลออกไปนั้นดูงดงามเป็นอย่างมาก ดูเหมือนว่าพวกเขาต้องการไปดูวิชาของเหล่าหมาป่าอย่างงั้นรึ?
"เหนือหัว ข้าจะไปเป็นเพื่อนเหล่ยติงเอง และจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด."องค์รักษ์อีกคนที่กล่าวออกมา.
"เหนือหัว ข้าเองก็อยากไปดู."องค์รักษ์อีกคนกล่าวออกมา.
ทุกคนที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ต้องการเข้าไปดูใกล้ ๆ .
หวงตี้ที่จ้องมองไปยังทุกคน ขมวดคิ้วไปมา "ไม่ได้ ทุกคนต้องรอชิงอวิ๋นหลางเจียงที่นี่ เอาล่ะ เหล่ยติง เจ้าไปคนเดียวแล้วกัน ระวังตัวด้วย อย่าได้ไปล่วงเกินตระกูลหมาป่าเข้า."
"ขอรับ"เหล่ยติงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ทว่าคนอื่น ๆ ก็เต็มไปด้วยความอิจฉา อย่างไรก็ตามหวงตี้ได้ตัดสินใจแล้ว พวกเขาย่อมไม่สามารถพูดอะไรได้.
แม่ทัพเหล่ยติงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น บินขึ้น พร้อมกับตรงไปยังเขตแดนทางเหนือ.
จงซานเวลานี้โดยการนำโดยหมาป่าน้อย ก้าวเข้ามาในหุบเขาส่องแสง.
เมื่อเข้ามาในหุบเขาแห่งนี้ จงซานสามารถที่จะมองเห็นแสงที่สองประกายระยิบระยับ.
ดูเหมือนว่าหุบเขาแห่งนี้ เต็มไปด้วยบ่อน้ำเป็นส่วนใหญ่ ทว่าส่วนที่เรืองแสงออกมานั้นเกิดจากดอกไม้รอบ ๆ ที่เกิดขึ้นรอบพื้นที่แห่งนี้นี้ที่ส่องประกายแสง ดอกไม้ที่สามารถเรืองแสง แม้แต่พืชใต้น้ำยังเรืองแสง ทำให้ภาพฉากภายในหุบเขาแห่งนี้เต็มไปด้วยความงามน่าดึงดูด.
หุบเขาแห่งนี้เต็มไปด้วยสีสัน ส่วนใหญ่แล้วยังเป็นประกายแสงที่ดูไม่ธรรมดาเลย ทุกหนทุกแห่งส่องประกายวับวาว กลิ่นหอมของดอกไม้ทำให้หัวใจของจงซานเต้นไปมาทีเดียว ดูเหมือนว่ากลิ่นของมันนั้น จะทำให้เขาสบายตัวเป็นอย่างมาก.
ดอกไม้เรืองแสง พร้อมกับบ่อน้ำที่ช่วยเสริมประกายแสง สถานที่แห่งนี้ดูราวกับ ดินแดนสวรรค์ และยังเห็นกลีบดอกแดนดิไลออนที่ส่องประกายแสงวับวาวลอยไปในอากาศ ดูเป็นภาพฉากที่น่าพิศวงนัก.
ไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไรต่อหมาป่าน้อย จงซานเวลานี้เต็มไปด้วยความสุขเป็นอย่างมาก.
แม้ว่าภาพฉากที่ดูงดงามชวนให้หลงไหลทีเดียว ทว่าเหล่าดอกไม้เรืองแสงเหล่านี้ล้วนแล้วแต่หายาก เป็นเหมือนดั่งของวิเศษที่ถูกบันทึกไว้ในหอตำราหายาก ดอกไม้ในหุบเขาแห่งนี้ เติบโตได้แต่ในพื้นที่เฉพาะเท่านั้น.
นี่น่าจะเรียกว่า "ปุพผาร้อยแสงน้ำค้าง " เป็นสุดยอดวัตถุดิบระดับห้า และยังมีมูลค่าเหนือกว่าผลอัคคีซะอีก.
บุพผาร้อยแสงน้ำค้าง ดูเหมือนว่าลำต้นของมันทั้งหมด ด้วยแสงหลากสีของน้ำค้างทำให้ดูเหมือนว่ามีดอกไม้นับร้อยชนิด ในเวลากลางวันจะทำการดูดซับแสงอาทิตย์ พอถึงตอนกลางคืนก็จะส่องสว่าง.
นอกจาก น้ำค้างที่ได้จากบุพผาร้อยแสงนั้น ยังเป็นน้ำค้างที่พิเศษเป็นอย่างมาก.
ที่ใจกลางของดอกไม้เรืองแสงนั่น ที่เหง้าของบุพผาร้อยแสงน้ำค้างจะดูดซับไอฟ้าดิน ดูเหมือนว่าเมื่อดูดซับแสงเต็มที่จะกลายเป็นใสและเรืองแสงอุ้มน้ำค้างเอาไว้จนทำให้เกิดประกายแสงระยิบระยับ.
น้ำค้างที่ได้จากบุพผาร้อยแสงนั้น ดูเหมือนว่าจะมีผลลัพธ์ที่ลึกลับมาก สามารถที่จะใช้รักษาร่างกายได้อย่างยอดเยี่ยมที่สุด.
เป็นสิ่งที่หายากมาก ๆ ตราบเท่าที่สภาพอากาศเป็นใจ จะสามารถเก็บเกี่ยวน้ำค้างเหล่านี้ได้ทุกวันเลยทีเดียว.
จงซานที่เข้ามายังหุบเขาแห่งนี้ เขาก็พบดอกเรืองแสงเหล่านี้ อยู่ทุกมุมของสถานที่แห่งนี้ทีเดียว.
หมาป่าน้อยที่เดินนำหน้าเขา ที่ด้านบนบ่อน้ำนั่น.มีแง่งไม้ที่ดูเหมือนว่าจะเป็นสะพานข้ามไปอีกฝั่ง หมาป่าน้อยที่นำจงซานไป เดินผ่านสะพานดังกล่าวไปช้า ๆ น่าจะเรียกว่าเป็นไม้ที่พาดไปอีกฝังมากกว่า เขาสามารถที่จะมองลงไปใต้บ่อที่มีดอกไม้เรืองแสงได้ หุบเขาแห่งนี้งดงามมาก ไม่แปลกใจเลยที่หมาป่าน้อยจะมีสิทธิพิเศษ มันที่เป็นผู้ควบคุมหมาป่านับหมื่นให้พ่นเปลวเพลิงสร้างดอกไม้ไฟได้.
หมาป่าน้อยที่เต้นไปมา กระโดดมายังด้านหน้าเขา พร้อมกับสีร่างไปมากับจงซาน เหมือนจะแสดงให้เห็นว่าสถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยสมบัติล้ำค่า ไม่มีใครกล้าเข้ามา ที่แห่งนี้เป็นพื้นที่ส่วนตัว.
อย่างไรก็ตาม บางทีด้วยความแข็งแกร่งของจงซานนั้นไม่ได้มากมากนัก ทำให้จงซานโซเซไปเหมือนกัน ก่อนที่หมาป่าน้อยจะเข้าไปรับตัวเขาไว้.
"วูด ซูม " "พรึด กระเซ็น"
หนึ่งคนหนึ่งหมาป่าที่ตกลงมาในสระที่งดงามเหนือล้ำเกินจินตนาการ.
น้ำในสระที่แตกกระเซ็น หมาป่าน้อยกับแสดงท่าทางสนุกสนาน ว่ายน้ำไปมาในสระ ปากของมันที่ส่งเสียงฮึมฮึมออกมา.
เห็นหมาป่าน้อยที่แสดงท่าทางตื่นเต้นดีใจ จงซานที่กวาดน้ำใส่ร่างหมาป่าน้อยเพื่อหยอกล้อ และมันเองก็ใช้ขาหน้าสาดน้ำใส่จงซานเช่นเดียวกัน.
หนึ่งคนหนึ่งหมาป่า ที่กำลังสาดน้ำเล่นกันอย่างสนุกสนาน.
แม่ทัพเหล่ยติงที่บินมาถึงแต่ดูเหมือนว่าหมาป่านับหมื่นตอนนี้ได้เริ่มแยกย้ายกันแล้ว พวกมันไม่ได้พ่นเปลวเพลิงสร้างดอกไม้ไฟแล้ว ภายในใจของเขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ทว่าเห็นหมาป่านับหมื่นที่รวมตัวกันเป็นเหมือนกับกองทัพก็ทำให้ตื่นตกใจเหมือนกัน.
ขณะที่เฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ นั้น ทันใดนั้น หมาป่าสีแดงตนหนึ่งที่จ้องมองมายังเขาพร้อมกับจับจ้องตาเขม็งไปยังเหล่ยติงที่ลอยอยู่บนอากาศ.
"ฮึม โฮกกก."
หมาป่าที่คำรามออกมา เป็นการข่มขู่แม่ทัพเหล่ยติงว่าที่นี่ไม่ได้ต้อนรับเขา.
แม่ทัพเหล่ยติงที่พยักหน้า เขาที่ไม่กล้าที่จะรบกวนพวกมัน แม่ทัพเหล่ยติงที่ไม่ต้องการที่จะขัดขืนอย่างแน่นอน ต้องไม่ลืมว่า ที่แห่งนี้ มีหมาป่าระดับก่อตั้งวิญญาณมากมาย แม้ว่าพวกมันจะไม่สามารถบินได้ก็ตาม แต่ก็ยังสามารถที่จะโจมตีเขาได้ หากพวกมันโจมตีเขาแล้วล่ะก็ แม้แต่เหนือหัวของเขาก็ยังไม่สามารถช่วยได้.
จากนั้นแม่ทัพเหล่ยติงเตรียมถอนตัวกลับไปในทันที.
ขณะที่เขาลอยออกมาห่างจากพื้นที่ดังกล่าวไม่ไกลนัก.
ทันใดนั้น เขาก็สามารถมองเห็นพื้นที่แห่งหนึ่งที่ส่องประกายแสงวับวาว เป็นหุบเขาที่เรืองแสงได้งั้นรึ?
ดวงตาของแม้ทัพเหล่ยติงที่เป็นประกาย มันคืออะไรกัน?
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทำให้แม่ทัพเหล่ยติงแอบบินไปยังหุบเขาดังกล่าวในทันที.
เขาที่ลอบมองเข้าไปในภูเขาด้านใน แม่ทัพเหล่ยติงที่มองเห็นแหล่งกำเนิดแสงเหล่านั้น.
ดอกไม้เหล่านี้ เป็นดอกไม้เรืองแสง ที่เกิดในหุบเขาแห่งนี้ คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะส่องประกายแสงวับวาวขนาดนี้? มันคือดอกอะไรกัน?
"ฮ่าฮ่า อ่า ฮ่าฮ่าฮ่า."ที่ในหุบเขานั้นมีแสดงหัวเราะดังออกมา.
"ฮึม ฮึม."หมาป่าน้อยที่ร้องออกมาด้วยท่าทางสนุกสนาน.
ได้ยินเสียงหมาป่าน้อย แม่ทัพเหล่ยติงไม่สนใจแน่นอน ทว่าเมื่อได้ยินเสียงของจงซานที่หัวเราะออกมานั้น ทำให้ดวงตาของแม่ทัพเหล่ยติงหรี่เล็กลง ราวกับว่าเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างมาก.
เจ้าแมลงชั้นต่ำอย่างงั้นรึ? ข้าตระเวนหาเจ้าไปทั่ว จะเจอก็เจอง่าย ๆ คาดไม่ถึงเลยว่าจะอยู่ที่นี่.
สัมผัสเทวะของเขาที่กวาดออกไป ซึ่งพบจงซานและหมาป่าน้อยระดับเซียนเทียนกำลังเล่นน้ำกันอยู่.
ก่อนหน้านี้ที่พบกันดูใจเย็นสุขุมราวกับคนมีอายุ ตอนนี้สมองกับไม่ต่างจากเด็กอย่างงั้นรึ? เจ้าสวะมันเกินจะรับไหวจริง ๆ คาดไม่ถึงจะเป็นเจ้าสารเลวนั่นจริง ๆ ?
อย่างไรก็ตามด้วยการตรวจสอบพื้นที่รอบ ๆ ดูเหมือนว่าจะไม่มีอันตรายใด ๆ .
ร่างกายของเขาที่ค่อย ๆ เหินลงพื้นช้า ๆ .
"ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าแมลงชั้นต่ำ พบกันอีกแล้ว."แม่ทัพเหล่ยติงที่ลอยขนานพื้นพร้อมกับตะโกนออกมาด้วยความดีใจ.
ได้ยินเสียงดังกล่าวนั่น จงซานและหมาป่าน้อยที่ขยับทันที จงซานที่นำดาบฝันร้อยออกมา พร้อมกับอุ้มหมาป่าน้อยพร้อมกับบินขึ้นจากสระน้ำ.
เพราะว่าเสียงที่จงซานได้ยินนั้น.
ทำให้เขาเป็นกังวลอุ้มหมาป่าน้อยไว้ พร้อมกับเตรียมที่จะบินหนีออกจากหุบเขาดังกล่าว.
"ชิ!"
เหล่ยติงที่แค่นเสียง ด้วยพลังกดดันวิญญาณระดับก่อตั้งวิญญาณที่ปะทุออกมานั้น ได้ปกคลุมปิดบังท้องฟ้าเอาไว้ทั้งหมด กดทับมายังร่างของจงซานและหมาป่าน้อยทันที.
“~~~”
ด้วยแรงกดดันวิญญาณมหาศาลที่กดลงมาทำให้ดาบเหินของเขาล่วงหล่นลงที่ชายฝั่ง จงซานที่กระโดดพลิกตัวพร้อมกับอุ้มหมาป่าน้อยไว้ ด้วยเกรงว่ามันจะได้รับบาดเจ็บ.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ข้าจะดูว่าวันนี้เจ้าจะหนีไปไหนได้."แม่ทัพเหล่ยติงหัวเราะออกมาเสียงดังราวกับว่าได้รับชัยชนะแล้ว พร้อมแสดงท่าทางตื่นเต้นเป็นอย่างมาก.
"โฮกกก"
หมาป่าน้อยที่รู้สึกเป็นปฏิปักษ์กลับแม่ทัพเหล่ยติงเป็นอย่างมาก มันที่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว จ้องมองอย่างดุร้ายไปยังแม่ทัพเหล่ยติง แสดงท่าทางไม่หวาดกลัวคำขู่ของแม่ทัพเหล่ยติงแม้ว่ามันจะตัวเล็กและอ่อนแอกว่า.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าหมาน้อยคิดจะขวางข้าอย่างงั้นรึ?"แม่ทัพเหล่ยติงที่กอดอกสบายใจ จ้องมองไปยังหมาป่าน้อยที่กำลังจ้องมองมายังเขาอย่างดุร้ายก็รู้สึกขบขันเป็นอย่างมาก.
เขาที่สะบัดมือ พร้อมกับสร้างสายฟ้าในมือ ก่อนที่จะชูขึ้นฟาดโจมตีไปยังหมาป่าน้อย.
เห็นเช่นนั้นจงซานที่เร่งรีบกระโดดออกไป พร้อมกับผลักหมาป่าน้อยออกไป.
"ปัง!!!"
สายฟ้ากลุ่มหนึ่งที่ฟาดลงมายังร่างของจงซานเสียงดังสนั่น สายฟ้ามากมายที่แล่นไปทั่วร่างของเขา.