Chapter 124 ชิงอวิ๋น.
ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาที่นอนอย่างสบายใจไร้กังวลครึ่งหลับครึ่งตื่นไม่ได้ยินคำพูดของเทียนหลิงเอ๋อเท่าไหร่นัก.
"ซานเหยี่ยเยี่ย."เทียนหลิงเอ๋อที่เห็นผู้พิทักษ์แห่งขุนเขานอนหลับอยู่.
"หืม?"ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาที่ตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นใบหน้าที่บ้องแบ้วของเทียนหลิงเอ๋อที่ดังขึ้น.
เห็นท่าทางหงุดหงิดของเทียนหลิงเอ๋อ ที่นั่งดุกดิกอยู่บนเก้าอีกี้ยาว พร้อมกับยกน้ำชาขึ้นดื่มเป็นระยะ ตลอดทั้งจ้องมองไปยังด้านนอกอยู่ตลอดเวลา.
"ซานเหยี่ยเยี่ย ท่านว่าเมื่อไหร่จงซานจะกลับมาอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อยังคงสอบถามออกไปอีกครั้ง.
ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาที่ลืมตาขึ้นมาช้า ๆ และกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล "หลิงเอ๋อเจ้ามาที่นี่เพียงเพราะต้องการมารอจงซานอย่างงั้นรึ?"
"อืม ข้าต้องการ เห็นจงซานว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ "เทียนหลิงเอ๋อกล่าวยืนยัน.
"จงซานมีพรสวรรค์ไม่ดี พลังฝึกตนเชื่องช้า เขามีดีอะไรอย่างงันรึ?"ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขากล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"จงซานดีทุกอย่างเลย ซานเหยียเยี่ยอย่ามากล่าวร้ายจงซาน ไม่เช่นนั้นแล้วหลิงเอ๋อจะไม่พูดกับท่านนะ."เทียนหลิงหลิงที่ทำจมูกเล็กปากจู๋ออกมา.
"อืม ๆ เอาล่ะ ไม่กล่าวก็ได้!"ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาที่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเผยยิ้ม.
"อืม."หลิงเอ๋อพยักหน้า.
"ว่าแต่ เมื่อจงซานกลับมา เจ้ามีคำพูดใดที่จะกล่าวกับเขาอย่างงั้นรึ?"ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม ข้า ข้าต้องการบอกกับเขาว่า..."ใบหน้าของเทียนหลิงเอ๋อเปลี่ยนเป็นสีแดง ราวกับว่าคำพูดดังกล่าวนั่นจะเป็นเป็นเรื่องที่น่าขวยเขินเป็นอย่างมาก.
"หลิงเอ๋อ."
หลังจากที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ทันใดนั้นก็มีเสียงของเทียนชาที่ดังขั้นที่ด้านนอก.
เทียนหลิงเอ๋อและผู้พิทักษ์ขุนเขาที่จ้องมองออกไปด้านนอก.
"ศิษย์พี่ใหญ่เหรอ?"เทียนหลิงเอ๋อที่ค่อนข้างประหลาดใจที่เห็นเทียนชา.
ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขา ที่จริงแล้วเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนที่จะก้าวเข้าไปในค่ายกลสำนักไคหยางและหายไป.
เทียนชาที่จ้องมองไปยังผู้พิทักษ์แห่งขุนเขา ผู้พิทักษ์ขุนเขาและผู้พิทักษ์หอคัมภีร์หายาก ทั้งคู่ต่างก็เป็นตัวตนที่แปลกประหลาด ถึงแม้ว่าบางทีจะดูเหมือนว่าพวกเขาจะดูมีอายุและมีสัญญาณแห่งความตาย แต่ไม่มีสัญญาณอื่นเพิ่มเลย นับตั้งแต่เทียนชาเข้ามายังสำนักไคหยาง ก็ไม่เคยเห็นว่าทั้งคู่จะตายไปจริง ๆ ซะที.
คนทั้งคู่นั้น อยู่มานานแสนนาน ทว่าไม่มีใครรู้ว่าพวกเขามีสถานะใด หากจะกล่าวสั้น ๆ ล่ะก็ นอกจากประมุขไคหยาง ชายชราทั้งสองไม่เคยสนทนาด้วยเลย แต่ก็เหมือนว่าจะมีเทียนหลิงเอ๋ออีกคนที่ดูคุ้นเคยและพูดคุยกับเขา.
"หลิงเอ๋อ เจ้าพูดอะไรกับผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาอย่างงั้นรึ?"เทียนชาเอ่ย.
"ไม่มีอะไร!"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาทันที.
ได้ยินคำพูดของเทียนหลิงเอ๋อแล้ว เทียนชาขมวดคิ้วไปมา พร้อมกับเร่งรีบทำใจให้สงบลง.
หลิงเอ๋อเวลานี้ไม่เหมือนกับหลิงเอ๋อคนก่อนแล้ว.
เขาที่คิดถึงเมื่อครั้งอยู่ที่ค่ายกลแปดประตูกุญแจทอง คำพูดของเขาในครั้งนั้น ก็ทำให้เขาใจเสียเหมือนกัน ก่อนหน้านี้หลิงเอ๋อไม่เคยเป็นเช่นนี้ นางคงไม่เหลือเยื่อใจกับเขาแล้วใช่ไหม?
ในเวลานั้น เทียนชาถูกกดันให้กล่าวทำร้ายนางออกไป ไม่เช่นนั้นเขาจะกล่าวคำพูดเหล่านั้นออกมารึ?
ใบหน้าท่าทางของเขาเวลานี้เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนอย่างมาก ทว่าเทียนหลิงเอ๋อในเวลานี้ไม่ได้สนใจที่จะสังเกตแล้ว.
"ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านหาข้าอยู่รึ?มีอะไรหรือไม่?"หลิงเอ๋อที่สอบถามออกมาด้วยความสงสัย.
"อืม เจ้ามาอยู่ที่นี่ทำอะไรอย่างงั้นรึ?ทำไมไม่กลับเข้าไปในค่ายกล?"
"ข้าจะกลับไปพร้อมกับจงซาน."เทียนหลิงเอ๋อกล่าว.
ข้าจะกลับไปพร้อมจงซาน!
คำพูดดังกล่าวนั้นมันได้ทิ่มแทงหัวใจของเทียนชาเข้าอีกแล้ว เขาที่พยายามระงับความเสียใจ กับหัวใจที่ของเขาที่เหมือนกับลูกโป่ง คำพูดของเทียนหลิงเอ๋อไม่ต่างกับหนามแหลม ที่ทำให้มันระเบิดออก.
เทียนชารู้สึกหายใจแฮก ๆ ดวงตากลายเป็นสีแดงทันที.
จงซาน จงซานอีกแล้วรึ?
"ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?"หลิงเอ๋อสอบถามออกมาด้วยความสงสัย.
คำพูดของเหลิงเอ๋อที่ปลุกเทียนชา ในเวลานี้เขาไม่ควรที่จะแสดงอาการอะไรอกมา อย่างน้อยที่สุดเขาจะต้องไม่โกรธต่อหน้าของหลิงเอ๋อ.
หัวใจที่บีบรัด เทียนชาที่จ้องมองไปยังหลิงเอ๋อ ส่ายหน้าไปมา "ไม่เป็นไร จงซานยังไม่กลับมาในตอนนี้หรอก พวกเรากลับไปก่อนไหม เจ้าอยู่ที่นี่คนเดียว ไม่เบื่ออย่างงั้นรึ?"
"ศิษย์พี่ใหญ่ท่านกลับไปก่อนเถอะ ข้าต้องการเห็นจงซานเป็นคนแรก."เทียนหลิงเอ๋อที่สายหน้าไปมา จากนั้นก็ไม่หันหน้ามามองเทียนชาอีกต่อไป.
เห็นเทียนหลิงเอ๋อไม่กลับไปกลับเขา ทำให้เทียนชารู้สึกปวดร้าว นี่คือการถูกทิ้งอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้ เทียนหลิงเอ๋อที่พบกับเขาคราใด จะตื่นเต้น ดีใจ ชื่นชมเขา ทว่าเวลานี้ล่ะ? ตอนนี้มันเปลี่ยนไปหมดแล้ว เทียนหลิงเอ๋อ ที่เฝ้ามองเพียงแค่จงซานเท่านั้น.
จงซาน เป็นจงซาน เพราะเจ้านั่น!
กลับความเจ็บปวดใจในครั้งนี้ มันถูกทะลวงหัวใจจนเป็นแผล เทียนชาที่หันหน้ากลับเข้าสู่ค่ายกลกลับเข้าไปในสำนักไคหยางไป.
....
ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง เขตแดนหมาป่า.
หวงตี้ราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่และเซียนเซิงซือ แม่ทัพเหล่ยติงและคนอื่น ๆ ได้รวมตัวกันที่นี่หมดแล้ว.
ทุกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังหวงตี้ ทว่าที่ด้านหน้าของหวงตี้นั้นมีชายร่างกำยำในชุดสีเขียว.
ชายในชุดสีเขียวนั้นมีผิวกายที่ละเอียดอ่อน ทว่าดวงตาของเขานั้นกลับมีสีเขียวที่แปลกประหลาด ดูไม่ต่างจากสายตาของอสูรเลย และใบหูของชายในชุดสีเขียว ที่จริงมีขนเต็มทั้งสองข้างหลังใบหู ดูเหมือนกับใบหูของหมาป่า.
"ชิงอวิ๋นหลางเจียง เรื่องนี้ต้องขอบคุณท่านจริง ๆ ."หวงตี้ที่เป็นคนเอ่ยปากออกมาก่อน.
狼将Láng jiāng Wolf Commander ขุนพลหมาป่า แม่ทัพหมาป่า.
ทว่าหวงตี้และคนของเขานั้น แสดงท่าทางเคารพชายที่มีหูเหมือนหมาป่าเป็นอย่างมาก.
หลางเจียงชิงอวิ๋น ที่ชำเลืองมองหวงตี้ด้วยสายตาที่แปลกประหลาด "ด้วยบุณคุณที่เคยช่วยชีวิตข้า ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ ข้าแค่รับปากเจ้า แต่ทุกอย่างก็ต้องขึ้นกับจือจุ้น ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคำพูดของเจ้า หวังว่าจือจุ้นจะให้โอกาสเจ้า."
至尊 (zhì zūn)ผู้ที่ได้รับความเคารพสูงสุด
"ขอบคุณท่านมาก."หวงตี้ที่ดวงตาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น.
"อืม เกาะหมาป่าสวรรค์นั้นมีเพียงแค่ราชวงศ์หยินเยว่ที่แข็งแกร่งที่สุด จือจุ้นคงจะกำลังตัดสินใจ ข้าจะไปหาจือจุ้นในทันที พวกเจ้าอยู่ที่นี่ห้ามไปใหน โดยเฉพาะทางเหนือ ห้ามเข้าไปเด็ดขาด."หลางเจียงชิงอวิ๋นกล่าวออกมา.
"ทางเหนืออย่างงั้นรึ? เขตแดนทางเหนือเป็นเขตแดนหวงห้ามหมาป่าอย่างงั้นรึ?"หวงตี้ที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"หืม?ไม่ใช่เขตแดนหวงห้าม เพียงแต่มันไม่ปกติในเวลานี้ เส้าจู่ของพวกเราเดินทางไปยังที่นั่นบ่อย ๆ ข้าไม่ต้องการให้ไปรบกวนเส้าจู่."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่กล่าวเตือนในทันที.
少主Shǎo zhǔ เจ้านายน้อย.
"เส้าจู่?"หวงตี้ที่เข้าใจได้ในทันที.
"อืม เจ้าสนใจแค่เรื่องนี้ก็พอแล้ว ข้าต้องไปแล้ว ไม่เช่นนั้นจือจุ้นจะรอ."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่กล่าวออกมาทันที.
"รบกวนท่านแล้ว."หวงตี้พยักหน้า.
ขณะที่ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เคลื่อนที่ออกไป ก็เปลี่ยนเป็นหมาป่ายักษ์สีเขียวขนาดมหึมาห้าสิบเมตร ก้าวออกไป กลายเป็นหมอกควัน กระโดดหายไปลับตาในทันที.
เห็นชิงอวิ๋นหลางเจียงหายไปลับตา หวงตี้ที่กำหมัดแน่น ภายในใจเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความคาดหวัง จื่อจุ้นตระกูลหมาป่าในเวลานี้ นับว่าเป็นผู้ฝึกตนหมาป่าที่ร้ายกาจมาก ด้วยการได้รับการช่วยเหลือลับ ๆ จากชิงอวิ๋นหลางเจียง คิดว่าเขาน่าจะตัดสินใจได้ในที่สุด.
หากว่าการเจรจาครั้งนี้สำเร็จ เมื่อถึงเวลานั้นราชวงศ์จักรพรรดิหยิงเยว่ก็จะมีพลังเพียงพอ สามารถก้าวล้ำบุกเข้าไปในทวีปศักดิ์สิทธิ์ได้ เมื่อสามารถเข้าไปในทวีปศักดิ์สิทธิ์ เขาจะสามารถได้รับส่วนแบ่งโชควาสนาที่ยิ่งใหญ่ได้.
"ยินดีกับฝ่าบาทด้วย."แม่ทัพเหล่ยติงที่กล่าวออกมาในทันที.
"ขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาท."คนอื่น ๆ เองก็แสดงความยินดีกับหวงตี้ด้วยเช่นกัน.
"จือจุ้นหมาป่ายังไม่ตกลงเลย พวกเรายังไม่ประสบความสำเร็จ แสดงความยินดีตอนนี้มันยังเร็วไป."หวงตี้ที่กล่าวออกมาอย่างเจียมตน อย่างไรก็ตาม ท่าทางของเขาในเวลานี้ไม่สามารถปกปิดความตื่นเต้นเอาไว้ได้เลย.
"ชิงอวิ๋นหลางเจียงนั้นเป็นศิษย์ของจือจุ้นหมาป่า ด้วยการช่วยเหลือจากเขาแล้ว เรื่องนี้ไม่น่ามีปัญหา."แม่ทัพเหล่ยติงที่กล่าวออกมาในทันที เห็นได้ชัดเจนว่าในความเห็นของเขาประสบความสำเร็จไปกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว.
"หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น "หวงตี้เองก็เต็มไปด้วยความดีใจ ทว่าก็ไม่รับเต็มร้อยซะทีเดียว แต่ก็พยักหน้ารับ.
"มันแน่นอนอยู่แล้ว."แม่ทัพเหล่ยติงที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ.
"เซียนเซิง คิดอย่างไร?"หวงตี้ที่หันหน้ากับไปสอบถามเซียนเซิงซือ.
"มันชัดเจนอยู่แล้ว คาดหวังได้ว่าจือจุ้นจะเห็นด้วยกับฝ่าบาท."เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาอย่างเคารพ.
"อืม ขอให้สัมฤทธิ์ผลตามคำพูดอวยพรของเซียนซือ."หวงตี้พยักหน้า.
นับจากนั้นทุกคนต่างก็เฝ้ารอกันอย่างอดทน.
...
ที่ชายฝั่งทิศเหนือ จงซานที่มาส่งเป่ยชิงซือ แม้ว่าจะสามารถทำใจได้แล้ว ท่าภายในใจเองก็ยังหดหู่อยู่เหมือนกัน เขาที่หันหน้ากลับมา ก็พบกับหมาป่าสีขาวเงินความสูงสองฉื่อ(0.33ม.)ที่ยืนอยู่บนยอดเขาขนาดเล็ก.
"...."
หมาป่าน้อยยืนอยู่บนยอดเขา จ้องมองมายังจงซาน ทันใดนั้นมันก็ร้องออกมาครั้งหนึ่ง เป็นเสียงร้องยาว ราวกับแสดงท่าทางดีอกดีใจ.
จ้องมองไปยังหมาป่าตัวเล็กขนสีขาวบริสุทธิ์แล้ว จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา เขาที่จดจำมันได้ในทันที.
อสูรหมาป่า?เป็นอสูรหมาป่าอย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านั้นจ้าวโส่วเซี่ยและพรรคพวกพร้อมกับลูกอกตัญญูจงตี้ที่จับมันมา ซึ่งหลังจากนั้นเขาก็ได้ทำการปล่อยมันไปนั่นเอง.
รูปร่างของมันยังคงเหมือนเดิม ขน จมูก ดวงตา มีแค่ความสูงที่เพิ่มขึ้นเท่าหนึ่ง.
หมาป่าตัวน้อย?มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?มันมาหาเขาด้วยตัวเองอย่างงั้นรึ?
และแล้วจงซานก็ราวกับว่าคิดถึงเรื่องอะไรบางอย่างได้ ก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าเขาจะได้ทำพันธสัญญาบางอย่างกับหมาป่าตัวน้อย ซึ่งหลังจากที่มันพ่นน้ำลายใส่เขา ทำให้เหมือนว่าเผ่าหมาป่าต่างก็ยอมรับเขาไปด้วย ทุก ๆ ครั้งที่เขาพบกับหมาป่า ทำให้พวกมันไม่เข้ามาทำลายเขา ทำให้เขาสามารถอยู่รอดปลอดภัยในดินแดนหมาป่าได้ กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด เป็นเพราะเหตุผลนี้หรือไม่?
จงซานที่วิ่งเข้าไปหาหมาป่าตัวน้อยและหมาป่าตัวน้อยก็วิ่งเข้ามาหาจงซาน ดูเหมือนกับสหายสนิทที่ไม่ได้เห็นหน้ากันมานานแล้ว ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายต่างก็ดีใจ.
เห็นท่าทางของหมาป่าตัวน้อยแล้ว จงซานก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก หมาป่าน้อย ยังสามารถจดจำเขาได้.
ที่ใจกลางฝั่งหนึ่งของหุบเขา หนึ่งคนหนึ่งหมาป่า ที่ต่างก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น จงซานไม่ลังเลยเลยที่จะเข้าสวมกอดมันเอาไว้.
"พรึบบ"
จงซานที่ถูกจิ้งจอกน้อยกระโจนเข้าหา แม้ว่าจะยังเป็นหมาป่าตัวเล็ก แต่ก็ทำให้เขาลอยออกไปเหมือนกัน ทว่าในเวลานี้ จงซานต้องการทำอะไรกัน?
หมาป่าตัวน้อยที่เริ่มต้นที่เลียไปยังแก้มของจงซานไปมา.
"ฮ่าอ่าฮ่า เอาล่ะ พอแล้ว พอแล้ว."จงซานที่กอดหมาป่าน้อยไว้ ถึงแม้ว่านี่จะเป็นวิธีทักทายของมัน จงซานเองก็ไม่สามารถทนได้นานเช่นกัน.
ไม่ว่าอย่างไร เรื่องที่เขาสามารถเข้ามาในดินแดนหมาป่าแห่งนี้ จะต้องเป็นเพราะหมาป่าน้อยนี้แน่นอน จงซานที่รู้สึกขอบคุณหมาป่าตัวน้อยนี้เป็นอย่างมาก.