Chapter 117 เมาร้อยวัน.
ชายที่เหมือนกับบัณฑิต ดวงตาที่เย็นชาจับจ้องมองไปยังผนังน้ำแข็งยักษ์ ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดแต่อย่างใด เพราะว่ามันคงจะอยู่ได้ไม่นาน.
เสียงเสียดสีของกำแพงน้ำแข็งดังขึ้นเบา ๆ ชายในชุดบัณฑิต ที่มุมปากยกขึ้นมาแสยะเหยียดหยัน.
ตอนนี้ดูเหมือนกำแพงรอบ ๆ เริ่มดันเสียดสีกันไปมาช้า ๆ .
เป่ยชิงซือที่ดูดซับความชื้นมาจากทุกทิศทุกทางรอบ ๆ อย่างไม่หยุดยั้ง. กำแพงน้ำแข็งที่ขยายยืดออกไปเรื่อย ๆ ยิ่งมันมีขนาดใหญ่ขึ้นเท่าใด ซึ่งจะทำให้เป่ยชิงซือนั้นมีมีโอกาสหนีได้.
เพราะว่าความหนาของกำแพงน้ำแข็ง ทำให้ศรปราณเคลื่อนที่ช้าลง ตราบเท่าที่สร้างอาณาเขตน้ำแข็งขึ้นกินพื้นที่จนออกไปนอกภูเขาได้ล่ะก็ เช่นนั้นก็ย่อมสร้างเส้นทางให้พวกเขาออกไปด้านนอกได้แน่.
แม้ว่าการสร้างกำแพงน้ำแข็งยืดยาวออกไปจะช้ากว่าปรกติ ทว่าก็เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้พวกเขาสามารถถอยหนีออกไปยังพื้นที่หมาป่าได้.
ความเป็นจริง แผนการของเป่ยชิงซือนั้นนับว่าได้ผล จงซานและเป่ยชิงซือ สามารถก้าวออกไปยังด้านนอกของหุบเขาได้ พวกเขาที่ผ่านออกไปได้เรื่อย ๆ ด้วยการสร้างกำแพงน้ำแข็งยืดยาวออกไปเรื่อย ๆ กำแพงที่ยืดยาวเปิดทางให้พวกเขาเคลื่อนที่ออกไปเหมือนกับทางเดินโดมน้ำแข็ง ที่ปกป้องจงซานและเป่ยชิงซือเอาไว้ตรงกลาง.
ทว่า จงซานในตอนนี้เริ่มขมวดคิ้วแน่น แสดงท่าทางจริงจัง รู้สึกผิดปรกติ ที่ด้านนอกนั้นชายในชุดบัณฑิตคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะไม่เดือดร้อนใจ ไม่โจมตีเข้ามาในโดมน้ำแข็ง เหล่ามือธนูไม่ได้ปล่อยศรปราณทะลวงออกมา ทว่าปล่อยให้จงซานและเป่ยชิงซือออกมาด้านนอกอย่างงั้นรึ?
มีปัญหาอะไรกัน?ถึงแม้ว่าพวกเขาจะออกมานอกหุบเขาแล้ว ชายในชุดบัณฑิตนั่นก็ไม่คิดจะหยุดอย่างงั้นรึ?
ไม่สมเหตุสมผล มีเรื่องผิดปรกติอย่างแน่นอน.
ภายในใจของจงซานนั้นเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ แววตาของเป่ยชิงซือเองก็เต็มไปด้วยความจริงจังเช่นกัน ไม่รู้ว่ามีปัญหาอันใด ทว่านางเองก็รับรู้ถึงความผิดปรกติได้ในใจ.
"หืม?"เป่ยชิงซือที่ราวกับว่าตระหนักบางอย่างได้ ใบหน้าของนางเปลี่ยนไปเป็นกังวลในทันที.
"เมาร้อยวันอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่ตื่นตระหนกตกใจอุทานออกมาทันที.
"ฮ่าฮ่าอ่า ถูกแล้ว เมาร้อยวัน เจ้าจะไร้สติครองกายร้อยวัน เจ้าควรจะรู้สึกเป็นเกียรติแล้ว."ชายในชุดบัณฑิตเผยยิ้มออกมาราวกับว่าได้รับชัยชนะแล้ว.
ได้ยินคำพูดของชายในชุดบัณฑิต แววตาของเป่ยชิงซือที่ห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที ความหวังที่จะรอดพังทลายลงทันที.
"พวกเจ้าต้องการสังหารข้า หวังว่าจะปล่อยสหายของข้าไป."เป่ยชิงซือที่เอ่ยออกมาในทันที.
ได้ยินคำพูดของเป่ยชิงซือทำให้ภายในใจของจงซานเย็นเยือบ นางที่ต้องการเจจาอย่างงั้นรึ? เมาร้อยวันคืออะไร? หมายความว่าอย่างไรกัน? เกิดอะไรขึ้น?
"ในความคิดของข้า อะไรที่มันจะก่อให้เกิดปัญหาข้าจะขยี้มันให้เละ แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่วัชพืชก็ตาม."คำพูดที่เย็นเยือบของชายในชุดบัณฑิตกล่าวออกมา.
เห็นได้อย่างชัดเจน เขาไม่มีทางปล่อยจงซาน และจะสังหารทุกคนที่เข้ามาเกี่ยวข้อง.
จ้องมองไปยังพื้นที่หมาป่าที่ยังอยู่ไกลออกไป ภายในแววตาของเป่ยชิงซือที่อาบไปด้วยความเสียใจ.
"อะไรคือเมาร้อยวันอย่างงั้นรึ?"จงซานที่อดไม่ได้ สอบถามเป่ยชิงซืออกมาในทันที.
"เจ้าไม่ได้กลิ่นธูปอาคมที่อยู่รอบ ๆ นี้อย่างงั้นรึ?เมาร้อยวัน เป็นเหมือนดั่งชื่อของมัน กลิ่นดังกล่าวนี้จะทำให้คนที่สูดเข้าไปหลับใหลร้อยวัน."
"ธูปอาคม?"จงซานที่ขมวดคิ้ว เขาไม่ได้กลิ่นเลย.
ภายในสายตาสาดประกายด้วยความสงสัย อะไรกัน?ทำไมข้าไม่ได้กลิ่น?อย่างไรก็ตามจงซานก็พบว่าที่ตำแหน่งของหน้าผากของตัวเองนั้น เพลิงหงหลวนของเขากำลังลุกไหม้อยู่อย่างงั้นรึ?
เพลิงหงหลวน?หมอกหงหลวน? เป็นไปได้ว่าด้วยพลังดังกล่าวทำให้เขาไม่รู้สึกหรือไม่? มันสามารถยับยั้งกลิ่นเมาร้อยวันได้?
เมาร้อยวันอย่างงั้นรึ?หากว่าเป๋ยชิงซือกล่าวเป็นความจริงไม่ใช่ว่านางจะต้องหลับไปในทันทีหรอกรึ? หากว่านางหลับ พวกเขาก็จะโจมตีเข้ามา?สังหารนางให้ตาย.
ทำอย่างไรดี?จงซานที่ถูไปที่กำไลเก็บของ ด้านในนั้นมีหยกอักขระสองชิ้น เป็นเทียนซวินจื่อที่มอบให้กับเขาซึ่งมีวิหกเหมันต์และวิหกเพลิงอย่างละตัว.
ทว่าหยกอักระสองชิ้นสามารถจัดการผู้ฝึกตนระดับแกนทองขั้นต้นเท่านั้น หนำซ้ำที่นี่ยังมีผู้ฝึกตนแกนทองร้อยคน เขาจะจัดการได้อย่างไร? ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็กลง ในเวลานี้เขายังคงสุขุม ถือหยกอักขระทั้งสองไว้ ไม่ว่าอย่างไร นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะใช้มัน.
"ชิ คิดจะต้านได้นานขนาดใหนกัน."ชายชุดบัณฑิตแค่นเสียงเย็นชา.
จริง ๆ จงซานที่เห็นร่างของเป่ยชิงซือ ได้รับผลของเมาร้อยวันในทันที นางเริ่มทรงตัวไม่อยู่แล้ว.
!
เป่ยชิงซือที่สลืมสลือร่างกายอ่อนเพลีย โดมน้ำแข็งที่นางสร้างขึ้นตอนนี้เริ่มช้าขึ้นเรื่อย ๆ และจากที่เป็นกำแพงหนา มันเริ่มบางลงเรื่อย ๆ เช่นกัน.
ชายในชุดบัณฑิตแค่นเสียงออกมาเล็กน้อย.
"มือธนูเตรียมตัว."ชายในชุดบัณฑิตกล่าวออกมาอย่างเย็นชา.
".."เหล่ามือธนูที่ตั้งแถวง้างศรปราณทะลวง เตรียมที่จะยิงทะลวงกำแพงน้ำแข็งในทันที.
โดมน้ำแข็ง ด้วยเป่ยชิงซือทรงตัวไม่ค่อยได้แล้ว มันจึงเริ่มบางลง.
ภาพเงาของเป่ยชิงซือหลายสิบเงาก่อนหน้านี้ค่อนเลือนลาง ตอนนี้เริ่มลดลงสามารถที่จะมองเห็นร่างของเป่ยชิงซือได้แล้ว.
จงซานที่หายใจเขาหนักหน่วง ภายในใจที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวาย ทำอย่างไรดี? ต้องทำอย่างไร? เขาที่จ้องมองไปยังหยกอักขระในมือ หากว่าสามารถใช้นี่ได้ล่ะก็.
"ยิง!"
ชายในชุดบัณฑิตที่สั่งการยิ่งในทันที.
"ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว...."
18 ศรปราณทะลวง พุ่งตรงเข้ามาในทันที ด้วยกำแพงน้ำแข็งที่บางลง ทำให้พุ่งตรงมายังเงาร่างของเป่ยชิงซือทั้ง 18 ดอกทันที.
ศรปราณทะลวงที่พุ่งเขามาพร้อมกัน ด้วยสติของเป่ยชิงซือที่สะลึมสะลือ จงซานที่ต้องการตะโกนออกไปเพื่อเตือนนาง ทว่าก็ไม่มีเวลาพอ มันเร็วมาก พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านหน้าเป่ยชิงซือแล้ว.
บางทีด้วยสัญชาติญาณ เป่ยชิงซือที่ตระหนักได้ในทันที ดวงตาส่องประกาย ร่างกายของนางที่ปล่อยกลิ่นอายที่หนาแน่นปกคลุมร่างตัวเองเอาไว้.
"ซี่ ๆ "
ปราณพลังของนางที่ปล่อยออกมา ทว่าก็ยังไม่เพียงพอที่จะต้านศรปราณทะลวงได้แม้แต่น้อย ศรลูกหนึ่งที่พุ่งทะลวงตรงหน้าอกด้านซ้ายของนาง พร้อมกับทะลวงลึกจนไปโผล่ด้านหลัง โลหิตของนางพุ่งกระฉูด.
ดวงตาของนางเบิกกว้าง แววตาที่อาบไปด้วยความเศร้า ชั้นกำแพงที่หนาขึ้นมาในทันทีเป็นเหมือนพลังเฮือกสุดท้าย ดวงตาของนางที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังอย่างรุนแรง.
จบแล้ว มันจบแล้ว.
ร่างของนางที่ถูกศรปราณทะลวง จะทนได้อีกนานเท่าไหร่ นางจะต้องตายอย่างแน่นอน.
"จงซาน ข้าขอโทษ."เป่ยชิงซือที่คร่ำครวญจ้องมองจงซานด้วยความเสียใจ.
โลหิตที่ไหลซึมเปื้อนชุดขาวของนาง นางที่โซเซยืนค้ำกระบี่ยาว สายตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ ความเศร้าสุดซึ้งที่เอ่อล้นออกมา กลิ่นธูปเมาร้อยวัน นางที่ต้องหลับไปถึงร้อยวัน?ด้วยผลของมันนั้นนางไม่สามารถต้านได้เลย.
จงซานรับรู้ได้ในทันทีว่าเมาร้อยวันนั้นไม่ธรรมดาเลย เป่ยชิงซือเวลานี้ที่ได้รับบาดเจ็บหนัก แม้แต่บาดแผลที่ได้รับความเจ็บปวดมาก ๆ ยังไม่สามารถยับยั้งอาการง่วงนอนของนางได้เลยรึ?แม้ว่านางจะอยู่ในระดับแกนทองขั้นปลาย แต่ก็ไม่สามารถต้านได้เลยแม้แต่น้อย.
จงซานที่เข้ามาพยุงเป่ยชิงซือทันที.
"พยายามอีกครั้ง ระเบิดโดมน้ำแข็ง ที่มีอยู่พร้อม ๆ กัน."จงซานที่กล่าวต่อเป่ยชิงซือ.
เป่ยชิงซือที่มีจงซานเข้ามาประคอง นางไม่ได้ต่อต้านแม้แต่น้อย และทำได้แค่ยิ้มเศร้า ๆ ออกมา.
จบ! มันจบแล้ว เมื่อไหร่ที่นางหลับลง ความตายก็จะมาเยือน แม้แต่จงซานก็ถูกลากเข้ามาด้วย.
หลังจากที่จงซานกล่าวออกมา เป่ยชิงซือได้แต่พยักหน้า ไม่ว่าอย่างไร นี่อาจจะคำขอสุดท้ายที่นางจะทำให้กับจงซานได้.
นางที่ถูกศรปราณทะลวงยิงทะลุที่หน้าอก มือขวาของนางที่พยายามยกกระบี่ยาวสีขาวขึ้น ดวงตาส่องประกายความมุ่งมั่น กวัดแกว่งกระบี่ยาวไปมา โดมน้ำแข็งเกิดเสียงดั่งลั่น ระเบิดออกไปทุกทิศทุกทาง กลายเป็นหนามมากมาย พุ่งออกไปราวกับห่าธนูตรงไปยังกลุ่มคนชุดสีชาด.
ทว่าเป่ยชิงซือรับรู้ได้ดีว่ามันไม่ได้ผลอะไรมากนัก ด้วยตัวนางที่ได้รับบาดเจ็บ และอยู่ในสภาพสะลึมสะลือ ไม่มีทางที่จะทำให้พวกเขาได้รับบาดเจ็บได้เลย ไม่กี่อึดใจหลังจากนั้น นางและจงซานจะต้องตายแน่.
"ตูมมมมม"
โดมน้ำแข็งที่ระเบิดออกมากระแทกออกไปทุกทิศทุกทางเสียงดังสนั่น ชิ้นส่วนแท่งน้ำแข็งที่กระเด็นตรงมายังทิศของชายชุดบัณฑิต ทว่าเขากลับไม่สะทกสะทานโกรธเกรี้ยวแต่อย่างใด หนำซ้ำยังเผยยิ้มออกมาราวกับว่าได้รับชัยชนะ.
โดมน้ำแข็งนั่นระเบิดแล้ว พวกเจ้าก็จะไม่เหลืออะไรให้กำบังแล้ว.
กำแพงน้ำแข็งหนาที่ระเบิดออกพร้อม ๆ กัน เหล่ามือธนูทั้งสิบแปด ที่หลบเลี่ยงอย่างรวดเร็ว ต้องไม่ลืมว่าเป่ยชิงซือแม้ว่าจะได้รับผลของเมาร้อยวัน ทว่าความแข็งแกร่งของนางก็ยังน่ากลัวอยู่ หากพวกเขาไม่หลบ จะต้องได้รับบาดเจ็บอย่างแน่นอน ไม่ว่าอย่างไรนางตอนนี้ก็อยู่ในสภาพใกล้ตายแล้ว.
แทบจะในทันทีที่ทุกคนกระโดดหลบ.
"แกว๊ก!!!"
"แกว๊ก!!!"
เสียงแหลมกรีดอากาศของวิหกเพลิงและวิหกเหมันต์ดังขึ้นมาทันที หยกอักขระตอนนี้ถูกจงซานบดขยี้แล้ว.
อย่างไรก็ตามวิหกคู่เองไม่ได้ได้เข้าโจมตีใครแต่อย่างใด ทว่าทันทีที่โดมน้ำแข็งระเบิด มันก็บินขึ้นสู่อากาศ พุ่งออกไปพร้อม ๆ กัน.
"ตูมมมมมม!"
วิหคเหมันต์และวิหคเพลิงที่ระเบิดออกมาพร้อม ๆ กัน?
ความเย็นสุดขั้ว และความร้อนสุดขั้ว พลังงานขนาดใหญ่ทั้งสองที่เข้าประทะกัน เกิดประกายแสงสว่างจ้าปกคลุมปิดท้องฟ้าไปในทันที.
แสงสว่างจ้าที่กระจายไปทั่วทิศ ราวกับว่าดวงตะวันขนาดใหญ่ได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนระดับแกนทองก็ตาม ก็ทำให้ดวงตาของพวกเขาสว่างวูบ ทุกอย่างมืดสนิทขึ้นทันใด ไม่สามารถมองเห็นได้ชั่วคราว กว่าจะกลับมามองเห็นทุกอย่างคงจะหายไปแล้ว.
"บัดซบ"ชายในชุดบัณฑิตที่ร้องตะโกนออกมาด้วยความโกรธ.
เขาที่เรียกกระบี่เหินออกมา พร้อมกับเหวี่ยงปราณกระบี่ขนาด 20 จั้ง ฟาดฟันลงมาด้านล่างอย่างบ้าคลั่ง.
"ย๊ากกก!"
ชายในชุดบัณฑิตที่ฟันออกไปพร้อมเสียงร้องออกมาราวกับคนเสียสติ.
ทว่าหลังจากนั้น เมื่อทุกคนค่อย ๆ ฟื้นมองเห็นพื้นที่รอบ ๆ ได้.
กระบี่ของชายในชุดบัณฑิต ได้สับร่างของชายชุดแดงชาติคนหนึ่ง แขนขาดออกไป ทว่าจงซานและเป่ยชิงซือนั้น ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่อยู่แล้ว หายไปใหน หนีไปได้อย่างงั้นรึ?
ชายในชุดบัณฑิตที่จ้องมองไปยังตำแหน่งที่จงซานและเป่ยชิงซือหายไป ก็ระเบิดความโกรธออกมา อีกทั้งเขาได้ฟันแขนของผู้ใต้บังคับบัญชาไปแล้ว ดวงตาของเขาที่เอ่อล้นไปด้วยความเย็นชาจ้องมองลึกเข้าไปในหุบเขาที่ไกลออกไป.
"ต้าเหริน พวกเราจะเข้าไปหรือไม่?"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่กล่าวออกมาเสียงสั่นด้วยความกลัวต่อชายในชุดบัณฑิต.
สายตาที่ชำเลืองมองด้วยความโกรธ ก่อนที่จะสูดหายใจลึก ชายในชุดบัณฑิตกล่าว"ปิดล้อมเอาไว้ ปิดกั้นทุกจุดทางเข้าออก สังหารพวกมันทันทีที่ออกมา."
เห็นได้อย่างชัดเจน ชายในชุดบัณฑิตเองก็ไม่กล้าเหยียบย่างเข้าไปข้างในเขตแดนหมาป่า.
"ต้าเหริน พวกเราจะต้องซ่อนตัวแล้ว บางทีเมื่อเกิดเสียงระเบิดขึ้น พวกหมาป่าจะต้องออกมากันแน่."ผู้ใต้บังคับบัญชาที่เร่งรีบกล่าวออกมา.
"ไป."ชายในชุดบัณฑิตไม่คิดเลยว่ามันจะออกมาเป็นเช่นนี้ เขาได้นำคนของเขาจากไป ซึ่งได้แบ่งคนกลุ่มหนึ่งหาที่ซ่อนตัวคอยจับตามองทางเข้าออก และหลังจากนั้นไม่นานเหล่าหมาป่ามากมายต่างก็ออกมาตรวจสอบพื้นที่ดังกล่าว.
จงซานที่วิ่งหนีไม่หยุด ด้วยแสงสว่างจ้าจนมองไม่เห็นทิศทาง ทว่าจงซานก็จดจำเส้นทางดังกล่าวเอาไว้ในหัวเรียบร้อยแล้ว แม้ว่าอาจจะมีบิดเบี้ยวบ้างเล็กน้อย แต่ก็ทำให้เขาสามารถวิ่งหนีออกมาได้อย่างรวดเร็ว เข้ามาในพื้นที่ดินแดนหมาป่า เมื่อเข้ามาได้ ก็สามารถหลบเหล่าคนในชุดสีชาดได้ ทว่าเป่ยชิงซือเวลานี้กำลังหมดสติหลับไหลไปอย่างสมบูรณ์ ด้วยถูกศรปราณทะลวงปักเข้าที่หน้าอก และมีโลหิตที่ไหลซึมออกมาเรื่อย ๆ จงซานจำเป็นต้องหาสถานที่ปลอดภัยเพื่อทำแผลให้นางก่อน.