Chapter 116 ศรปราณทะลวง.
จงซานและเป่ยชิงซือยังคงเดินทางอยู่ในเขตแดนหมาป่าไม่หยุด ที่กลางทางนั้นพบกับหมาป่าที่มีพลังฝึกตนสูง ทว่ายังดูด้อยกว่าหลางเจียงมาก ซึ่งหมาป่าที่แข็งแกร่งที่สุดคาดว่าจะเป็นหัวหน้าฝูง เพราะว่ามีหมาป่าอีกหลายตัวที่วิ่งตามมันมา.
พวกเขาที่หลบฉากออกไป แต่แล้วในเวลาเดียวกันนั้น คนทั้งสองที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า ทันใดนั้นก็มีบอลเพลิงขนาดใหญ่ที่พุ่งเข้าใส่พวกเขาเป็นระยะ พวกเขาจ้องมองลงไปด้านล่างก็พบกับหมาป่าขนาดยี่สิบเมตรดวงตาแดงฉานจ้องมองมายังพวกเขา.
หมาป่าขนาดความสูง 20 เมตร ตัวสูงใหญ่ราวกับตึกหกชั้น มันได้ก้าววิ่งตามพวกเขา ราวกับว่ากำลังข่มขู่ให้พวกเขาลงมา ไม่เช่นนั้นมันจะทำการโจมตีในทันที.
เป็นความจริงหากว่าอยู่บนท้องฟ้า พวกเขาก็น่าจะหนีไปได้อย่างสบาย ๆ .
จงซานและเป่ยชิงซือที่จ้องมองหน้ากันและกัน ถอนหายใจ ก่อนที่จะค่อย ๆ ร่อนลงมา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาได้เจอ.
เป่ยชิงซือที่นำตราหมาป่าออกมา ซึ่งมันสามารถส่งกลิ่นอายออกมาได้ในระยะรัศมียี่สิบเมตร ซึ่งจากนั้นหมาป่ายักษ์ก็หันไปหาจงซาน.
อย่างไรก็ตาม เหมือนดั่งที่หลางเจียงก่อนหน้านี้.
"ฟุตฟิต ฟุตฟุต ฟุตฟิต."
เหล่าหมาป่าหลายตัวที่จ้องมองไปยังจงซาน จากนั้นก็เปิดทางให้กับเขาทันที.
จงซานและเป่ยชิงซือเองก็สงสัยด้วยเช่นกัน ก่อนหน้านี้ที่ได้พบกับหลางเจียง ทั้งคู่จากมาก่อน ดังนั้นจึงไม่ได้ถาม ส่วนหมาป่า 20 เมตรเอง ไม่สามารถพูดภาษามนุษย์ได้ จึงไม่อาจถาม
คนทั้งสองที่มองหน้ากันไปมา พร้อมกับเดินทางต่อ ทว่าจงซานก็จ้องมองสังเกตพื้นที่รอบ ๆ อย่างระมัดระวัง.
พื้นที่แห่งนี้มีหมาป่าหลายฝูง ซึ่งอาศัยอยู่รอบ ๆ ภูเขาหลายร้อยลูก แต่ละฝูงนั้นจะมีหมาป่าที่แข็งแกร่ง เหมือนฝูงเมื่อสักครู่ที่มีหมาป่าขนาดยี่สิบเมตร และมีสมาชิกมากกว่าร้อยตัวเลยก็ว่าได้.
จงซานที่จ้องมองสังเกตพื้นที่รอบ ๆ พร้อมกับเหินตามเป่ยชิงซือไปช้า ๆ พวกเขามุ่งตรงไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ซึ่งอยู่ในเขตแดนหมาป่าอยู่ นับว่าพื้นที่ทุกแห่งเต็มไปด้วยอันตราย จงซานนับว่าค่อนข้างพิเศษ ส่วนเป่ยชิงซือนั้นมีตราหมาป่า ไม่เช่นนั้นแล้ว พวกเขาคงยากที่จะเข้ามาในเขตแดนดังกล่าวได้อย่างปลอดภัย.
ทว่าในดินแดนทิศตะวันออกเฉียงเหนือของดินแดนหมาป่านั้น ในเวลานี้มีคนกลุ่มหนึ่งได้มาดักรอพวกเขาแล้ว.
ชายชุดสีแดง หน้าตาที่เหมือนกับบัณฑิต ทว่ารอบ ๆ ข้างกายของชายคนนี้มีชายชุดแดงชาดกว่าร้อยคนล้อมรอบ พวกเขาสวมชุดที่แทบจะไม่ต่างกันเลย ราวกับว่าเป็นชุดประจำของพวกเขา ทุกคนที่เหน็บกระบี่ที่เอวของตัวเอง และทุกคนต่างก็แสดงความเคารพต่อชายที่เหมือนกับบัณฑิตเป็นอย่างมาก.
แม้ว่าจะสวมชุดบัณฑิต แต่ภายในดวงตาของเขานั้นกับเต็มไปด้วยความเย็นชา จ้องมองไปยังเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาที่คุกเข่าอยู่.
"ต้าเหริน อีกสักพัก คนที่เหลือรอดของตระกูลเป่ยจะมาถึงแล้ว."คนที่นั่งคุกเข่าอยู่กล่าวอย่างเคารพ.
"ดี จงตั้งใจฟังให้ดี ในครั้งนี้ ต้องกำจัดคนของตระกูลเป่ยให้สิ้น หากว่ามันไม่ตายไป พวกเจ้าก็ต้องตายไปแทนมัน."ชายในชุดบัณฑิตที่ดวงตาส่องประกายด้วยความดุร้ายเป็นอย่างมาก.
"ขอรับ."ทุกคนต่างก็รับคำเสียงดัง ตลอดทั้งร่างกายที่สั่นสะท้าน เห็นได้อย่างชัดเจนว่าชายในชุดบัณฑิตดูทรงอำนาจเป็นอย่างมาก.
จงซานและเป่ยชิงซือ แม้ว่าจะรู้ว่ามีคนไล่ตาม ทว่าไม่คาดคิดเลยว่ากลุ่มคนดังกล่าวนั้นจะมีทักษะตรวจจับอย่างคาดไม่ถึงขนาดนั้น เขตแดนหมาป่านั้นมีหมาป่าที่ทรงพลังปกคลุมไปหมด คาดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะสามารถคาดเดาจ้องมองบอกถึงเส้นทางของทั้งคู่ ตลอดจนไปรอคอยยังตำแหน่งที่ทั้งสองจะต้องผ่านไป.
หลังจากผ่านไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง.
จงซานและเป่ยชิงซือที่ไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย บินตรงไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือ.
ขณะที่จงซานและเป่ยชิงซือพูดคุยกัน ทันใดนั้น ใบหน้าของเป่ยชิงซือก็เปลี่ยนไป นางที่หยุดนิ่งกลางอากาศในทันที.
"ตูมมม!"
ถึงแม้ว่าเป่ยชิงซือจะพบว่ามีเหตุผิดปรกติตาม ทว่าก็ช้าไปหนึ่งก้าวแล้ว พลังที่แข็งแกร่งกระแทกเข้ามายังกระบี่เหินของนางเสียงดังสนั่น ร่างของนางที่เกือบหล่นลงไปด้านล่าง.
แทบจะในทันทีเช่นกัน จงซานสามารถมองเห็นได้ ริ้วแสงสีแดงชาดที่พุ่งมาเป็นลำ พุ่งตรงมายังกระบี่เหินของเป่ยชิงซืออย่างรวดเร็ว จงซานที่รู้สึกเหมือนกับว่ามันสว่างวูบขึ้นมาทันที มีอักษรรูนที่สลักอยู่ หมุนวนอยู่รอบ ๆ ลูกศรสีแดง.
คาดไม่ถึงเลยว่าลูกศรดังกล่าวนั้นจะแข็งแกร่งมาก เป่ยชิงซือที่มีระดับแกนทองขั้นปลาย และมีพลังสายโลหิต ความแข็งแกร่งของนางนั้นไม่ได้ด้อยกว่าระดับก่อตั้งวิญญาณเลย.
ทว่าพลังดังกล่าวนั่น ลูกศรที่พุ่งโจมตีมา แข็งแกร่งมาก สามารถทำให้นางแทบล่วงหล่นลงไปบนพื้น เป็นลูกศรที่ทรงพลังอย่างคาดไม่ถึง
"ศรปราณทะลวง เร็วเข้า ลงพื้น."เป่ยชิงซือที่เร่งรีบ พุ่งตัวลงพื้นอย่างรวดเร็ว.
จงซานเองไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย เร่งรีบพุ่งตามลงไปในทันที.
ทว่าในเวลาเดียวกัน.
"ฟิ้ว!"
"ฟิ้ว!"
"ฟิ้ว!"
......
ศรปราณสีแดงหกลำที่พุ่งตรงมาพร้อม ๆ กัน หนำซ้ำยังพุ่งตรงมาด้วยความเร็วเป็นอย่างมาก พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านหน้าเป่ยชิงซือแล้ว เป่ยชิงซือกวัดแกว่งสะบัดมือออกไป เกิดเป็นชั้นน้ำแข็งโผล่ขึ้นมาในทันที.
ทว่าศรทั้งหกนั้นทรงพลังมาก แข็งแกร่งอย่างที่สุด ถึงแม้ว่าจะมีชั้นน้ำแข็งหนาโผล่ขึ้นมาขวางกั้น ก็พังทลายลงในพริบตา ชั้นน้ำแข็งที่แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าจะไม่สามารถป้องกันศรปราณนั่นได้ แต่ก็ทำให้ศรสีแดงหักเหไป และลดพลังลงเล็กน้อย.
ซึ่งทำให้เป่ยชิงซือสามารถที่จะหลบมัน และใช้กระบี่ฟันไปยังศรดอกที่ยากจะหลบพ้น.
"ตูมมมมม!"
เป่ยชิงซือเร่งรีบหลีกหนีจากภัยดังกล่าวนี้ในทันที.
ทั่วร่างของจงซานที่เหงื่อชโลมร่างที่เย็นเยือบ ศรปราณนั่นรวดเร็วมาก ทำได้แค่หลบเท่านั้น แทบไม่สามารถที่จะซ่อนตัวได้เลย ดูเหมือนว่ามันจะถูกเล็งตรงมายังเป่ยชิงซือ หากว่าศรดังกล่าวพุ่งมายังเขา สิบมีชีวิตก็ไม่พอ.
นี่คือศรปราณทะลวงอย่างงั้นรึ? เป็นศรปราณทะลวงที่ทรงพลังขนาดนี้เลยรึ? เป็นลูกศรที่ห่อหุ้มเอาไว้ด้วยสนามพลังปราณหรือไม่?
"ตูมมมม!"
เป่ยชิงซือที่ล่วงหล่นลงในป่าหุบเขาแห่งหนึ่งในทันที นางที่หาที่ซ่อน ทว่าจงซานตอนนี้ได้ร่อนลงพื้นไปแล้ว ที่ด้านล่างนั้นจงซานสามารถมองเห็นได้ จากภูเขาที่อยู่รอบ ๆ มีคนในชุดสีชาดกว่า 80 คน พวกเขาสวมชุดที่เหมือนกัน ทุกคนต่างก็เล็งเป้ามายังเป่ยชิงซือ.
เห็นเหตุการณ์ดังกล่าว หัวใจของจงซานถึงกับสั่นสะท้านตื่นตกใจ คนเหล่านี้กำลังซุ่มดักโจมตีอย่างงั้นรึ?
พริบตาเดียวที่จงซานพุ่งเข้าไปในป่า หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความกระวนกระวาย เพราะว่าเขาสามารถบอกได้ในทันที คนเหล่านี้ซุ่มโจมตีได้สมบูรณ์แบบมาก.
รอบทิศทาง ปิดช่องว่าง กระจายตัวดักทุกตำแหน่งของพวกเขา จงซานที่เร่งรีบเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว ไม่ต้องบอกเลยว่าป่าที่เขาอยู่นั้นอยู่ในศูนย์กลางการปิดล้อม คนชุดสีชาดเหล่านี้วางแผนเอาไว้ก่อนแล้วอย่างงั้นรึ? หากว่าอยู่ในป่าไม่น่าจะมีอันตราย?คิดได้ดังนั้น จงซานเข้าไปในพื้นที่ป่าแห่งนี้ในทันที.
เป่ยชิงซือที่กุมกระบี่แน่นระวังภัยอยู่รอบทิศ ดูเหมือนจะโชคดีเหมือนกันที่จงซานจะไม่ได้ถูกลอบโจมตีด้วย ทว่านางก็รู้สึกเป็นห่วงจงซานด้วยเช่นกัน.
"เจ้าหนีไปเร็วเข้า พวกเขาตามล่าข้าอยู่."เป่ยชิงซือที่เอ่ยปากออกมาทัน.
"ไม่ เร็วเข้า กลับไปยังเส้นทางที่พวกเราจากมา สถานที่แห่งนั้นเป็นพื้นที่ที่หมาป่าและมีหมาป่ามากมาย."จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
เห็นจงซานที่ไม่ยอมจากไป ภายในใจของเป่ยชิงซือรู้สึกอบอุ่นอยู่เหมือนกัน ด้วยป่าแห่งนี้มีต้นไม้หนา นางกับจงซาน ที่เร่งรีบกลับไปยังเส้นทางก่อนหน้านี้อย่างรวดเร็ว.
ด้วยศรปราณทะลวง เป่ยชิงซือไม่กล้าบินเลยแม้แต่น้อย พวกเขาวิ่งในป่า ซึ่งจะทำให้ง่ายที่จะซ่อนตัว.
คนทั้งสองที่วิ่งหนีอย่างสุดกำลัง ทว่ามีคนมากมายที่กำลังล้อมจับเป่ยชิงซือ จึงไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่จะหลบหนี.
"อยู่ทางนี้."คนผู้หนึ่งที่เห็นจงซานและเป่ยชิงซือและตะโกนออกไปในทันที.
หลังจากได้ยินเสียงเรียก เหล่าคนเป็นจำนวนมากก็เคลื่อนไหว พุ่งตรงมายังทิศทางดังกล่าวทันที พวกเขาที่มุ่งหมายจะสังหารเป่ยชิงซือให้ได้.
วิชากายาเทพอสูร! ระดับสอง!
พลังของจงซานที่เพิ่มขึ้นในทันที ในเวลานี้เขาไม่สามารถรั้งรอได้ ผู้ฝึกตนกว่า 80 คน คนเหล่านั้นที่กำลังควานหาพวกเขาในป่า และยังมีอีกยี่สิบคนที่เหินอยู่บนอากาศ บินตรวจตรา.
"อยู่ตรงนี้."อีกคนที่เอ่ยร้องตะโกนออกไปในทันทีที่เห็น.
พวกเขาทุกคนที่กรูตรงมายังตำแหน่งดังกล่าวอย่างรวดเร็ว.
ที่ไกลออกไปนั้น ที่ปีกด้านซ้ายของหุบเขา ซึ่งเป็นตำแหน่งที่จะกลับไปยังพื้นที่หมาป่า ขณะที่เป่ยชิงซือนำจงซานพุ่งตรงออกไปไม่ไกลออกไปนั้น ทันใดนั้นพวกเขาก็หยุดในทันที.
ชายคนหนึ่งที่มีรูปร่างเหมือนกับบัณฑิต ดวงตาที่สาดกระจายไปด้วยความเย็นชา ราวกับว่าเขาได้รอคอยการมาตั้งนานแล้ว และข้าง ๆ เขานั้นมีคนอีก 18 คนที่กำลังง้างคันธนูเอาไว้ ศรปราณสีแดงที่พร้อมปล่อยในทุกเวลา.
"ยิง!"
ชายที่เหมือนกับบัณฑิตที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ฟิ้ว!"
เสียงหวีดหวิวของศรปราณที่พุ่งตรงมา ลูกศรปราณทะลวงทั้ง 18 ดอกนั้นรวดเร็วเป็นอย่างมาก ด้วยความเร็วนั่น ทำให้หัวใจของจงซานเย็นยะเยือบ มีมากขนาดนี้เลยรึ?ไม่ต้องเอ่ยเลยว่า พวกเขาจะต้องถูกสังหารให้ตายไปเลยรึ?
"ตูมมมมม"
ขณะที่ปราณสีแดงพุ่งตรงมานั้น แทบจะในทันที บนพื้นดินที่เกิดคลื่นน้ำหมุนกวาดขึ้นมา ดูเหมือนว่าพื้นที่รอบ ๆ นี้จะค่อนข้างชุ่มชื้นและมีน้ำขังอยู่ในผิวดิน มันพุ่งขึ้นมาในทันที พร้อมกับเปลี่ยนเป็นกำแพงน้ำแข็งที่หนาแน่น ปกคลุมพื้นที่รอบ ๆ ป้องกันเหล่าลูกศรเหล่านั้น แค่อึดใจเดียวเท่าก็ปรากฏขึ้นมาปกป้องเป่ยชิงซือและจงซาน.
แต่ถึงกระนั้น ศรปราณทะลวงนั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก มันสามารถที่จะทะลวงกำแพงน้ำแข็งที่ทรงพลังนั่น ทุลวงผ่านเข้ามาด้านใน.
แม้ว่าจะเห็นเพียงแค่เงา 18 ศรปราณทะลวงก็พุ่งผ่านกำแพงน้ำแข็งไป พวกเขารับรู้ว่าเป่ยชิงซือไม่เป็นไร ไม่เช่นนั้นแล้วกำแพงน้ำแข็งคงจะพังทะลายลงแล้ว.
ที่จริง ที่ด้านในกำแพงนั้น มีชั้นน้ำแข็งอีกชั้นหนึ่งและฉายภาพเงาของเป่ยชิงซือไปอีกหลายทิศเพื่อเบี่ยงเบนเป้า.
"ยิงอีก"ชายชุดบัณฑิตตะโกนออกมาอีกครั้ง.
"ตูมมม ตูมมมและตูมมม..."
18 ศรปราณทะลวงที่พุ่งตรงไปด้านใน ทว่าดูเหมือนเป่ยชิงซือก็ยังไม่ได้รับผลเหมือนเดิม.
"หยุดก่อน."ชายที่เหมือนบัณฑิตสั่งหยุด.
ทว่าทุกทิศตอนนี้ ชายในชุดสีชาด 80 คน ได้ล้อมกรอบไปทุกทิศเอาไว้แล้ว.
จงซานสามารถบอกได้ว่าความแข็งแกร่งของคนทั้ง 80 นั้น อย่างน้อยน่าจะมีระดับแกนทอง รวมทั้งบนอากาศอีกยี่สิบ พวกเขามีผู้ฝึกตนแกนทองเกือบร้อยเลยรึ? ด้วยเหล่ายอดฝีมือมากมายขนาดนี้ นี่คือองค์กรหรือสำนักใหนกัน?
พื้นดินรอบ ๆ ที่เคยชุมชื้นก่อนหน้านี้ ถูกดึงน้ำในดินออกมาจนหมดเกลี้ยง จนทำให้พื้นทีรอบ ๆ ตอนนี้กำแพงแห้งเผือดและมีรอยแตกระแหงอีกด้วย.
พื้นที่รอบ ๆ นี้ไม่ได้อยู่ใกล้แม่น้ำ ทำให้นางจำเป็นต้องดึงน้ำมาจากใต้ดินและบนผิวดิน ตลอดจนอากาศที่มีความชื้นรอบ ๆ นี้เท่านั้น.
ทว่ามันก็ไม่ยากนักที่เป่ยชิงซือจะดึงความชื้นเหล่านั้นมาใช้.
ชั้นน้ำแข็งที่นางสร้างตอนนี้หนาขึ้นเรื่อย ๆ พื้นที่รอบ ๆ ถูกสร้างขึ้นมาปกป้องจงซานและนาง ทว่าความปลอดภัยนี้ก็เพียงแค่ระยะเวลาสั้น ๆ เท่านั้น เมื่อไหร่ที่มันพังลง ศรปราณทะลวงจะต้องยิงผ่านเข้ามาได้อย่างแน่นอน.