Chapter 115 ความอัศจรรย์ใจของหลางเจียง
ต้าหลางเจียง มีพลังฝึกตนที่น่าเกรงขาม เพราะว่าเขามีพลังฝึกตนสูง ดังนั้นเขาจึงมีเหตุผล ไม่ได้เข้าสังหารคนทั้งสามตั้งแต่ต้น.
"ข้าและคนอื่น ๆ นั้น ได้รับคำสั่งจากท่านประมุขสำนักไคหยาง ให้เดินทางมายังเขตแดนหมาป่าเพื่อค้นหาอาวุโสคนหนึ่ง ขอให้หลางเจียงได้อนุญาตด้วย."เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
สถานที่แห่งนี้คือดินแดนหมาป่า จำต้องระมัดระวัง ด้วยพลังฝึกตนที่มากล้นของหลางเจียง ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่มนุษย์ ทว่าด้วยความแข็งแกร่งที่มีก็ควรค่าที่จะต้องให้ความเคารพแล้ว.
"ประมุขสำนักไคหยางอย่างงั้นรึ? พวกเจ้าไม่ใช่ประมุขซักหน่อย หากต้องการเข้าไปล่ะก็ จะต้องถูกหมาป่าสังหารอย่างแน่นอน เว้นแต่เจ้าจะมีตราหมาป่า."หลางเจียงที่ราวกับเป็นผู้ดูแล ไม่ต้องการที่จะให้สิ่งมีชีวิตอื่นเข้ามาสร้างปัญหา.
เห็นได้อย่างชัดเจน หลางเจียงที่ไม่ต้องการส่งพวกเขาเข้าไปสร้างปัญหา นี่ถือว่าเป็นการเตือน ขวางกั้นไม่ให้เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด.
แน่นอน ในคือเขตแดนของเขา เขาย่อมมีสิทธิ์ หากว่านี่เป็นประมุขของสำนักไคหยาง หลางเจียงย่อมไม่เคร่งครัดขนาดนี้.
ที่จริงหลางเจียงต้องการไล่คนทั้งสามออกไป ดังนั้นเป่ยชิงซือจึงได้สะบัดมือหนึ่งครั้งนำตราศีรษะหมาป่าออกมา ซึ่งเป็นสิ่งของที่นางได้ขอมาจากเทียนซวินจื่อก่อนหน้านี้ ซึ่งตอนนี้ได้ปรากฏที่ฝ่ามือของนางแล้ว.
"มีอย่างงั้นรึ?"หลางเจียงที่ตื่นตกใจ พวกเขาได้เตรียมมาอย่างงั้นรึ?
"นี่เป็นตราหมาป่าที่ท่านประมุขมอบมาให้ ขอให้หลางเจียงโปรดตรวจสอบ."เป่ยชิงซือที่กล่าวอกมาในทันที.
ท่าทางของหลางเจียงที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ทว่าก็กล่าวออกมาว่า"อืม นำมาให้ข้าดู."
เป่ยชิงซือที่เหยียบบนกระบี่เหินตรงไปในทันที ก่อนที่จะถือตราหมาป่าชูขึ้น.
"ฟุดฟิด ..ฟุดฟุด..ฟุดฟิต."
หลางเจียงที่ใช้จมูกดมกลิ่น ดูเหมือนว่าจะเป็นของจริง เขาที่จดจ้องไปยังเป่ยชิงซือ ซึ่งนางมีตราหมาป่า ทว่า หากปล่อยให้คนทั้งสามผ่านเข้าไป เขาไม่ต้องเสียหน้าหรอกรึ?
"อืม ดี เป็นตราหมาป่าจริง ทว่าตราหมาป่านี้ สามารถอนุญาตให้เข้าไปได้คนเดียว พวกเจ้าสองคนกลับไปซะ."หลางเจียงที่กวาดตามองอย่างไม่แยแส กันเทียนชาและจงซานออกไป.
"อาจารย์ได้กำชับมา ให้ข้าและคนอื่น ๆ เข้าไปหาอาวุโส ทว่าขอให้หลางเจียงอย่าได้ห้ามเลย ปล่อยพวกเราเข้าไปเถอะ."เทียนชาที่กล่าวออกมาทันที ต้องไม่ลืมว่าเทียนซวินจื่อได้กล่าวมาก่อนแล้ว ว่าต้องทำงานนี้ให้สำเร็จ.
"ข้าบอกว่าให้เจ้ากลับไป ที่นี่คือดินแดนหมาป่าที่เจ้าไม่สามารถที่จะมาเดินยุ่มย่ามได้ ไปให้พ้น."หลางเจียงที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"พวกเราที่ต้องการเข้าไปด้านใน มันเกี่ยวข้องกับความเป็นความตาย ขอให้หลางเจียงโปรดเห็นใจปล่อยข้าและคนอื่น ๆ เข้าไปด้วยเถอะ."เทียนชายังคงกล่าวออกมาอีกครั้ง.
ได้ยินคำพูดของเทียนชาที่ขัดขืน หลางเจียงที่หรี่ตาเล็กลง สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาจ้องมองไปยังเทียนชา "หึ ข้าบอกว่าเข้าไม่ได้คือเข้าไม่ได้ ข้าไม่ให้เข้าไปคือไม่ให้เข้าไป ไสหัวไป!"
"ศิษย์พี่ใหญ่ ข้าจะเข้าไปก่อน เมื่อออกมาแล้ว ค่อยมอบตราหมาป่า ให้ท่านเข้าไปอีกครั้งก็ได้."เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาพลางขมวดคิ้ว.
"เดี๋ยวก่อน!"ต้าหลางเจียงที่กล่าวออกมาทันที หยุดการสนทนาของพวกเขา.
ทั้งสามที่หันหน้ามาจ้องมองไปยังหลางเจียง ทว่าหลางเจียงเวลานี้ถึงกับดวงตาเบิกกว้างกลมโตจ้องมองไปยังจงซาน นี่มัน ดวงตาที่จ้องเขม็งผิดปรกติ.
หลางเจียงที่จับจ้องมองไปยังจงซาน จงซานที่ใบหน้าเปลี่ยนไปเช่นกัน ทว่าเป่ยชิงซือที่เข้ามาใกล้จงซาน เทียนชาที่จ้องมองจงซานด้วยท่าทางแปลกประหลาด ก่อนที่จะมองไปที่หลางเจียง.
"ไอ้หนู! มานี้ซิ!"หลางเจียงที่เอ่ยเรียกจงซานออกมาในทันที.
ไอ้หนูเหรอ? จงซานถึงกับพูดไม่ออก ต่อหน้าใคร ๆ เขาที่เป็นชายแก่ ตอนนี้อยู่กับเจ้าหยาบคายนี้ กลายเป็นไอ้หนูไปแล้วรึ?
ทว่า ด้วยสถานการณ์ตอนนี้เขาไม่สามารถขัดขืนได้ จงซานทำได้แค่บินลอยเข้าไปหาหลางเจียง.
"ฟุตฟิต ฟูตฟุด ฟุตฟิต."
หลางเจียงที่ดมกลิ่นอีกครั้ง ปากของมันที่อ้าค้างเล็กน้อย ดวงตาที่เผยแววตาไม่อยากเชื่อ จากนั้นก็จ้องเขม็งไปยังจงซาน ก่อนที่จะรับรู้และเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าจงซานเป็นแค่คนธรรมดาสามัญ ดวงตาของมันที่นิ่งงัน มีประกายแสงคาดไม่ถึงเป็นอย่างมากปรากฏขึ้น ความสงสัยและความกลัดกลุ้มเต็มไปทั่วใบหน้าของมัน.
เห็นปากขนาดใหญ่ของหมาป่ายักษ์อ้าปากหวอ จงซานที่เต็มไปด้วยความเป็นกังวลถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงช้า ๆ ทว่ากลับท่าทางและแววตาของมันแสดงท่าทางกลัดกลุ้มขนาดนั้นคืออะไรกัน?
"หลางเจียง."จงซานที่เอ่ยออกมาทันที.
หลังจากที่ได้ยินเสียงของจงซาน หลางเจียงที่กลัดกลุ้มสงสัยอย่างหนักก็ค่อย ๆ ได้สติกลับมา ทันใดนั้นก็จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางอัศจรรย์ใจ."อืม! เจ้าเองก็เข้าไปได้."
"เข้าไปได้?"คนทั้งสามถึงกับอุทานออกมาพร้อม ๆ กัน หมายความว่าอย่างไร?จงซานเข้าไปได้?
"ขอบคุณหลางเจียง."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างสุภาพในทันที.
ประกายแสงของเป่ยชิงซือที่อาบไปด้วยความสงสัย ทว่าภายในดวงตาของเทียนชาเต็มไปด้วยความอัดอั้น นี่มันอะไรกัน? ทำไมจงซานสามารถเข้าไปได้?
"หลางเจียง ทำไมเขาได้เข้าไป เขาไม่ได้มีตราหมาป่าซะหน่อย."เทียนชาที่เอ่ยถามออกมาในทันที.
เป่ยชิงซือและจงซานก็จ้องมองไปยังหลางเจียงเช่นกัน ถูกแล้ว จงซานไม่ได้มีตราหมาป่า.
หลางเจียงจ้องมองไปยังเทียนชา ดวงตาที่จับจ้องเขม็ง."ข้าบอกว่าเขาสามารถเข้าไปได้ คือเข้าไปได้ มีปัญหาอะไร? เจ้าไม่พอใจอย่างงั้นรึ?"
"ผู้น้อยไม่กล้า."ใบหน้าของเทียนชาที่เต็มไปด้วยความหดหู่.
"ตราหมาป่า จงซานไม่มีตราหมาป่า ถ้าเข้าไปด้านใน เขาไม่พบอันตรายหรอกรึ?"เป่ยชิงซือที่เป็นกังวลจ้องมองมายังหลางเจียง.
"ตราหมาป่า? ใครบอกว่าเขาไม่มีตราหมาป่ากัน?"หลางเจียงที่กล่าวออกมาในทันที.
"หืม?"คนทั้งสามที่งงงวย จงซานมีตราหมาป่าอย่างงั้นรึ?ตราหมาป่าเขาได้มาตั้งแต่เมื่อไหร่?
"ศิษย์พี่ใหญ่ ภารกิจของอาจารย์นั้น ข้าจะเป็นคนจัดการเอง ข้าจะต้องขอร้องอาวุโส ให้กลับไปยังสำนักไคหยางให้ได้ ขอให้รอฟังข่าวดีได้เลย."จงซานที่หันหน้าไปพูดกับเทียนชา.
สายตาที่หดหู่เป็นอย่างมาก เทียนชาทำได้แต่พยักหน้าอย่างเจ็บปวด.
"ศิษย์พี่ใหญ่ โปรดระวังตัว."เป่ยชิงซือที่กล่าวต่อเทียนชาในทันที.
เห็นคนทั้งสองที่กล่าวลา ภายในดวงตาของเทียนชาเต็มไปด้วยความขมขื่นซ่อนเอาไว้อย่างลึกล้ำ ความหดหู่อย่างรุนแรง ทำให้เขาทำได้แค่พยักหน้า หายใจลึกก่อนที่จะขึ้นกระบี่เหินและจากไป.
เห็นเทียนชาจากไปแล้ว จงซานก็ถอนหายใจเข้า ก่อนที่จะก้าวออกมา จ้องมองไปยังหลางเจียงอีกครั้ง พร้อมกับกล่าวว่า"เช่นนั้น อาวุโส ข้าขอลา."
จากนั้น จงซานและเป่ยชิงซือ ก็บินตรงไปยังทิศตะวันออก.
หลางเจียงที่ยืนอยู่บนยอดเขา จ้องมองไปยังทิศที่จงซานจากไป ภายในสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ มีความกลัดกลุ้มหดหู่แฝงอยู่ด้วย.
"ไม่คิดเลยว่าจือจุ้นจะชอบพอไอ้หนูนี้อย่างงั้นรึ? พลังฝึกตนที่กระจอกงอกง่อย ไม่เหมาะสมกับเส้าจู่เลย ไม่คิดเลยว่าเส้าจู่จะเลือกทำพันธสัญญากับเขา?ไม่ได้การแล้ว จะต้องไปถามเส้าจู่เรื่องนี้ให้ชัดเจน."หลางเจียงที่บ่นพึมพำกับตัวเอง จากนั้นก็กลับหลังหันพุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว.
[至尊 (zhì zūn)ผู้ที่ได้รับความเคารพสูงสุด 少主Shǎo zhǔ เจ้านายน้อย.]
หลางเจียงเคลื่อนที่รวดเร็วมาก จากยอดเขาหนึ่งไปยังอีกยอดเขาหนึ่ง ด้วยความเร็วสูงสุด กับความเร็วของเขานั้นเพียงแค่เสี้ยวอึดใจก็หายลับไปกับเส้นขอบฟ้าแล้ว.
ทว่าในเวลาเดียวกัน ที่ทิศตะวันตกห่างจากพื้นที่ของหลางเจียงอยู่ ปรากฏคนที่สวมชุดสีแดงชาด เขาจ้องมองไปยังทิศทางของหลางเจียงจากไป ก่อนที่จะมองไปยังทิศทางของเทียนชาที่จากไปเช่นกัน ก่อนที่จะเร่งรีบตามไปยังทิศทางที่จงซานและเป่ยชิงซือกำลังเดินทางไป เข้าไปในเขตแดนอาณาจักรหมาป่า.
ที่ไกลออกไป จงซานและเป่ยชิงซือที่กำลังมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันออก เป่ยชิงซือนั้นรู้เส้นทางเป็นอย่างดี นางที่มุ่งหน้าไปยังทิศทางดังกล่าว จงซานเองก็ตามไปและกวาดตามองพื้นที่รอบ ๆ ไปด้วย.
"ชิงซือ."จงซานที่ลอยตามนางอยู่นั้น เขาได้กล่าวอะไรออกมา.
"อะไรอย่างงั้นรึ?"นางที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความสงสัย แววตาที่ดูประหลาดใจ เพราะว่าท่าทางของจงซานค่อนข้างขึงขัง เหมือนว่ามีเรื่องสำคัญอยากจะพูด.
เขาที่บินเข้าไปใกล้ ๆ เป่ยชิงซือ ก่อนที่จะมองใบหน้าที่งดงามอ่อนโยนของนาง เอ่ยปากออกมาอย่างนุ่มนวล "ต่อไปเมื่อพบกับศิษย์พี่ใหญ่ ระวังตัวด้วย."
"หืม?"ใบหน้าของชิงซือที่ดูงงงวย จากนั้นราวกับคิดอะไรได้ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นผ่อนคลายอย่างรวดเร็ว.
"อืม ข้ารู้!"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่นุ่มนวล.
เป่ยชิงซือเป็นคนที่ฉลาดเฉลียว จงซานไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไรมากจึงพยักหน้าและไม่กล่าวสิ่งใดต่อไป.
สองวันมานี้ พวกเขาที่ได้หยุดพักและจ้องมองสำรวจไปยังภูเขาลูกต่าง ๆ ส่วนใหญ่ที่ต้องพักเพราะว่าจงซาน เขาต้องหยุดกินอะไรและนอนพักบ้าง ในวันที่สองในตอนเช้าตรู จงซานที่ลืมตาขึ้น ที่จริงก็พบว่าเป่ยชิงซือไม่อยู่หรือไม่?
จงซานที่ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จ้องมองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะปีนขึ้นไปบนยอดเขา จ้องมองหาเป่ยชิงซือ.
เป่ยชิงซือที่อยู่ใกล้ ๆ ชายหาดแห่งหนึ่ง ดูเหมือนว่านางจะเปียกไปทั่วร่าง เส้นผมของนางดูกระเซอะกระเซิง กระบี่ยาวของนางที่เสียบอยู่บนศพ ๆ หนึ่ง.
จงซานที่บินตรงไปยังทิศทางของเป่ยชิงซือ.
ก่อนที่จงซานจะไปถึง เป่ยชิงซือก็เก็บกระบี่ของนางแล้ว พร้อมกับหันหน้ามามองจงซาน.
ที่ด้านหน้าของเป่ยชิงซือ ศพดังกล่าวถูกแช่แข็ง รอบ ๆ ศพนั้นเต็มไปด้วยเกล็ดน้ำแข็งหนาแช่ไปทั้งหมด เสื้อผ้าของศพสีแดงที่ขาดวิ่น ไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน อย่างไรก็ตามเขาสามารถคาดเดาได้อย่างถูกต้องว่าคนผู้นี้ถูกสังหารไปด้วยมือของเป่ยชิงซือ.
"เขาเป็นใครกัน?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เป็นลิ่วล่อของผู้ทรยศ."เป่ยชิงซือกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.
"ตำแหน่งของพวกเราถูกเปิดเผยแล้วรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"อืม พวกเรารีบไปกันเถอะ อีกไม่นานเหล่ากลุ่มผู้ทรยศจะต้องตามมาอย่างแน่นอน."เป่ยชิงซือกล่าว.
"อืม ไปกันเถอะ."จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
...
ในเวลาเดียวกัน ที่เขตแดนหมาป่า บนภูเขาลูกหนึ่ง.
หวงตี้ราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ เป็นกลุ่มคนที่เคยปรากฏตัวขึ้นที่ค่ายกลแปดประตูกุญแจทอง ทุกคนพักอยู่ด้วยกัน.
แม่ทัพเหล่ยติงที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้านหน้าหวงตี้.
"มีปัญหาอะไร? ไม่ได้เจตจำนงหอกกลับมาอย่างงั้นรึ?"หวงตี้กล่าว.
"ขอรับ เฉียนอู๋ตี้นั้นร้ายกาจมาก พวกเรา...."ใบหน้าของแม่ทัพเหล่ยติงที่เต็มไปด้วยความละอายใจ.
"งั้นเหรอ ไม่ได้มาสินะ"หวงตี้ที่ขมวดคิ้วไปมา.
หวงตี้ที่จ้องมองไปยังแม่ทัพเหล่ยติงที่แสดงท่าทางละอายใจ ทำให้เขาถอนหายใจเบา ๆ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเจตจำนงหอกนั้นเป็นสิ่งที่มีค่าเป็นอย่างมาทีเดียว.
"คือว่า องค์เหนือหัว."แม่ทัพเหล่ยติงที่ราวกับว่ากำลังพูดตะกุกตะกัก เหมือนมีอะไรจะพูด.
"มีปัญหาอะไรอีกรึ?"หวงตี้ที่กล่าวต่อแม่ทัพเหล่ยติง.
"มีเรื่องสำคัญ เป็นเรื่องก่อนหน้า คนผู้หนึ่ง ที่น่าจะตายไปแล้วจากเงื้อมมือของพวกเรา "แม่ทัพเหล่ยติงที่กล่าวออกมาในทันที.
"ใครกัน?"
"ท่านจำได้ไหม มดแมลงที่หนีจากพวกเราเมื่อครั้งไปเก็บบุพผาอสนี เขาอยู่ในระดับเซียนเทียน."แม่ทัพเหล่ยติงกล่าว.
"อะไร? ยังไม่ตายอย่างงั้นรึ?"หวงตี้ที่รู้สึกประหลาดใจ.
ทว่าเซียนเซิงซือที่อยู่ด้านข้าง หรี่ตาเล็กลง สายตาของเขาที่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เป็นไปตามที่เขาคาด.
"ขอรับ."แม่ทัพเหล่ยติงที่พยักหน้าและกล่าวเรื่องที่พบกับจงซานตั้งแต่ต้นจนจบออกไป.
ได้ยินคำพูดของเหล่ยติงแล้ว หวงตี้ได้แต่เงียบ ขมวดคิ้วไปมา ท้ายที่สุดก็กล่าวออกมาว่า "ดูเหมือนว่าคนผู้นี้จะไม่ธรรมดา คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนระดับก่อตั้งวิญญาณสองคนปกป้องเขา ดูเหมือนว่าพวกเราจะกลายเป็นศัตรูคู่แค้นกับเขาไปแล้ว เหล่ยติง เรื่องนี้เจ้าจงจัดการให้เรียบร้อย หากมีโอกาสสังหารเขาไปซะ."
"ครับ."แม่ทัพเหล่ยติงที่รับคำสั่งในทันที.
"อย่าลังเลให้ใช้ทุกอย่างที่มีเพื่อจัดการเขาไป."หวงตี้ที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา.