ตอนที่ 202 ขอบคุณประจำเดือนที่รัก
ตอนที่ 202 ขอบคุณประจำเดือนที่รัก
ทันใดนั้นกลิ่นของเลือดก็รุนแรงขึ้น ผสมกับความหวานแปลก ๆ ที่ทำให้หัวใจของบุหรงสั่นสะท้าน
เขามองลงไปและติดตามกลิ่นเลือด สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นเลือดสีแดงสดบนขาของเธอ “เจ้าบาดเจ็บตรงนี้หรือ”
จากนั้นเขาก็ตรวจ ‘บาดแผล’ ของเธอ
ไอร่าพยายามหลีกเลี่ยงมือของเขา แต่เธอไม่สามารถขยับร่างกายได้ เธอทำได้เพียงตะโกนว่า “ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บ อย่าแตะต้องข้านะ”
เธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร หลังจากเสียเลือดมากขนาดนี้ บุหรงรู้สึกเป็นกังวล เขาเพิกเฉยต่อการต่อสู้และการต่อต้านของหญิงสาวตัวน้อย เขายืนกรานที่จะเปิดขาของเธอเพื่อตรวจสอบบาดแผล
ไอร่าไม่สามารถหลีกเลี่ยงกรงเล็บปีศาจของเขาได้ และบุหรงก็ดึงขาเธอออกได้อย่างรวดเร็ว
ชุดชั้นในของเธอเปื้อนเลือดเป็นสีแดง กลิ่นเลือดเริ่มแรงขึ้น
หัวใจของบุหรงเต้นรัว เขาเกือบจะถูกล่อลวงด้วยกลิ่นหอมอันแสนหวาน
โชคดีที่เขาควบคุมตนเองได้ดี เขาระงับความกระสับกระส่ายในร่างกายได้อย่างรวดเร็วและเอื้อมมือไปหยิบชุดชั้นในของเธอ
ไอร่าเพิกเฉยต่ออันตรายจากการที่บาดแผลของเธอถูกเปิดอีกครั้ง และรวบรวมกำลังในร่างกายของเธอเพื่อขยับก้นของเธอในที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงมือที่ยื่นออกไปของเขา ขณะเดียวกันเธอก็อธิบายอย่างรวดเร็ว
“นี่เป็นปฏิกิริยาตามธรรมชาติของร่างกายข้า ข้าจะมีเลือดออกเพียงไม่กี่วันต่อเดือน หลังจากผ่านไปสองสามวันมันจะหายเอง ไม่ต้องกินยาหรือพันแผลอะไรทั้งนั้น”
บุหรงหยุดชั่วคราวและถามด้วยความสงสัย “จริงหรือ”
“เชร์ คอนริ และธยาน์ต่างรู้เรื่องนี้ กลับไปแล้วท่านสามารถถามพวกเขาได้”
...
เมื่อได้ยินว่าเธอมั่นใจเพียงใด บุหรงก็เชื่อเธอในที่สุด
เขาปล่อยชุดชั้นที่เกือบขาดออกอย่างไม่เต็มใจและถามว่า “เหตุใดเจ้าไม่พูดเรื่องนี้ก่อนหน้านี้”
“มันเป็นเรื่องส่วนตัว ข้าจะบอกใคร ๆ ได้เช่นไร ข้าไม่ได้โง่นะ”
“ข้าไม่ใช่คนอื่นเสียหน่อย จากนี้ไป ข้าจะเป็นคู่ของเจ้า เจ้าสามารถเชื่อใจข้าได้” บุหรงช่วยเธอดึงชุดหนังกลับเข้าที่แล้วเธอขึ้น เขาจับก้นเธอด้วยมือเดียว โดยไม่สนใจว่าฝ่ามือของเขาจะเปื้อนเลือด
อย่างไรก็ตาม ไอร่ารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
เธอบิดเอง พยายามหนีจากฝ่ามือของเขา “เหตุใดท่านถึงชอบพูดตลกเช่นนี้บ่อย ๆ” เธอพึมพำ “ท่านไม่กลัวหรือว่าคนรักของท่านจะมาได้ยินและคิดว่าท่านเป็นคนหลายใจ”
“นี่ไม่ใช่เรื่องตลก”
“จริงหรือ?” ริมฝีปากของไอร่ากระตุกเป็นรอยยิ้ม เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เชื่อคำพูดหวาน ๆ ของเขา
บุหรงมองดูเธออย่างมั่นคง “เจ้าจะเชื่อหรือไม่ หากข้านอนกับเจ้าตอนนี้”
ไอร่าไม่มีความกลัว “ข้ายังมีเลือดอยู่นะ หากท่านต้องการที่จะสู้รบนองเลือดก็เข้ามาเลย”
บุหรง “...”
ในที่สุดไอร่าก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
‘อิอิ ขอบคุณนะ ประจำเดือนที่รัก’
ช่างมาได้ในเวลาที่เหมาะสม
...
แม้ว่าบุหรงจะสับสนมากเกี่ยวกับการฟื้นคืนชีพของไอร่า แต่เขาไม่มีความตั้งใจที่จะถามเกี่ยวกับเรื่องนี้
เขารู้ว่าสาวน้อยมีความลับมากมาย
หากเธอไม่อยากบอกเขา เขาก็จะไม่ถาม
ในท้ายที่สุด ไอร่ารู้สึกขอโทษเล็กน้อยและริเริ่มที่จะอธิบายว่า “เหตุที่ข้าสามารถฟื้นคืนชีพได้นั้นน่าจะเกี่ยวข้องกับการฟื้นขึ้นของเมล็ดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์”
แม้แต่บุหรงที่เคยเห็นพายุมากหลายครั้งก็อดไม่ได้ที่จะดูประหลาดใจ “เมล็ดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ในร่างกายของเจ้าตื่นขึ้นแล้วหรือ”
ไอร่าพยักหน้า “ใช่”
บุหรงรู้ว่าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เป็นสัญลักษณ์ของชีวิต มันมีความสามารถในการฟื้นฟูทุกสิ่งอย่างแท้จริง หากเมล็ดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ฟื้นคืนชีพไอร่า เหตุผลนี้ก็สมเหตุสมผล
เขาเตือนว่า “อย่าบอกผู้ใดเกี่ยวกับการตื่นของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์”
ไอร่าตอบว่า “อืม นอกจากท่าน เชร์ คอนริ และธยาน์ ข้าจะไม่บอกใคร”
บุหรงบีบหน้าของเธอด้วยความพึงพอใจ “เด็กดี~”
เมื่อเห็นว่าบุหรงเชื่อเธอ ไอร่าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เธอบอกว่าการฟื้นคืนชีพของเธอเกิดจากเมล็ดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ และซ่อนการดำรงอยู่ของระบบได้สำเร็จ
แม้ว่าไอร่าจะกลับมาจากความตายแล้ว แต่ร่างกายของเธอยังคงอ่อนแอมาก ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเคลื่อนย้าย
เธอหยิบสมุนไพรออกมาจากพื้นที่วงแหวนของเธอ บุหรงช่วยต้มพวกมันให้เป็นยาแล้วป้อนให้เธอ
หลังจากดื่มยาแล้ว เธอก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เธอพยายามลุกขึ้นและวางแผนที่จะเปลี่ยนผ้าอนามัย
มันเหนียวและอึดอัด
บุหรงหยุดเธออย่างรวดเร็ว “เจ้ากำลังจะไปที่ใด”
ไอร่าพูดอย่างคลุมเครือ “ข้าดื่มน้ำเยอะเกินไป อยากจะขับออกเสียหน่อย”
บุหรงอุ้มเธอขึ้นมาทันที “ข้าจะพาเจ้าไปเอง”
“ไม่นะ ปล่อยข้าลงก่อน” ไอร่าตกใจและต่อสู้อย่างสุดกำลัง
บุหรงกล่าวว่า “หากเจ้าขยับอีกครั้ง ข้าจะจูบเจ้า”
ไอร่าหน้าแดง “ท่าน คนไร้ยางอาย”
บุหรงกอดเธอแน่นขึ้น “ข้าชอบเวลาที่เจ้าดุว่าข้าด้วยความโกรธ เจ้ามักจะน่ารักเป็นพิเศษ มันทำให้ข้าถอนตัวไม่ขึ้น”
ไอร่า “...”
คนไร้ยางอายอยู่ยงคงกระพัน เขาชนะอีกแล้ว
บุหรงพบพุ่มไม้ที่ค่อนข้างซ่อนเร้น “ที่นี่ก็แล้วกัน”
ไอร่าพูดช้า ๆ “วางข้าลง ข้าทำเองได้”
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร ตอนนี้เจ้ายังยืนได้ไม่ตรง หากข้าปล่อยมือ เจ้าคงลงไปกองบนพื้นทันที”
ไอร่าโกรธจัดด้วยความอัปยศอดสู “อย่าสบประสาทข้านะ”
บุหรงเอื้อมมือออกไปถอดชุดของเธอออก “รีบฉี่เร็วเข้า อย่ามัวเสียเวลา”
ไอร่าจับชุดของเธอแน่นและปฏิเสธที่จะปล่อย เธอพูดทีละคำว่า “ข้า จะ ทำ มัน ด้วย ตัวเอง”
เมื่อเห็นว่าเธอยืนกรานเพียงใด บุหรงก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องปล่อยชุดของเธอออกและค่อย ๆ ลดเธอลงกับพื้น จากนั้นเขาก็จับไหล่ของเธอเพื่อป้องกันไม่ให้เธอล้ม
เขาพูดว่า “เอาล่ะ ฉี่ซะ”
ไอร่าจ้องมองเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ “หันหน้าไปสิ อย่ามองนะ”
“ตอนที่เจ้าตายก่อนหน้านี้..” บุหรงหยุดชั่วคราวและคิดว่าคำว่า ‘ตาย’ นั้นรุนแรงเกินไป เขาจึงเปลี่ยน “ตอนที่เจ้าหมดสติ ข้าทำความสะอาดร่างกายและตรวจดูทุกส่วนในร่างกายของเจ้าหมดแล้ว หากจะเห็นอีกในตอนนี้ก็ไม่ต่างกันหรอก”
“ต่างสิ หันหน้าไปเลย เร็วเข้า”
บุหรงหัวเราะเบา ๆ “ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเหตุใดเจ้าถึงอึดอัดใจนัก”
แม้จะพูดออกไป แต่ในที่สุดเขาก็หันศีรษะและมองไปทางอื่น
ไอร่าถอดสุดชั้นในออกทันทีและเปลี่ยนผ้าอนามัยให้เร็วที่สุด
นิ้วของเธอเลื่อนเร็วมากจนเธอทำมันหล่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
เธอกำลังจะเอื้อมือไปหยิบมันขึ้นมา ก็มีมือใหญ่ที่มีกระดูกใหญ่เอื้อมไปหยิบผ้าอนามัยขึ้นมา
ไอร่าเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าบุหรงมองลงมาที่เธอ
เขาถือผ้าไว้ข้างหน้าเธอ ริมฝีปากของเขาขดเป็นรอยยิ้มอันเย้ายวน “ใช้เวลาของเจ้าเถอะ อย่ากังวลไปเลย”
ไอร่า “...”
เธอรู้สึกละอายใจและโกรธมากจนไม่สามารถแสดงออกได้ เธอหยิบผ้าอนามัยไปเงียบ ๆ
เมื่อเห็นว่าเธออาจจะยอมแพ้เช่นกัน ภายใต้การจ้องมองอย่างสนใจของเขา เธอก้มศีรษะลงและเปลี่ยนผ้าอนามัย
บุหรงเฝ้าดูเธอและถามทันที “นั่นคืออะไร เจ้าวางมันไว้ตรงนั้นเพื่อห้ามเลือดหรือ”
ไอร่าตอบอย่างคลุมเครือ “ก็คงจะเป็นเช่นนั้น”
บุหรงเหลือบมองแผ่นสกปรกที่เธอโยนลงไปที่พื้น มันถูกปกคลุมไปด้วยเลือด
เขาทิ้งสิ่งนี้ไว้ไม่ได้
นิ้วของเขาขยับเล็กน้อย และเปลวไฟก็ตกลงบนผ้าอนามัย เผาจนกลายเป็นขี้เถ้าทันที
