บทที่ 99 ฉันไม่คู่ควรกับเขา

หวังเปียวรู้สึกดีใจมาก

รถ Volkswagen Phideon ราคา 300,000 หยวนถูกเข้าใจผิดว่าเป็นรถ Volkswagen Phaeton

เขาล้อเลียนในใจว่าทุกคนเป็นแค่พวกจนที่ไม่รู้จักรถ

ในสายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉา หวังเปียวเปิดประตูรถเชิญจ้าวหยิงหยิงขึ้นรถ

“ครูจ้าว ยืนอยู่ทำไม หวังเปียวเอารถคันนี้มาเพื่อรับคุณออกจากโรงพยาบาล”

“ใช่ เราอยากนั่งรถของหวังเปียวจัง อิจฉาจัง...”

“หวังเปียวใส่ใจครูจ้าวมาก ขนาดนี้ พวกเราอยากมีความรักแบบครูกับศิษย์บ้างแต่เราคงไม่คู่ควรกับครูจ้าว”

“รถ Phideon ราคาเป็นล้าน พวกเราอยากนั่งบ้าง มันเป็นรถที่ดูเรียบหรูที่สุดในประเทศ”

นักเรียนที่รู้จักกับหวังเปียวต่างสนับสนุน

จ้าวหยิงหยิงรู้สึกลำบากใจ

เธอเงยหน้ามองเล่ยหมิง

“พวกคุณแน่ใจว่ามันคือ Phideon?”

เล่ยหมิงถามกลับ

“ไม่ใช่ Phideon จะเป็นอะไร นายไม่รู้จักรถหรือ? ดูตัวอักษรชัดๆ ไม่เห็นเหรอ?”

“ใช่ นายเป็นคนไม่รู้จักของจริง”

“ก็ใช่ นายไม่มีเงินซื้อมันด้วยซ้ำแล้วมายกเลิกคอมเมนต์คนอื่น”

เสียงเยาะเย้ยดังขึ้นอีกครั้ง

หวังเปียวมีความรู้สึกไม่ดีแวบผ่านในสายตา เขาเริ่มไม่มีความมั่นใจ บางทีเล่ยหมิงอาจจะรู้ว่ารถของเขาไม่ใช่ Phideon

แต่เขาจะยอมรับได้ยังไง

หวังเปียวยิ้มเยาะ “รถของฉันไม่ใช่ Phideon แล้วเป็นอะไร นายลองบอกมาสิ”

“Phideon ถึงจะคล้ายกับ Phaeton แต่ถ้าเปรียบเทียบกับ Phaeton, Phideon และ Passat คุณจะเห็นความต่าง ถ้าไม่รู้วิธีเปรียบเทียบก็แค่ดาวน์โหลดแอปพลิเคชันดูรถก็พอ”

เล่ยหมิงพูดอย่างไม่แยแส

จ้าวหยิงหยิงก็ทึ่งเหมือนกัน

แม้คนอื่นไม่เชื่อ แต่บางคนก็เปิดแอปดูรถและเปรียบเทียบ ทันใดนั้นพวกเขาก็ร้องออกมา

“ว้าว มันเป็น Phideon ราคาประมาณ 300,000 หยวน เทียบเท่ากับ BMW ธรรมดา”

“หวังเปียว นายใช้รถ 300,000 หยวนหลอกทุกคนว่ามันเป็นล้าน นายไม่น่าทำแบบนี้”

“ใช่ ไม่คิดว่าหวังเปียวที่บ้านมีเงินจะชอบโชว์แบบนี้”

เสียงเหล่านี้ทำให้หวังเปียวหน้าเขียว เขารู้สึกอับอายมาก

เขามองเล่ยหมิงด้วยความโกรธ “ถ้ามันคือ Phideon แล้วไง นายดูถูกรถของฉัน? รถมอเตอร์ไซค์เก่าๆ ของนายสะดวกกว่ารถของฉันเหรอ? ตลกจริงๆ

นายขับรถไฟฟ้าแต่กลับเยาะเย้ยคนขับรถราคา 300,000 หยวน

ฉันไม่เคยบอกว่ารถของฉันคือ Phaeton พวกเขาไม่รู้จักรถเองแล้วบอกว่ามันคือ Phaeton!”

หวังเปียวพูดเสียงดัง

คนอื่นคิดตาม เขาพูดถูกเลยไม่พูดอะไร

“ช่างเถอะ ฉันไม่อยากยุ่งกับพวกนายแล้ว โรงแรมของฉันอยู่ใกล้ๆ ถ้าอยากไปทานข้าวก็ตามมา ถ้าคิดว่าฉันขี้อวดก็ไม่ต้องมาก็ได้ ครูจ้าว ขึ้นรถเถอะ”

หวังเปียวโกรธมากพูดเสียงดัง

แต่จ้าวหยิงหยิงไม่ได้ขยับ

เธอเห็นชัดเจนว่าหวังเปียวไม่มีเจตนาดี ตอนเธอป่วยไม่มีเงิน หวังเปียวไม่เคยมาดูแล

แต่พอรู้ว่าเธอหายดีแล้วกลับรีบมาต้อนรับออกจากโรงพยาบาล

คนแบบนี้แย่กว่าติงอี๋เฉิงอีก

อย่างน้อยติงอี๋เฉิงยังมาดูแลเธอ

แม้ว่าทั้งคู่จะมีเจตนาไม่บริสุทธิ์ แต่ติงอี๋เฉิงก็ยังดีกว่าหวังเปียวที่ไม่ต้องการรับผิดชอบแต่ต้องการเอาเปรียบ

“หยิงหยิง รถของฉันอาจจะไม่ค่อยสบายมากนัก ตอนนี้เธอเพิ่งหายป่วยใหม่ๆ เธอจะนั่งรถฉันหรือรถบัส?” เล่ยหมิงพูดพลางมองคนงามตรงหน้า

หยิงหยิง?

ทุกคนต่างเบิกตากว้าง

เรื่องนี้มีเบื้องหลังแน่ๆ

ถึงขนาดเรียกชื่อกันสนิทสนมขนาดนี้

“อย่าเรียกฉันแบบนี้ต่อหน้านักเรียนของฉันสิ” จ้าวหยิงหยิงพูดพลางถลึงตาใส่เล่ยหมิงอย่างไม่พอใจ

ตอนนี้ถึงแม้ทุกคนจะโง่แค่ไหน ก็รู้ว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา

แต่ละคนต่างมองเล่ยหมิงอย่างไม่อยากเชื่อ

ส่วนหวังเปียว รู้สึกเหมือนกลืนแมลงวันเข้าไป คุณครูในดวงใจของเขาถูกคนอื่นแย่งไปแล้ว?

“คุณครู นั่งรถของผมดีกว่า รถบัสมีกลิ่นเหม็น รถไฟฟ้าก็ขับช้าและสะเทือนมาก มันไม่ดีต่อร่างกายของคุณครู” หวังเปียวยังคงไม่ยอมแพ้ รีบพูดขึ้น

เขาไม่เชื่อว่าจ้าวหยิงหยิงจะปล่อยให้รถราคาสามแสนหยวนของเขาผ่านไปและไปนั่งรถไฟฟ้าแทน

คนทุกคนมีความหลงใหลในชื่อเสียง จ้าวหยิงหยิงก็คงมีเช่นกัน

แม้ว่าเธอจะสนิทกับเล่ยหมิง แต่เธอก็ต้องการรถที่สบายกว่า

“ไม่ต้องแล้ว หวังเปียว ฉันจะนั่งรถของเล่ยหมิง ขอแค่เขาเป็นคนขับ จะเป็นรถอะไรก็ได้” จ้าวหยิงหยิงพูดอย่างสงบ “พวกคุณก็คงเห็นแล้ว ไม่ต้องคาดเดาไปเองหรอก ใช่ ฉันกับเล่ยหมิงกำลังคบกัน”

คำพูดที่น่าตกใจ!

ทุกคนต่างตกตะลึง

ครูจ้าวกำลังคบกับนักเรียนเก่าของเธอจริงๆ

ความรักระหว่างครูกับนักเรียนที่หวานชื่น พวกเขาก็อยากมีบ้าง

“ในช่วงที่ฉันป่วย เล่ยหมิงเป็นคนดูแลฉันตลอด ถ้าไม่มีเล่ยหมิง ฉันก็คงไม่มีความกล้าที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ดังนั้น ไม่ว่าเขาจะรวยหรือจน ฉันก็ไม่สนใจ”

จ้าวหยิงหยิงพูดต่อ

ทันใดนั้น

ริมฝีปากของจ้าวหยิงหยิงก็ถูกเล่ยหมิงจูบปิดอย่างแผ่วเบา

เล่ยหมิงยิ้มแล้วลูบหน้าจ้าวหยิงหยิงอย่างอ่อนโยน “ไม่ผิดเลย หยิงหยิงของฉัน ช่างน่ารักจริงๆ”

เสียงเรียก “หยิงหยิง” นั้นออกเสียงด้วยความตั้งใจหนักแน่น

ทุกคนต่างได้ยินชัดเจนว่าเล่ยหมิงจงใจอวด

จ้าวหยิงหยิงเขินอายมาก แต่ก็ไม่ปฏิเสธคำเรียกที่สนิทสนมของเล่ยหมิง

แต่คนอื่นๆ ต่างกัน โดยเฉพาะหวังเปียว ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธและอับอาย เขาอยากจะกลืนเล่ยหมิงเข้าไปเสียตอนนี้

“ไอ้หนุ่ม แกมีสิทธิ์อะไรที่จะคบกับครูจ้าว มีแต่ฉันเท่านั้นที่คู่ควรกับเธอ!” หวังเปียวตะโกนด้วยความโกรธ

เขาตบฝากระโปรงรถ Phideon ของเขา “แกไม่มีแม้แต่รถ แกไม่คู่ควรกับครู”

เขาโกรธจนพูดไม่คิด

จ้าวหยิงหยิงหน้าเคร่งขึ้นทันที แล้วพูดว่า “หวังเปียว อย่าพูดแบบนั้น เราแค่ครูกับนักเรียนธรรมดา ฉันไม่อยากให้เล่ยหมิงเข้าใจผิด  ฉันไม่คู่ควรกับเล่ยหมิง ไม่ใช่เล่ยหมิงที่ไม่คู่ควรกับฉัน ครั้งนี้ที่ฉันหายป่วยได้ก็เพราะเงินของเล่ยหมิง โรงพยาบาลความฝันนี้ก็เป็นของเล่ยหมิง  เธอคิดว่าเขาคู่ควรกับฉันไหม?”

อะไรนะ?

ทุกคนต่างตกตะลึง

โรงพยาบาลความฝันที่มีค่ารักษาสูงนั้นเป็นของเล่ยหมิง?

เป็นไปไม่ได้!

พวกเขาไม่เชื่ออย่างไรก็ไม่เชื่อ คิดว่าจ้าวหยิงหยิงพูดเพื่อช่วยแฟนหนุ่มของเธอ

“เจ้าของโรงพยาบาลความฝันจะไม่มีรถ? ขี่รถไฟฟ้า? ฉันไม่เชื่อ” หวังเปียวตื่นเต้น

“ครูคงกลัวว่าแฟนของคุณจะเสียหน้า เลยพูดแบบนี้ ฮ่าๆ...

ถ้าครูชอบเล่ยหมิง ก็อยู่กับเขาเถอะ เรื่องที่พักของนักเรียนทั้งหมด ครูจัดการด้วยนะ โรงแรมของบ้านฉันไม่มีที่พักพอ

ส่วนอาหารเย็น ก็จัดการกันเองนะ

ฉันไปก่อนล่ะ”

เมื่อทะเลาะกันแล้ว หวังเปียวก็ไม่รั้งรอ ขับรถออกไปทันที

เขาไม่เชื่อว่าเล่ยหมิงจะมีเงินมากขนาดนั้น