ตอนที่ 199 อย่าทิ้งข้า
ตอนที่ 199 อย่าทิ้งข้า
อุกกาบาตตกลงไปในทะเล ทะเลทั้งทะเลเริ่มเดือดอย่างรุนแรงเหมือนหม้อต้มน้ำขนาดใหญ่
ไอร่ายังคงสามารถต่อสู้ดิ้นรนในตอนแรก แต่ต่อมา เธอก็หมดแรงจริง ๆ เธอทำได้เพียงกัดฟันและกอดซิงเฉินด้วยแรงเฮือกสุดท้าย ขณะที่น้ำทะเลลากพวกเขาลงสู่เหวก้นทะเล
ทันใดนั้น ก็มีรอยแตกปรากฏขึ้นบนท้องฟ้ายามค่ำคืน
ราวกับว่ามีคนฉีกรูเล็ก ๆ จากด้านนอก
จากนั้น ร่างที่ลุกเป็นไฟก็คลานผ่านรอยแตกและบินไปทางทะเล
ทะเลเย็นจนน่ากลัว ไอร่ารู้สึกราวกับว่าแขนขาของเธอถูกแช่แข็ง ซิงเฉินเกาะติดเธอเหมือนคนจมน้ำ กอดเศษไม้ชิ้นสุดท้าย เขาออกแรงมากจนเกือบทำให้เอวของไอร่าหัก
ไอร่าต้องการขอให้เขาปล่อยมือจริง ๆ มันอึดอัดมากที่เขากอดเธอแน่นขนาดนี้
อย่างไรก็ตาม เธอถูกล้อมรอบด้วยน้ำทะเล ตราบใดที่เธออ้าปาก น้ำทะเลก็จะพุ่งเข้าไปในปากของเธอ เธอไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองสำลักได้
เธอทำได้เพียงมองดูทะเลอย่างช่วยไม่ได้ ขณะที่มันเคลื่อนตัวออกไปจากเธอ ผู้คนและสิ่งต่าง ๆ มากมายก็เข้ามาในใจ
คนที่เธอคิดถึงมากที่สุด เชร์ คอนริ ธยาน์ และเด็ก ๆ
เธอสงสัยว่าพวกเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง
หากเธอตายที่นี่ พวกเขาคงจะเสียใจมากใช่หรือไม่
แต่ด้วยระบบ เธอไม่น่าจะตายได้นี่
ไอร่ารู้สึกหายใจลำบากขึ้น และจิตสำนึกในใจของเธอเริ่มพร่ามัว
ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงเรียกแผ่วเบา
“ไอร่า...”
ไอร่าลืมตาขึ้นและตระหนักว่ามีเงาสีแดงเพลิงปรากฏขึ้นตรงกลาง การมองเห็นที่พร่ามัวของเธอ
เงาที่ลุกเป็นไฟแผ่ขยายจนเต็มนิมิตของเธอ
ไอร่าลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก และเห็นใบหน้าหล่อเหลาราวกับดวงอาทิตย์
นั่นคือบุหรง?
เหตุใดเขาถึงอยู่ที่นี่ เธอไม่สามารถฝันได้
ผมสีทองยาวของบุหรงปลิวไสวในทะเล และเสื้อคลุมสีแดงเพลิงของเขาราวกับดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน เขาเอื้อมมือออกไปจับข้อมือของไอร่าแล้วดึงเธอขึ้นมา
ความรู้สึกที่ถูกดึงนั้นเกินจริงเกินไป ไอร่ามั่นใจในสิ่งนั้น
เธอไม่ได้ฝัน!
เป็นเรื่องดีที่ได้พับกับคนที่เธอรู้จักที่นี่ ไอร่ามีความสุขมาก และแม้แต่ความกดดันจากการขาดออกซิเจนก็บรรเทาลง
เธออยากจะโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของบุหรง
ทว่ามืออีกข้างของเธอถูกซิงเฉินจับไว้แน่น
ไอร่ามองย้อนกลับไปและเห็นซิงเฉินลอยอยู่ในทะเล ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขาราวกับอัญมณีที่เปล่งประกายในตอนกลางคืนบนใบหน้าที่ซีดและสวยงามของเขา เขากำลังจ้องมองตรงมาที่เธอ
เขาเปิดปากและพ่นฟองอากาศเล็ก ๆ ออกมาเป็นชุด
แม้ว่าเธอจะไม่ได้ยินอะไรเลยท่ามกลางทะเล แต่เธอก็ยังเข้าใจสิ่งที่เขาพูดผ่านรูปปากของเขา
เขาพูดว่า ‘อย่าไป’
‘อย่าทิ้งข้า’
ไอร่าไม่เข้าใจความหมายของเด็กคนนั้น หากพวกเขาไม่ออกไปตอนนี้ พวกเขาก็จะจมลงไปในทะเลทั้งหมด
เธอดึงเขาพยายามให้เขามากับเธอ
อย่างไรก็ตาม ร่างกายของซิงเฉินดูเหมือนจะหนักถึงพันกิโลกรัม ไม่ว่าเธอจะลากเขาอย่างไร เธอก็ไม่สามารถขยับเขาได้เลย
ไม่เพียงเท่านั้น เขายังลากไอร่าลึกลงไปในทะเลอีกด้วย
เขาเป็นเหมือนอาชญากรที่ปลายเชือกและพยายามดึงเธอลงเหวไปพร้อมกับเขา
...
‘เจ้าผิดแล้ว หลังจากปล่อยปีศาจออกมาแล้ว เขาก็ฆ่าคนใจดีทันทีด้วยความโกรธ ก่อนที่ผู้ใจดีจะตาย เขาเคยถามปีศาจว่าทำไม’
‘ปีศาจตอบด้วยน้ำตา’
‘ทำไม? เหตุใดท่านจึงให้ข้ารอนานนับพันปี?’
‘ทำไมท่านถึงทิ้งข้าไว้ตามลำพังด้วยความสิ้นหวัง’
…
ไอร่าตกใจกับความบ้าคลั่งของซิงเฉินและรีบดิ้นรนต่อสู้
อย่างไรก็ตามซิงเฉินแข็งแกร่งอย่างน่าประหลาดใจ มือที่ซีดและเรียวของเขาราวกับโซ่เหล็กที่ยึดเธอไว้แน่น เธอไม่สามารถสลัดพวกมันออกได้
บุหรงกอดเธอจากด้านหลัง เขาเอื้อมมือออกไปด้วยมืออีกข้างและแงะมือของซิงเฉินออกทีละนิด
เขาเปิดปากของเขา
“ไม่นะ”
บุหรงงัดนิ้วของเขาอย่างไร้ความปรานีและดึงไอร่าออกจากทะเล จากนั้นเขาก็กางปีกสีแดงเพลิงอันใหญ่โตของเขาแล้วบินขึ้นในอากาศ
ซิงเฉินถูกกลืนหายไปในความมืดและหายตัวไปในทะเลอันกว้างใหญ่
ทะเลยังคงปั่นป่วน อุกกาบาตส่วนใหญ่บนท้องฟ้าตกลงมา นอกเหนือจากสิ่งที่บุหรงอยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างถูกกลืนหายไปในความมืดยามค่ำคืน ไม่อาจมองเห็นสิ่งใดได้ชัดเจน
พวกเขาทั้งคู่เปียก ลมทะเลทำให้ไอร่าตัวสั่น
ทว่าร่างกายของบุหรงปล่อยความร้อนออกมา ทำให้ผมและเสื้อผ้าของพวกเขาแห้ง
บุหรงแอบโล่งใจที่ในที่สุดก็หลุดพ้นจากน้ำทะเลอันแสนน่ารำคาญ
เขาว่ายน้ำไม่เก่ง หากไม่ใช่เพราะช่วยไอร่า เขาคงไม่ลงไปในน้ำ
ขณะที่บุหรงสงบลมหายใจ เขาถามว่า “เหตุใดเจ้าถึงไปยุ่งกับชายผู้นั้น”
ไอร่าไม่ตอบสนอง “ชายคนใด”
“เด็กสารเลวที่ต้องการลากเจ้าลงนรกไปพร้อมกับเขาเมื่อกี้ไง”
“ท่านหมายถึงซิงเฉินหรือ” ความรู้สึกของไอร่าปะปนกัน “ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำเช่นนั้น”
บุหรงขมวดคิ้ว “เขาบอกเจ้าหรือว่าเขาชื่อซิงเฉิน?”
ไอร่าพยักหน้าและตอบว่าใช่
“ข้าจำได้ว่าเด็กบ้านั่นมันไม่เคยมีชื่อ ข้าไม่คิดเลยว่ามันจะมีชื่อหลังจากผ่านไปหลายปี ซิงเฉิน....” บุหรงยิ้มอย่างคลุมเครือ
เธอไม่รู้ว่าเขาหัวเราะกับชื่อ หรือเด็กคนนั้น
ไอร่ารู้สึกประหลาดใจมาก “ท่านรู้จักเขาหรือ?”
“เมื่อหลายปีก่อน ข้าเคยเห็นเขาจากที่ไกล ๆ แต่ไม่รู้จักเขาหรอก เคยได้ยินมาว่าเขาทำผิดพลาดครั้งใหญ่และถูกเทพเจ้ากักขังไว้ในทะเลแห่งภาพลวงตาเพื่อเป็นการลงโทษ ข้าคิดว่าเขาตายไปแล้วในทะเลแห่งภาพลวงตา ไม่คิดเลยว่าหลังจากผ่านไปหลายปี เขาจะยังมีชีวิตอยู่ หากเหล่าเทพยังไม่ตาย พวกเขาคงสนใจน่าดูถ้ารู้ว่าเจ้าเด็กนั่นยังมีชีวิตอยู่”
ไอร่ามองดูเขาอย่างสงสัย “ทำไมท่านถึงได้มีน้ำเสียงยินดีล่ะ”
บุหรงไม่ได้ปฏิเสธ “ข้าก็แค่ชอบดูละคร”
ไอร่าอยากถามว่าเขาพบเธอที่นี่ได้อย่างไร แต่สถานการณ์กำลังเร่งด่วน ไม่ใช่เวลาที่จะพูดถึงเรื่องเหล่านี้
ลมทะเลที่รุนแรงทำให้ศีรษะของเธอเจ็บ “ไปกันเถอะ” เธอเร่งเร้า
บุหรงกางปีกแล้วบินขึ้นไป
น้ำทะเลทำให้เกิดคลื่นขนาดใหญ่อย่างกะทันหัน คลื่นก่อตัวเป็นกรงเล็บขนาดใหญ่ที่คว้าตัวบุหรง
บุหรงกอดไอร่าและหลบกรงเล็บเหล่านั้น
ในเวลาเดียวกัน อุกกาบาตมากกว่าสิบลูกเปลี่ยนทิศทางของวิถีพวกมัน และพุ่งชนอย่างรวดเร็วในทิศทางของบุหรง
บุหรงกระพือปีกอันใหญ่โตของเขา และขนสีแดงอันแหลมคมของเขาก็ฟันอุกกาบาตทั้งหมดออกเป็นชิ้น ๆ
เปลวไฟที่พุ่งผ่านอากาศด้วยขนนก พวกมันสว่างและริบหรี่
ไอร่ากอดเขาแน่นไม่กล้าปล่อย
เธอมองลงไปและทันใดนั้นก็เห็นซิงเฉินยืนอยู่บนผิวน้ำ เขาเปียกโชก ผมหยิกสั้นสีขาวอมเทาของเขาหยดย้อย ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม
เขาจ้องมองตรงไปที่ไอร่า
‘ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าไป’
‘ข้าอยากให้เจ้าอยู่ อยู่กับข้าตลอดไป...’
