Chapter 240 : ต้นกำเนิดแดนลับปรากฏขึ้นอีกครั้ง - ชะล้างเมืองมังกร (4)
หลินเซวียนเอ่ย “...เวลาพวกคุณพูดกันมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนปักธงเลยนะ”
“ไม่ต้องห่วงไม่มีปัญหาหรอก ทุกอย่างจะต้องไปได้สวยแน่” เซี่ยงเทียนซิวดูจะไม่สนใจเลยซักนิด
หลังจากเดินมาร่วมชั่วโมงคนของกองพลก่อสร้างก็มาถึงเมืองมังกรเขตกลางในที่สุด
ภายใต้การนำของผู้บัญชาการกองอัศวินทำให้พื้นที่บริเวณนี้ถูกแบ่งออกเป็นพื้นที่กองรักษาการณ์หลายๆจุด
ยิ่งไปกว่านั้นยังมีนักสู้หลายคนที่กำลังตั้งหม้อตั้งไหและทำอาหารออกมาทานกัน
กลิ่นหอมของเนื้อและข้าวนั้นอบอวลกลบกลิ่นเลือดจนจางหายไปอย่างช้าๆและดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนไม่น้อย
หลายวัยมานี้พวกเขาทานแต่อาหารแห้งมาโดยตลอดและยากนักที่จะได้มีเวลานั่งทำอาหารทาน
ตอนนี้เมื่อเห็นหม้อต้มอาหารอยู่เบื้องหน้า ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามจึงบังเกิดความรู้สึกตื่นเต้นดีใจกันขึ้นมา
“นักสู้สายสนับสนุนไปที่ครัวใหญ่เพื่อรับอาหารด้วย” หลี่เหว่ยกั๋วเอ่ยเสียงดัง
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว
นักสู้กว่าสิบคนของกองพลก่อสร้างพลันผุดลุกขึ้นยืน
หลินเซวียนยกมือขึ้นเกาหัวและยืนขึ้นเช่นกัน
ในทางปกติแล้วเขาเองก็เป็นนักสู้สายสนับสนุนเช่นกันและเป็นปกติที่นักสู้สายสนับสนุนนะจะมีนักสู้สายต่อสู้คอยคุ้มกันดังนั้นพวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องออกไปสู้แนวหน้า
แต่ในเวลาแบบนี้เป็นช่วงเวลาปกติที่นักสู้สายสนับสนุนจะลงมือทำอะไรบ้าง
พวกเขาไม่อาจเอาแต่เพลิดเพลินไปกับสิทธิพิเศษได้โดยนั่งงอมืองอเท้าไม่ต้องทำอะไรไม่เช่นนั้นแล้วอาจจะถูกกระทืบเอาได้
หลินเซวียนและนักสู้สายสนับสนุนเหล่านี้ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนแต่อย่างใด
เขาพยักหน้าและเดินตามหัวหน้ากลุ่มซึ่งเป็นคนของภาคีไปยังครัวใหญ่
หลังจากผ่านฝูงชนพวกเขาก็มาถึงครัวใหญ่ในเวลาไม่กี่นาที
อาหารหลากชนิดถูกจัดลงจานและวางเอาไว้บนโต๊ะจนพร้อมสรรพแล้ว
หัวหน้าพ่อครัวตักซุปมั่นฝรั่งเนื้อขึ้นมาจากหม้อเหล็กขนาดใหญ่และใส่ลงในภาชนะ
“ซุปเนื้อมันฝรั่งกลิ่นหอมไม่เลวเลย หัวหน้าพ่อครัวคนนี้เองก็ไม่เบาเหมือนกัน อาหารแบบนี้ไม่ว่าใครก็คงจะชอบ” หลินเซวียนพยักหน้าเล็กน้อย
“สวัสดีครับ กองพลก่อสร้างทั้งหมด2017ที่ครับ” หลินเซวียนยิ้มและเอ่ยออกมา
หัวหน้าพ่อครัวชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น “กองพลก่อสร้างต้องการมากขนาดนั้นเลยหรอ?”
หลินเซวียนพยักหน้า “พวกเรานำคนมาเยอะดังนั้นเลยต้องกินเยอะเป็นธรรมดา”
หัวหน้าพ่อครัวยกมือขึ้นเกาหัว “ตอนนี้คงจัดออกมาทีเดียว2000กว่าที่ไม่ได้หรอก เอาแบบนี้เป็นไงเดี๋ยวฉันเอาให้ก่อน800ที่แล้วนายค่อยกลับมาเอาส่วนที่เหลือ?”
หลินเซวียนพยักหน้าด้วยท่าทีเข้าอกเข้าใจ
อย่างไรก็ตามในตอนที่เขากับนักสู้สายสนับสนุนหลายสิบคนของกองพลก่อสร้างกำลังจะนำพวกมันเข้าอุปกรณ์เก็บของอยู่นั่นเอง เหล่านักสู้จากองค์กรผู้กู้โลกที่ยืนอยู่ข้างๆซึ่งก็เห็นฉากนี้เช่นกันก็พากันโวยวายออกมาทันที
“นี่มันหมายความว่ายังไง? ทำไมพวกนั้นถึงได้ก่อนล่ะ?!”
นักสู้ของทุ่งราบมหาสวรรค์เองก็ไม่ยอมอยู่เฉย “ใช่แล้วๆ ทำไมอาหารทั้งหมดถึงถูกมอบให้กับคนของกองพลก่อสร้างหมดเลยเล่า? แล้วพวกเราต้องรอต่อไปเนี่ยนะ?”
หัวหน้าพ่อครัวเอ่ยอย่างหมดหนทาง “นี่มัน...”
ตัวเขานั้นกระทั่งนักสู้ขอบเขตที่7ก็ยังไม่ใช่เป็นเพียงนักสู้ขอบเขตที่5ที่โดนย้ายตัวมาทำงานในครัวเท่านั้นเอง
เช่นนี้แล้วเขาจะกล้ายั่วยุนักสู้ขอบเขตที่7เหล่านี้ได้ยังไง
หลินเซวียนขมวดคิ้ว “พวกนายเป็นคนกลุ่มแรกที่มาถึงเมืองมังกรรึเปล่า?”
นักสู้ขององค์กรผู้กู้โลกชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยออกมาโดยไม่รู้ตัว “ป่าว...”
“พวกนายคือคนกลุ่มแรกที่เข้าเคลียร์อสูรในเมืองหรอ?”
“ก็ไม่...”
“องค์กรผู้กู้โลกส่งคนมากเยอะที่สุดหรอ?”
นักสู้ขององค์กรผู้กู้โลกเงียบงันพูดไม่ออกจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “ไม่...”
หลินเซวียนเอ่ยต่อเสียงเรียบ “ถ้างั้นพวกนายถึงจะได้สิทธิอะไรในการกินก่อนล่ะ?”
นักสู้ขององค์กรผู้กู้โลกทนไม่ไหวแล้วและใกล้จะระเบิดเต็มทีหากแต่ในเวลานั้นเองน้ำเสียงสายหนึ่งที่ฟังดูคุ้นเคยกลับดังขึ้นมา
“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมสหายจากองค์กรผู้กู้โลกถึงรอนานขนาดนี้แต่ยังไม่ได้อาหารร้อนๆอีก?”
“หือ? นายนี่เอง!” หลินเซวียนเองก็สังเกตเห็นคนผู้นี้แล้วเช่นกัน
เจ้าโรเจอร์นี่อีกแล้ว
โรเจอร์เองก็จำหลินเซวียนได้จึงเผยรอยยิ้มหยอกเย้าออกมาทันที “ไข่มังกรหกใบนั่นอร่อยไหมละ? พวกเราอุส่าห์เหลือเอาไว้ให้พวกนายเป็นพิเศษเลยนะ”
หลินเซวียนยิ้มอย่างดีอกดีใจ “อร่อยมากเลยล่ะต้องขอบคุณของขวัญของนายจริงๆ ฉันจะจำเรื่องนี้ไปตลอดเลย”
คำเหล่านี้แน่นอนว่ากลั่นมาจากใจของเขาและไม่ได้คิดจะจิกกัดโรเจอร์แต่อย่างใด
โรเจอร์ตกตะลึงยิ่งนัก
ทำไมน้ำเสียงของอีกฝ่ายถึงได้ฟังดู...ซาบซึ้งกันล่ะ? อย่าบอกนะว่าหมอนี่สมองมีปัญหา?
“แค่ก...เรื่องที่แล้วมาฉันไม่อยากจะพูดแล้วว่าแต่ที่นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ฉันเห็นว่านักสู้ขององค์กรผู้กู้โลกต่างก็หิวกันแล้วนี่ องค์กรผู้กู้โลกคือพันธมิตรที่เหนียวแน่นที่สุดของภาคีเรา พวกเราต้องได้ทานก่อน!” โรเจอร์เอ่ยเสียงดังและทันทีที่เขากล่าวคำกล่าวนี้ออกไปก็ได้รับคำชื่นชมจากนักสู้ขององค์กรผู้กู้โลกอย่างล้นหลาม
“พูดได้ดี!”
“เจ้าคนผ่านมาพูดถูกแล้ว”
“พวกเราต้องได้กินก่อน!”
หลินเซวียนคิดจะพูอะไรบางอย่างหากแต่โรเจอร์กลับขัดขึ้นมาเสียก่อน
“เอาทั้งหมดที่พวกนายได้ไปออกมาแล้ววางเอาไว้บนโต๊ะ ให้นักสู้ขององค์กรผู้กู้โลกก่อน” หลังจากกล่าวจบโรเจอร์ก็ไม่อยากจะเสียเวลาอีกดังนั้นเขาจึงหมุนตัวคิดจะจากไป
นักสู้ขององค์กรผู้กู้โลกยิ้มและเดินเข้ามาหมายจะนำอาหารทั้งหมดไป
“ทำไมพวกเราไม่รออาหารชุดถัดไปล่ะ?” นักสู้บางคนข้างกายหลินเซวียนเอ่ยเสียงแผ่ว
พวกเขาทุกคนล้วนเป็นนักสู้สายสนับสนุนทั้งสิ้นแต่โรเจอร์นั้นเป็นนักสู้สายต่อสู้
ถ้าพวกเขามีปัญหาที่นี่พวกเขาก็อาจจะจบไม่สวยก็ได้
สีหน้าของหลินเซวียนเย็นเยียบขึ้นมาทันควันและกดมือข้างหนึ่งลงบนโต๊ะ
“ภาคีอัศวินนี่เป็นของนายหรอ? นายสามารถจัดแจงให้ใครก่อนก็ได้ตามต้องการงั้นสิ อาหารพวกนี้เป็นของกองพลก่อสร้างเรา พูดไปก็ไร้ค่า!”
โรเจอร์หยุดฝีเท้าและเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “แกเป็นแค่นักสู้สายสนับสนุนแต่กล้าเถียงฉันงั้นหรอ?”