บทที่ 54 หน้าถูกตบจนบวม
เมื่อเห็นเด็กสาวหน้าด้านคนนั้นอวดความรักต่อหน้าคนอื่น!
หญิงสาวนิสัยเสียรู้สึกโกรธมาก
"ยัยเด็กโง่ เธออวดความรักบ้าบออะไร ไม่มีเงินแล้วมาทำตัวมีความสุข...ให้แฟนเธอซื้้อของหรูให้เธอก่อนเถอะ”
“ฮึ!”
“แฟนฉันใช้เงินเดือนละสามหมื่นกับฉัน แฟนเธอใช้สามร้อย? ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากใช้สามหมื่นหรอก แต่เพราะเธอไม่มีค่าพอที่จะใช้เงินนั้น ดังนั้นอย่ามาพูดอะไรที่น่าขันเพื่อมาตำหนิฉัน”
หญิงสาวนิสัยเสียโกรธจนตะโกนออกมา
เมื่อได้ยินเช่นนั้น อิงซือเสวี่ยก็เดินเข้าไปในร้าน
จากนั้น...
เธอมองดูสินค้าหรูหราทั้งหลาย
คิ้วของเธอขมวดเข้าหากัน "เอาอันนี้ อันนี้ อันนี้ ทั้งหมดห่อให้ฉัน"
พูดจบ อิงซือเสวี่ยก็คิดว่ามันไม่เหมาะ แล้วจึงหันไปอ้อนเล่ยหมิง "พี่เล่ยหมิง...การซื้อของพวกนี้มันเปล่าประโยชน์นะ เพราะฉันไม่ได้ชอบเลย! แล้วพี่ว่าทำไงดีล่ะ แต่ฉันก็อยากตบหน้ายัยผู้หญิงคนนี้"
"เอ่อ? หมายความว่าซื้อมาแล้วก็ไม่ได้ใช้ แค่เปลืองเงินใช่ไหม?"
เล่ยหมิงถาม
เสียงที่เรียกเขาว่า "พี่เล่ยหมิง" ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นใจ
"อื้มๆ!"
อิงซือเสวี่ยมองเล่ยหมิงด้วยความน่ารัก
"ฮึ! ทำเป็นพูด ถ้าซื้อไม่ไหวก็บอกมาเถอะ เธอจะไม่ชอบของหรูหราได้ยังไง" หญิงสาวนิสัยเสียไม่ยอมแพ้
"งั้น...ฉันซื้ิอร้านนี้ไปเลย แล้วให้เธอเป็นเจ้าของดีไหม" เล่ยหมิงพูดด้วยท่าทีจริงจัง
จากนั้น!
อิงซือเสวี่ยก็ยิ้มและพยักหน้า แล้วแก้คำพูด "เป็นเจ้าของร้านหญิงดีกว่า ฉันไม่อยากเป็นเจ้าของร้าน ฮิฮิ...”
“แบบนี้ก็ดี! ฉันจะได้หาเงินจากผู้หญิงที่ชอบของหรูหรา แล้วเอาเงินนั้นซื้อของอร่อยให้พี่เล่ยหมิง”
"เธอจะให้ฉันกินก็ดีนะ หาเงินมาแล้วซื้อถุงยางด้วย" เล่ยหมิงพูดอย่างไม่ใส่ใจ
เขาโทรหาหยุนชิงแล้ว
เธอเป็นทนาย
จัดการเรื่องแบบนี้ได้ดี
ไม่นาน เจ้าของร้านก็ได้รับการติดต่อ
ตอนแรกไม่อยากขาย แต่หยุนชิงเพิ่มราคาเข้าไป จนราคาหลายสิบล้าน ในที่สุดก็ซื้อร้านนี้ได้
เล่ยหมิงไม่รู้ว่าได้กำไรหรือขาดทุน
แค่มีความสุขก็พอ
มีความสุขก็พอ...
ในเวลาเดียวกัน!
ผู้จัดการร้านเดินเข้ามา
เธอคิดว่าเล่ยหมิงแค่พูดเล่น
แต่กลับกลายเป็นว่าเขาซื้อร้านจริงๆ?
"เอ่อ ขอโทษนะคะ คุณชื่อเล่ยหมิงใช่ไหม?" ผู้จัดการร้านถาม
"แน่นอน...นี่พี่เล่ยหมิงของฉัน"
อิงซือเสวี่ยกอดแขนเล่ยหมิง ไม่ยอมปล่อย
"คุณเล่ย หลังจากนี้ ร้านนี้ก็เป็นของคุณแล้ว มีอะไรต้องการ บอกมาได้เลย ต่อไปมีอะไรก็ติดต่อเจ้าของร้านหญิงได้ใช่ไหมคะ"
ผู้จัดการร้านพูดด้วยท่าทีสุภาพ
เล่ยหมิงซื้อร้านนี้ เหมือนจะเป็นของขวัญให้ผู้หญิงคนนี้
"อื้มๆ ติดต่ออิงซือเสวี่ยได้เลย ถ้าแก้ปัญหาไม่ได้เธอจะโทรหาผมเอง" เล่ยหมิงพยักหน้า พูดด้วยท่าทีจริงจัง
ผู้จัดการร้านพยักหน้า
นี่แหละที่เรียกว่าคนรวยตัวจริง!
ในอดีต โจวโหย่วหวังยอมสละทุกอย่างเพื่อเสียงหัวเราะของนางสนม
แต่ตอนนี้มีเศรษฐีที่ยอมจ่ายเป็นร้อยล้านเพื่อความสุขชั่วคราว ซื้อร้าน Gucci
อิงซือเสวี่ยวิ่งเล่นในร้าน เหมือนนกกระจอกน้อยที่มีความสุข หยิบของโน่นบ้างนี่บ้าง
สุดท้ายก็ได้ของที่เป็นของแถมเล็กๆ น้อยๆ
"ฮิฮิ ฉันชอบอันนี้จัง เอาไปได้ไหม" อิงซือเสวี่ยพูดอย่างมีความสุข
"แน่นอน...ของทั้งหมดในร้านนี้เป็นของคุณ"
พนักงานขายหญิงยิ้มแหยๆ คิดในใจว่าเธอมาถามฉันทำไม
ส่วนหญิงสาวประเภทกรีนทีนั้นยืนนิ่งด้วยความตกตะลึง
"นี่มันเป็นไปได้ยังไง..."
เธอถามตัวเองว่าหน้าตาเธอก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าอิงซือเสวี่ยเลย
แต่ทำไมเธอถึงโชคดีขนาดนั้นได้เจอเศรษฐีหลายร้อยล้าน
ส่วนเธอล่ะ แฟนหนุ่มของเธอก็ยังต้องประหยัดสุดๆ
ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห
หญิงสาวชาเขียวหันไประบายความโกรธใส่แฟนของเธอ
แต่ครั้งนี้หวังฉ่วยระเบิดออกมา
เขาตบหน้าหญิงสาวอย่างแรง พร้อมกับด่าว่า "ดูแฟนของคนอื่นสิ! แฟนเขามีเงินเยอะขนาดนั้น แต่เธอก็ไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือยและไม่บูชาเงิน! แล้วเธอล่ะ? หาเงินเองไม่ได้สักแดงเดียว แต่ใช้เงินเหมือนน้ำฉันช่างโง่จริงๆ ที่หลงรักเธอมาตลอด”
“เราเลิกกันเถอะ เธอไปหาเงินกินเอง ฉันอยากจะดูว่าเธอจะหาแฟนที่ไม่สู้กลับ และให้เงินเธอใช้ทุกเดือนสามสี่หมื่นได้อีกกี่คน ทั้งๆ ที่ฉันเหลือเงินไว้ใช้เองแค่เล็กน้อย ส่วนที่เหลือก็ซื้อของให้เธอ เธอยังไม่พอใจ เราเลิกกันเถอะ”
หวังฉ่วยที่เดิมทีจะไม่มีวันตื่นรู้ได้
แต่เมื่อเห็นอิงซือเสวี่ย...
พอเปรียบเทียบกันแล้ว ความแตกต่างก็ชัดเจน!
การตบหน้าฉับพลันนี้ทำให้หญิงสาวชาเขียวสับสนไปหมด
เมื่อเห็นหวังฉ่วยเดินจากไป
เธอถึงได้ตื่นขึ้นและร้องไห้วิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
สิ่งที่เธอมีในตอนนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะหวังฉ่วย
หากไม่มีหวังฉ่วย เธอจะไม่มีอะไรเลย!
จะใช้ชีวิตด้วยเงินเดือนหลายหมื่นได้อย่างไร?
แม้แต่ขายตัวก็คงไม่ได้มากขนาดนั้น...
เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ อิงซือเสวี่ยยิ้มออกมาอย่างสดใส
"พี่เล่ยหมิง พี่ดีกับฉันจริงๆ..."
"นั่นเพราะเธอก็ดีเหมือนกัน ถ้าเธอเป็นแบบหญิงสาวชาเขียวนั้น ผมคงไม่สนใจคุณเลย"
"ฮึ! คนเลว"
บทสนทนาของทั้งสองคนนี้
ทำให้คนรอบข้างอิจฉาไม่เบา
แต่อิงซือเสวี่ยนั้น สมควรได้รับการดูแลจากเศรษฐีจริงๆ!
สาวที่ไม่บูชาเงิน มีแฟนรวยขนาดนี้แต่ไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือย ไม่ชอบของหรูหรา จะหาได้ที่ไหนอีก?
นี่เป็นเพียงเรื่องเล็กๆ ในการออกเดตของทั้งสองคน
อิงซือเสวี่ยฟื้นตัวขึ้นเล็กน้อยและเริ่มเดินเล่นในห้างต่อ
ชั้นหนึ่งและชั้นสองเป็นร้านขายเสื้อผ้าและรองเท้า
ชั้นสามเป็นพื้นที่เล่นเกม
ชั้นสี่เป็นร้านอาหาร
ชั้นห้าเป็นคาราโอเกะและโรงภาพยนตร์
ตอนนี้ทั้งสองอยู่ที่ชั้นสาม...
ที่นี่มีคนหนุ่มสาวมากมาย
ขณะนั้นเอง หญิงสาวในชุดฮั่นฝูปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าพวกเขา
หญิงสาวสวยมาก แตกต่างจากความน่ารักของอิงซือเสวี่ย
เธอมีบรรยากาศที่ดูเหมือนเทพธิดาลอยออกมาจากภาพวาด ทำให้ดูราวกับว่าเธอเป็นนางฟ้าที่เดินออกมาจากภูเขาและแม่น้ำ
แตกต่างจากผู้หญิงที่อยู่ข้างเล่ยหมิงในตอนนี้อย่างสิ้นเชิง!
แม้แต่เล่ยหมิงยังมองไม่วางตา...
ผู้หญิงคนนี้สวยอย่างไม่สมจริงเลย
"ฮึ"
อิงซือเสวี่ยเห็นสายตาของเล่ยหมิงถูกดึงดูดไป
เธอบิดเอวเล่ยหมิงอย่างแรง เพื่อระบายความไม่พอใจของเธอ
เล่ยหมิงดึงสายตากลับมาอย่างเก้อเขิน
ขณะนั้นเอง
หญิงสาวคนนั้นหยุดกะทันหัน กุมท้องและล้มลงกับพื้น
ชุดฮั่นฝูสีขาวของเธอที่ด้านหลัง
เห็นรอยแดงซึมออกมาอย่างชัดเจน
นี่คือประจำเดือนมา!
"อา..."
อิงซือเสวี่ยรู้สึกถึงความอึดอัดนี้เช่นกัน
เธอรีบวิ่งเข้าไปหา
"พี่สาว คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม"
อิงซือเสวี่ยถามอย่างรวดเร็ว
"ไม่เป็นไร"
ใบหน้าของหญิงสาวแดงระเรื่อด้วยความอับอาย
"เอ่อ เดี๋ยวฉันไปซื้อเสื้อผ้าให้คุณนะ? พี่เล่ยหมิงช่วยบังหน่อย แล้วอุ้มเธอไปที่พักหน่อย"
อิงซือเสวี่ยกล่าว
เล่ยหมิงไม่มีเจตนาอื่นใด เขาอุ้มหญิงสาวขึ้นทันที
ใบหน้าของหญิงสาวแดงระเรื่อ
ในสถานที่แบบนี้ประจำเดือนมา...
แล้วก็ยังถูกผู้ชายอุ้ม แถมแฟนของเขายังไปซื้อเสื้อผ้าให้
ทำไมรู้สึกแปลกๆ แบบนี้!
แต่เธอก็รู้ว่านี่เป็นสถานการณ์ที่เลี่ยงไม่ได้ จึงทำได้แค่กอดเล่ยหมิงอย่างอ่อนแรงและไม่รู้จะทำอย่างไรดี
