บทที่ 49 คนดีมาก
รถ Rolls-Royce รุ่นทองคำทำให้เล่ยหมิงตื่นเต้นจนนอนไม่หลับหลายวัน การรับส่งผู้โดยสารก็ไม่มีอีกแล้ว ในเมืองเทียนจิงใหญ่โต เขาเหมือนคนที่อยู่นอกระบบ ไร้กิจการทำ
คิดไปคิดมา เล่ยหมิงตัดสินใจไปหาผู้หญิงที่ชื่อเสี่ยวเสี่ยว เพราะเขาไม่ได้เจอเธอมานานแล้ว ในขณะที่เจอกับเหอซินยี่บ่อยๆ เพราะเธอเป็นฝ่ายรุกก่อน แต่เสี่ยวเสี่ยวไม่ใช่คนที่แสดงออกเรื่องความรู้สึก ดังนั้นเล่ยหมิงต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
เมื่อมาถึงหน้าหอพักของเสี่ยวเสี่ยว ที่นี่ค่อนข้างคึกคัก มีหนุ่มคนหนึ่งกำลังจัดลูกโป่งอยู่ใต้หอพัก และบนลูกโป่งนั้นมีรูปผู้หญิงคนหนึ่งพร้อมชื่อและคำสารภาพรักบางอย่าง
บนพื้นมีดอกไม้ และมีเทียนล้อมเป็นวงกลม
เหตุการณ์นี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ตอนที่หยางซิวสารภาพรักกับเสี่ยวเสี่ยวและถูกเล่ยหมิงขัดขวาง มันช่างคล้ายกัน
มีหนุ่มคนหนึ่งถือโทรโข่งตะโกนว่า “เยว่หมิงจู ฉันรักเธอ!” ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากหอพัก
เล่ยหมิงรู้สึกปวดหัว
ในที่สุด หญิงสาวคนหนึ่งก็เปิดหน้าต่างออกมาและพูดอย่างไม่พอใจว่า “หวังเหว่ย! นายไม่เบื่อหรือไง? ตะโกนทุกวัน นายคิดว่าฉันจะชอบนายหรือ?”
“เยว่หมิงจู! ฉันรักเธอจริงๆ ขอร้องให้โอกาสฉันเถอะ ลงมาหน่อยได้ไหม เรามาคุยกัน” หวังเหว่ยตะโกน
หนุ่มคนนี้ช่างหลงใหลจริงๆ แต่ในยุคนี้ ความหลงใหลมักถูกทำร้ายด้วยความไร้เยื่อใย
“ตอนนี้ฉันขอให้นายไปให้พ้นเดี๋ยวนี้” เยว่หมิงจูตะโกนอย่างโกรธจัด
หวังเหว่ยไม่ยอมแพ้ “ถ้าเธอไม่ลงมา ฉันจะตะโกนอยู่ที่นี่ต่อไปจนกว่าเธอจะลงมา”
เล่ยหมิงรู้สึกอ่อนใจ เขาเดินไปตบไหล่หวังเหว่ย “เพื่อน ยอมแพ้เถอะ ผู้หญิงคนนั้นไม่ชอบนายหรอก”
“พี่ชาย นายไม่เข้าใจ ฉันไม่ได้ต้องการแค่จะอยู่กับเธอ ฉันมีบางอย่างในใจที่อยากบอกเธอ ถ้าไม่พูดออกมา ฉันจะไม่สบายใจ ดังนั้นฉันต้องเจอเธอและบอกสิ่งที่อยู่ในใจ” หวังเหว่ยพูดอย่างไม่เต็มใจ
“งั้นนายหยุดตะโกนเถอะ มันทำให้ฉันปวดหัว นายให้เบอร์ฉันมา ฉันจะทำให้เธอลงมาเอง” เล่ยหมิงพูด
“จริงเหรอ? นายเก่งขนาดนั้นเลย?” หวังเหว่ยไม่ค่อยเชื่อ
เล่ยหมิงพยักหน้า “เรื่องเล็กน้อย นายรอแป๊บ ฉันจะไปเอารถมา”
เล่ยหมิงไปเอารถที่จอดอยู่ในลานจอดรถเพื่อข่มหวังเหว่ย เขาเลยตัดสินใจขับ Bugatti มา
ทุกคนตกใจเมื่อเห็น Bugatti
เล่ยหมิงขอเบอร์ของเยว่หมิงจูแล้วโทรไป “สวัสดีค่ะ ใครคะ?”
“เยว่หมิงจูใช่ไหมครับ? คุณมองออกไปนอกหน้าต่างดูสิ ผมนั่งอยู่บนกระโปรงรถ”
เล่ยหมิงพูดแบบไม่ใส่ใจแล้ววางสาย
แล้วก็เป็นจริง
หน้าต่างเปิดออก และมีผู้หญิงคนหนึ่งโผล่หน้าออกมา
เห็นเล่ยหมิงกำลังยิ้มให้เธอ
เมื่อกี้นี้เป็นคนนี้โทรมาหรอ?
"นั่นรถอะไร! ดูท่าจะไม่ถูกแน่ๆ" เยว่หมิงจูตกใจมาก ใจลอยไปหน่อย
"เยว่หมิงจู เธอลงมาได้ไหม?" เล่ยหมิงตะโกน
เยว่หมิงจูลังเลสักพักแล้วพยักหน้า
ระหว่างลงมา เธอรีบเปิดแอปฯ หาว่าโลโก้ตัว b คือยี่ห้ออะไร
Bentley! ไม่ใช่
BYD ไม่ใช่
Bugatti! ใช่คันนี้หรือ?
สามสิบกว่าล้านเหรอ
โอ้ พระเจ้า...
เศรษฐีคนนี้ชอบฉันเหรอ?
เยว่หมิงจูไม่สบายใจนัก
เธอลงมาถึงข้างล่างเร็ว
หวังเหว่ยกอดดอกไม้เตรียมสารภาพรัก แต่เยว่หมิงจูผลักดอกไม้ออกอย่างไม่พอใจแล้วเดินมาหาเล่ยหมิงด้วยท่าทางตื่นเต้น
"คุณโทรหาฉันเมื่อกี้ใช่ไหม?" เยว่หมิงจูหน้าแดงและมีท่าทางเขินอาย
"อืม ใช่!" เล่ยหมิงมองไปที่หวังเหว่ยแล้วพูด "ตอนนี้เธอลงมาแล้ว คุณไม่ต้องตะโกนใช้โทรโข่งอีกนะ"
"ฉันขอพูดอะไรสักหน่อยแล้วจะไป" หวังเหว่ยลังเลสักพักแล้วเริ่มพูดด้วยอารมณ์
"อา...หมิงจู! ตาของเธอ...
อา หมิงจู! จมูกของเธอ..."
โอ้ พระเจ้า
หมอนี่เขียนกลอนรัก
ต้องอ่านต่อหน้าเยว่หมิงจูให้ได้
โรคบังคับตัวเองหรือไงเนี่ย
"พอเถอะ! คุณไปเถอะ ฉันมีแฟนแล้ว" เยว่หมิงจูพูดอย่างไม่พอใจ
อย่าให้คนแบบนี้มาทำลายสิ่งดีๆ ของฉันสิ
เล่ยหมิงตกใจ
ทำไมฉันต้องถูกบังคับให้เป็นแฟนปลอมอีกแล้ว?
หลังหวังเหว่ยไปแล้ว เยว่หมิงจูพูดเขินๆ "หล่อจัง ขอโทษนะคะ เมื่อกี้ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ ต้องขอใช้คุณเป็นข้ออ้าง..."
"ไม่เป็นไร"
เล่ยหมิงพูดด้วยท่าทีเอื้อเฟื้อ
"คุณมีเวลาว่างไหมคะ? ฉันเลี้ยงข้าวคุณเป็นการขอโทษที่ใช้คุณเป็นข้ออ้างเมื่อกี้" เยว่หมิงจูหมุนผมของเธอด้วยนิ้วมือและพูดด้วยความเขินอาย
ผู้หญิงที่ไม่หวั่นไหวแม้ถูกตามจีบมานาน ตอนนี้กลับมาเขินอายต่อหน้าเล่ยหมิง
"ไม่ต้องหรอก ไว้ครั้งหน้าละกัน ฉันมีธุระ" เล่ยหมิงพูดด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจ
"อ๋อ งั้นก็ได้ค่ะ เบอร์นี้ของคุณใช่ไหมคะ? ขอฉันแอด WeChat ได้ไหม"
เยว่หมิงจูถามด้วยท่าทีตื่นเต้น
"ใช่ เบอร์นี้แหละ WeChat ก็เบอร์นี้ แอดมาได้เลย" เล่ยหมิงพยักหน้า
แอด WeChat ก็ไม่ได้เสียหายอะไร
ไม่เป็นไรหรอก
เยว่หมิงจูดีใจมากที่ได้แอด WeChat ของเล่ยหมิง
เธอตั้งชื่อบันทึกว่า "เทพบุตร"
แล้วเธอก็จากไปด้วยความดีใจ
ท่าทางเขินอายนั้น ถ้าหวังเหว่ยเห็นคงจะต้องตกใจจนกระอักเลือด
ผ่านไปสักพัก เสี่ยวเสี่ยวลงมาจากตึก
"นายเก่งจริงนะ เดินไปที่ไหนก็มีผู้หญิงมาติดพัน ผู้หญิงเมื่อกี้หยิ่งมาก ฉันว่าเดี๋ยวนี้ถ้านายบอกให้เธอไปโรงแรมรอนาย เธอคงจะรีบไปแน่ๆ"
เสี่ยวเสี่ยวพูดอย่างไม่มีความสุข
ก็แค่มีเงินนิดหน่อยเอง
ทำไมผู้หญิงพวกนั้นถึงชอบมาติดพันกันนัก?
นอนกับเขาสักครั้งจะได้อะไรขึ้นมาเหรอ?
สูงสุดก็แค่ได้เงินใช้บ้าง!
เพื่อเงินต้องขายศักดิ์ศรีของตัวเองมันจำเป็นเหรอ?
เธอไม่เข้าใจเลย
เล่ยหมิงไม่ได้พูดอะไร ขับรถออกไป
เขาไปเที่ยวกับเสี่ยวเสี่ยว
กินข้าว ดูหนัง แล้วก็ช้อปปิ้ง
ซื้อของที่ต้องการ ไม่มีการลังเล
เมื่อส่งเสี่ยวเสี่ยวกลับถึงหอพักก็เป็นเวลาค่ำแล้ว
เสี่ยวเสี่ยวถือของพะรุงพะรัง ถึงแม้เธอจะไม่ใช่คนโลภมาก แต่เห็นของขวัญราคาแพงเหล่านี้ก็อดดีใจไม่ได้
