บทที่ 32 ล้างมลทินที่ถูกใส่ร้าย

บทที่ 32 ล้างมลทินที่ถูกใส่ร้าย

ลูกน้องร้านยาจี๋ซื่อถังเหงื่อไหล ถามเจ้าของร้านอย่างร้อนรน "เจ้าของร้าน จะทำยังไงดีขอรับ?"

เจ้าของร้านมองเขาเย็นชา พูดอย่างหงุดหงิด "ข้าจะรู้ได้ยังไง?"

"ไม่คิดว่าซ่งหยุนเฉาคนนี้จะมีฝีมือ กลับสถานการณ์ได้"

อีกด้านหนึ่ง เรื่องที่เกิดขึ้นที่ร้านยาเหรินเต๋อแพร่สะพัดออกไป

นอกจากคนที่รวมตัวกันอยู่หน้าร้านยาจี๋ซื่อถังเพื่อเรียกร้องความเป็นธรรมให้ซ่งหยุนเฉาแล้ว คนอื่นๆ ก็แห่กันไปที่ร้านยาเหรินเต๋อ

เจ้าของร้านดีใจจนออกนอกหน้า อดไม่ได้ที่จะชมซ่งหยุนเฉา "หมอเทวดาซ่ง ท่านมีฝีมือจริงๆ"

ซ่งหยุนเฉาเพียงแค่ยิ้มอย่างสงบ ไม่หยิ่งยโส "เจ้าของร้านชมเกินไปแล้ว ข้าแค่ทำหน้าที่ของตัวเองเท่านั้น"

ตรงหน้าซ่งหยุนเฉาเป็นหญิงร่างผอมบาง ตอนนี้ ซ่งหยุนเฉากำลังจับชีพจรที่ข้อมือของนาง

หญิงคนนั้นยิ้มอย่างมีความสุข "หมอเทวดาซ่งช่างมีใจเมตตาและมีฝีมือจริงๆ"

ซ่งหยุนเฉายิ้ม "เจ้าไม่มีปัญหาอะไรมาก แค่ฟื้นตัวหลังคลอดไม่ค่อยดี ร่างกายจึงอ่อนแอ ข้าจะเขียนใบสั่งยาให้"

นางหยิบพู่กันขึ้น เจ้าของร้านรีบปูกระดาษและบดหมึกให้

ซ่งหยุนเฉาเขียนชื่อยาไม่กี่ตัว เป่าหมึกที่ยังไม่แห้ง แล้วส่งให้หญิงตรงหน้า

หญิงคนนั้นขอบเจ้าไม่หยุด "รบกวนหมอเทวดาแล้ว ข้าจะไปหยิบยาที่ร้านนี้เลย"

พูดจบ นางลุกขึ้นเดินไปที่ห้องยา

ที่นั่น มีคนต่อแถวยาวแล้ว

ทุกคนต่างสนับสนุนอย่างดี ส่วนหนึ่งเพราะรู้สึกผิดต่อร้านยาเหรินเต๋อและหมอเทวดาซ่ง อีกส่วนหนึ่งเพราะเชื่อใจร้านยาเหรินเต๋อและซ่งหยุนเฉา

ดังนั้น ทุกคนที่ได้ใบสั่งยา ก็มาหยิบยาที่ร้านยาเหรินเต๋ออย่างเต็มใจ

ซ่งหยุนเฉาพักเหนื่อยครู่หนึ่ง เจ้าของร้านรีบไปยกชาร้อนมาให้ทันที พร้อมส่งผ้าเช็ดหน้าสะอาดให้ด้วย

แต่ก่อนเจ้าของร้านแค่ยอมรับในยาเม็ดของซ่งหยุนเฉา

แต่ตอนนี้เห็นความสามารถในการแก้ปัญหาของซ่งหยุนเฉา และการตรวจรักษาฟรีวันนี้ก็ทำเงินได้มาก

เจ้าของร้านยิ้มไม่หุบ ยินดีที่จะดูแลเอาใจใส่ซ่งหยุนเฉา

เห็นท่าทางจริงจังของซ่งหยุนเฉาขณะตรวจรักษา ราวกับมีแสงสีทองล้อมรอบตัวนาง แผ่รัศมีที่น่าดึงดูดใจ

อวี่หลันรู้สึกสะท้านใจ

เขารู้ว่าตัวเองถูกนางดึงดูดอย่างลึกซึ้ง

สายตาของเขาเผยความรู้สึกออกมาโดยไม่รู้ตัว ทั้งอบอุ่นทั้งร้อนแรง ทั้งอ่อนโยนเหมือนสายน้ำ แต่ก็แฝงความปรารถนาที่จะครอบครอง

ท่านหญิงมองซ่งหยุนเฉาด้วยความชื่นชม แต่เมื่อเห็นลูกชายตัวเองมองซ่งหยุนเฉาอย่างมีใจ นางก็รู้สึกใจหายวาบ

"ลูก ลูกก็อายุไม่น้อยแล้ว แม่คิดว่าน่าจะหาคู่ให้ลูกได้แล้ว"

ท่านหญิงพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ ลองถามดู

"ลูกมีคนที่ถูกใจไหม?"

อวี่หลันตกใจ พูดเสียงออดอ้อน "ท่านแม่ ทำไมถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ? ข้าชอบนาง แต่นางอาจจะไม่ชอบข้าก็ได้ ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปเถอะแม่"

ท่านหญิงมองอวี่หลันอย่างมีความหมาย "แม่ไม่ได้มีข้อเรียกร้องอะไรกับลูกสะใภ้ ขอแค่ลูกชอบ แม่เชื่อในสายตาของลูก"

นางหยุดครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างระมัดระวัง "แต่เราก็ต้องทำตามธรรมเนียมนะ"

"หา? แม่?" อวี่หลันตกใจ ในหัวนึกถึงภาพของซ่งหยุนเฉาวูบหนึ่ง

ท่านหญิงถอนหายใจ "บางคนก็เก่งและดีมาก แต่ก็ไม่ได้เป็นของเรา จังหวะที่พบกันก็สำคัญ"

"แม่ ลูกเข้าใจคแล้ว" อวี่หลันก้มหน้าลง เบนสายตาจากซ่งหยุนเฉา

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

เขาเข้าใจทุกอย่าง

ซ่งหยุนเฉาเป็นภรรยาคนอื่น นางช่างดีเหลือเกิน ทั้งสวย ทั้งมีความสามารถ

ต่อให้เขาไม่คิดถึงตัวเอง ก็ไม่ควรลากซ่งหยุนเฉาลงน้ำ

อวี่หลันอดไม่ได้ที่จะมองซ่งหยุนเฉา

ผมดำของซ่งหยุนเฉามวยไว้ด้านหลัง มีผมบางส่วนปรกข้างหู

ผิวของนางขาวเหมือนหิมะและหยก นุ่มนวลขาวผ่อง ไร้ที่ติ คิ้วและดวงตางดงามราวกับภาพวาด ดวงตาเป็นประกายระยับ จมูกเล็กน่ารัก ริมฝีปากเล็กๆ สีชมพูอ่อน ฟันขาวสะอาดน่ารัก

ขณะตรวจรักษา นางดูอ่อนโยนและตั้งใจ แผ่รัศมีความสงบ

ทำให้คนอยากเข้าใกล้ อดใจสั่นไม่ได้

ท่านหญิงมองตามสายตาของอวี่หลันไปที่ซ่งหยุนเฉา แล้วกลับมาที่ใบหน้าของอวี่หลัน

ดวงตาของเขาอ่อนโยนลึกซึ้ง ทั้งยับยั้งชั่งใจและเต็มไปด้วยความรัก

ท่านหญิงถอนหายใจ รู้สึกเสียดายเล็กน้อย

ลูกชายของนางแม้จะซุกซนไปบ้าง แต่ก็หน้าตาดีเป็นอันดับหนึ่ง นิสัยและคุณธรรมก็เป็นเลิศ ฐานะก็พอๆ กัน น่าจะคู่ควรกับหญิงงามได้

ส่วนซ่งหยุนเฉา ในสายตานางเป็นเด็กสาวอ่อนหวานน่ารัก

ทั่วทั้งร่างแผ่รัศมีความอ่อนโยนสงบ แม้แต่ตระกูลที่มีการศึกษาก็อาจเลี้ยงลูกสาวที่มีบุคลิกแบบนี้ไม่ได้

ปกติสุภาพเรียบร้อย รู้กาลเทศะ แม้เจอสมบัติล้ำค่าก็ไม่หวั่นไหว ยึดมั่นในใจตนเอง มีทิศทางของตัวเอง

รูปโฉมงดงาม ตัดสินใจเด็ดขาด โจมตีศัตรูอย่างรุนแรง

จริงๆ แล้ว ท่านหญิงก็ชอบเด็กสาวคนนี้มาก

น่าเสียดายที่มีวาสนาแต่ไม่มีโอกาส

นางกลัวว่าลูกชายจะจมดิ่งลงไป "อวี่หลัน เรากลับกันเถอะ"

"ขอรับ" อวี่หลันรู้สึกอาลัยอาวรณ์ แต่ก็หาเหตุผลที่เหมาะสมมาปฏิเสธไม่ได้

เห็นอวี่หลันเป็นแบบนี้ ท่านหญิงก็ถอนหายใจ

"หมอเทวดาซ่งยุ่ง เราไม่ควรรบกวนนาง"

พูดแล้วท่านหญิงก็หยุดครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ใจอ่อน "เจ้าไปบอกหมอเทวดาซ่งสักหน่อยก็แล้วกัน"

"ขอรับ" ดวงตาของอวี่หลันสว่างขึ้น มีแสงสว่างลอดผ่านเมฆหมอกแห่งความเศร้า

เห็นเขาเป็นแบบนี้ ท่านหญิงยิ่งกังวล

อวี่หลันก้าวยาวๆ ไปหยุดข้างๆ ซ่งหยุนเฉา

" หมอเทวดา" อวี่หลันเรียกเบาๆ

ซ่งหยุนเฉายิ้ม มองอวี่หลัน แล้วมองท่านหญิงที่อยู่ไม่ไกล สุดท้ายก็กลับมามองอวี่หลัน

"หมอเทวดาซ่งช่างมีฝีมือและใจเมตตาจริงๆ" อวี่หลันชมเบาๆ สายตาตกอยู่ที่ริมฝีปากของซ่งหยุนเฉา

ริมฝีปากสีชมพูอ่อนชุ่มชื้น ทำให้คนอยากจุมพิตจริงๆ เขาต้องพยายามควบคุมตัวเองอย่างมาก จึงไม่ทำตัวเสียมารยาท

"คุณชายชมเกินไปแล้ว" ซ่งหยุนเฉาไม่เข้าใจว่าทำไมอวี่หลันถึงวิ่งมาชมนางอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่ก็ยังตอบกลับอย่างสงบไม่หยิ่งยโส

นางรู้สึกขนลุกเมื่อถูกอวี่หลันจ้องมอง จึงถอยหลังไปครึ่งก้าว

ซ่งหยุนเฉาจำได้ว่าเคยสัญญากับเจียงเสี่ยวเฉียนว่าจะรักษาระยะห่างกับอวี่หลัน แต่อวี่หลันก็ช่วยแก้ข่าวให้นางไม่น้อย อีกทั้งยังเป็นลูกชายของท่านหญิง

ก็ต้องรักษาหน้าไว้บ้าง

เห็นนางถอยหลังครึ่งก้าว อวี่หลันรู้สึกเจ็บปวดในใจ เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีทางอยู่เคียงข้างเขาไปตลอดชีวิต

"หมอเทวดาซ่ง พวกเราไม่รบกวนแล้ว"

อวี่หลันรู้สึกเจ็บคอ พูดออกมาอย่างยากลำบาก

ซ่งหยุนเฉาโล่งอก ยิ้มบาง "ข้าจะส่งท่านหญิงกับคุณชายสักหน่อย"

"ไม่ต้องรบกวนหมอเทวดาซ่ง..." อวี่หลันพูดยังไม่ทันจบ ก็สบตากับซ่งหยุนเฉา

เห็นสีหน้าในดวงตาของซ่งหยุนเฉา จึงกลืนคำพูดเมื่อกี้กลับไป "รบกวนหมอเทวดาซ่งด้วย"

ทุกคนเดินออกไปด้วยกัน

"ขอบคุณท่านหญิงและคุณชาย วันนี้ต้องขอบคุณทั้งสองท่านที่ช่วยล้างมลทินให้ข้า"