ตอนที่ 198 เรื่องราวของปีศาจ
ตอนที่ 198 เรื่องราวของปีศาจ
โชคดีที่ไอร่ามีนิสัยชอบกักตุนผ้าอนามัย
เธอวิ่งไปที่ชายหาดอย่างเงียบ ๆ และล้างเลือดออกจากมือของเธอ จากนั้นเธอก็หยิบผ้าอนามัยหนึ่งห่อออกมา แล้วสอดเข้าไปในชุดชั้นในของเธอ
ไอร่ากลับไปที่นอนและพบว่าซิงเฉินตื่นแล้ว
ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขาเบิกกว้างเมื่อเขามองเธออย่างว่างเปล่า “ท่านไปที่ใดมา”
“ข้าไปชายหาด ไปจัดการตัวเองน่ะ”
“จัดการตัวเอง?”
ไอร่าไอเบา ๆ “ข้าดื่มน้ำเยอะไปและท้องอืด เลยต้องไปจัดการตัวเอง”
ซิงเฉินเข้าใจแล้ว “เอ่อ ไปฉี่”
ไอร่าพูดไม่ออก
แม้ว่าซิงเฉินจะยังเด็ก แต่ก็ยังมีความแตกต่างระหว่างชายและหญิง เป็นเรื่องน่าอึดอัดเล็กน้อยสำหรับเธอที่จะพูดถึงการฉี่ต่อหน้าเพศตรงข้ามที่ไม่เกี่ยวข้องทางสายเลือด
เนื่องจากท้องของเธอไม่สบาย ไอร่าจึงไม่อยากนอนราบ เธอวางแผนที่นั่งสักพักก่อนจะนอนอีกครั้ง
ซิงเฉินถามทันที “ท่านได้รับบาดเจ็บหรือไม่”
“เปล่า”
ซิงเฉินมองดูเธอด้วยความสับสน “แต่ข้าได้กลิ่นเลือดจากตัวเจ้า”
จมูกของอสูรคมมาก ไอร่าแตะจมูกของเธอและพูดด้วยความเขินอายว่า “บางทีอาจเผลอจนนิ้วถูกบาดเป็นแผลขณะขุดมันฝรั่ง”
“ไหน เอานิ้วมาให้ข้าดูหน่อย”
ไอร่ารีบซ่อนมือของเธอไว้ด้านหลัง “ก็แค่รอยขีดข่วน ใส่ยาแล้ว เดี๋ยวก็ดีขึ้น”
ซิงเฉินเห็นความรู้สึกผิดในดวงตาของเธอและรู้ว่าเธอต้องโกหก
สีหน้าของเขามืดลง แต่เขาไม่ได้ติดตามเรื่องนี้
เพื่อเปลี่ยนเรื่อง ไอร่ากล่าวว่า “ให้ข้าเล่าเรื่องตลกให้ฟังดีหรือไม่”
ซิงเฉินมองดูเธออย่างคาดหวัง
“ขณะที่เกี๊ยวสองตัวแต่งงานกัน หลังจากส่งแขกกลับไปแล้ว เจ้าบ่าวก็กลับมาที่ห้องนอน พบลูกชิ้นนอนอยู่บนเตียง เจ้าบ่าวตกใจจึงรีบถามว่าเจ้าสาวอยู่ที่ใด ลูกชิ้นพูดอย่างเขินอายว่า ‘เจ้าช่างน่ารำคาญ’ ข้าถอดเสื้อผ้าออก เจ้าจำข้าไม่ได้เลยหรืออย่างไร”
หลังจากพูดจบ ไอร่าจึงตบต้นขาของเธอและหัวเราะ
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ตลกหรืออย่างไร”
ซิงเฉินเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงถามอย่างระมัดระวัง “ความสัมพันธ์ของเกี๊ยวกับลูกชิ้นคืออะไร นั่นคือชื่อของคน ใช่หรือไม่”
ไอร่า “...”
เธอลืมไปว่าเด็กคนนี้ไม่เคยเห็นเกี๊ยวและลูกชิ้นมาก่อน เขาจึงไม่รู้ถึงเรื่องตลกนี้
เธอหยุดยิ้มและไออย่างเชื่องช้า “ลูกชิ้นและเกี๊ยวเป็นอาหาร หากลูกชิ้นห่อด้วยแผ่นเกี๊ยว ก็จะกลายเป็นเกี๊ยว เอาล่ะ ข้ารู้ว่าเจ้าจะถามว่าแผ่นแป้งคืออะไรใช่ไหม มันทำมาจากแป้ง เป็นชั้นบาง ๆ แป้งเองก็เป็นอาหาร...”
เธออธิบายจนปากของเธอแห้ง
ดวงตาของซิงเฉินเต็มไปด้วยความชื่นชม “ท่านรู้มากเสียจริง”
ไอร่าหัวเราะเบา ๆ “หลังจากที่เราออกจากที่นี่แล้ว ข้าจะพาเจ้าไปที่บ้าน แล้วจะทำเกี๊ยวให้เจ้าชิม”
ซิงเฉินไม่ได้ตอบรับ
เขาคิดเกี่ยวกับมัน “ให้ข้าเล่าเรื่องให้ฟังบ้างก็แล้วกัน”
“ได้สิ”
เสียงของซิงเฉินนุ่มนวล และน้ำเสียงของเขาก็ช้า มันกระเพื่อมเบา ๆ ตามสายลมยามค่ำคืน มันมีพลังและน่าหลงใหล
“นานมาแล้ว ปีศาจถูกผนึกไว้ในคุกใต้ดินอันมืดมิด เขาอธิษฐานว่าหากมีคนใจดียอมปล่อยเขาออกไป เขาจะมอบสมบัติจำนวนนับไม่ถ้วนให้พวกเขา”
“10 ปีผ่านไป ก็ยังไม่มีใครปล่อยปีศาจออกมา”
“ปีศาจได้ขอพรอีกครั้ง หากคนใจดียอมปล่อยเขาออกไป เขาจะเต็มใจทำตามความปรารถนาทุกอย่างของคนนั้น”
“ร้อยปีผ่านไป แต่ก็ยังไม่มีใครปล่อยปีศาจออกไป”
“ปีศาจได้ขอพรอีกครั้ง หากคนใจดียอมปล่อยเขาออกไป เขาจะเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อเขาคนนั้น”
“พันปีผ่านไป ก็ยังไม่มีใครปล่อยปีศาจออกไป”
“ปีศาจหยุดอธิษฐาน”
“ไม่นานนัก ในที่สุดก็มีคนปลดผนึกและปล่อยปีศาจออกมา”
“ปีศาจเป็นอิสระแล้ว”
ไอร่าหมกมุ่นอยู่กับเรื่องเล่า และอดไม่ได้ที่จะถามว่า “หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น”
ซิงเฉินยิ้ม “ลองเดาดูสิ”
“ข้าแน่ใจว่าปีศาจต้องรู้สึกขอบคุณคนใจดีคนนั้นและมอบรางวัลมากมายให้เขา เพราะเขาได้ช่วยปีศาจให้ได้รับอิสระ บุคคลนั้นคือผู้มีพระคุณของปีศาจ”
“ท่านทายถูก ผู้นั้นเป็นคนดีและเป็นผู้มีพระคุณของมารร้าย”
ดวงตาสีเหลืองอำพันของซิงเฉินเรืองแสงจาง ๆ ในตอนกลางคืนขณะที่เขาพูดสิ่งนี้
ไอร่ารู้สึกกลัวเล็กน้อยจากการจ้องมองของเขา และรีบพูดว่า “ดึกมากแล้ว รีบนอนเถอะ”
ซิงเฉินพูดด้วยความเขินอาย “ข้าปวดฉี่”
“ถ้าอย่างนั้นก็เดินออกไปสิ”
ซิงเฉินมองดูเธอด้วยดวงตาน่าสงสาร “ท่านไม่ไปกับข้าหรือ”
หัวใจของไอร่าอ่อนลง และเธอทำได้เพียงตอบรับ “ได้สิ”
ซิงเฉินดีใจ เขาจับมือเธอแล้วพาเธอไปที่ชายหาด
เมื่อซิงเฉินพบสถานที่ที่เหมาะสม ไอร่าก็หันหลังให้เขาอย่างมีสติ
เธอไม่อยากเป็นป้าที่ทำตัวแปลก ๆ ที่ชอบดูเด็กฉี่
หลังจากได้ยินเสียงกระแสน้ำหยุดลง เธอก็ได้ยินซิงเฉินบอกว่าเขาเสร็จแล้ว
ไอร่าหันกลับไปและเห็นว่าซิงเฉินแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
เขาจับมือไอร่า “กลับกันเถอะ”
“อืม”
พวกเขาทั้งสองก้าวไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงดังปัง!
ไอร่าหยุดด้วยความตกใจและมองไปในทิศทางของเสียง เธอเห็นแสงสีแดงวาบบนท้องฟ้า
จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้นอีก
นั่นคือเสียงฟ้าร้อง?
แต่เหตุใดสายฟ้าถึงเป็นสีแดง?
ไอร่าสับสนมาก
จากนั้นมีบางสิ่งที่มหัศจรรย์ยิ่งกว่านั้นเกิดขึ้น
บนท้องฟ้าที่แขวนอยู่บนฟ้ายามค่ำคืนดูเหมือนจะถูกรบกวนด้วยมืออันใหญ่โต กาแล็กซีบิดตัวเป็นลูกบอล และอุกกาบาตจำนวนนับไม่ถ้วนตกลงจากท้องฟ้า
ทันใดนั้น เปลวไฟและอุกกาบาตก็ปลิวไปทุกที่ ทะเลสั่นสะเทือนจากแรกกระแทก และคลื่นก็ซัดเข้าหาเกาะ
การแสดงออกของไอร่าเปลี่ยนไปอย่างมาก และเธอก็รีบวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับซิงเฉิน
อย่างไรก็ตาม เธอยังคงไม่สามารถหลบหนีได้
คลื่นกลืนเกาะ ต้นไผ่ ถั่วลิสง และมันฝรั่งถูกพัดพาไปหมด
ไอร่าและซิงเฉินตกลงไปในทะเล รอบตัวของพวกเขาทั้งเย็นและมืด
ไอร่าคว้าลำไผ่อย่างสิ้นหวัง แต่น่าเสียดายที่ไร้ประโยชน์ เธอยังคงไม่สามารถทรงตัวได้และทำได้เพียงถูกคลื่นซัดไปมาเท่านั้น
ซิงเฉินเงยหน้าซีดเซียวและพูดว่า “ปล่อยข้าเถอะ”
ไอร่ายังคงดิ้นรน “ทำไมต้องปล่อยเจ้าด้วย ปล่อยให้เจ้าตายหรืออย่างไร”
“ข้าเป็นภาระให้กับท่าน หนีไปเพียงลำพังเถอะ”
ไอร่ากอดเขาแน่นขึ้น “เจ้าเด็กนี่ อย่าพูดเรื่องไร้สาระ ข้าไม่ใช่คนประเภทที่ทิ้งคนอื่นไว้ข้างหลังหรอกนะ”
นอกจากนี้ในสถานการณ์นี้ เธอคงไม่สามารถหลบหนีได้อย่างแน่นอน แม้ว่าเธอจะทิ้งเด็กชายไปก็ตาม
หากเธอเก็บเขาไว้ข้างกาย อย่างน้อยเธอก็จะยังมีเพื่อนคอยให้กำลังใจ เธอจะไม่ตกอยู่ในความสิ้นหวังเพียงลำพัง
ซิงเฉินจ้องมองไปที่ใบหน้าของเธอ ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขาเต็มไปด้วยแสงดาว
“ท่านเป็นคนดีมาก”
นับตั้งแต่ไอร่าได้รู้จักกับซิงเฉิน เด็กคนนี้เรียกเธอว่าคนดีนับครั้งไม่ถ้วน ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเธอกำลังเปล่งประกายความรุ่งโรจน์ของนักบุญ หาเธอหันกลับไปและกระทืบเท้า บางทีเธออาจจะขึ้นสู่สวรรค์ได้โดยตรง
