บทที่ 38 เป้าหมายชัดเจนในคืนนี้

เกี่ยวกับวิธีการสร้างอำนาจของตนเอง เว่ยฉางเทียนได้คิดมาหลายวันแล้ว

เขาเดิมทีไม่ได้คิดจะเร่งรีบขนาดนี้ แผนคือจัดการร้านหนังสือก่อน จากนั้นใช้ร้านหนังสือเป็นฉากบังหน้า สร้างองค์กรลับที่มีลักษณะของกลุ่มอันธพาลใต้ดิน

แต่จากที่เว่ยเซียนจื้อพูดในตอนกลางวันทำให้เขารู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่ควรล่าช้า จึงตัดสินใจทำทั้งสองอย่างพร้อมกัน

ร้านหนังสืออยู่ในที่แจ้ง กลุ่มอันธพาลอยู่ในที่ลับ

ให้หลี่หยางเป็นหน้าให้หนึ่ง ให้หวังเอ้อร์เป็นหน้าให้อีกหนึ่ง

สำหรับตัวเขาเอง แน่นอนว่าต้องพยายามซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังให้มากที่สุด

ไม่ใช่เพราะกลัวเรื่อง แต่เพราะผู้ร้ายต้องมีวิสัยทัศน์กว้างไกล

“พี่เว่ย ถึงแม้ข้าจะยังไม่รู้ว่าท่านต้องการทำอะไร แต่เมื่อท่านถามข้า ข้าย่อมต้องช่วยท่านอยู่แล้ว!”

คำตอบของหลี่หยางไม่เกินความคาดหมาย

เว่ยฉางเทียนมองดูสองคนที่นั่งตรงหน้าอย่างเคร่งขรึม จึงเริ่มพูดว่า:

“ข้าตั้งใจจะสร้างกลุ่มลับที่จงรักภักดีต่อข้าโดยสมบูรณ์ และร้านหนังสือจะเป็นหน้าฉาก”

“แม้ว่าข้าจะมีตระกูลเว่ยเป็นกำลังหนุน แต่หลายเรื่องไม่สะดวกที่จะใช้ชื่อของสำนักงานเซวียนจิ้งในการทำ จึงจำเป็นต้องมีพลังที่เป็นของตัวเอง”

“น้องหลี่ หวังเอ้อร์ พวกเจ้าคือคนที่ข้าไว้วางใจที่สุด คราวนี้ข้าต้องการความช่วยเหลือจากพวกเจ้า…”

…

ในห้องหนังสือเงียบสนิท ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว

เพราะเว่ยฉางเทียนได้บอกกับชิวหยุนและหยวนเอ๋อร์ไว้แล้ว พวกนางจึงไม่ได้เข้ามารบกวนเลย แม้แต่เทียนที่จุดอยู่ก็ไม่มีใครมาเติมน้ำมันหรือเปลี่ยนไส้

ในที่สุดแสงเทียนสุดท้ายก็กระพริบแล้วดับลง ห้องทั้งหมดก็ตกอยู่ในความมืด มีเพียงแสงจันทร์สลัวๆ ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา สะท้อนใบหน้าของชายสามคนที่ดูเคร่งเครียด

“พี่เว่ย เรื่องนี้…”

เสียงของหลี่หยางสั่นเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเด็กเสเพล แต่ก็มีความแตกต่างจากเว่ยฉางเทียนอยู่บ้าง

พ่อของเขาเป็นนักกฎหมาย ส่วนเว่ยเซียนจื้อเป็นหัวหน้าหน่วยสืบราชการลับ

อาจเป็นเพราะการอบรมที่ต่างกัน ทำให้หลี่หยางไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายมากนัก

ดังนั้นเมื่อเขาเข้าใจจุดประสงค์สุดท้ายของเว่ยฉางเทียน เหงื่อเย็นก็ผุดขึ้นมาทันที

พี่เว่ยไม่พูดเกินจริง ถ้าพลาดจริงๆ อาจถึงขั้นหัวหลุดได้…

ในความมืด เสียงลมหายใจถี่ชัดเจน

เว่ยฉางเทียนไม่ได้ตอบกลับ เพียงรออย่างเงียบๆ

จนกระทั่งหลี่หยางกัดฟันพูดออกมาทีละคำ

“พี่เว่ย ข้าจะทำ!”

…

เว่ยฉางเทียนถอนหายใจเบาๆ ลุกขึ้นไปหยิบเทียนเล่มใหม่จุดไฟ

แสงสว่างกลับมาอีกครั้ง เว่ยฉางเทียนมองดูหลี่หยางแล้วพูดอย่างจริงใจ

“ขอบใจน้องหลี่”

สองคนมองตากันสักครู่ ความสัมพันธ์ที่เคยเป็นแค่เพื่อนเที่ยวกลางคืนก็ยกระดับเป็นเพื่อนร่วมรบ

แม้ว่าสถานการณ์ตอนนี้จะดูคล้ายกับการวางแผนร้าย แต่เว่ยฉางเทียนกลับไม่คิดว่าคำนี้ไม่ดี

อย่างน้อยมันก็เชื่อถือได้มากกว่าคนที่แสร้งทำดีแต่ในใจร้ายกาจ

บรรยากาศในห้องกลับสู่ปกติ หลังจากคุยกันอีกสักพัก หวังเอ้อร์ก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา

“คุณชาย ในเมื่อเราจะตั้งกลุ่ม ก็ต้องมีชื่อกลุ่มใช่ไหม?”

“ใช่ ข้าเกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย”

หลี่หยางซึ่งตอนนี้เปลี่ยนจากกังวลเป็นตื่นเต้น เสนอว่า “เอาชื่อว่า ‘ฉางเทียนฮุ่ย’ เป็นไง?”

เว่ยฉางเทียน: “…”

แกไม่กลัวคนจะรู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับข้าเลยหรือไง?

“ข้าได้คิดเรื่องนี้ไว้แล้ว”

“โอ้ เรียกว่าอะไร?”

“เรียกว่า…”

ในสายตาที่คาดหวังของหลี่หยางและหวังเอ้อร์ เว่ยฉางเทียนค่อยๆ พูดชื่อที่เต็มไปด้วยความขบขันออกมา

“กงจี้ฮุ่ย”

…

วันต่อมา

วันที่ 15 เดือน 8 เทศกาลไหว้พระจันทร์

หลี่หยางและหวังเอ้อร์ต่างก็ยุ่งกับการจัดตั้ง “ร้านหนังสือชุนเซิน” และ “กงจี้ฮุ่ย” ส่วนเว่ยฉางเทียนก็ไปทำงานที่สำนักงานเซวียนจิ้งตามปกติ

**ชื่อ "ชุนเซิน" (春深) นี้เป็นชื่อที่หลู่จิ้งเหยาหยิบยกขึ้นมา โดยมาจากประโยคชื่อดัง "อ่านหนังสือไม่รู้ตัวจนกระทั่งฤดูใบไม้ผลิสิ้นสุดไปแล้ว เวลาแต่ละนาทีย่อมมีค่าเหมือนทอง"**

**เว่ยฉางเทียนไม่ถือสาอะไรกับเรื่องนี้ อย่างน้อยก็ดีกว่าชื่อ "จวี้เป่า" (聚宝) ที่หลี่หยางตั้ง**

**แค่ให้หลู่จิ้งเหยาได้มีส่วนร่วมกับเรื่องของร้านหนังสือบ้างก็เพียงพอแล้ว**

ตอนเช้ามีการประลองที่หอฝึกยุทธ์ ส่วนบ่าย สำนักงานเซวียนจิ้งให้หยุดพักเนื่องในเทศกาลไหว้พระจันทร์

นอกจากบางคนที่ต้องอยู่เวร คนอื่น ๆ สามารถกลับบ้านครึ่งวันเพื่อรวมตัวกับญาติและเพื่อนฝูงได้

เว่ยฉางเทียนแน่นอนว่า "ไม่มีสิทธิ์" อยู่ในรายชื่อคนที่ต้องอยู่เวร จึงต้องกลับไปที่บ้านเว่ยล่วงหน้า

เขาเล่นกับเว่ยเฉียวหลิงสักพัก แล้วเล่าเรื่อง "ไซอิ๋ว" ที่เมื่อคืนไม่ได้เล่าให้เด็กหญิงฟัง เวลาผ่านไปเร็วมากจนถึงเวลาเย็น

พระจันทร์กลม ๆ ก็เริ่มขึ้นจากทางทิศตะวันออก ดวงอาทิตย์สีส้มแดงยังไม่ลับขอบฟ้า ในช่วงเวลานี้ที่ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ส่องสว่างพร้อมกัน สองคนรับใช้ก็มาหาเว่ยฉางเทียนไปกินข้าวเย็นรวมครอบครัว

ปีที่แล้วมื้อนี้มีคนสี่คนกิน ปีนี้เพิ่มหลู่จิ้งเหยาอีกหนึ่งคน

ที่โต๊ะอาหาร เว่ยเฉียวหลิงยังคงสนใจแต่การกิน เว่ยเซียนจื้อกับลูกชายดื่มเหล้าอย่างสนุกสนาน มีเพียงบรรยากาศระหว่างฉินไฉ่เจินและหลู่จิ้งเหยาที่ดูต่างไป

“เหยาเอ๋อร์ เจ้าเข้ามาในบ้านเว่ยสักพักแล้ว เรื่องประจำเดือนปกติหรือไม่?”

“ข้า...ข้า…”

“อา ดูเจ้าตกใจ ยังไม่ตั้งครรภ์ก็ไม่เป็นไร เรื่องนี้รีบร้อนไม่ได้”

“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านแม่...”

“แต่อย่างไรเจ้าควรวางแผนไว้ก่อน เจ้าไม่ได้ฝึกยุทธ์ ควรรีบมีลูก...เหยาเอ๋อร์ ท่าทางเจ้าเป็นอะไรไป?”

“อ๊ะ? ข้า...ข้าไม่มีอะไร...”

“พูดตามตรง เจ้ากับฉางเทียนทำเรื่องนั้นกี่วันครั้ง?”

...

เวลายามจอ ข้าวจบ

เว่ยฉางเทียนเดิมทีตั้งใจจะอยู่ต่ออีกสักหน่อย แต่ถูกฉินไฉ่เจินโบกมือไล่ไป ตอนเดินออกไปนางยังไม่ลืมส่งสัญญาณตาให้หลู่จิ้งเหยา

“แม่ข้าพูดอะไรกับเจ้าตอนกินข้าว?”

ขณะเดินกลับ เว่ยฉางเทียนถามอย่างสงสัย

“ไม่มี...ไม่มีอะไร...”

หลู่จิ้งเหยาก้มหน้าลง หลังจากเงียบไปสักพักจู่ ๆ ก็พูดออกมาว่า

“ท่านแม่บอกให้เราเข้านอนเร็ว ๆ...”

“อ้อ”

เว่ยฉางเทียนพยักหน้าไม่ใส่ใจ “แม่ข้าชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน”

...

หลู่จิ้งเหยามองข้างๆ ใบหน้าเขาที่ดูหล่อเหลาภายใต้แสงจันทร์ รู้สึกโกรธเคืองเล็กน้อย

นางโกรธที่ตัวเองไม่เอาไหน อีกทั้งยังโกรธท่าทีเย็นชาของเว่ยฉางเทียน

ก่อนหน้านี้ไม่ใช่เขาที่อยากได้นางหรอกหรือ? ทำไมตอนนี้...

ถ้าเขาทำท่าทางเข้มแข็งสักหน่อย นางอาจจะยอมตกลงก็ได้...

หลู่จิ้งเหยาคิดแล้วคิดอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งอึดอัด จึงไม่พูดอะไรอีก

ทั้งสองคนเดินแยกกันจนกระทั่งเห็นหวังเอ้อร์ที่รออยู่ที่ประตูรั้ว

“นายหญิง”

หวังเอ้อร์ทักทายหลู่จิ้งเหยาก่อน แล้วกระซิบกับเว่ยฉางเทียน “นายท่าน รถม้าพร้อมแล้ว”

“ดี ข้าจะกลับไปเปลี่ยนชุดแล้วออกเดินทาง”

เว่ยฉางเทียนตอบรับ และหลู่จิ้งเหยาที่ได้ยินก็แปลกใจ

“เจ้าจะออกไปหรือ?”

“อืม มีธุระต้องทำ”

“อ้อ”

หลู่จิ้งเหยาคิดว่าเว่ยฉางเทียนจะไปสถานเริงรมย์ แต่คิดอีกทีก็ปฏิเสธความคิดนั้นเอง

วันนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์ เขาคงไม่ไปที่นั่น

อีกทั้งดูท่าทางไม่เหมือนจะไปทำเรื่องเสียหาย...

นางถอนหายใจเบาๆ รู้สึกโล่งใจขึ้น

แต่เธอคิดผิด

เป้าหมายของเว่ยฉางเทียนในคืนนี้ชัดเจน—

ชมโคมไฟ! ล่องเรือชมดอกไม้! เล่นกับสาวงาม!