บทที่ 30 มีความต้องการอื่น

บทที่ 30 มีความต้องการอื่น

มาถึงจวนเจ้าเมือง ท่านหญิงไม่ได้แต่งหน้า ดูเหมือนดอกบัวขาวที่งดงามสง่า นั่งอยู่ในห้องโถงหลัก

เสี่ยวชุ่ยคำนับท่านหญิงอย่างนอบน้อม "ท่านหญิง หมอเทวดาซ่งมาแล้วเจ้าค่ะ"

ท่านหญิงยิ้มอย่างเมตตา บอกเสี่ยวชุ่ย "เจ้าไปก่อนเถอะ"

จากนั้นพูดกับซ่งหยุนเฉา "หมอเทวดาซ่ง เชิญนั่งก่อนเจ้าค่ะ"

ซ่งหยุนเฉาประนมมือ "หยุนเฉารู้สึกละอายใจ การรักษาโรคช่วยคนเป็นหน้าที่ของข้า ท่านหญิงจ่ายค่ารักษาแล้ว ไม่ต้องคิดมาก"

ท่านหญิงก็ไม่ยืนกราน "ก็ได้ๆ แค่พิธีรีตองเท่านั้น หมอเทวดานั่งเถอะ"

ซ่งหยุนเฉานั่งลง ยิ้มอ่อนโยนให้ท่านหญิง "ท่านหญิงดูสดชื่นมาก ดูเหมือนฟื้นตัวได้ดีนะเจ้าคะ"

แม้ว่าสีหน้าท่านหญิงจะยังเห็นความเหนื่อยล้าจากการป่วยมานาน แต่ดูสดชื่นขึ้นมาก สีเหลืองบนใบหน้าก็จางลงไปมาก ริมฝีปากมีสีชมพู

"ต้องขอบท่านหมอเทวดาซ่ง นี่เป็นน้ำใจเล็กน้อย ขอให้หมอเทวดารับไว้ด้วย"

ท่านหญิงยกมือ สาวใช้ก็เดินเข้ามาเป็นแถว

สาวใช้แต่ละคนถือถาดที่ปูด้วยผ้าไหมสีแดง บนนั้นวางเครื่องประดับทองและเงินที่สว่างวับ

ทำให้ซ่งหยุนเฉาตาลายไปหมด

เห็นได้ชัดว่าทั้งหมดนี้เป็นของชั้นดี บางชิ้นหาซื้อไม่ได้ในท้องตลาด มีค่าหลายพันตำลึง

แม้แต่ภรรยาเจ้าเมือง สิ่งเหล่านี้ก็ไม่ใช่ของที่หาได้ง่ายๆ

คงเป็นของที่ท่านหญิงเก็บสะสมมานาน บางทีอาจเป็นสินสอดที่เก็บไว้ในก้นหีบด้วยซ้ำ

"ขอบคุณท่านหญิงมาก แต่ว่า หยุนเฉามีความต้องการอื่น"

ซ่งหยุนเฉาลุกขึ้นยืน ประคองมือ

"โอ้? ของพวกนี้ล้วนเป็นของล้ำค่านะ" ท่านหญิงประหลาดใจ

เพราะไม่มีใครต้านทานเงินทองตรงหน้าได้ และเครื่องประดับล้ำค่าที่หาซื้อไม่ได้ยิ่งยากที่ใครจะปฏิเสธ

"หยุนเฉาไม่ต้องการเงินทอง ขอเพียงท่านหญิงช่วยแก้ไขสถานการณ์ยากลำบากตอนนี้ของหยุนเฉา"

ท่านหญิงยิ้มบางๆ ดวงตาเผยความชื่นชม "ของพวกนี้พอให้เจ้ากินอยู่สบายไปชั่วชีวิต แต่เจ้ากลับเลือกที่จะทำมาหากินด้วยการรักษาโรค หมอเทวดาซ่งช่างเข้มแข็งและพึ่งพาตนเอง เป็นแบบอย่างที่ดีของสตรี"

ซ่งหยุนเฉายิ้มอย่างเขินอาย

"หมอเทวดาซ่ง อยากให้ข้าช่วยอย่างไร? ตราบใดที่ข้าทำได้ ข้ายินดีลุยไฟข้ามน้ำ"

"ท่านหญิงพูดเกินไปแล้ว ขอเพียงท่านช่วยแก้ข่าว บอกว่าข้าส่งยาเม็ดให้แล้ว และอธิบายผลการรักษาตามความเป็นจริงก็พอเจ้าค่ะ"

ท่านหญิงพยักหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความชื่นชมมากขึ้น

"ข้าคิดว่าจะมีกลเม็ดอะไร ไม่คิดว่าหมอเทวดาจะเป็นคนจริงใจและบริสุทธิ์ใจขนาดนี้"

นางโบกมือเรียกเสี่ยวชุ่ย "พวกเราไปร้านยาเหรินเต๋อกัน"

เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวชุ่ยเป็นสาวใช้ที่ฉลาดและทำงานเก่ง คงเป็นสาวใช้คนสนิทของท่านหญิง

เสี่ยวชุ่ยรีบรับคำ วิ่งมาพยุงท่านหญิงอย่างดีใจ

ท่านหญิงลุกขึ้น "หมอเทวดาซ่ง เชิญ พวกเราออกเดินทางทันที ไปแก้ข่าวให้ท่าน"

ซ่งหยุนเฉารับคำอย่างดีใจ ก้อนหินในใจตกลงไปครึ่งหนึ่งแล้ว

สามคนเดินออกไปนอกจวน

มีกลิ่นหอมโชยมา ชายชุดขาวสง่างามเดินมา คนผู้นั้นคืออวี่หลัน

"แม่ หมอเทวดาซ่ง" อวี่หลันโค้งคำนับท่านหญิงอย่างนอบน้อม แล้วประคองมือคำนับหมอเทวดาซ่ง

ซ่งหยุนเฉาคำนับตอบ

"ท่านแม่ พวกท่านจะไปไหนกันหรือ?" อวี่หลันถามอย่างสงสัย แอบมองซ่งหยุนเฉาด้วยหางตา

ท่านหญิงมองอวี่หลันอย่างตำหนิ "ตอนนี้มีข่าวลือเกี่ยวกับหมอเทวดาไปทั่วเมือง แม่ก็จะไปช่วยแก้ข่าวให้หมอเทวดา"

"อ้อ? ถ้าอย่างนั้นข้าก็ต้องไปกับท่านแม่ด้วยสิ หมอเทวดาซ่งเป็นผู้มีพระคุณของพวกเรา"

ไม่รู้ทำไม ซ่งหยุนเฉานึกถึงใบหน้าหึงหวงและน้อยใจของเจียงเสี่ยวเฉียนขึ้นมา

นางอดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก

เห็นนางยิ้ม อวี่หลันตกใจ คิดไปเองว่าตนเองทำให้ซ่งหยุนเฉาพอใจ

จึงไม่รอให้ท่านหญิงพูด รีบดึงชายเสื้อท่านหญิง "ท่านแม่ ไปกันเถอะ รีบไปแก้ข่าว หมอเทวดาซ่งจะได้ถูกใส่ร้ายน้อยลง"

เห็นแบบนี้ ท่านหญิงก็ไม่รู้จะพูดอะไร

นางมีลูกชายคนเดียว ย่อมเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอม พอเขาออดอ้อนแบบนี้ นางก็ไม่อยากปฏิเสธ

ยังไม่ถึงร้านยาเหรินเต๋อ ก็เห็นเจ้าของร้านยืนอยู่หน้าประตู เหยียดคอมองไปทางจวนเจ้าเมือง

พอเห็นซ่งหยุนเฉาและท่านหญิงมาด้วยกัน ก็ยิ้มกว้าง รีบเดินเร็วๆ มาต้อนรับ

"ท่านหญิง ข้าน้อยเป็นเจ้าของร้านยาเหรินเต๋อ" เขาคำนับอย่างนอบน้อม

"ขอบคุณเจ้าของร้านที่เหนื่อย ช่วงนี้มีเรื่องวุ่นวายไม่หยุด พวกท่านลำบากกันมาก" ท่านหญิงยิ้มอย่างอบอุ่นอ่อนโยน

"เจ้าของร้าน ข้างนอกแดดแรง ท่านหญิงบอบบาง รีบเชิญท่านหญิงเข้าร้านก่อน" ซ่งหยุนเฉายิ้มพูด

เจ้าของร้านตบหัวตัวเอง "โอ้ ท่านหญิง ดูหัวข้าสิ หมอเทวดาเตือนถูก รีบ รีบเชิญเข้าไปเถอะ"

เจ้าของร้านโบกมือ ลูกน้องก็รีบเข้ามาต้อนรับ ชงชา รินน้ำ จัดที่นั่งให้ท่านหญิงอย่างดี

พอจัดที่ให้ท่านหญิงเรียบร้อย ซ่งหยุนเฉาก็เรียกเจ้าของร้านมา

"ท่านหญิงตกลงจะช่วยแก้ข่าวให้พวกเราแล้ว ท่านไปประกาศหน้าร้าน วันนี้ตรวจรักษาฟรี และสามารถไปหยิบยาเองที่ห้องยาได้"

เจ้าของร้านตกใจ แล้วก็เข้าใจ นี่เป็นการเรียกคนมา เพื่อขยายผลกระทบให้กว้างขึ้น

เจ้าของร้านเรียกลูกน้องมา

"ไปหาแผ่นไม้ใหญ่ๆ มา ตั้งไว้หน้าประตู เขียนตัวหนังสือใหญ่ๆ ว่า 'ตรวจรักษาฟรี'"

"แล้วเขียนด้านล่างว่า 'ใบสั่งยาฟรี หยิบยาเองได้'"

"พวกเจ้าไปตะโกนประกาศที่หัวถนน วันนี้พวกเราตรวจรักษาฟรี"

ลูกน้องรับคำ รีบแยกย้ายกันไปทำงาน

ข่าวที่หมอเทวดาซ่งตรวจรักษาฟรีด้วยตัวเอง ไม่ถึงหนึ่งธูปก็กระจายไปทั่วเมือง

แม้ว่าจะมีข่าวลือมากมาย หลายคนสงสัยในฝีมือของซ่งหยุนเฉา

แต่ไม่ดูก็เสียเปล่าๆ อีกอย่างยังเอาใบสั่งยาไปหาซื้อยาที่อื่นได้

แม้แต่ไม่ซื้อยาก็ได้

ดังนั้นในชั่วพริบตา ไม่ว่าจะแก่ เด็ก ป่วย พิการ มีโรค ไม่มีโรค อ่อนแอ แข็งแรง ต่างก็หลั่งไหลมาที่หน้าร้านยาเหรินเต๋อ

ซ่งหยุนเฉานั่งอยู่ที่โต๊ะตรวจโรค มองดูผู้คน ยิ้มบางๆ "ขอบเคุณทุกท่านที่มา วันนี้ข้าจะตรวจรักษาด้วยตัวเอง ขอให้ทุกท่านเข้าแถวรอสักครู่"

เห็นท่าทางมั่นใจของซ่งหยุนเฉา ฝูงชนก็ตื่นเต้นขึ้นมา

เพราะปกติ หมอเทวดาผู้นี้ ไม่ว่าจะจริงหรือปลอม ก็แทบไม่เคยออกมาตรวจรักษาเลย

นอกจากเจอคนไข้ที่จำเป็นจริงๆ หรืออาการวิกฤติ หมอเทวดาซ่งจึงจะยอมออกตรวจ

ได้ยินว่าก่อนหน้านี้ร้านยาเหรินเต๋อขอให้หมอเทวดาซ่งมานั่งตรวจยังถูกปฏิเสธ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงยาเม็ดของนางที่ล้ำค่ามาก

ดังนั้น แม้บางคนจะยังสงสัยอยู่ แต่ก็รู้สึกดีใจมากกว่า

ซ่งหยุนเฉาก็เริ่มตรวจรักษาคนไข้อย่างจริงจัง

เวลาผ่านไป คนรอตรวจยิ่งมากขึ้น ร้านยาเหรินเต๋อเล็กๆ รับคนไม่ไหวแล้ว บางคนถูกดันออกไปนอกร้าน

แต่ก็ยังไม่ยอมกลับ ยังคงรออย่างใจจดใจจ่อ