ตอนที่ 30 ช่วยเหลือด้วยสายฟ้า

กิ้งก่ายักษ์หันกลับมา เห็นแมลงตัวเล็กๆ กำลังวิ่งหนี

มันหันหลังกลับ ไล่ตามไปอย่างรวดเร็ว ชนกำแพงพังทลาย พุ่งทะลุบ้านเรือน พลังทำลายล้างของมันน่ากลัวยิ่งกว่ารถถังหลักหลายคันรวมกันเสียอีก

แฮร์รี่เป็นแค่คนธรรมดา จะหนีมันพ้นได้อย่างไร เพียงไม่กี่อึดใจ ระยะห่างระหว่างเขากับมันก็เหลือไม่ถึงสิบเมตร

"เร็วเข้า เร็วกว่านี้อีก"

แฮร์รี่ร้องตะโกนในใจ

เงาของกิ้งก่ายักษ์ทาบทับร่างของเขา

ทันใดนั้น แฮร์รี่ที่กำลังวิ่งหนีสุดชีวิตก็สะดุดล้ม ก่อนจะรีบโอบเด็กทารกไว้ในอ้อมแขน

ในจังหวะนั้นเอง ลิ้นของกิ้งก่ายักษ์พุ่งเข้าใส่ แต่กลับคว้าได้เพียงความว่างเปล่า

แฮร์รี่กลิ้งไปกับพื้นหลายตลบ เลือดไหลอาบหน้า

ขณะที่กิ้งก่ายักษ์กำลังจะกระโจนเข้าใส่ ก็มีก้อนหินลอยมาโดนตัวมัน

"เฮ้! กิ้งก่าโง่ มองทางนี้!" เควินตะโกนล่อมันจากหลังกำแพงอีกฝั่ง ก่อนจะกระโดดพุ่งเข้าใส่

วินาทีต่อมา—

"ตูม!"

กำแพงพังทลาย

แมลงตัวเล็กๆ ยังคงวิ่งวนเวียนไปมา ดึงดูดความสนใจของกิ้งก่ายักษ์ได้สำเร็จ ลิ้นของมันโจมตีไม่หยุด

กำแพงปรากฏรูขนาดใหญ่หลายรู

เควินกลิ้งตัว หลบหลีกอย่างหวุดหวิด

"โครม!"

กิ้งก่ายักษ์พุ่งเข้าใส่โดยตรง บ้านเรือนพังราบเป็นหน้ากว้าง

เศษหินลอยกระเด็นไปทั่ว หนึ่งในนั้นพุ่งเข้าชนขาขวาของเควิน กระดูกแตกละเอียด เขาทรุดลงกับพื้น

"ไม่นะ เควิน!"

เชลซีกัดฟันร้องตะโกนอย่างสิ้นหวัง

เเงาของกิ้งก่ายักษ์ทาบทับร่างของเควิน

เวลาเหมือนจะเดินช้าลงในวินาทีนั้น

ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ผุดขึ้นมาในหัวของเควิน

สงครามที่เขาเข้าร่วมรบเป็นเวลานานหลายปี

การพังประตู บุกค้นอาวุธ ลากตัวชายเจ้าของบ้านออกไป ท่ามกลางเสียงร้องไห้ของภรรยาและลูกๆ พวกเขาบอกว่าแค่สอบสวน แต่สุดท้ายแล้ว ชายคนนั้นก็ไม่เคยได้กลับบ้าน

ครอบครัวที่แตกสลาย

เรื่องราวแบบนี้เกิดขึ้นทุกวัน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

เขานึกถึงอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของเขา ลูกสาวนอนจมกองเลือด ภรรยาร้องคร่ำครวญด้วยความสิ้นหวัง

"ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว"

"ทุกอย่างมันจบแล้ว..."

ในช่วงเวลาคับขัน แสงสีฟ้าอ่อนๆ ส่องสว่างออกมาจากกลุ่มเมฆบนท้องฟ้า เสียงคำรามกึกก้องดังกังวาน

ราวกับมีสัตว์ร้ายที่น่าสะพรึงกลัว กำลังปรากฏกายขึ้น

ท้องฟ้าและผืนดินเงียบสงัด

แม้แต่เสียงลมก็พลันเงียบหาย

ความรู้สึกหยุดนิ่งที่มองไม่เห็น แต่สัมผัสได้แผ่ปกคลุมไปทั่วเมือง

กิ้งก่ายักษ์สัมผัสได้ถึงภัยคุกคาม มันเงยหน้าขึ้น มองเห็นเมฆดำปกคลุมท้องฟ้า สายฟ้าแลบแปลบปลาบอยู่ภายใน

เมื่อครู่นี้ท้องฟ้่ายังปลอดโปร่ง แสงแดดสดใส

การเปลี่ยนแปลงอันน่าตกใจนี้ ทำให้กองทัพอเมริกาที่อยู่ห่างออกไปห้ากิโลเมตรตกตะลึงเช่นกัน

"ท่านผู้บัญชาการ..." รองผู้บัญชาการมองกลุ่มเมฆดำด้วยความไม่อยากเชื่อ ก้าวเท้าไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว

ผู้บัญชาการมองดูท้องฟ้า สั่งการด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ฉันเห็นแล้ว"

ส่วนเควินที่ยังไม่ทันได้ตาย ลืมตาขึ้นอย่างสงสัย ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง

ท้องฟ้า...ตั้งแต่เมื่อไหร่?

แฮร์รี่ เชลซี ต่างเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยความประหลาดใจไม่แพ้กัน

ท่ามกลางกลุ่มเมฆที่ทุกคนกำลังจ้องมอง ถังโหย่วยืนเหยียดปลายเท้า ลอยอยู่กลางอากาศ กางแขนออก ปล่อยพลังจิตของเขาออกมา

เม็ดฝนหยดหนึ่ง ร่วงหล่นลงมาจากก้อนเมฆ

ลากผ่านอากาศ

ตกลงบนพื้นดินที่ชุ่มโชกอย่างเงียบเชียบ

"ซู่..."

ทันใดนั้น ฝนก็เทกระหน่ำลงมา ปกคลุมทั่วทั้งเมือง บดบังทัศนวิสัยของโลกภายนอก

ช่างเป็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจ

ท้องฟ้าส่วนอื่นๆ ยังคงสว่างไสว มีเพียงท้องฟ้าเหนือเมืองเท่านั้นที่มืดครึ้ม ฝนตกหนักราวกับฟ้าถล่ม

ทหารที่อยู่ในรถลงจากรถ ยืนตากฝนอยู่ครู่หนึ่ง ภาพฝูงชนที่พวกเขามองเห็นจากมุมมองนี้ ช่างเหมือนกับภาพวาดที่บรรจงสร้างสรรค์อย่างประณีต

ส่วนในเมืองที่ฝนตกหนัก

กิ้งก่ายักษ์พยายามขยับเขยื้อน แต่กลับทำไม่ได้ ราวกับรูปปั้นที่ถูกแช่แข็ง

ถังโหย่วมาถึงแล้ว จะปล่อยให้มันอาละวาดได้ยังไง

เควินทั้งสามตัวเปียกโชกไปด้วยน้ำฝน

พวกเขาไม่ใช่คนโง่ แน่นอนว่าพวกเขารู้ว่ากำลังมีบางอย่างที่พวกเขาไม่รู้ เกิดขึ้นเบื้องหลัง

มิฉะนั้น สัตว์ประหลาดที่ดุร้ายตัวนี้คงไม่หยุดนิ่งไปแบบนี้

เควินพยายามยืนขึ้น ลากขาที่บาดเจ็บ มองสัตว์ประหลาดอย่างระมัดระวัง ก่อนจะสบตากับแฮร์รี่และเชลซี

ไม่สิ มีสามคน และเด็กทารกอีกหนึ่งคน

"เควิน"

ทันทีที่เชลซีเอ่ยปาก สัตว์ประหลาดตัวนั้นก็ขยับอีกครั้ง

หัวใจของทั้งสามเต้นระทึก

มองดูสิ

สัตว์ประหลาดตัวนั้นดูเหมือนกำลังต่อสู้กับพลังที่มองไม่เห็น พลังนั้นแข็งแกร่งมาก แต่มันกลับขยับได้เพียงเล็กน้อย ซากปรักหักพังสั่นสะเทือนและพังทลาย

มันอ้าปากกว้าง ส่งเสียงคำรามแหบแห้ง

นับตั้งแต่ที่มันปรากฏตัว จนถึงตอนนี้ แม้จะถูกล้อมโจมตีโดยกองทัพอเมริกา แต่มันก็ไม่เคยส่งเสียงร้องออกมาเลยสักครั้ง แต่ในตอนนี้...มันกำลังคำราม

ดูเหมือนว่าจะมีพลังลึกลับบางอย่างอยู่ในเสียงคำรามของมัน

แม้แต่เควินและคนอื่นๆ ที่เป็นแค่คนธรรมดา ก็ยังสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวอย่างท่วมท้น

ทั้งสามคนมองหน้ากัน

อะไรกันที่ทำให้สัตว์ประหลาดที่สามารถเอาชนะกองทัพได้อย่างง่ายดาย เกิดความหวาดกลัวเช่นนี้

พวกเขารู้สึกได้อย่างเลือนลางว่า ทั้งสามกำลังจะได้พบเห็นบางสิ่งที่น่าอัศจรรย์

ถังโหย่วที่อยู่บนท้องฟ้าส่ายหน้า พึมพำกับตัวเองเบาๆ "แกฆ่าคนไปมากมาย ทำลายครอบครัวผู้อื่นไปมากมาย แกคิดว่าแกจะรอดไปได้หรือไง"

ดังนั้น หลังจากที่สัตว์ประหลาดคำรามจบ ก็มีเพียงเสียงฝนตกหนักเท่านั้นที่ตอบกลับ

ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบสนอง

เมื่อเห็นดังนั้น เส้นเลือดในดวงตาทั้งสี่ของสัตว์ประหลาดก็ปูดโปน การต่อสู้ของมันทวีความรุนแรงขึ้นหลายเท่า

แต่วินาทีต่อมา—

...

กลุ่มที่ 1 ลดเหลือ 60 ถ้าเข้าพร้อมกลุ่ม 3 กลุ่มรวดเหลือ 250 ครับผม

ทักมาในเพจได้เลย: แมวหยิบมาแปล