ตอนที่ 1108 นางาโตะพบคางูยะ
“เอาล่ะ นายไม่ต้องถอนหายใจแบบนั้นออกมาหรอก”
“ในเมื่อนายกลายเป็นลูกศิษย์นอกของฉันแล้ว ก็ลองไปเยี่ยมชมคฤหาสน์ของฉันดูสิ”
“หลังจากนั้น นายค่อยกลับมาที่นี่และจัดการกับหมู่บ้านอาเมะงาคุเระของนายต่อไป”
หลี่ฟานตบไหล่ของนางาโตะ ก่อนจะหันหลังกลับและเดินไปยังวงเวทย์เทเลพอร์ตที่ตั้งอยู่ในห้องนั่งเล่น
“ครับอาจารย์!” นางาโตะรีบเดินตามหลี่ฟานไปอย่างรวดเร็ว
“อาจารย์หลี่ฟาน อาจารย์คิดว่าโลกของเราจะสามารถกลายเป็นโลกที่สงบสุขได้ไหม?”
“อืม… นี่เป็นคำถามที่ดี” หลี่ฟานตอบด้วยรอยยิ้ม
“ฉันรู้ความฝันของพวกเธอทั้งสองคน นางาโตะ หากนายได้รับพลังอันยิ่งใหญ่มาในอนาคต นายก็อาจจะสามารถนำสันติสุขมาสู่โลกนี้ได้จริงๆ”
“แต่พูดไปแล้ว มันก็ยังเร็วไปสำหรับพวกเธอทั้งสองคนอยู่ดี”
“ฝึกฝนให้ดี พยายามรับรางวัลเพิ่มเติมจากรายการทองคำเพื่อพัฒนาตัวเอง”
“หรือไม่บางที นายก็อาจจะสามารถตามหาตราลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของฉันได้”
“ถ้ามีลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของฉันเพิ่มอีกสักสองสามคนที่เข้าร่วมกับนาย นางาโตะ นายจะสามารถบรรลุความฝันของตัวเองได้อย่างแน่นอน”
“แต่ถ้านายต้องการที่จะพิชิตหมู่บ้านอย่างคิริงาคุเระหรือหมู่บ้านทากิ มันก็คงจะลำบากไม่ใช่น้อย”
“ยังไงซะ ที่นั่นก็ยังมีลูกศิษย์ของฉันอย่างเมย์และฟูอยู่ ฮ่าฮ่าฮ่า”
ในขณะที่พูด หลี่ฟานก็ได้เปิดใช้งานวงเวทย์เทเลพอร์ตเพื่อนำนางาโตะและโคนันกลับมาที่คฤหาสน์อีกครั้ง
นางาโตะเบิกตากว้างและมองดูทุกสิ่งรอบตัวเขา แต่หลังจากที่ได้เห็นร่างของคางูยะ เขาก็แสดงสีหน้าแบบเดียวกันกับคนอื่นๆ ที่ได้พบกับเธอเป็นครั้งแรก
คางูยะเองก็มองไปที่นางาโตะด้วยเช่นกัน และเธอก็รู้สึกได้ถึงรัศมีที่คล้ายกันจากเขา
“ดวงตาคู่นั้น… มันให้ความรู้สึกเหมือนกับฮาโกโรโมะมาก”
คางูยะลุกขึ้นและเดินไปหานางาโตะ โดยใช้สายตาของเธอจับจ้องไปที่เขาอย่างไม่วางตา
พลังการกดขี่ที่รุนแรงได้เริ่มพุ่งเข้าไปโจมตีนางาโตะอย่างมองไม่เห็น
“คางูยะ นางาโตะไม่ใช่ศัตรู”
“จากนี้ไปเขาจะเป็นรุ่นน้องของเธอ ดังนั้นดูแลเขาให้ดีๆ หน่อย”
หลี่ฟานตบไหล่คางูยะแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
“ข้าฟังเจ้า” คางูยะพยักหน้าและถอยกลับไปอยู่ด้านของหลังหลี่ฟาน
“เอาล่ะ โคนัน พานางาโตะไปเที่ยวชมคฤหาสน์สิ”
“แต่ถ้าเธอต้องการใช้ห้องฝึกฝนลึกลับในการฝึกฝนกับเขา เธอก็สามารถแนะนำให้นางาโตะรู้จักได้”
“วันนี้ฉันทำงานมาเยอะมาก ฉันเลยอยากที่จะพักผ่อน”
หลี่ฟานโบกมือแล้วเดินไปที่สวนของคฤหาสน์ หลังจากพบจุดที่ดูน่าสบาย เขาก็วางแผนที่จะนอนเล่นอยู่พักหนึ่ง
เมื่อเห็นสิ่งนี้ คางูยะและคารินก็รีบเดินเข้าไปหาเขาทันที
แต่ท้ายที่สุด คางูยะก็เป็นฝ่ายที่ได้รับความสุขเล็กน้อย โดยเป็นผู้มอบหมอนตักให้กับหลี่ฟาน
คารินทำหน้ามุ่ย หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็วิ่งไปด้านข้างเพื่อนำชามาให้หลี่ฟาน
ในเวลานี้ ปากุระและคนอื่นๆ ก็เดินเข้ามาที่สวน โดยมีซึนาเดะที่เดินติดตามมาข้างหลังอย่างเงียบๆ
‘ผู้ชายคนนี้ดูสนุกกับมันจริงๆ’
เมื่อว่าเห็นหลี่ฟานกำลังนอนอาบแดดอยู่ ซึนาเดะก็เลิกคิ้วขึ้นแล้ววิ่งเหยาะๆ ไปหาเขา
“นี่! หลี่ฟาน ฉันได้ยินมาว่านายมีห้องฝึกฝนลับอยู่ที่นี่ นายให้ฉันดูหน่อยได้ไหม?”
“โทษทีนะ ฉันปฏิเสธ”
“นี่! ฉันมีผนึกคำสาปอยู่บนลิ้น ดังนั้นฉันจะไม่พูดอะไรไร้สาระออกไปหรอก”
“ขอโทษที แต่ฉันยังปฏิเสธอยู่” หลี่ฟานเหลือบมองซึนาเดะ
“มันเป็นการดีที่สุดแล้วที่ฉันปล่อยให้เธอเข้ามาเยี่ยมชมคฤหาสน์ ตอนนี้เธอสามารถกลับไปที่โคโนฮะได้แล้ว”
“เอาล่ะ ฉันจะไม่พูดถึงห้องฝึกฝนลึกลับอีกต่อไป อย่างน้อยก็ให้ฉันอยู่ที่นี่เถอะ!” ซึนาเดะกะพริบตา
…
