บทที่ 612 : บทส่งท้ายของเนลม์ไฮมฟ์ (2)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[ลงแบบราคาถูกแค่ใน my-novel แต่จะลงช้ากว่าThai-novel 100 ตอน]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
บทที่ 612 : บทส่งท้ายของเนลม์ไฮมฟ์ (2)
มูเด็นเอนหลังพิงราวบันได
เสียงถอนหายใจหนัก ๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากเล็ก ๆ ของเด็กชาย
“ถ้าเราได้พูดคุยกับนายท่านให้มากขึ้นอีกสักหน่อย ถ้าเราไว้วางใจกันมากขึ้น ตอนจบก็อาจจะแตกต่างออกไป เราไม่ได้อธิบายเรื่องราวๆต่างๆให้นายท่านทราบเลยด้วยซ้ำ เราเเค่เพียงบอกให้นายท่านกลับไปยังโลก ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่นายท่านจัตัดสินใจหันหลังให้พวกเรา สิ่งเดียวที่พวกเราบอกนายท่านคือยังไงเราก็เป็นนายท่านและเป็นฮีโร่ของกันและกันเสมอ แต่ในความเป็นจริงแล้ว มันก็เป็นเพียงความสัมพันธ์แบบฉาบฉวย”
ดวงตาของมูเด็นหรี่ลง
“นายบอกว่ามันไม่ยุติธรรม โลกที่บังคับให้นายท่านต้องเสียสละ ทั้งตัวนายเองและข้อบกพร่องของเรา ทุกสิ่งทุกอย่าง…มันไม่ยุติธรรมงั้นเหรอ?”
มูเด็นมองดูอารอนนิ่งๆ
ดวงตาของเด็กชายคนนั้นเปล่งแสงอันน่าขนลุก
'มันไร้สาระ'
แม้มันจะไร้สาระอารอนตัดสินใจยอมรับมัน
"ครับ"
“เราไม่มีความสามารถเลย เราจึงต้องพยายามเอาตัวรอด หากเราใช้ชีวิตแบบเดิม เราก็จะตามคนอื่นได้ไม่ทัน เราจึงละทิ้งความสุขและชีวิตความเป็นมนุษย์ไว้เบื้องหลัง นายจำช่วงเวลาที่นายใช้ฝึกไปพร้อมหยาดเหงื่อและน้ำตาได้ไหม?”
เวลาที่ยาวนานนับพันวันและนับหมื่นคืน
อารอนเหวี่ยงหอกจนมือบวม ช่วงไหล่ทรุด และกล้ามเนื้อทั่วร่างกายฉีกขาด
ทำทุกวันไม่มีวันหยุด
ถึงกระนั้นผลลัพธ์มันก็ยัง… ช้ามาก
เขาทำงานหนักจนลืมแม้กระทั่งตัวเอง แต่โลกไม่เคยให้รางวัลเขาเลย
'นั้นมันไม่ยุติธรรม'
บางครั้งก็ถึงขั้นต้องหลั่งน้ำตา
แค่เขาเงยหน้าสาปแช่งท้องฟ้าเงียบๆ
“อารอน”
มูเด็นมองไปที่อารอน
ด้วยการแสดงออกอันอบอุ่นที่อารอนไม่เคยเห็นมาก่อน
“ทั้งนายและฉัน เหวี่ยงหอกเพื่อฝึกกันแทบทุกวัน...เราทำแบบนั้นเพื่ออะไร?”
“.....”
“ฉันเสียใจทุกคืน ทำไมฉันต้องหลั่งเลือดและเหนื่อยกับเรื่องแบบนี้ด้วย? มันไม่ได้สร้างผลลัพธ์ใดๆเป็นประจักษ์เลย ฉันฝึกหนักมากเพื่อที่จะมาถึงระดับนี้ แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้ารีเจียนทำแบบที่ฉันทำ? เขาจะกลายเป็นบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวาล….”
มูเด็นดึงหอกออกมาด้านหลัง
ใบหอกสีเทาสะท้อนกับแสงเป็นประกายแวววาวเป็นสีดำ
ชื่อของอาวุธคือ รูน หนึ่งใน 5 อาวุธมหัศจรรย์ มันเป็นหอกสีเทาที่สร้างขึ้นด้วยพลังแห่งความโกลาหล
“แต่วันพรุ่งนี้ ฉันออกไปด้านนอกพร้อมกับหอกนี้อีกครั้ง เพราะมันไม่ยุติธรรม เพราะมันแย่เกินไปห่วย ฉันต้องการแก้แค้นโลกใบนี้ ฉันต้องการที่จะพิสูจน์มัน ฉันทำได้และมันยังไม่จบ”
"……อาจารย์"
"รับมันไป"
อารอนจับสิ่งของที่อาจารย์ของเขาขว้างออกมาโดยสัญชาตญาณ
เขารู้สึกถึงน้ำหนักที่หนังอึ้งหนักบนไหล่
มันคือหอกของมูเด็น
"ผมจะรับ..สิ่งนี้ไว้ไม่ได้…!"
“นายแข็งแกร่งกว่าฉัน อาวุธควรถูกใช้โดยคนที่คู่ควรกับมันไม่ใช่เหรอ?”
“ผมพอใจกับอาวุธที่ผมมีแล้ว!”
"ไม่ ทักษะการใช้อาวุธก็มีความสำคัญในการต่อสู้ที่กำลังจะมาถึงเช่นกัน บางทีฉันคิดว่าฉันไม่น่าจะอยู่ที่นั่นในการต่อสู้ครั้งนี้”
“อาจารย์กำลังพูดถึงเรื่องอะไรครับ? การต่อสู้จบลงแล้ว….”
“นายไม่ได้บอกว่านายไม่ต้องการให้มันจบลงเหรอ?”
มูเด็นกล่าว
“แล้วมันยังไม่จบ…”
“....”
“เมื่อมีคนบอกให้นายยอมแพ้ จงอย่ายอมแพ้ อย่าล้มเลิกความตั้งใจเพียงเพราะนายไม่ประสบความสำเร็จ จงทำต่อไปทำจนกว่านายจะประสบความสำเร็จ หากนายล้มเหลวก็จงอย่ายอมแพ้จนกว่าจะประสบความสำเร็จ นั่นคือสิ่งที่หมายถึงความแข็งแกร่งอย่างแท้จริง สิ่งเหล่านี้จะสร้างปาฏิหาริย์ได้”
มูเด็นพูดกับลูกศิษย์ของเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ฉันแก่เกินไปที่จะทำมัน นายช่วยไปช่วยนายท่านแทนฉันได้ไหม?”
"ผมเข้าใจแล้วครับ…!"
มูเด็น โยนสิ่งที่เขาถืออยู่ออกไปด้านหน้า
อารอนคว้ามันไว้โดยไม่รู้ตัว
มันเป็นตราเหล็กขนาดเล็กสีม่วง
สัญลักษณ์ของเนลม์ไฮมฟ์ที่มีลายนูนเด่นอยู่ตรงกลางตรา
“อารอน เดลเคิร์ด”
"อาจารย์!"
“ตอนนี้นายคือฮีโร่บนชั้นที่ 13 ของเนลม์ไฮมฟ์ นามสกุลไนเดลค์เป็นของนาย ฉันบอกคนอื่นล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นถ้าแสดงตรานั้นให้ฉันดู พวกเขาจะเข้าใจ”
มูเด็นหันหลังกลับ
อารอนเริ่มใจร้อนและวางมือบนไหล่ของเขา
“อาจารย์ครับ…!”
“อย่ามาแตะตัวฉัน ฉันจะใช้เวลาสนุกกับวันหยุดของฉันตอนนี้ อาบแดดบนหาดมรกตดีไหม? เต้นฮูลาฮูลากับสาวสวย ดื่มมาร์ตินี่ ก็เท่านั้นแหละ….”
ดวงตาของอารอนเบิกกว้าง
ข้างริมฝีปากของมูเด็นที่เปิดอยู่ใต้หมวกมวย มีรอยย่นเล็กๆ ฝังอยู่ในนั้น
'เขาดูแก่ลงไปมาก... … .'
“ฉันมีชีวิตอยู่มาเป็นเวลานานเกินไปล่ะ บัดนี้วันเก่าๆก็กลายเป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว ดังนั้น ได้โปรดทำอะไรสักอย่างเพื่อฉันด้วย นี่เป็นคำขอจากอดีตอาจารย์ของนาย”
"……อาจารย์"
มูเด็นเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ลังเล
เขาเดินไปเเละหยุดที่ปลายทางเดิน
อารอนรีบเดินตามหลังอาจารย์ของเขาไปติดๆ
“อาจารย์ นี่มันไม่กะทันหันไปหน่อยเหรอครับ? มันเร็วเกินไปที่อาจารย์จะรีบออกไปขนาดนี้! อาจารย์ช่วยสอนผมให้มากกว่าอีกหน่อยนะครับ!”
“อย่ายึดมั่นอัไรเกินไป มันจะเป็นปัญหาภายหลัง”
มูเด็นผลักมืออารอนออกไป
เสียงของเขามันไม่ใช่เสียงของเด็กชายอีกต่อไป
“ผมยังต้องการอาจารย์นะครับ หากอาจารย์ต้องการช่วยพี่ มากับผมนะครีับ…!”
"ฉันอยู่ที่นี่"
มือที่เต็มไปด้วยรอยย่นจับหอกของอารอนไว้
“หลายปีที่ฉันสะสมทุกอย่างไม่ว่าจะเป็น การแก้แค้น พลัง หรือทุกอย่างเกี่ยวกับฉันถูกรวบรวมไว้ที่นี่”
ราวกับกำลังตอบสนองต่อคำพูดของมูเด็น ภาพสามมิติก็แพร่กระจายออกไปด้านข้าง
มูเด็นปล่อยให้อารอนยืนนิ่งอยู่แบบนั้นและเขาก็เดินไปต่อไป
แล้วเขาก็เดินไปจนสุดทางเดิน
"อาจารย์"
อารอนมองดูหอกในมือของเขา
ด้ามโลหะที่ไม่มีการตกแต่งใดๆเป็นพิเศษและมีตราสัญลักษณ์ของเนลม์ไฮมฟ์ประดับอยู่
มันเป็นมรดกที่มูเด็นทิ้งไว้ให้เขา
'ถ้านายไม่ต้องการที่จะจบมัน...….'
คุณไม่จำเป็นต้องจบมัน
เสียงของมูเด็นดังก้องอยู่ในหูของเขา
“ฉันสาบานกับทุกสิ่งที่ฉันมี หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ ฉันจะไปหาอาจารย์ของฉันอย่างแน่นอน”
อารอนโค้งคำนับไปยังที่ที่อาจารย์ของเขาจากไป
จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและจับหอกยาวไว้ในมือ
“อาจารย์ตั้งใจจะทำสิ่งนี้ตั้งแต่แรกหรือเปล่าครับ?”
อารอนพึมพำ มองดูเสื้อคลุมสีดำที่แขวนอยู่บนราวบันได
มันเป็นเสื้อคลุมแบบพิเศษที่สร้างขึ้นสำหรับผู้บริหารของเนลม์ไฮมฟ์ มันถูกออกแบบมาให้พอดีกับรูปร่างของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ
มันคงจะเป็นสิ่งที่มูเด็นแอบทิ้งไว้ให้
อารอนสวมเสื้อคลุมนั้นไว้บนตัวของเขา
'ไนเดลค์'
ชื่อที่เขาจะถูกเรียกในอนาคต
อารอน ไนเดลค์
เขาจะกลายเป็นฮีโร่ของเนลม์ไฮมฟ์และต่อสู้อย่างแข็งแกร่ง
อารอนเริ่มเดินไปในทิศทางตรงกันข้ามกับมูเด็น
ที่สุดทางเดินมีโรงเก็บเริอเหาะซึ่งมีเรือเหาะจอดหลายร้อยลำจอดอยู่
เพื่อนร่วมงานของมูเด็นกลับมาที่เนลม์ไฮมฟ์แล้ว
ก่อนออกจากโถงทางเดิน อารอนมองย้อนกลับไปที่ห้องรอเป็นครั้งสุดท้าย
เหล่าฮีโร่ที่เคยอยู่และตายไปพร้อมกับเขากำลังเดินทางกลับบ้านเกิดของตน
น้องสาวของอารอนอาจจะกำลังรอเขาอยู่
'...ได้โปรดยกโทษให้พี่ชายที่น่ารังเกียจแบบพี่ด้วยนะนีน่า'
อารอนสวมหมวกคลุมหัวแล้วออกเดินทางทันที
