บทที่ 55 เขาเป็นศิษย์สายตรง!

บทที่ 55 เขาเป็นศิษย์สายตรง!

“ก่อนหน้านี้ข้าก็เคยถามมา ได้ยินว่าเดิมทีเขาเป็นศิษย์ของยอดเขาวานไจ๋”

“ยอดเขาวานไจ๋ไม่ใช่ศิษย์รับใช้หรือไง? ทำไมถึงกลายเป็นศิษย์สายตรงได้?”

“ได้ยินว่า พรสวรรค์ของเขาก็แย่มาก ข้าไม่เข้าใจจริงๆ เลย?”

“ถ้าอย่างนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถก้าวเข้าสู่ขอบเขตโฮ่วเทียนได้ในอีกครึ่งปี ถ้าอย่างนั้น การท้าทายเขาก็คงง่ายมาก”

เมื่อได้ยินเสียงสนทนาเหล่านี้ หลี่เหิงเซิงก็รู้ว่าเรื่องที่เขากลายเป็นศิษย์สายตรงน่าจะแพร่ออกไปแล้ว

คนที่อยากท้าทายเขาก็เริ่มเตรียมพร้อมแล้ว

เร่งด่วน!

เขาต้องรีบพัฒนาตัวเองอย่างเร่งด่วน!

อย่างน้อยในอีกครึ่งปี เขาต้องก้าวเข้าสู่ขอบเขตโฮ่วเทียนให้ได้

หลี่เหิงเซิงเดินผ่านฝูงชนที่พลุกพล่าน คนที่มายอดเขาฝูถู ทั้งหมดล้วนมาเพื่อเข้าใจภาพวาดในหอคัมภีร์ฝูถูทั้งสิ้น

จากระยะไกล หลี่เหิงเซิงก็เห็นที่ตั้งของหอคัมภีร์ฝูถู

นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่เหิงเซิงเห็นหอคัมภีร์ฝูถู มันทำให้หลี่เหิงเซิงตกใจจริงๆ

ขนาดที่ใหญ่โตของหอคัมภีร์ฝูถูนั้นเกินความคาดหมายของเขามาก

เดิมทีเขาคิดว่ามันจะเป็นเพียงอาคารหลังหนึ่ง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะเป็นสิ่งก่อสร้างขนาดมหึมา

เทียบเท่าภูเขาเลยทีเดียว!

การสร้างสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่เช่นนี้ ต้องใช้กำลังคนและทรัพยากรจำนวนมากอย่างแน่นอน

หอคัมภีร์ฝูถูขนาดใหญ่ราวกับภูเขากดทับลงมาด้วยแรงกดดันอันยิ่งใหญ่ บนจัตุรัสหน้าหอคัมภีร์ฝูถู มีศิษย์จำนวนมากรออยู่

พวกเขากำลังต่อแถวเพื่อรอเข้าหอคัมภีร์ฝูถู

แม้ว่าหอคัมภีร์ฝูถูจะมีขนาดใหญ่ แต่พื้นที่ก็ยังคงจำกัด ดังนั้นจึงต้องต่อแถว

การเข้าใจภาพวาด บางคนเข้าใจครั้งหรือสองครั้งก็ไม่สามารถเข้าใจวิธีการบ่มเพาะพลังได้ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าต้องมาที่นี่กี่ครั้ง

และแม้ว่าจะเข้าใจวิธีการบ่มเพาะพลังแล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่าการเข้าใจเพียงครั้งเดียวก็จะจบสิ้น การเข้าใจภาพวาดผืนหนึ่งอย่างถ่องแท้เป็นกระบวนการที่ยาวไกล

เพียงแต่คนเราแตกต่างกัน บางคนต้องเข้าใจภาพวาดอย่างต่อเนื่องเพื่อยกระดับขอบเขตบ่มเพาะพลังของตนเอง

อัจฉริยะบางคนสามารถเข้าใจวิธีการบ่มเพาะพลังได้ด้วยการพึ่งพาสวรรค์และปฐพี รวมถึงความเข้าใจอันแข็งแกร่งของพวกเขาหลังจากเข้าใจเพียงครั้งเดียว

หอคัมภีร์ฝูถูมีทางเข้าทั้งหมดหกทาง เกือบทุกทางเข้ามีคนต่อแถวจำนวนมาก

แต่มีเพียงทางเข้าที่หกเท่านั้นที่ไม่มีใครต่อแถว

แม้ว่าหลี่เหิงเซิงจะสงสัยในใจ แต่เขาก็รู้ว่าต้องมีเหตุผลที่ไม่มีใครอยู่ที่นั่น ดังนั้นเขาจึงไปต่อแถวหลังแถวหนึ่ง

มองไปข้างหน้า มีคนอย่างน้อยหลายร้อยคน

ไม่รู้ว่าต้องต่อแถวนานแค่ไหน?

“เอ๊ะ? ไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน” ในเวลานี้ ศิษย์ที่อยู่ข้างหน้าหลี่เหิงเซิงหันกลับมาเห็นหลี่เหิงเซิง

เขามีกระบี่เล่มหนึ่งคาดอยู่ที่เอว คาบกิ่งหญ้าไว้ในปาก ดูเหมือนคนเหลวไหล

“ข้าเพิ่งมาใหม่” หลี่เหิงเซิงพูด

“เจ้าอยู่ยอดเขาไหน?” ศิษย์คนนั้นถาม

“ยอดเขามู่ไห่” หลี่เหิงเซิงตอบตามตรง

เมื่อได้ยินว่าเป็นยอดเขามู่ไห่ ดวงตาของศิษย์คนนั้นก็เป็นประกาย เขาพูดด้วยความประหลาดใจ “บังเอิญจัง ข้าก็อยู่ยอดเขามู่ไห่ ไม่คิดเลยว่า ยอดเขามู่ไห่จะมีคนใหม่มา ข้าไม่รู้เรื่องเลย”

“ข้าชื่ออู่ซานถง เป็นศิษย์ภายนอกของยอดเขามู่ไห่ เป็นศิษย์พี่ของเจ้า” ศิษย์คนนั้นพูดอย่างภาคภูมิใจ “ในเมื่อเป็นศิษย์น้องคนใหม่ ข้าก็ต้องดูแลเจ้าหน่อย ต่อไปนี้หากมีใครรังแกเจ้าในศิษย์ภายนอก เจ้าก็บอกชื่อข้า พวกเขาอาจจะออมมือให้เจ้าหน่อยตอนที่พวกเขาตีเจ้า”

หลี่เหิงเซิงมองอู่ซานถงด้วยความประหลาดใจ “เจ้าก็อยู่ในขอบเขตทุยฟ่าน ศิษย์ภายนอกก็มีขอบเขตทุยฟ่านด้วยหรือ?”

“ทำไมศิษย์ภายนอกถึงไม่มีขอบเขตทุยฟ่านได้? เจ้าก็อยู่ในขอบเขตทุยฟ่านไม่ใช่หรือไง?” อู่ซานถงตกตะลึง เขาพูดว่า “ศิษย์ที่มีพรสวรรค์ แม้ว่าจะอยู่ในขอบเขตทุยฟ่าน ก็สามารถเข้ามาเป็นศิษย์ภายนอกได้ หรือว่าศิษย์น้องไม่ได้เข้ามาโดยตรง?”

“ก่อนหน้านี้ข้าอยู่ที่ยอดเขาวานไจ๋” หลี่เหิงเซิงกล่าว

“ยอดเขาวานไจ๋หรือ? ที่นั่นต้องก้าวเข้าสู่ขอบเขตโฮ่วเทียนก่อนจึงจะมีคุณสมบัติเข้ามาเป็นศิษย์ภายนอก เอ๊ะ? งั้นเจ้าเข้ามาได้ แสดงว่ามีเส้นสายสินะ?”

อู่ซานถงดูเหมือนจะสนใจหลี่เหิงเซิง

“จริงสิ ศิษย์พี่อู่ พวกเราต้องต่อแถวนานแค่ไหน?” หลี่เหิงเซิงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“นี่... ประมาณเจ็ดแปดชั่วยาม” อู่ซานถงพูดด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “การได้ต่อแถวถึงคิวตัวเองนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เจ้าจะชินกับมันในอนาคต”

“นานขนาดนั้นเลยหรือ?” หลี่เหิงเซิงขมวดคิ้ว

ในเวลานี้เอง เสียงลมพัดผ่านมาจากระยะไกล

ร่างหนึ่งใช้ทักษะการเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาดมาถึงจัตุรัสโดยตรง

เป็นหญิงสาวผู้หนึ่ง

หญิงสาวสวมชุดสีแดงเพลิง ดูเด้นสะดุดตามาก

นางเดินตรงไปยังทางเข้าที่หก แล้วเข้าไปในหอคัมภีร์ฝูถู

“คนผู้นั้นคือใคร? ทำไมนางถึงเข้าไปได้โดยตรง?” หลี่เหิงเซิงสงสัยเล็กน้อย

อู่ซานถงดูเหมือนจะไม่แปลกใจ เขาอธิบายให้หลี่เหิงเซิงฟังว่า “ทางเข้าที่หกนั้นจัดเตรียมไว้สำหรับศิษย์สายตรง หญิงสาวผู้นั้นชื่อหลินถง เป็นศิษย์สายตรงของยอดเขาเมี่ยวหยวน(เลือนราง) แน่นอนว่านางเข้าไปได้”

“เข้าใจแล้ว” หลี่เหิงเซิงพูดจบ เขาก็เดินออกจากแถว มุ่งหน้าไปยังทางเข้าที่หก

“เฮ้ๆ ไอ้หนู เจ้าจะไปไหน? อย่าไปทางนั้น เจ้าจะโดนด่เอานะ” อู่ซานถงรีบพูด

“ไม่ได้บอกว่าศิษย์สายตรงสามารถไปทางนั้นได้หรือไง?” หลี่เหิงเซิงพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าก็เป็นศิษย์สายตรง งั้นข้าไม่ต้องต่อแถวก็เข้าไปได้ ขอบคุณมากศิษย์พี่อู่”

พูดจบ หลี่เหิงเซิงก็เดินไปที่ทางเข้าที่หกโดยไม่หันกลับมามอง

“เขาบ้าไปแล้วหรือไง?” กิ่งหญ้าในปากของอู่ซานถงร่วงลง “เด็กคนนี้เป็นโรคเพ้อฝันหรือเปล่า?”

ศิษย์หลายคนที่กำลังต่อแถวเห็นการกระทำของหลี่เหิงเซิง ต่างหัวเราะเยาะออกมา

คนเฝ้าประตูที่นั่นมีนิสัยไม่ค่อยดีนัก ก่อนหน้านี้มีศิษย์ใหม่ที่ไม่รู้เรื่อง อยากเข้าไปจากทางนั้น ผลก็คือโดนดุด่าสารพัด จนศิษย์ใหม่ร้องไห้หนีออกมาเลยทีเดียว

โชคดีที่การต่อแถวนั้นน่าเบื่อ ถือว่าเป็นการดูเรื่องสนุกๆ

มีคนเฝ้าประตูผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงทางเข้าที่หก เขามองหลี่เหิงเซิง ขอบเขตบ่มเพาะของเขาอยู่ในขอบเขตทุยฟ่าน คิดว่าเป็นศิษย์ใหม่ที่ไม่รู้เรื่องอีกคน และเขากำลังจะอ้าปากด่า

ทว่าหลี่เหิงเซิงหยิบป้ายศิษย์สายตรงของเขาออกมาก่อน

คนเฝ้าประตูมองดูอย่างระมัดระวัง มันเป็นป้ายศิษย์สายตรงจริงๆ

ศิษย์สายตรงขอบเขตทุยฟ่าน เขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก

แม้ว่าจะประหลาดใจ แต่เขาก็ไม่ได้ขัดขวาง ปล่อยให้หลี่เหิงเซิงเข้าไป

เมื่อเห็นหลี่เหิงเซิงเข้าไป ทุกคนก็ตกตะลึง

ขอบเขตทุยฟ่าน...

ศิษย์สายตรง?

“บ้าเอ๊ย! เขาคือหลี่เหิงเซิง!” อู่ซานถงเข้าใจอะไรบางอย่างทันที ร้องอุทานออกมา

“อะไรนะ? เขาคือหลี่เหิงเซิง? ศิษย์รับใช้ของยอดเขาวานไจ๋ คนที่กลายเป็นศิษย์สายตรงในขอบเขตทุยฟ่าน?”

หลี่เหิงเซิงไม่รู้เลยว่าหลังจากที่เขาเข้าไปในหอคัมภีร์ฝูถู จัตุรัสฝูถูก็เดือดพล่านเพราะเขา

เขาเดินผ่านทางเดินที่มืดสลัว หลี่เหิงเซิงก็เข้าไปในหอคัมภีร์ฝูถู

แต่หลังจากเข้ามา หลี่เหิงเซิงก็พบว่าที่นี่เงียบมาก รอบๆ ล้วนเป็นห้องเล็กๆ

หลินถงที่เข้ามาก่อนหน้านี้กำลังคุยอะไรบางอย่างกับชายคนหนึ่งอยู่ข้างหน้า

เมื่อรู้สึกว่าหลี่เหิงเซิงเข้ามา ทั้งสองก็หันกลับมามอง

“ขอบเขตทุยฟ่าน?”

หลินถงตกตะลึง จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะพูดกับหลี่เหิงเซิงว่า “เจ้าคือศิษย์สายตรงคนใหม่ของยอดเขามู่ไห่ใช่ไหม?”