(ฟรี) บทที่ 525 รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นหาง
หลี่หรานไม่เคยคิดเลยว่าผู้อาวุโสซุนจะเคยสังหารมังกรมาก่อน!
เผ่ามังกรเป็นเผ่าพันธุ์โบราณซึ่งเป็นตัวตนเหนือธรรมชาติในตำนานที่สถิตอยู่ในสวรรค์ทั้งเก้า เหลิงอู่เหยียนเองก็เคยกล่าวไว้ว่านั่นคือจ้าวแห่งท้องนภาที่แท้จริง!
เบาะแสบางอย่างสามารถเห็นได้จากทัศนคติของไข่มังกร
มันเป็นเพียงมังกรน้อยที่ยังไม่ฟักออกมาด้วยซ้ำ มันยังไม่มีความแข็งแกร่งที่แท้จริงแต่กลับมีทัศนคติหยิ่งยโส
แม้แต่พลังระดับสูงสุดของขอบเขตเหนือวิบัติก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า “มด” ในคำพูดของมัน
ความเย่อหยิ่งที่ฝังลึกลงไปในสายเลือดได้รับการสืบทอดมานานนับพันปี
แต่ถึงแม้จะเป็นสิ่งมีชีวิตที่หยิ่งยโสเช่นนี้ก็ยังหวาดกลัวในบางสิ่ง?
“ผู้ประหารมังกร?” หลี่หรานขมวดคิ้วเล็กน้อย
เกิดอะไรขึ้นในเวลานั้น?
นางแข็งแกร่งแค่ไหนจนถูกเล่าขานว่าสามารถรับมือกับจักรพรรดิได้โดยไม่พ่าย?
ทันใดนั้นเขาก็เริ่มสงสัยเกี่ยวกับ “หญิงชรา” คนนี้
ในเวลานี้ หลี่หรานคิดอะไรบางอย่างได้และมองไปที่ไข่มังกร “เจ้าคงไม่ได้วางแผนที่จะแก้แค้นผู้อาวุโสซุนใช่ไหม?”
เขามีความเข้าใจเกี่ยวกับบุคลิกของไข่มังกรค่อนข้างดี
จู่ๆก็ได้พบกับศัตรูที่เคยสังหารเผ่าพันธุ์ของตน แถมสิ่งนั้นยังเป็น “มด” ในสายตาของมัน... ด้วยบุคลิกที่หยิ่งผยองนี้ เขาจะเชื่อได้อย่างไรว่ามันจะไม่ทำอันใด?
ด้านหนึ่งเป็นสัตว์เลี้ยงที่เขาเลี้ยงมา และอีกหนึ่งคือผู้อาวุโสสูงสุดของนิกาย หากพวกเขามีความขัดแย้งกันล่ะก็...!
หลี่หรานจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด
แต่ปฏิกิริยาของไข่มังกรนั้นเกินความคาดหมายของเขา
เขาเห็นมันโบกมือเล็กๆของมันแล้วกล่าวว่า “(เป็นเรื่องน่าอับอายสำหรับเผ่ามังกรที่ถูกมดฆ่า และความตายคือจุดหมายปลายทางที่ดีที่สุดของพวกมัน!)”
“???” หลี่หรานเต็มไปด้วยความสงสัย
ปฏิกิริยาเช่นนี้แปลกเกินไป!
เขาอดไม่ได้ที่จะถาม “แต่สุดท้ายแล้วนั่นก็เป็นเผ่าพันธุ์เดียวกันกับเจ้า เจ้าไม่รู้สึกโกรธเลยหรือ?”
ไข่มังกร: “(ฮ่าๆ! มังกรเข่นฆ่ามนุษย์ เช่นนั้นทำไมมนุษย์จึงจะฆ่ามังกรไม่ได้ล่ะ คนอ่อนแอไม่มีสิทธิ์พูด)”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้หลี่หรานก็เข้าใจ
ไม่ใช่ว่าแนวคิดทางเผ่าพันธุ์ของมังกรนั้นเบาบาง แต่พวกเขาไล่ตามพลังที่สมบูรณ์และเชื่อในกฎแห่งป่าที่ซึ่งผู้อ่อนแอตกเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่ง
การที่ถูก “มด” ฆ่าเพียงแสดงให้เห็นว่าพวกมันอ่อนแอเกินกว่าจะได้รับความเห็นอกเห็นใจ
“ข้าไม่ได้คาดคิดว่าเจ้าตัวน้อยที่ดูโง่เง่านี่กลับมีความโหดเหี้ยมแฝงอยู่ในกระดูกของมัน” หลี่หรานส่ายหัวอย่างขบขัน
ในขณะนั้นเอง ไข่มังกรกล่าวเสียงเบาอีกครั้ง “(โดยหลักแล้วตอนนี้ข้ายังเอาชนะนางไม่ได้ หากเข้าไปหาเรื่องก็มีแต่ตายน่ะสิ...)”
“……” หลี่หรานนวดหว่างคิ้วของเขา
ท้ายที่สุดแล้วมันก็แค่ขี้ขลาด!
ที่จริงแล้วมันค่อนข้างน่าสนใจที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
แม้ว่าไข่มังกรตัวนี้จะไม่เห็นใครอยู่ในสายตา แต่มันก็ไม่ใช่คนโง่ไปเสียทั้งหมด หลังจากที่เห็นความแข็งแกร่งของเหลิงอู่เหยียนก่อนหน้านี้ มันก็ไม่เฉียดกรายเข้าใกล้อาณาเขตของยอดเขาปีศาจเลยแม้แต่น้อย
ตอนนี้มันยังระมัดระวังตัวกับผู้อาวุโสซุน...
ปรากฏว่ามันรู้สถานะของตนเองเป็นอย่างดี!
หลี่หรานพยักหน้าและกล่าว “อย่างไรก็ตาม อย่าคิดที่จะแก้แค้นเชียว สถานะของผู้อาวุโสซุนค่อนข้างพิเศษ ในอนาคตเจ้าควรหลีกเลี่ยงเมื่อพบเจอนาง”
ไข่มังกรท้าวเอวด้วยอุ้งเท้าเล็กๆของมัน พร้อมกับฮึมฮัมและร้องออกมาเบาๆ “(ข้าไม่กลัวนางหรอก ยังไงท่านก็ต้องปกป้องข้า)”
“......”
เมื่อมองดูความอวดดีของมัน หลี่หรานก็พูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง
“บุตรศักดิ์สิทธิ์หลี่!”
ก่อนที่หลี่หรานกำลังจะเดินต่อ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาจากไม่ไกล จากนั้นสายลมที่พัดพากลิ่นหอมมาก็ปะทะเข้ากับแขนของเขาโดยตรง
หลู่ซินหรานกอดเขาแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง กดหน้าของนางไว้กับหน้าอกของเขาและพูดอย่างหลงใหล “บุตรศักดิ์สิทธิ์หลี่ ไม่เจอกันนาน ข้าคิดถึงท่านมากเลย~”
“……” หลี่หรานขมวดคิ้ว
ดูเหมือนทุกครั้งที่เขาเห็นนาง มันจะเป็นแบบนี้เสมอ...
ขณะที่เขากำลังจะเอื้อมมือไปแกะนางออก จู่ๆเสียงคำรามอันโกรธเกรี้ยวก็ดังขึ้นในหูของเขา
โฮกกก!
รังสีมังกรที่คาดเดาไม่ได้แพร่กระจายในอากาศ ทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวสั่น
เขาเห็นไข่มังกรเกาะพื้นด้วยแขนทั้งสี่ข้าง เมฆขาวและหมอกกระจายออกมาจากรอยแตกในเปลือกไข่ และรูทั้งสองในดวงตาก็เปล่งแสงสีม่วงออกมา
รัศมีพลังอันเข้มข้นแทบจะเติมเต็มภูเขาทั้งลูก!
ในเงามืด ผู้อาวุโสซุนมองดูฉากนี้ด้วยความประหลาดใจอย่างไม่อาจปกปิด “เมฆและหมอกลอยขึ้น ปราณสีม่วงกลายร่างเป็นมังกร... มังกรน้อยตัวนี้สามารถจำแลงร่างวิญญาณของมันได้ก่อนที่จะฟักออกมา?!”
“นี่มันเกินจริงเกินไป!”
“นอกจากนี้เผ่ามังกรยังหยิ่งผยองอยู่เสมอ เหตุใดมันจึงเชื่อฟังบุตรศักดิ์สิทธิ์หลี่มากขนาดนี้?”
ผู้อาวุโสซุนทั้งสับสนและประหลาดใจเมื่อมองดูใบหน้าของหลี่หราน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความซับซ้อน
“บุตรศักดิ์สิทธิ์หลี่นั้นลึกลับจริงๆ และเขายังสามารถมีความสัมพันธ์กับเผ่าพันธุ์โบราณได้อีกด้วย เมื่อมองย้อนกลับไปในตอนนั้น...”
นางส่ายหัวแล้วถอนหายใจเงียบๆ
มองดูหลี่หรานเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นนางก็หันหลังและจากไปโดยเอามือไพล่หลัง
*****
มองดูสิ่งมีชีวิตประหลาดตรงหน้านาง ลำคอของหลู่ซินหรานก็อดไม่ได้ที่จะบีบรัด
“บุตรศักดิ์สิทธิ์หลี่ นี่มันอะไรกัน...”
หลี่หรานยักไหล่ “สัตว์เลี้ยงของข้า”
ไข่มังกรจ้องมองนางด้วยความโกรธ “(ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ เจ้ามดต่ำต้อย!)”
หลู่ซินหรานเกาหัวอย่างสับสน “บุตรศักดิ์สิทธิ์หลี่ ดูเหมือนมันจะมีปัญหากับข้าหรือเปล่า?”
หลี่หรานพูดอย่างหมดหนทาง “หากเจ้ายังไม่ปล่อย มันคงไม่ง่ายเชกเช่นการมีปัญหา”
“อา?” หลู่ซินหรานผงะเมื่อนางได้ยิน “เป็นไปได้ไหมว่าสัตว์เลี้ยงตัวนี้มีจิตวิญญาณ?”
นางปล่อยหลี่หราน เดินอย่างระมัดระวังและกล่าวทักทาย “สวัสดี ข้าชื่อหลู่ซินหราน และข้าเป็นศิษย์น้องของบุตรศักดิ์สิทธิ์หลี่”
ไข่มังกรไม่สนใจนาง แต่ยืนอยู่ระหว่างคนทั้งสองและจ้องมองนางอย่างระมัดระวัง
ราวกับว่านางไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้หลี่หรานอีกต่อไป
หลู่ซินหรานพยายามสัมผัสมัน แต่ไข่มังกรมีปฏิกิริยารุนแรงมาก หากหลี่หรานไม่ผูกไว้ด้วยเชือกอมตะ มันคงทำอะไรเกินเลยไปแล้ว
สิ่งมีชีวิตอันต่ำต้อยนี้สมควรสัมผัสร่างกายอันสูงส่งของมันหรือ?
เมื่อได้ยินเสียงคำรามอันน่าสะพรึงกลัวนั้น หลู่ซินหรานก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวใดๆอีก
“บุตรศักดิ์สิทธิ์หลี่ สัตว์เลี้ยงของท่านเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีนะ”
โฮกกก!
“……”
ในท้ายที่สุด ภายใต้การป้องกันอย่างเข้มงวดของไข่มังกร นางก็ล้มเลิกความคิดที่จะใกล้ชิดหลี่หราน และต้องรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยกว่าหนึ่งเมตร
เมื่อเห็นท่าทางแปลกๆของไข่มังกร หลู่ซินหรานก็สับสนเล็กน้อย
นี่มันตัวบ้าอะไรกัน?
ดูเหมือนไข่ที่มีสี่ขา... และแขนขาก็มีเกล็ดเล็กๆละเอียดอ่อน เปล่งแสงอันศักดิ์สิทธิ์และสูงส่ง ซึ่งดูพิเศษมาก
“หรือมันจะเป็นสัตว์ประหลาดโบราณบางชนิด?”
หลู่ซินหรานส่ายหัวและไม่ถามอีกต่อไป
นางมองดูหลี่หรานราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง การแสดงออกของนางดูแปลกไปเล็กน้อย
หลี่หรานขมวดคิ้ว “ทำไมเจ้ามองข้าเช่นนั้น?”
“ข้า...”
แก้มของหลู่ซินหรานแดงเล็กน้อย นางลังเลที่จะพูด
หลี่หราน: “หากมีอะไรจะพูดก็พูดมา”
“คือ...”
หลู่ซินหรานลังเลอยู่อีกครู่หนึ่ง จากนั้นก็หน้าแดงและกล่าว “บุตรศักดิ์สิทธิ์หลี่ ท่านกับน้องสาวอาฉิน... ไปถึงไหนกันแล้ว?”
หลี่หราน: “……”
/////