บทที่ 45 แสงพระพุทธรูปส่องสว่าง

บทที่ 45 แสงพระพุทธรูปส่องสว่าง

เขาดูเหมือนจะหวาดกลัวพระพุทธรูปเป็นพิเศษ

ดังนั้น เมื่อเห็นพระพุทธรูปองค์ใหญ่นั้นปราบปรามลงมา พร้อมกับเสียงสวดมนต์ของนักบวชพุทธะ มันจึงทำให้เขาทรมานอย่างยิ่ง

กรงเล็บผีอยู่ภายใต้แสงของพระพุทธรูป ราวกับถูกสะกดอย่างมาก แม้ว่าพลังของผีจะพุ่งทะยาน แต่ก็ไม่สามารถต้านทานแสงของพระพุทธรูปได้ และสลายไปโดยตรง

ซวีมู่ไห่และมู่ฉิงเก๋อก็ตกลงมาจากกรงเล็บผี

ผีทารกที่กำลังปีนขึ้นไปบนแขนของกรงเล็บผีนั้น จู่ๆ ก็ร้องโหยหวนเมื่อสัมผัสได้ถึงแสงของพระพุทธรูป

เสียงร้องไห้ของทารกปะปนกับเสียงคำรามอันน่าสยดสยอง ฟังแล้วทำให้หนังศีรษะชาหนึบ เสียงนั้นแทรกซึมเข้าไปในกระดูก ทำให้ผู้คนรู้สึกไม่สบายตัว

น่าขนลุก…

ควันสีดำแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของพวกมัน ควันสีดำซึมออกมาจากผิวหนังของพวกมัน

ผิวหนังของพวกมันก็เริ่มเน่าเปื่อย

ในเวลานี้ งานไม้แกะสลักพระพุทธรูปของหลี่ฉางชิงส่องสว่างราวกับดวงอาทิตย์ เด็กชายคนนั้นก็ทรมานอย่างยิ่ง ในดวงตาของมันนอกจากความหวาดกลัวต่อแสงของพระพุทธรูปแล้ว ยังมีความเกลียดชังอย่างมาก!

“เป็นไปไม่ได้!”

“พระพุทธรูปหายสาบสูญไปนานแล้ว เจ้าเป็นใครกันแน่!?”

เด็กชายคำราม ผีทารกทั้งสามถูกชำระล้างด้วยแสงของพระพุทธรูป กลายเป็นเถ้าธุลี

“ข้าเป็นใครไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือเจ้าอย่าคิดทำร้ายผู้อื่น” ในเวลานี้ หลี่ฉางชิงเหยียบไม้ฉางเซิน ค่อยๆ ลงจอด พระพุทธรูปเหนือหัวของเขาก็ค่อยๆ ลงมา

แรงกดดันจากพระพุทธรูปส่งออกมามาก จนเด็กชายผู้นี้เกือบจะคุกเข่าลง แต่พลังของมันนั้นแข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย แม้ว่ามันจะถูกสะกดด้วยแสงของพระพุทธรูป แต่มันก็ไม่ได้ถูกกำจัดโดยตรงด้วยแสงของพระพุทธรูปเหมือนกับผีทารกเหล่านั้น

“สหายเต๋าฉางชิง ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ” ในเวลานี้เอง มู่ฉิงเก๋อรู้สึกราวกับว่านางรอดชีวิตจากความตาย และนึกถึงการปรากฏตัวอย่างปาฏิหาริย์ของหลี่ฉางชิงเมื่อครู่นี้ ราวกับเทพเซียนที่ลงมาจากสวรรค์

แม้ว่าหลี่ฉางชิงจะเป็นผู้ชายที่ดูธรรมดา แต่ฉากเมื่อครู่นี้ก็ทำให้หัวใจของมู่ฉิงเก๋อสั่นไหวเล็กน้อย

ตั้งแต่โบราณกาล มีสาวงามคนใดบ้างที่ไม่หลงรักวีรบุรุษ?

“พี่ฉางชิง ท่านช่วยข้าอีกครั้งแล้ว” ซวีมู่ไห่ก็รู้สึกขอบคุณอย่างยิ่ง

“ฮือๆ ท่านอาวุโสฉางชิง ข้าคิดว่าข้ากำลังจะตาย” ในเวลานี้ อิ๋นชางหลีก็พุ่งเข้ามา กอดขาของหลี่ฉางชิงแน่น ไม่ยอมปล่อย

“ข้าจะจำเจ้าไว้” เด็กชายคนนั้นยิ้มกว้างกะทันหัน “แม้ว่าข้าจะไม่สามารถยึดครองร่างกายของพวกเขาได้ แต่เรื่องนี้ยังไม่จบสิ้น พวกเราจะได้พบกันอีกอย่างแน่นอนในอนาคต”

พูดจบ เขาก็จ้องมองงานไม้แกะสลักรูปพระพุทธรูปที่เปล่งแสงเหนือหัวของเขาอย่างดุร้าย จากนั้นก็กัดฟันแน่น หันหลังกลับและบินเข้าไปในโถงหมื่นพุทธะ

ประตูโถงหมื่นพุทธะก็ปิดลงพร้อมกับเสียงดังลั่น

หลี่ฉางชิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขายื่นมือออกไป งานไม้แกะสลักรูปพระพุทธรูปบนท้องฟ้าก็ตกลงไปในมือของเขา กลายเป็นงานไม้แกะสลักธรรมดาๆ

หลี่ฉางชิงเพิ่งแกะสลักมันขึ้นมา เขาได้ยินบทสนทนาของคนกลุ่มนั้นก่อนหน้านี้ เนื่องจากเผ่าพันธุ์ภูตผีหวาดกลัวสำนักพุทธะมาก เขาจึงแกะสลักรูปพระพุทธรูปออกมาเพื่อดูว่ามันสามารถสะกดเผ่าพันธุ์ภูตผีเหล่านี้ได้หรือไม่

เขาไม่ได้คาดหวังว่าผลลัพธ์จะดีมากอย่างน่าประหลาดใจ

น่าเสียดาย เขาไม่สามารถสังหารเด็กชายลึกลับในโถงหมื่นพุทธะได้เนี่ยสิ…

แต่หลี่ฉางชิงก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้าไปในโถงหมื่นพุทธะแห่งนั้น

ใครจะไปรู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน เกิดเขาเข้าไปแล้วถูกซุ่มโจมตีล่ะ?

ถ้าเขาเกิดเรื่องขึ้น ใครจะเป็นคนเลี้ยงดูบุตรชายของเขา?

“พวกเจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?” หลี่ฉางชิงรีบพยุงคนเหล่านั้นขึ้นมา

“ไอ้หนู อย่ากอดขาข้า ขาข้าชาไปหมดแล้ว” หลี่ฉางชิงรีบผลักอิ๋นชางหลีออกไป “เห้ย! อย่าเอาขี้มูกมาเช็ดกางเกงข้าสิ!”

“ท่านอาวุโสฉางชิง ทางนั้น...”

ทันใดนั้น อิ๋นชางหลีก็ตะโกนเสียงดัง ชี้นิ้วไปข้างหลังหลี่ฉางชิง

ในเวลานี้ มีเสียงสั่นสะเทือนดังมาจากพื้นดิน ทุกคนมองไป แต่กลับพบว่าซากศพจำนวนมากพุ่งเข้ามาอีกครั้ง ซากศพแต่ละร่างล้วนแผ่กลิ่นอายแห่งการฆ่าฟันอันน่าตกใจ

ราวกับว่าพวกมันต้องการจะฉีกหลี่ฉางชิงและคนอื่นๆ เป็นชิ้นๆ

“ฮึ่ม”

แขนเสื้อของหลี่ฉางชิงสะท้าน โบกมือเบาๆ พลังลึกลับก็แผ่ซ่านออกไป ราวกับสายลมที่พัดผ่าน พร้อมกับเสียง “ตรึงร่าง”

ทันทีที่เสียงนั้นดังออกมา ซากศพเหล่านั้นก็หยุดนิ่งอยู่กับที่

พวกมันยังคงอยู่ในท่าเดิม และไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

ราวกับว่ามีเส้นใยที่มองไม่เห็นนับไม่ถ้วนพันธนาการพวกมันไว้

การเคลื่อนไหวนี้ ทำให้ทุกคนในที่นี้ต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

ซวีมู่ไห่ยิ่งไม่อยากจะเชื่อ!

เขาแทบพูดไม่ออก

เพราะนี่ไม่ใช่ทักษะอื่นใด มันคือตราประทับห้าขุนเขาแห่งแดนโบราณเต๋าซานของเขาเอง!

หลี่ฉางชิงเรียนรู้มันได้ยังไง?

แม้ว่าหลี่ฉางชิงจะบ่มเพาะปราณวิญญาณ เดินบนเส้นทางที่คล้ายกับจิตรกรเซียน และมีความสามารถในการเลียนแบบทักษะของผุ้ฝึกตน แต่ตราประทับห้าขุนเขาแห่งแดนโบราณเต๋าซานนั้นแตกต่างจากทักษะทั่วไป

ตราประทับห้าขุนเขาเป็นทักษะระดับสูงสุดที่ผู้ก่อตั้งแดนโบราณเต๋าซานเข้าใจ

แม้แต่จิตรกรเซียนก็ไม่สามารถเลียนแบบได้อย่างง่ายๆ

หากเป็นเพียงทักษะระดับแรก อย่างเช่น ย่างก้าวเทวะ ไร้ชีวี หรือพลังพันจินที่ถูกเลียนแบบ ซวีมู่ไห่อาจจะไม่แปลกใจขนาดนี้

แต่นั่นคือทักษะ "ตรึงร่าง" ขั้นที่สี่ของตราประทับห้าขุนเขา และเขายังตรึงร่างซากศพหลายร้อยร่างด้วยการโบกมือเพียงครั้งเดียว ความสามารถนี้แม้แต่เขาก็ยังไม่อาจเอื้อมถึง

ปราณวิญญาณของหลี่ฉางชิงแข็งแกร่งถึงระดับใดกันแน่?

นอกจากนี้ เขายังไม่ได้รับผลกระทบจากพลังของผีที่นี่ และยังสามารถใช้ขอบเขตบ่มเพาะของเขาได้ ชายคนนี้มีเรื่องลึกลับมากมายจริงๆ

“ปราบปราม!”

งานไม้แกะสลักรูปพระพุทธรูปในมือของเขาพุ่งออกไป เสียงสวดมนต์ของนักบวชพุทธะดังออกมา ทุกที่ที่เสียงสวดมนต์ผ่าน ผีร้ายทั้งปวงย่อมถูกกำจัด!

ซากศพเหล่านั้นกลายเป็นผงเถ้าธุลีในทันที

แต่นี่ยังไม่จบ หลี่ฉางชิงยกฝ่ามือขึ้น งานไม้แกะสลักรูปพระพุทธรูปก็พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าโดยตรง แสงของพระพุทธรูปพุ่งเข้าไปในปราณวิญญาณชั่วร้ายที่เต็มท้องฟ้า มุ่งตรงไปยังดวงตาสีเลือดคู่นั้นข้างบน

หลี่ฉางชิงรู้ดีว่า หากเขาต้องการออกไปจากที่นี่ ดวงตาสีเลือดคู่นั้นคือกุญแจสำคัญ

เมื่อดวงตาสีเลือดเผชิญกับงานไม้แกะสลักรูปพระพุทธรูป แสงสีแดงก็ปะทุขึ้นอย่างรุนแรง แสงสีเลือดนั้นดูเหมือนจะกดดันงานไม้แกะสลักรูปพระพุทธรูปลง แต่แสงของพระพุทธรูปก็ส่องสว่างเจิดจ้าไม่แพ้กัน

แสงแห่งธรรมเผชิญหน้ากับดวงตาสีเลือดอย่างไม่เกรงกลัว!

ในตอนนี้ เริ่มมีสีเลือดปรากฏขึ้นเป็นหย่อมๆ บนร่างกายของงานไม้แกะสลักรูปพระพุทธรูป ราวกับว่ามันกำลังจะถูกย้อมสี

แต่ในขณะเดียวกัน ดวงตาสีเลือดก็พังทลายลง

รอยแยกขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นผืนนภา

ลมแรงพัดมาจากรอยแยก ทุกคนรู้สึกได้ว่าเบื้องหลังรอยแยกนั้นคือโลกภายนอก

“ไป!”

หลี่ฉางชิงอุ้มอิ๋นชางหลี เขาพูดกับมู่ฉิงเก๋อและซวีมู่ไห่ทันที

ทุกคนพยักหน้า รีบมุดเข้าไปในรอยแยกและหายไป ในขณะเดียวกัน พระพุทธรูปบนท้องฟ้าก็ดิ่งลงมา แต่ไม่ตกลงพื้น ทว่ากลับพุ่งเข้าชนประตูโถงหมื่นพุทธะพร้อมกับเสียงดังลั่น

ไม่นานนัก โลกทั้งใบกลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง

“คิกๆๆ”

“พวกเจ้าคิดว่าหนีไปได้จริงๆ งั้นเหรอ?”

“ลัทธิฉางเซิงของข้ากำลังจะผงาด”

เสียงนั้นกลับกลายเป็นเสียงของเด็กหญิงตัวเล็กๆ อีกครั้ง เพียงแต่ฟังดูน่าขนลุกยิ่งขึ้น

“ฟู่!”

ในถ้ำ ภาพวาดโบราณตกลงบนพื้น และลุกไหม้เป็นไฟ

ซวีมู่ไห่ทั้งสามนั่งลงบนพื้น รู้สึกราวกับว่าพวกเขารอดชีวิตจากความตาย

ซวีมู่ไห่จำไม่ได้แล้วว่ากี่ปีแล้ว ที่เขาไม่ได้สัมผัสถึงความรู้สึกไร้ทางเลือกเช่นนี้

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?” หลี่ฉางชิงถามด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณสหายเต๋าฉางเซิงสำหรับความช่วยเหลืออีกครั้ง” มู่ฉิงเก๋อกัดริมฝีปากล่างของนางเบาๆ จากนั้นลุกขึ้นยืน และคารวะหลี่ฉางชิง “ข้าหวังว่าสหายเต๋าฉางเซิงจะมาเยือนหุบเขาหมอเทวะเพื่อเป็นแขกผู้ทรงเกียรติ และข้าจะได้ทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี”