บทที่ 27 หัวใจแห่งการตอบแทน

บทที่ 27 หัวใจแห่งการตอบแทน

ซ่งหยุนเฉามองเจียงเสี่ยวเฉียนด้วยสายตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง ขณะที่เขาคีบเนื้อกระต่ายเผ็ดร้อนขึ้นมา

เห็นท่าทางที่นางคาดหวัง เจียงเสี่ยวเฉียนอดขำในใจไม่ได้

กลิ่นหอมนี้ช่างยั่วยวนจริงๆ ทำให้เขาน้ำลายไหลย้อย แต่กลับต้องรักษาท่าทาง ค่อยๆ ชิมทีละนิด

"เป็นไงบ้าง?" ซ่งหยุนเฉากะพริบตาโตๆ มองเขาอย่างคาดหวัง

แม้นางจะไม่พูดอะไร แต่ความเงียบนั้นเต็มไปด้วยเสียงดังก้อง "ชมข้าสิ ชมข้าสิ ชมข้าสิ ชมข้าสิ"

เจียงเสี่ยวเฉียนทำปากจิ้มลิ้มเหมือนกำลังชิมรส ทำทีเป็นมองนางเรียบๆ แล้วชิมอีกคำ

"ก็ใช้ได้" เจียงเสี่ยวเฉียนเลิกคิ้ว

ซ่งหยุนเฉาขมวดคิ้ว เบ้ปากอย่างไม่พอใจ "ไม่มีรสนิยม"

นางไม่สนใจเขาอีก กินเองไปเลย

ทั้งๆ ที่หอมและอร่อยมากแท้ๆ! นางกัดเนื้อกระต่ายอย่างดุดัน สายตาดุร้าย บรรยากาศน่ากลัว

เจียงเสี่ยวเฉียนมองนางอย่างแปลกใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมนางถึงเป็นแบบนี้กะทันหัน

แต่ในใจกลับสนใจคำพูดเรื่อง "ไม่มีรสนิยม" ของนาง

ซ่งหยุนเฉามองเจียงเสี่ยวเฉียนกินข้าวไปสามชามใหญ่ ยิ่งเงียบลง

ทั้งๆ ที่อร่อยและกินกับข้าวได้ดีแท้ๆ ไอ้ผู้ชายไร้รสนิยมนี่!

นางวางตะเกียบ เดินออกไปที่ลานบ้าน นั่งเงียบๆ ที่มุมทำยาเม็ด

เจียงเสี่ยวเฉียนโบกมือเบาๆ องครักษ์ลับยืนตรงหน้าเขา รอรับคำสั่ง

เขาพยายามบีบคำพูดออกมาครึ่งวัน แต่ก็ไม่มีคำใดหลุดออกจากปาก องครักษ์ลับจึงยืนเงียบรอต่อไป

"...รสนิยม...จะมีได้ยังไง?" เขาบีบคำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากอย่างยากลำบาก สีหน้าดูไม่ค่อยดี

องครักษ์ลับตกใจ สงสัยว่าตัวเองได้ยินผิดไป จะตอบแต่ก็ไม่กล้าไม่ตอบ ลำบากใจ

เจียงเสี่ยวเฉียนเห็นองครักษ์ลับไม่พูดอะไรครึ่งวัน โกรธอายจนเสียงดังขึ้นเล็กน้อย

"จะมีรสนิยมได้ยังไง?"

องครักษ์ลับกะพริบตา ดูเหมือนกำลังยืนยันว่าตัวเองไม่ได้ฝัน

อะไรนะ?

นายท่านถามข้าว่า...จะมีรสนิยมได้ยังไง?

แต่คราวนี้เขาไม่กล้าเพิกเฉย รีบก้มหัว "ข้าน้อยไม่ทราบ ขออนุญาตกลับไปศึกษาสักหน่อย"

ใบหน้าของเจียงเสี่ยวเฉียนแดงเหมือนกุ้งแล้ว โบกมือไล่เขาไป

องครักษ์ลับถอยออกจากห้อง หน้างงงวย

องครักษ์ลับอีกคนเห็นสีหน้าเขา อดสงสัยไม่ได้ถาม "เป็นอะไร? นายท่านสั่งอะไรมา?"

"นายท่านเขา...เขา..." องครักษ์ลับพูดออกมายาก สักพักจึงบอก "เขาถามข้าว่าจะมีรสนิยมได้ยังไง"

"หา?!" ตกใจ องครักษ์ลับที่ได้ยินรีบกลืนคำพูด "เขาคงบ้าไปแล้ว" ลงไป

เกือบไป เกือบไป กำแพงมีหู

"นายท่าน เขา...ถูกผีสิงหรือเปล่า?" องครักษ์ลับถามอย่างระมัดระวัง

สองคนถกเถียงกันแล้วส่ายหน้า หน้างงงวย

ซ่งหยุนเฉาทำยาเม็ดตลอดทั้งคืน รุ่งเช้าก็รีบไปจวนเจ้าเมือง

"ใครมา?" สาวใช้ที่เปิดประตูมองผู้มาเยือน

"ข้ามาส่งยาให้ภรรยาเจ้าเมือง"

ได้ยินดังนั้น สาวใช้ตัวน้อยตกใจ "ท่านคือหมอเทวดาซ่งหรือ?"

"ดีใจจังที่ได้พบตัวจริง ท่านหญิงป่วยหนัก กินยาของท่านถึงหายได้"

ไม่ทันที่ซ่งหยุนเฉาจะพูด นางรีบหลบตัว "เชิญหมอเทวดาตามมาเลยเจ้าค่ะ"

นางนำทางไปห้องโถง แจ้งนายหญิงก่อน แล้วจึงเชิญซ่งหยุนเฉาเข้าไป

ภรรยาเจ้าเมืองนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ มือยกขึ้นแตะหน้าผากอย่างอ่อนแอ พิงพนักเก้าอี้ สีหน้าซีดเซียวอ่อนแรง

"หมอเทวดาซ่งมาแล้ว" นางยิ้มบางๆ "เชิญนั่งเถอะ"

ช่วงนี้นางก็ได้ยินข่าวลือมากมาย ไม่คิดว่าซ่งหยุนเฉาจะนำยามาส่งเร็วขนาดนี้

ซ่งหยุนเฉาเปิดขวดยา "ท่านหญิง นี่คือยาที่ข้าทำมา โปรดทานตามขนาดที่กำหนด"

พูดพลางหยิบใบสั่งยาออกมา บันทึกข้อควรระวังในการใช้ยาอย่างละเอียด

พูดจบ สาวใช้ก็เข้ามารับยาเม็ดและใบสั่งยาไปถวายท่านหญิงอย่างนอบน้อม

ท่านหญิงรับใบสั่งยามาดู พยักหน้าพอใจ "ลำบากท่านแล้ว หมอเทวดาซ่ง"

"ท่านหญิง ท่านทานยาได้เลยตอนนี้ ยิ่งทานเร็ว ก็จะหายเร็ว"

ท่านหญิงพยักหน้าให้สาวใช้

สาวใช้เข้าใจ หยิบยาเม็ดหนึ่งเม็ดป้อนท่านหญิง แล้วรีบยกน้ำอุ่นๆ มาให้ "เชิญท่านหญิงค่ะ"

ท่านหญิงกินยา สีหน้าชัดเจนว่าตกตะลึงไปชั่วขณะ

เห็นท่านหญิงเป็นเช่นนั้น แรกๆ สาวใช้คิดว่ามีอะไรไม่ดี สีหน้าดูกังวล

แต่มีหมอเทวดาอยู่ ทำให้สาวใช้สบายใจขึ้นมาก

"สมกับเป็นหมอเทวดาจริงๆ หมอเทวดาซ่งชื่อไม่เสียเปล่า" ท่านหญิงตื่นเต้นลุกขึ้นยืน จับมือสาวใช้

"ปกติข้ารู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง บางครั้งหนัก บางครั้งเบา แต่พอกินยานี้ รู้สึกเย็นสบายที่หน้าอก สบายมาก หัวใจก็เต้นเบาลงมาก"

ท่านหญิงมองซ่งหยุนเฉาอย่างดีใจ

ซ่งหยุนเฉาลุกขึ้นคำนับ "ยินดีด้วยเจ้าค่ะ ท่านหญิง"

ท่านหญิงจับมือซ่งหยุนเฉาอย่างตื่นเต้น "หมอเทวดาซ่ง ช่างเก่งกาจจริงๆ"

ตอนนี้ นางดูเหมือนจะนึกได้ว่าตัวเองเสียมารยาท รีบสั่งคนรับใช้ "มานี่ รีบชงชาให้หมอเทวดาซ่ง ช่างไม่รู้จักกาลเทศะจริงๆ ข้ามัวแต่คุยกับหมอเทวดาจนลืมไป พวกเจ้าก็ไม่รู้จักมารยาทเสียแล้ว"

สาวใช้รีบยกชาร้อนมา

ซ่งหยุนเฉายิ้มบางๆ "ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ขอเพียงท่านหญิงสบายดีก็พอ"

"เป็นความผิดของข้าเอง หมอเทวดาซ่ง" นางจับมือซ่งหยุนเฉาอย่างร้อนรน

"ช่วงก่อนหน้านี้ ได้ยินว่าหมอเทวดาขาดยาตัวหนึ่ง คนในเมืองก็ฉวยโอกาสปล่อยข่าวลือว่าหมอเทวดาเป็นคนหลอกลวง ข้าก็สงสัยอยู่บ้าง มองดูอยู่ห่างๆ หวังว่าจะไม่ได้สร้างผลกระทบหรืออุปสรรคให้หมอเทวดา"

ซ่งหยุนเฉายิ้มบางๆ ยังคงรักษามารยาทอย่างดี "ความยุติธรรมอยู่ในใจคน ผู้บริสุทธิ์ย่อมบริสุทธิ์ ขอเพียงท่านหญิงทานยาตามเวลาก็จะหายดี ข่าวลือก็จะหายไปเอง ท่านหญิงไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกเจ้าค่ะ"

"หมอเทวดาช่างใจกว้าง แต่ขอให้อยู่รับประทานอาหารสักมื้อ เพื่อแสดงความขอโทษและความรู้สึกอยากตอบแทนของข้า"

ซ่งหยุนเฉาพยายามจะปฏิเสธ แต่ท่านหญิงท่าทางกระตือรือร้นและเด็ดเดี่ยว ไม่ให้ปฏิเสธ

นางไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี จำต้องยอมรับ

ท่านหญิงสั่งการลงไป แล้วจูงนางเดินเล่นในจวนเจ้าเมือง

พอถึงห้องอาหาร เห็นอาหารบนโต๊ะมีถึงหกจานสี่ซุป ซ่งหยุนเฉาอดชื่นชมความใจกว้างไม่ได้

แต่ก็ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้

สองคนเพิ่งนั่งลง ท่านหญิงก็อธิบาย "ท่านเจ้าเมืองไปตรวจตราทุกข์สุขของราษฎรในเมือง คงกลับมาไม่ทัน ขออภัยในความไม่สมควรด้วย หมอเทวดาโปรดให้อภัย"

"แม่ ข้ากลับมาแล้วขอรับ" เสียงตะโกนดังลั่น ฟังออกว่าเจ้าของเสียงเป็นชายหนุ่มร่าเริงกระตือรือร้น

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา สวมเสื้อคลุมยาวสีขาวนวล ทำให้ดูเป็นนักปราชญ์ หล่อเหลาองอาจ

เห็นซ่งหยุนเฉา เขาตกใจ รู้ตัวว่าเสียมารยาท จึงดูเกร็งขึ้น

ท่านหญิงขมวดคิ้ว ต่อว่าเล็กน้อย "เด็กคนนี้ โตป่านนี้แล้วยังไม่มีมารยาท"

นางหันกลับมา ยิ้มแนะนำกับซ่งหยุนเฉา "นี่คือลูกชายของข้า อวี่หลัน ข้าตามใจจนเสียคน ขออภัยด้วย"

"นี่คือหมอเทวดาซ่ง มารักษาโรคหัวใจให้แม่ รีบมาคำนับเร็ว"

ซ่งหยุนเฉาหน้าตางดงามมาก

ผิวขาวเนียนดั่งหยก ใบหน้าขาวผ่อง ริมฝีปากแดงฟันขาว คิ้วเรียวงาม

เป็นความงามที่สงบนิ่งและเป็นธรรมชาติ