บทที่ 140 สามพันสาวงามในฮาเร็ม (ฟรี)

บทที่ 140 สามพันสาวงามในฮาเร็ม (ฟรี)

"เขาเป็นประธานบริษัทจิวเวลรี่... คุณหวัง เย่ งั้นเหรอ"

แอร์โฮสเตสฝึกหัดเพิ่งได้สติกลับมาหลังจากหวัง เย่ เดินจากไปไกลแล้ว ดวงตาที่เพิ่งจะสงบลงจากความตื่นตระหนก มองไปที่นามบัตรสีดำสนิทที่อยู่ในมือ บนนามบัตรมีตัวอักษรสีทองสลักชื่อ "หวัง เย่" อย่างโดดเด่น เธอเอ่ยชื่อนี้ออกมาเบาๆ อย่างอดไม่ได้

แอร์โฮสเตสฝึกหัดยังคงรู้สึกหวาดหวั่น แต่เมื่อได้เห็นนามบัตรในมือ ก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาอย่างประหลาด ในขณะเดียวกัน เธอก็แทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น เหมือนกับละครฉากใหญ่ที่เพิ่งจบไป เริ่มจากการถูกคนลวนลามอย่างไม่คาดฝัน และงานที่ยังไม่มั่นคง แต่ก่อนที่เรื่องราวทั้งหมดจะจบลง กลับพลิกผันอย่างไม่น่าเชื่อ! เธอมองนามบัตรที่กำแน่นอยู่ในมือ ความรู้สึกสับสนวุ่นวายยังคงวนเวียนอยู่ในใจ

ในขณะที่หวัง เย่ ได้ขึ้นรถตู้ที่มารอรับอยู่ที่หน้าสนามบิน

"อาจารย์หวง รู้สึกอย่างไรบ้างครับที่ได้กลับมาเหยียบแผ่นดินจีนอีกครั้ง" หวัง เย่ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยราวกับว่าเรื่องราวของแอร์โฮสเตสคนนั้นได้ถูกลืมเลือนไปแล้ว

แต่ในเวลานี้อาจารย์หวงยังคงตกตะลึงกับเหตุการณ์บนเครื่องบิน เขายังคงกังวลว่าคำพูดของหวัง เย่ อาจทำให้รองนายกเทศมนตรีเมืองหลงไม่พอใจ

"อ่า... โอ้ แน่นอนว่ารู้สึกเหมือนได้กลับบ้านเกิดอีกครั้ง เสียดายที่ไม่ได้กลับมาอย่างสง่าผ่าเผย ผมตั้งใจจะสร้างผลงานในต่างประเทศ แต่..." อาจารย์หวงพูดอย่างเศร้าสร้อย ใบหน้าเผยให้เห็นถึงความผิดหวัง

อาจารย์หวงไม่คิดว่าการกลับมาประเทศจีนในครั้งนี้จะต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ เขาคิดว่าตัวเองคงประสบความสำเร็จในต่างประเทศแล้วค่อยกลับมาอย่างภาคภูมิใจ แผนการมักไม่ทันการณ์เสียแล้ว การกลับมาครั้งนี้เป็นเพราะหวัง เย่ พาตัวเขากลับมา เมื่อนึกถึงเรื่องนี้อาจารย์หวงก็อดรู้สึกสิ้นหวังไม่ได้

"ฮ่าๆ... โอกาสที่จะได้กลับบ้านอย่างมีหน้ามีตา คุณยังมีอีกเยอะ แต่ผมสามารถทำให้คุณกลายเป็นความภาคภูมิใจของคนทั้งโลกได้ ขอแค่คุณตั้งใจทำงานกับผม ผมรับรองว่าจะดูแลคุณอย่างดี" หวัง เย่ กล่าวพร้อมกับยิ้มมุมปาก

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความมั่นใจอย่างแรงกล้า ในเวลานี้ ดูเหมือนชะตากรรมของทุกคนอยู่ในกำมือของเขา

"..." อาจารย์หวงถึงกับพูดไม่ออก ไม่รู้จะตอบโต้ยังไง ได้แต่จ้องมองหวัง เย่ ด้วยความสับสน เขาคิดในใจว่า "หนุ่มคนนี้ช่างโอหังนัก"

คำพูดโอ้อวดเช่นนี้หลุดออกมาจากปากได้ง่ายๆ อาจารย์หวงอดสงสัยไม่ได้ว่าภูมิหลังแบบไหนที่ทำให้หวัง เย่ กล้าพูดจาอวดดีเช่นนี้

หลังจากนั้นหวัง เย่ ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาหลับตาลงเอนหลังพิงเบาะเตรียมตัวพักผ่อน บรรยากาศในรถเงียบสงัดลงทันที...

อาจารย์หวงและศาสตราจารย์ฉินที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นหวัง เย่ หลับตาลงก็ไม่กล้าส่งเสียงรบกวน ได้แต่สบตากันแล้วหันไปมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง

แม้ในใจของอาจารย์หวงจะเต็มไปด้วยคำถามมากมาย แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงเก็บซ่อนไว้ในใจ คนฉลาดย่อมรู้ว่าควรทำตัวอย่างไร

"ฮ่าๆ... เป็นไงบ้าง? งานนี้ที่ผมจัดการให้ คุณหวังต้องพอใจแน่ๆ" เย่ เทียนเผิงพูดด้วยรอยยิ้มกว้างจนเห็นฟัน

หวู่เส้าฮัว กำลังตรวจสอบสัญญาซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ที่เขานำมาอย่างละเอียด

หวู่เส้าฮัว พลิกสัญญาตั้งแต่ต้นจนจบเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีปัญหา จากนั้นจึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "อืม... โครงการนี้เหมาะที่จะใช้เป็นที่พักส่วนตัวของคุณหวัง"

"...ซึ่งไม่ว่าจะมองในแง่ของที่ตั้ง หรือปัจจัยอื่นๆ ก็ล้วนแต่เป็นทำเลทองทั้งนั้น...." หวู่เส้าฮัว พยักหน้าเห็นด้วยกับเนื้องานของเย่ เทียนเผิง ขณะที่ไล่อ่านรายละเอียดในสัญญา

การที่เย่ เทียนเผิงตั้งใจทำงานเพื่อหวัง เย่ อย่างทุ่มเทในครั้งนี้ ทำให้หวู่เส้าฮัวรู้สึกยินดีจากใจจริง เขาไม่ใช่คนที่ริษยาคนอื่น แม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นคนสนิทของหวัง เย่ ก็ตาม การที่หวัง เย่ มอบอำนาจทั้งหมดในบริษัทให้กับเขานั้น แสดงให้เห็นถึงความไว้วางใจที่หวัง เย่ มีต่อเขา และเป็นการยอมรับในความสามารถของเขาเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม เขายังหวังว่าจะมีคนเก่งๆ เข้ามาร่วมงานกับหวัง เย่ อีกหลายๆ คน เพื่อที่ธุรกิจของหวัง เย่ จะได้เติบโตยิ่งขึ้น และเมื่อมีคนเก่งๆ อยู่เคียงข้างมากขึ้น พวกเขาก็จะสามารถช่วยผลักดันธุรกิจของหวัง เย่ ให้ก้าวไกลไปทั่วโลกได้

"ถ้าท่านหวู่ พอใจแล้ว เชื่อว่าคุณหวังก็คงพอใจเช่นกัน ว่าแต่... คุณหวังจะเดินทางกลับจากอังกฤษเมื่อไหร่ครับ? ผมจะได้พาเขาไปดูโครงการที่ผมเลือกไว้ เผื่อว่าเขามีอะไรจะให้ปรับปรุงแก้ไข จะได้เตรียมการไว้ล่วงหน้า" เย่ เทียนเผิงถามด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นว่าหวู่เส้าฮัว พอใจกับโครงการที่เขาเลือก

เขาแทบจะรอไม่ไหวที่จะพาหวัง เย่ ไปชมผลงานของตัวเอง

"ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ตอนนี้คุณหวังกำลังเดินทางกลับแล้วล่ะ" หวู่เส้าฮัว ตอบด้วยท่าทีสงบนิ่ง พร้อมกับยื่นสัญญาในมือให้กับเย่ เทียนเผิง

เขาไม่ได้โง่ถึงขนาดดูไม่ออกว่าเย่ เทียนเผิง คิดอะไร ในเมื่อเย่ เทียนเผิง อุตส่าห์ทำงานชิ้นนี้สำเร็จ ก็ต้องอยากได้หน้ากับนายใหญ่บ้างเป็นธรรมดา

"งั้น... งั้นผมจะรีบไปรับคุณหวังที่สนามบิน แล้วพาเขาไปดูโครงการเลยดีกว่า..." เย่ เทียนเผิง รีบพูดทันทีที่ได้ยินว่าหวัง เย่ จะเดินทางกลับมาวันนี้

เขารีบก้าวขาออกจากห้องทำงานไปทันที ถ้าหากไม่ได้หวู่เส้าฮัวรั้งเอาไว้ ป่านนี้คงตรงดิ่งไปหาหวัง เย่ ถึงบ้านแล้ว

"กลับมานี่ก่อน! ... คุณหวังทำงานหนักมาตั้งนาน ไม่รู้จักเห็นใจเขาบ้างรึไง จะให้เขาตายคาที่รึยังไง อีกอย่าง ถ้าเรื่องทุกเรื่องต้องให้คุณหวัง ตัดสินใจเองหมด แล้วเราจะมานั่งกินนอนฟรีๆ ไปทำไม?" หวู่เส้าฮัว รีบรั้งเย่ เทียนเผิง เอาไว้

ในใจคิดว่า เย่ เทียนเผิง ทำงานว่องไวดีก็จริง แต่ทำไมถึงได้คิดอะไรไม่ค่อยจะรอบคอบแบบนี้ นี่คงคิดว่าตัวเองเป็นหนึ่งในฮาเร็มของหวัง เย่ งั้นสิ ถึงได้รีบร้อนจะไปหาเขาขนาดนี้ คิดว่าแค่เอาใจเขาก็จะได้เลื่อนขั้นงั้นเหรอ?

เย่ เทียนเผิง ที่ถูกเรียกกลับมาฉุกคิดได้ว่าตนเองทำอะไรลงไป ก็รู้สึก อ้ำอึ้งอยู่ในใจ เสียดายโอกาสที่อุตส่าห์ทำงานชิ้นใหญ่สำเร็จ แต่กลับพลาดโอกาสสำคัญแบบนี้ไป ทำได้เพียงแต่ นึกเสียใจอยู่ในใจ