ตอนที่ 49 ความหวังสุดท้าย (2)

ตอนที่ 49 ความหวังสุดท้าย (2)

“ความสามารถของฉันคือการควบคุมจิตใจ ฉันสามารถควบคุมคนที่ระดับต่ำกว่าให้กลายเป็นหุ่นเชิ่ดได้” ชายชุดดำพูดขึ้นมาหลังจากที่ซ่งเจิงนอนอยู่บนพื้น

ซ่งเจิงรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองขยับไม่ได้ เขาไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไป ตอนนี้เขากำลังมองชายชุดดำเดินจากไปพร้อมกับกระทะเหล็ก

“มังกรดำ! ถ้าแกกล้าขยับอีกก้าว ฉันจะฆ่าแก!” ทันใดนั้น เปลวไฟร้อนแรงพวยพุ่งออกจากร่างของฉู่อี้ เขาควบคุมมันให้กระโจนเข้าหาชายชุดดำผู้แข็งแกร่ง

“หืม? ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะจัดการคนสองคนได้ในระยะเวลาสั้นๆอย่างนี้ คนพวกนั้นระดับเทียบเท่ากับนายน้อยแก๊งเจ็ดดาว” มังกรดำเผยสีหน้าเหยียดหยัน

“ฟึ่บ!” เสียงของวัตถุแข็งเจาะร่างกายมนุษย์ดังขึ้น ดาบกระดูกมังกรในมือของเจ้าลิงแทงชายชุดดำ

“รนหาที่ตาย!” ชายชุดดำฉีกเสื้อคลุมออก พร้อมกับเผยใบหน้าโหดเหี้ยม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลจากของมีคม บาดแผลทั้งใหญ่และเล็กทำให้ดูน่าหวาดกลัวไม่น้อย แววตาเผยความเหี้ยมโหดออกมา

ปรากฏช้อนขนาดใหญ่ขึ้นในมือเธอ ดูเหมือนว่ามันจะเป็นอาวุธของเขา เจ้าลิงลุกขึ้นพยายามต้านทานสิ่งนั้นเอาไว้ แต่สุดท้ายก็ถูกตบจนล้มคว่ำ

“ปัง!” ทันทีที่เจ้าลิงกำลังจะหลบหลีก ชายผมขาวยื่นมือออกมาและทำให้พื้นทั้งหมดกลายเป็นน้ำแข็ง เจ้าลิงไถลไปกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้ ในตอนนี้เป็นฉู่อี้ที่ปรากฏตัว เขาชูมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือศีรษะ

“ติ๊ง ติ๊ง!” มังกรดำหยิบกระทะเหล็กขึ้นมาพร้อมกับเคาะมันสักสองสามที เขาไม่สนใจแววตาโกรธเกรี้ยวของซ่งเจิงแม้แต่น้อย

“อะไรกัน?” แววตาของมังกรดำเต็มไปด้วยความสงสัย ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากถามซ่งเจิง “ฉันเห็นว่าแกเอาดาบกระดูกมังกรของหมายเลข 7 ออกมา แกทำยังไง? มันมีกลไกอะไรไหม?”

“ใช่!” หลังจากที่ซ่งเจิงตะโกน เส้นใยพลังจิตนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้น และทิ่มแทงมังกรดำตรงหน้าอย่างบ้าคลั่ง แต่สุดท้ายแล้วซ่งเจิงก็ต้องตกตะลึงที่เส้นใยพลังจิตนั้นไม่สามารถทำอะไรชายตรงหน้าได้เลย

“ฉันบอกแล้วไง ว่ามันไม่มีประโยชน์” มังกรดำมองกระทะเหล็กในมือ พร้อมหันไปหาฉู่อี้ จากนั้นเส้นใยพลังจิตทั้งหมดของซ่งเจิงจึงพุ่งเข้าหาฉู่อี้แทน

“อ๊าก!” ฉู่อี้ร้องลั่นอย่างเจ็บปวด สุดท้ายเขาก็ล้มลงและถูกทุบตีจากคู่ต่อสู้ตรงหน้า

“แก!” ซ่งเจิงถึงกับตื่นตระหนก เขากวาดสายตากลับมามองมังกรดำตรงหน้าอย่างเกรี้ยวกราด

“กระทะเหล็กนี่น่าสนใจจริงๆ ดูเหมือนว่าจะมีแค่แกเท่านั้นที่ใช้มันได้ เอาล่ะ บอกวิธีใช้มา แล้วฉันจะไว้ชีวิต อีกอย่างฉันจะปล่อยเพื่อนๆของแกไปด้วย” มังกรดำพูด

“แล้วทำไมฉันต้องเชื่อใจแก?” ซ่งเจิงคล้ายกับลังเล

“เพราะแกไม่มีทางเลือกอื่น ยังไงกระทะเหล็กใบนี้ก็เป็นของนอกกาย แกต้องคิดให้ดี สุดท้ายแล้วถ้าแกตาย มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย” มังกรดำตอบ

“ไว้ชีวิตฉู่อี้ด้วยเหรอ?” ซ่งเจิงต่อรอง

“โอ้ สำหรับเขาน่ะเหรอ ไม่ได้! เขาต่อสู้กับทีมของฉันมานานแล้ว ดูสิ ตอนนี้เขาอยู่ในระดับสามแล้ว” มังกรดำเหลือบมองฉู่อี้ ที่กำลังต่อสู้กับช้อนยักษ์อย่างยากลำบาก

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่มีอะไรต้องพูด!” ซ่งเจิงยื่นคำขาด

“กรี๊ด!” ขณะที่มังกรดำจะพูดต่อ เสียงของหญิงสาวกรีดร้องดังขึ้นมา

เจ้าลิงปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของเธอ และใช้ดาบกระดูกมังกรรัดคอเธอไว้อย่างแน่นหนา ไม่ทันที่เขาจะทำอะไรได้ ศีรษะของหญิงสาวคนนั้นถูกตัดขาดจากลำคอในพริบตา

หลังจากหญิงสาวชุดดำตายตกไป ช้อนยักษ์ก็หยุดอาละวาดและร่วงหล่นลงบนพื้น

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวแกก็ตกลง หมายเลขสองจัดการไอ้ตัวเล็กนั่นเร็วเข้า” มังกรดำออกคำสั่ง น้ำเสียงของเขาราบเรียบ ราวกับไม่มีการตายใดๆเกิดขึ้นมาก่อน

“มังกรดำ! เห็นแก่ความสัมพันธ์พี่น้องหลายปีที่ผ่านมาของเรา ปล่อยพวกเขาไปซะ แล้วฉันจะกลับไปด้วย!” ฉู่อี้ตะโกนออกขณะนั่งอยู่บนพื้น ร่างกายของเขาชุ่มไปด้วยเลือด ซึ่งตอนนี้มันกำลังซ่อมแซมตัวเองเงียบงัน

“พี่น้อง? ความสัมพันธ์? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” มังกรดำได้ยินอย่างนั้น ถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะลั่น

เขาหันไปหาฉู่อี้พร้อมตะโกน “ฉันเป็นพี่ชายของนายงั้นเหรอ?”

มังกรดำฉีกชุดคลุมสีดำของตัวเองออก เผยให้เห็นแมลงโปร่งใสรูปร่างประหลาด มันกำลังกัดกินเนื้อหนังของเขาอยู่ตลอดเวลา แต่ร่างกายของเขาก็ซ่อมแซมตัวเองได้อย่างรวดเร็ว

ซ่งเจิงเห็นฉากตรงหน้าถึงกับอดไม่ได้ที่จะขนหัวลุกกับความน่าสะพรึงกลัวนี้

“แกเห็นไหม?” มังกรดำหันไปหาซ่งเจิง

ซ่งเจิงกลืนน้ำลายอึกใหญ่พร้อมพยักหน้ารับอย่างช้าๆ

มันคือการทรมานตัวเองแบบหนึ่ง เนื้อและเลือดจะถูกแมลงกลืนกินเข้าไป แต่ทุกอย่างจะซ่อมแซมได้เสมอ เช่นนี้หมายความว่า ชายคนนี้จะต้องทนกับความเจ็บปวดตลอดเวลา

“นี่คือความสามารถของมนุษย์พันธุ์ใหม่ระดับ 4 จริงๆ แล้วนี่คือแมลงพิษชนิดหนึ่ง แมลงพวกนี้ถูกสร้างขึ้นจากพลังจิตของเขา” มังกรดำพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยพร้อมมองไปที่ฉู่อี้

“ฉู่อี้ ความแข็งแกร่งของพ่อแก แกก็สมควรที่จะได้รับมันด้วย ทุกอย่างมันชัดเจนอยู่แล้ว”

“ฉู่อี้ นายทำให้ฉันผิดหวัง!” ซ่งเจิงตะโกนด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด

เขาหันหลังให้ฉู่อี้อย่างกล้ำกลืน เพราะไม่เคยคิดมาก่อนว่าอีกฝ่ายจะปิดบังเขามากมายเช่นนี้

“พี่ซ่ง! ฉันไม่ได้โกหก ให้ฉันสาบานก็ได้!” ฉู่อี้ตอบ

“หุบปากซะ! ฉันไม่ได้คาดหวังว่านายจะเป็นคนแบบนี้! ความสัมพันธ์ของพวกเรามันไร้ประโยชน์!” ซ่งเจิงไม่คลายความโกรธเลย

“เอาไปซะ!” หมายเลขสองโยนเจ้าลิงลงข้างๆของซ่งเจิงอย่างไม่แยแส

“เจ้าลิง นายเป็นยังไงบ้าง?” ซ่งเจิงพุ่งเข้าไปดูอาการเจ้าลิงทันที

“แค่กแค่ก ฉันยังตายไม่ได้” เจ้าลิงกระอักเลือดออกมาสองสามคำ ก่อนที่จะพยายามลุกแต่ก็ทำไม่ได้ แขนขวาของเขาถูกกรวยน้ำแข็งทิ่มเข้าไปจนเกิดแผลเหวอะ อีกทั้งเลือดก็ยังไหลออกมาจากทุกบาดแผลราวกับเขื่อนแตก

“มังกรดำ ฉันจะกลับไปกับนาย ปล่อยพวกเขาไปซะ” ฉู่อี้ตะโกน

“ทำไมแกถึงคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ต่อรองกับฉัน? แกหักหลังพี่ชายของแกเพราะนังผู้หญิงต่ำต้อยคนนั้น ขยะอย่างแก ยังกล้ากลับไปที่นั่นอีกเหรอ?” ใบหน้าของมังกรดำเผยความเกรี้ยวกราด

“หมายความว่ายังไง?” ฉู่อี้ถามอย่างไม่เข้าใจ

“ความฉลาดที่มีคงไม่ช่วยอะไรแกเลยสินะ เรื่องแค่นี้ถึงไม่รู้?” ใบหน้าของมังกรดำเผยความเย้ยหยัน “

ต่อให้ฉันฆ่าแกที่นี่ก็ไม่มีใครรู้ แล้วฉันก็จะเอาศพของแกกลับไปด้วย แล้วบอกว่าแกถูกซอมบี้ฆ่าไงล่ะ”

ทันทีที่มังกรดำพูดจบ ซอมบี้รอบๆตัวก็ค่อยๆเคลื่อนไหวเข้าหาฉู่อี้เป็นวงล้อม

“ฉันขออะไรหน่อยได้ไหม?” เป็นซ่งเจิงที่พูดขึ้นมาบ้าง

“หืม? พูดมาสิ” มังกรดำหันกลับมาอย่างสนใจ

“ปล่อยให้ฉันฆ่าเขาเอง เขาทำกับฉันมากเกินไป ชีวิตนี้ถ้าไม่ได้ฆ่าด้วยตัวเอง ฉันคงตายตาไม่หลับ!” ซ่งเจิงพ่นความโกรธเคืองออกมา

“ได้สิ!” มังกรดำถึงกับยิ้มอย่างขี้เล่น เขาปลดปล่อยการควบคุมซ่งเจิงออกอย่างว่าง่าย

“ฉู่อี้! ไอ้สารเลว แกกล้าดียังไงถึงโกหกฉัน!” ซ่งเจิงหยิบกระทะเหล็กขึ้นมา พร้อมกับทุบลงที่ฉู่อี้อย่างรุนแรง

ขณะนั้นเอง ท้องฟ้าถึงกับแปรปรวนอย่างกะทันหัน เส้นแบ่งท้องฟ้าปรากฏสีส้มแดงออกมา ซ่งเจิงและฉู่อี้พลันสบตากัน และกระโดดออกจากกันทันที

“เจ้าลิง! อีฟ!” ซ่งเจิงตะโกน หลังจากรู้สึกว่าเจ้าลิงหายตัวไป แต่อีฟพุ่งเข้าหามังกรดำอย่างกล้าหาญ มันใช้ปากเรียวกัดเนื้อหนังของอีกฝ่ายไว้แน่นหนา

จากนั้นลูกบอลสีดำและขาวพวยพุ่งออกมา มันเปิดออกตรงหน้าของมังกรดำ ซึ่งอีกฝ่ายถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก

“ตู้ม!” เสียงระเบิดดังขึ้นอย่างอึกทึก หลุมลึกขนาดใหญ่ปรากฏ ทั้งมังกรดำ ชายผมขาว และซอมบี้ทั้งหมดหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“เฮ้อ โชคดีจัง ถึงจะมาช้าไปหน่อยก็เถอะ” ซ่งเจิงปาดเหงื่อบนหน้าผากอย่างโล่งใจ

เขาโยนเค้กให้อีฟอย่างเร่งรีบ ตอนนี้สัตว์เลี้ยงของเขาเพิ่งจะลอกคราบมา มันคงเหนื่อยไม่น้อย