ตอนที่ 31 เพลง "ดอกไม้ของผู้หญิง"

“ผม…”

เฉินผิงไม่คาดคิดเรื่องนี้เลย

โรแมนจะมาหาเขาที่บริษัทด้วยตัวเอง

“เฉินผิง พวกเธอคุยกันไปก่อนนะ”

อู๋อวี้ที่อยู่ข้างๆก็ดูประหลาดใจเช่นกัน

แต่ในฐานะผู้จัดการที่ชาญฉลาด อู๋อวี้ไม่ได้ถามอะไร เพียงแค่บอกลาแล้วก็จากไป

“นี่ คุณโรแมน คุณมาทำไม”

“ฉันมาไม่ได้เหรอ?”

“ไม่ใช่”

“ไม่เชิญฉันเข้าไปนั่งหน่อยหรือ?”

“เอ่อ…เชิญ เชิญเข้ามา”

เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดจริงๆ

แต่เมื่อเฉินผิงเห็นคนที่มากับโรแมน เขาก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้น: “เหมย... เหมย... เหมยหยานฟาง”

“ฉันก็คิดว่านายไม่รู้จักฉันเสียอีก”

“รู้จักสิ รู้จัก จะไม่รู้จักได้ยังไง”

ถึงแม้ว่าในใจของเขาจะรู้สึกตกใจมาก

แต่…

เฉินผิงก็รู้ว่าโลกคู่ขนานนี้ไม่เหมือนกับโลกก่อนหน้านี้ของเขา

ในโลกก่อนหน้านี้ เฉินผิงรู้สึกเสียใจกับชีวิตของเหมยหยานฟาง

แต่ตอนนี้ที่ได้พบกับเหมยหยานฟางอีกครั้ง มันก็เป็นความรู้สึกที่มหัศจรรย์มาก

“พี่เหมย พี่เป็นไอดอลของผม ผมชอบเพลงและหนังที่พี่แสดงมาก”

เมื่อเห็นเหมยหยานฟาง เฉินผิงก็กลายเป็นแฟนคลับตัวน้อยทันที

โรแมนที่นั่งอยู่ข้างๆ กระแอ่มเบาๆสองสามครั้ง “ทำอะไรอยู่”

“เอ่อ…ผมแค่ตื่นเต้นที่ได้เจอพี่เหมย”

เฉินผิงก็รู้ตัวว่าตัวเองเสียมารยาทไปหน่อย จึงพูดอย่างเขินอาย

“งั้นนายไม่ตื่นเต้นที่ได้เจอฉันเหรอ?”

“ก็…ไม่ใช่แบบนั้น”

เฉินผิงจนใจ

พูดไปแล้ว

ในโลกก่อนหน้านี้ เฉินผิงไม่รู้จักโรแมน เขาจึงไม่ได้มีความรู้สึกตื่นเต้นแบบนั้น

แต่…

เหมยหยานฟางต่างกัน

การได้พบกับเหมยหยานฟางอีกครั้ง มันจะเป็นความรู้สึกแบบไหน?

มันเหมือนกับแฟนนิยายได้เห็นการฟื้นคืนชีพของจินหยงและกู่หลง มันทำให้คนดีใจมาก

แล้วจะไม่ให้เฉินผิงตื่นเต้นได้อย่างไร

“ฮ่าๆๆ โรแมน น้องชายเธอช่างน่าสนใจจริงๆ”

เมื่อเห็นเฉินผิงชื่นชมตัวเองขนาดนี้ เหมยหยานฟางก็หัวเราะ “ฉันชอบที่นายเรียกฉันว่าพี่เหมย”

โรแมนบ่นเบาๆ “อย่าคิดจะจับน้องชายฉัน”

“โอเค โอเค ฉันไม่คิดจะจับน้องชายเธอ แต่เรื่องเนื้อเพลง…”

พูดเสร็จ เหมยหยานฟางก็มองไปที่เฉินผิง

โรแมนจึงพูดออกมา “เฉินผิง ฉันมาแนะนำงานให้นาย”

พูดไป โรแมนก็หยิบโน้ตเพลงออกมายื่นให้เฉินผิง

ก่อนหน้านี้เป็นการล้อเล่น แต่เมื่อพูดถึงเรื่องงาน โรแมนก็เรียกเฉินผิงอย่างจริงจัง

“เพลงนี้?”

เฉินผิงดูสักพัก แล้วถามด้วยท่าทีระมัดระวัง “เพลงนี้มีคนอื่นเขียนเนื้อเพลงแล้วรึยัง?”

“มี แต่ฉันไม่ค่อยพอใจ”

เหมยหยานฟางหยิบเนื้อเพลงที่เคยเขียนมาให้ดู

“ผมขอดูหน่อย”

เฉินผิงดูแล้วพยักหน้า “เสียงของพี่เหมยมีความเข้มข้นและทุ้มต่ำ ทำนองเพลงนี้ก็เศร้าและสะเทือนใจ เนื้อเพลงที่เขียนมาก่อนหน้านี้ยังขาดความรู้สึกนี้ ผมคิดว่าเราน่าจะเรียกเพลงนี้ว่า 'ดอกไม้ของผู้หญิง'”

“ดอกไม้ของผู้หญิง?”

ชื่อเพลงนี้ทำให้เหมยหยานฟางอึ้งไปสักพัก แล้วพูดออกมาทันที: “ชื่อดีมาก”

“ดอกไม้ของผู้หญิง ฉันชอบชื่อเพลงนี้”

พูดเสร็จ เหมยหยานฟางก็มองไปที่โรแมน “โรแมน ฉันเริ่มสนใจน้องชายเธอมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว”

“ฉันบอกแล้ว อย่าคิดจะจับน้องชายฉัน น้องชายฉันยังใสซื่ออยู่”

โรแมนยักคิ้วและมองไปที่เฉินผิง

เฉินผิงหัวเราะเบาๆ

เขาเข้าใจความหมายของคำพูดนี้ดี

อะไรที่ใสซื่อ

มันชัดเจนว่าเธอพูดถึงเรื่องนั้น

ก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่าโรแมนผู้เป็นดาราดังดูมีอารมณ์ขัน แต่ไม่คิดว่าเธอจะจริงจังขนาดนี้

“ผมขอคิดเนื้อเพลงก่อน”

หลังไม่ตอบสนองโรแมน เฉินผิงก็ทำท่าคิดเกี่ยวกับเนื้อเพลง

แน่นอน เขาไม่ได้คิดอะไรเลย

ทั้งหมดเป็นการคัดลอก

ไม่ใช่สิ

เรื่องของคนมีวัฒนธรรมไม่ควรเรียกว่าคัดลอก นี่คือการเพิ่มคุณค่าให้กับวงการบันเทิงในโลกนี้

เพียงไม่กี่นาที เฉินผิงก็เขียนเนื้อเพลงเสร็จ

“เขียนเสร็จแล้ว”

“เร็วขนาดนี้เลย?”

“เพราะมีแรงบันดาลใจ”

“ฉันขอดูหน่อย”

โรแมนรีบคว้าเนื้อเพลงไป

[ฉันมีดอกไม้อยู่ดอกหนึ่ง ปลูกไว้ในใจฉัน มันกำลังรอคอยที่จะเบ่งบาน

ทุกเช้าเย็น ฉันรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ รอคอยคนที่มีใจให้มาพบเจอ

ดอกไม้ของผู้หญิง โอนเอนไปมาในโลกอันวุ่นวาย ดอกไม้ของผู้หญิง แกว่งไกวเบาๆตามสายลม]

เมื่อเห็นเนื้อเพลงครึ่งหนึ่ง โรแมนก็ลุกขึ้นยืน “เฉินผิง อีกเดี๋ยวฉันจะโอนเงินให้นาย 1 แสนหยวน ไปละ”

พูดเสร็จก็เตรียมจะเดินออกไป

เหมยหยานฟางที่อยู่ข้างๆรีบจับแขนโรแมน “เดี๋ยวก่อน ฉันยังไม่ได้ดูเนื้อเพลงเลย”

“มีอะไรต้องดู นี่เขาเขียนให้ฉัน”

“ใครบอกเขาเขียนให้เธอ เขาเขียนให้ฉันต่างหาก เอามา”

“ไม่ได้”

“ถ้าไม่ให้ ฉันจะใช้วิธีจัดการแล้วนะ”

เหมยหยานฟางทำท่าจะจับ โรแมนแทบอยากจะร้องไห้ “โอเคๆ เอาไป แต่เธอติดหนี้ฉันแล้วนะ”

“นี่มัน…”

เห็นฉากนี้ เฉินผิงก็แทบจะตกใจ

นี่คือดาราระดับแถวหน้าจริงหรือ?

คงเห็นเฉินผิงอ้าปากค้าง ทั้งสองคนจึงกลับมาเป็นปกติ

เหมยหยานฟางดูเนื้อเพลงของเฉินผิงแล้วก็ตบโต๊ะ “เฉินผิง เนื้อเพลงนี้ดีมาก เหมือนกับเขียนเพื่อฉันโดยเฉพาะ ฉันจะเอาเนื้อเพลงนี้”

“จริงๆแล้วทำนองก็ยอดเยี่ยมอยู่แล้วและเมื่อมีเนื้อเพลงนี้ ก็จะเพิ่มความงดงามเข้าไปอีก”

“ไม่ว่าจะอย่างไร ต้องขอบคุณนายมาก ฉันชอบเนื้อเพลงนี้มาก มา เรามาแลกเบอร์กัน ฉันจะโอนเงินให้เธอ”

“แลกเบอร์ทำไม ถ้าเธอต้องการอะไรให้บอกฉัน”

โรแมนทำท่าจะขัดขวาง เหมยหยานฟางจึงตีมือโรแมน “มาเถอะ อย่าไปสนใจเธอเลย บางทีฉันอาจต้องการให้นายเขียนเพลงอีกในอนาคต”

...

“อู๋อวี้ สถานการณ์ที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ฉันอยู่นอกห้อง จึงไม่รู้ว่าพวกเธอมาหาเฉินผิงทำไม”

“เฉินผิงกับโรแมนมีความสัมพันธ์อะไรกัน?”

“ฉันไม่รู้”

อู๋อวี้ลังเลเล็กน้อย แล้วตอบออกมา

“แต่ฉันได้ยินโรแมนเรียกเฉินผิงว่าน้องชาย”

“น้องชาย?”

“ใช่”

“เธอไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม?”

“ใช่”

“เป็นไปได้ยังไง คนหนึ่งแซ่หลัว คนหนึ่งแซ่เฉิน หรือว่า…”

หวังจินฮัวตกใจอย่างแรง

โดยไม่รู้ตัว หวังจินฮัวเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา

เรื่องแบบนี้ในวงการบันเทิงเกิดขึ้นบ่อย

แต่หลังจากคิดไปแล้ว หวังจินฮัวก็ส่ายหัว

เฉินผิงหน้าตาธรรมดามาก

งั้น…

คำถามคือ เฉินผิงกับโรแมนมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่?

แล้วเฉินไค่เกออีก เรื่องนี้คืออะไร?

หวังจินฮัวเดิมคิดจะกดดันเฉินผิงให้เซ็นสัญญาใหม่

แต่ตอนนี้ดูแล้ว

ไม่ใช่แค่ตอนนี้ที่ไม่ควรทำ ต่อไปก็อาจจะทำไม่ได้

มองไม่ออกว่าเฉินผิงเป็นใคร หวังจินฮัวจึงกล่าวออกมา “เธออย่าไปไหน อยู่ที่อพาร์ตเมนต์นักแสดงก่อน ถ้ามีข่าวอะไร ให้โทรหาฉันทันที”

“ตกลง”

อู๋อวี้พยักหน้า

ไม่ต้องให้หวังจินฮัวสั่ง อู๋อวี้ก็อยากรู้เกี่ยวกับเฉินผิงมาก

เขาไม่ใช่นักแสดงตัวประกอบเหรอ?

ทำไมถึงได้รับการแนะนำจากเฉินไค่เกอ

แล้วสองดาราดัง ทำไมถึงดูเหมือนมีความสัมพันธ์พิเศษกับเฉินผิง?

แล้วยังประธานเจียง ทำไมถึงใส่ใจนักแสดงใหม่คนนี้มากนัก?

我有花一朵，种在我心中，含苞待放意幽幽

ฉันมีดอกไม้อยู่ดอกหนึ่ง ปลูกไว้ในใจฉัน มันกำลังรอคอยที่จะเบ่งบาน

朝朝与暮暮，我切切地等候，有心的人来入梦

ทุกเช้าเย็น ฉันรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ รอคอยคนที่มีใจให้มาพบเจอ

女人花，摇曳在红尘中，女人花随风轻轻摆动…

ดอกไม้ของผู้หญิง โอนเอนไปมาในโลกอันวุ่นวาย ดอกไม้ของผู้หญิง แกว่งไกวเบาๆตามสายลม...

Write: ตอนนี้สามารถอ่านฟรีได้วันละ 2 ตอน จนถึงตอนที่ 60 ผมจะเปิดให้อ่านทุกๆวันครับ