ตอนที่ 195 เด็กหนุ่มซิงเฉิน
ตอนที่ 195 เด็กหนุ่มซิงเฉิน
ในที่สุดเด็กชายก็ตื่นขึ้น ไอร่ามีความสุขมากทีเดียว
เธอช่วยพยุงเด็กชายให้ลุกขึ้นแล้วถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง ยังรู้สึกไม่สบายอยู่หรือไม่”
เขาส่ายหน้าเบา ๆ เพื่อแสดงว่าเขาสบายดี จากนั้นเขาก็ถามว่า “ท่านช่วยข้าไว้ใช่หรือไม่”
เสียงของเขาชัดเจนและไพเราะ
ไอร่ายิ้มและพูดว่า “อืม เจ้าถูกพัดเข้ามาที่ชายหาด ข้าดึงเจ้าขึ้นมาจากทะเล”
เด็กชายกล่าวว่า “ขอบคุณท่านมาก ท่านเป็นคนดีจริง ๆ”
ไอร่าถูกมองว่าเป็นคนดีทันที
เธอมองไปที่รูปลักษณ์ที่เชื่อฟังของเด็กชายและอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสผมของเขา ผมสั้นสีเทาหยิกเล็กน้อยของเขายุ่งเล็กน้อย มันรู้สึกดีอย่างไม่คาดคิด
รอยยิ้มของเธออ่อนโยนขึ้น “หิวหรือไม่ อยากกินอะไรหรือเปล่า”
เด็กชายตกตะลึงกับสัมผัสของเธอ
นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนจับศีรษะของเขา และมันเป็นในลักษณะที่ใกล้ชิด
เขาลดสายตาลง ขนตายาวของเขาซ่อนสีหน้าของเขาไว้ “ข้าไม่หิว”
ไอร่ามองดูรูปร่างผอมเพรียวของเขาและคิดว่าเด็กคนนี้คงไม่ได้กินอะไรมากหลายวันแล้ว เขาคงจะหิวมาก แต่เขาก็ยังยืนกรานว่าเขาไม่หิว เขาคงจงใจโกหกเพราะเขารู้ว่าอาหารหายากและมีค่ามากบนเกาะแห่งนี้
ช่างเป็นเด็กที่มีเหตุผล
ราวกับใช้เวทมนตร์ ไอร่าหยิบผลไม้หวานผลใหญ่ออกมาสองผลจากด้านหลังของเธอ “กินสิ”
เด็กชายมองดูผลไม้รสหวานในมือของเธอแล้วก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง “เหตุใด ท่านถึงมีผลไม้พวกนี้”
ไอร่ากะพริบตาและพูดอย่างลึกลับ “เป็นความลับของข้า บอกเจ้าไม่ได้หรอก”
เด็กชายรู้ว่าไม่ควรติดตามเอาความ เขาเอื้อมมือเรียวออกไปหยิบผลไม้รสหวาน จากนั้นก็กินพวกมันเป็นคำเล็ก ๆ
แก้มของเขาเล็กมาก เล็กกว่าผลไม้รสหวานในมือด้วยซ้ำ มันทำให้เขาดูประณีตและน่ารักมากยิ่งขึ้น
ไอร่าคิดว่าหากลูก ๆ ของเธอโตขึ้น พวกเขาจะน่ารักเหมือนเขาอย่างแน่นอน
เมื่อนึกถึงเด็ก ๆ ความปรารถนาในใจของไอร่าก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
เฮ้อ เธอสงสัยว่าเชร์ คอนริ และธยาน์เป็นอย่างไรบ้าง
หลังจากกินผลไม้รสหวานเสร็จแล้ว เด็กชายก็ดูดีขึ้น
ไอร่ากล่าวว่า “ข้ามีนามว่าไอร่า แล้วนามของเจ้าเล่า เจ้าชื่ออะไร”
เด็กหนุ่มตอบเบา ๆ “ข้ามีนามว่าซิงเฉิน”
“ซิงเฉิน...ช่างเป็นชื่อที่ดีจริง ๆ”
เด็กหนุ่มก้มศีรษะลงเล็กน้อยราวกับว่าเขาเขินอาย “ชื่อของท่านเองก็ดีเช่นกัน”
ไอรู้พูดอีกและถามอย่างสบาย ๆ ว่า “ทะเลพัดเจ้ามายังเกาะแห่งนี้ได้อย่างไร แล้วครอบครัวของเจ้าเล่าอยู่ที่ใด”
ซิงเฉินมองออกไปด้วยดวงตาที่กำลังลุกไหม้และพูดเบา ๆ “เรือของพวกเราอับปาง ครอบครัวของข้าถูกฆ่าตาย เหลือข้าเพียงผู้เดียวที่รอดชีวิตมาได้ ข้าจับท่อนไม้จากสิ่งที่เหลืออยู่ในเรือและล่องลอยอยู่เป็นเวลานาน ไม่รู้เพราะเหตุใด คลื่นถึงซัดข้ามาที่นี่”
ตอนนี้เขาเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้า ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขาเป็นประกาย
“โชคดีที่ข้าได้พบท่าน ไม่อย่างนั้นข้าคงอยู่บนเกาะที่ไม่มีผู้ใดแห่งนี้เพียงลำพัง”
ไอร่ายิ้ม “เช่นเดียวกับเจ้า ข้าเองก็ถูกซัดมาที่เกาะแห่งนี้ เป็นโชคชะตาที่เราได้พบกัน ถูกต้องแล้วที่เราต้องช่วยเหลือกันและกัน”
ซิงเฉินกล่าวอย่างจริงจัง “ท่านเป็นคนดีจริง ๆ”
นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอได้รับคำชมว่าเป็นคนดีในคืนนี้ ไอร่ายิ้มและถามว่า “เจ้ารู้ไหมว่าเราอยู่ที่ใด”
ซิงเฉินส่ายหน้า “ข้าไม่รู้...”
“เจ้าคงรู้จักชื่อทะเลนี้ใช่หรือไม่”
ซิงเฉินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะค่อย ๆ พูด “นี่คือทะเลแห่งภาพลวงตา”
ไอร่าดูสับสน เธอไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับสถานที่นี้มาก่อน
ระบบอธิบายให้เธอฟังอย่างรอบคอบ
“ทะเลแห่งภาพลวงตาคือทะเลเดตซีในตำนาน ว่ากันว่าที่นี่คือสถานที่ที่ชีวิตสิ้นสุดลง สิ่งมีชีวิตใดก็ตามที่เข้ามาในสถานที่แห่งนี้จะต้องตายเท่านั้น”
ไอร่าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจกับโชคของเธอ
จากสถานที่ต่าง ๆ มากมาย ระบบได้สุ่มเคลื่อนย้ายเธอมาที่น่าสะพรึงกลัวแห่งนี้ เธอโชคร้ายเกินไปแล้ว
คำว่า ‘ทะเลแห่งภาพลวงตา’ ทำให้พวกเขาทั้งคู่เงียบลง บรรยากาศเริ่มหนักหน่วง
ในท้ายที่สุด ไอร่าเป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบ
“ใครบอกว่าที่นี่ไม่มีสิ่งมีชีวิต เจ้ากับข้ายังมีชีวิตอยู่ และสบายดีใช่หรือไม่ และต้นไผ่เหล่านั้นก็ยังมีชีวิตอยู่เช่นกัน” ไอร่าชี้ไปที่ป่าไผ่ที่อยู่ห่างไกล “เราจะหาทางออกจากสถานที่บ้า ๆ นี้อย่างแน่นอน”
เมื่อซิงเฉินมองเห็นป่าไผ่ ดวงตาสีเหลืองของเขาก็เบิกกว้าง
เขาไม่เคยเห็นพืชใด ๆ ในสถานที่นี้เลย อะไรก็ตามที่ปลูกไว้ในดินแดนแห่งนี้ต้องตายในที่สุด
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นต้นไม้ที่มีชีวิตรอดที่นี่
ซิงเฉินอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นและเดินไปยังป่าไผ่
แม้ว่าจะเป็นกลางคืน แต่ดวงดาวบนท้องฟ้าก็สว่างมาก แสงดาวตกลงบนทะเลและก่อตัวเป็นชั้นแสง ทั่วทั้งเกาะก็สว่างไสว แม้ไม่มีคบเพลิงก็มองเห็นเส้นทางได้ชัดเจน
อย่างไรก็ตาม ไอร่ายังคงกังวลว่าซิงเฉินจะล้ม ร่างกายของเขาดูผอมเพรียวเกินไป ราวกับว่าลมกระโชกแรงสามารถพัดพาเขาให้ลอยไปได้
เธอรีบตามไปคว้ามือของซิงเฉิน “เดินช้าหน่อย ระวังจะล้ม”
ซิงเฉินใช้โอกาสนี้ในการชะลอตัวเอง เขามองดูมือของเธอที่กำลังจับเขาอยู่ เขาไม่คุ้นเคยกับมัน แต่เขาก็ไม่ได้สลัดมันออกไป
ต้นไผ่ยังไม่โตเต็มที่และยังไม่สูงเท่ากับหน้าอกของไอร่า อย่างไรก็ตาม บนดินแดนแห้งแล้งแห่งนี้ ถือได้ว่านี่คือปาฏิหาริย์
ซิงเฉินเอื้อมมือออกไปและแตะไม้ไผ่อย่างระมัดระวัง ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขากะพริบด้วยแสงที่ซับซ้อน
“ต้นไม้สีเขียว สวยจัง...”
ไอร่าพยักหน้าเห็นด้วย “ต้นไผ่จะสวยขึ้นอีก หากมันโตเต็มที่”
ในวันต่อมาซิงเฉินวิ่งไปที่ป่าไผ่เกือบทุกวัน ดูเหมือนว่าเขาจะสนใจการเติบโตของต้นไผ่มากกว่าไอร่า
เมื่อเห็นว่าเขาชอบต้นไผ่มาก ไอร่าจึงพาเขาไปรดน้ำ
เมื่อเชร์และคนอื่น ๆ รู้ว่าไอร่าขาดน้ำจืด พวกเขาเติมน้ำจืดหลายถังแล้วนำไปไว้ในพื้นที่วงแหวนที่ใช้ร่วมกัน
นับตั้งแต่ที่เธอได้รับความช่วยเหลือจากเชร์และคนอื่น ๆ ไอร่าก็ไม่จำเป็นต้องกลั่นน้ำจืดทุกวันอีกต่อไป
เธอไม่เพียงแต่ดื่มและอาบน้ำได้โดยไม่ต้องกังวล แต่เธอยังสามารถรดน้ำป่าไผ่ด้วยน้ำนี้ได้อีกด้วย
ก่อนหน้านี้ไอร่าอยู่คนเดียว เธอไม่มีความกังวลใจในการเอาของออกจากวงแหวน ตอนนี้เธอมีซิงเฉิน เธอก็ซ่อนตัวก่อนที่จะหยิบอะไรออกมา
รูปร่างของซิงเฉินผอมเพรียว ไอร่าไม่กล้าปล่อยให้เขาทำงานมากเกินไป ทุกครั้งเธอจะมีหน้าที่แบกถังไม้ที่เต็มไปด้วยน้ำไปยังป่าไผ่ เธอเพียงแต่มอบให้ซิงเฉินรดน้ำต้นไผ่เท่านั้น
เขาแสดงความกระตือรือร้นอย่างมากต่องานนี้ โดยรดน้ำต้นไม้แต่ละต้นอย่างระมัดระวัง
ต้นไผ่เติบโตอย่างเห็นได้ชัดจนกลายเป็นป่าไผ่หนาแน่น
ไอร่าลูบมือของเธอด้วยความตื่นเต้น ในที่สุดเธอก็ทำแพไม้ไผ่ได้แล้ว!
