ตอนที่ 14 สถานการณ์วุ่นวาย
ตอนที่ 14 สถานการณ์วุ่นวาย
กระบี่หนึ่งเล่มของผู้เชี่ยวชาญขอบเขตเสียนเทียน!
กระบี่หนึ่งเล่มที่ดูธรรมดาๆ ทำให้จ้าวขุนเขาหลินเฟิงรู้สึกถึงอันตรายอย่างมาก แม้ว่าจะใช้ทักษะไร้ชีวีแล้วก็ตาม!
เขายื่นฝ่ามือออกไปรับกระบี่เล่มนั้น ในเวลานี้ แสงสีทองบนร่างกายของจ้าวขุนเขาหลินเฟิงรวมตัวกันที่ฝ่ามือ และพยายามรับกระบี่ที่น่ากลัวเล่มนี้
แต่ความแข็งแกร่งของขอบเขตโฮ่วเทียนกับขอบเขตเสียนเทียนนั้น มันต่างกันมากเกินไป
ด้วยกระบี่หนึ่งเล่ม ทำให้แสงสีทองนั้นก็ถูกตัดออกราวกับเต้าหู้ เลือดของจ้าวขุนเขาหลินเฟิงพุ่งออกมา แขนทั้งแขนถูกกระบี่เล่มนี้ตัดขาด!
"จ้าวขุนเขา!"
ศิษย์ของยอดเขาว่านไจ่ที่อยู่ด้านหลัง เห็นภาพนี้ก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ
ใบหน้าของจ้าวขุนเขาหลินเฟิงซีดเซียว เสียงครางด้วยความเจ็บปวดดังออกมาจากปากของเขา ร่างกายเซถอยหลังไปหลายก้าว ใช้มือซ้ายกดแผลที่แขนขวา เลือดไหลไม่หยุด
และในเวลานี้ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ดวงตาทั้งสองข้างถูกผ้าปิดไว้ เขาเป็นคนตาบอด
"เจ้าคือเจียงหู่!" เมื่อเห็นคนๆ นั้น จ้าวขุนเขาหลินเฟิงก็กัดฟันพูด ในขณะเดียวกัน ในใจของเขาก็มีความสิ้นหวัง
เจียงหู่แห่งตำหนักหมิงซิ่ง (ตำหนักชะตาดารา)
เขาเป็นตัวตนที่โหดเหี้ยม
ด้วยตัวเขาเอง เขาคงจะหยุดเจียงหู่ไม่ได้
"ยังมีคนจำชื่อของข้าได้อีกสินะ?" เจียงหู่หัวเราะเบาๆ "น่าเสียดายที่เจ้าฝึกตราประทับห้าขุนเขาได้ไม่ถึงขั้น มิฉะนั้นเจ้ายังพอจะสู้กับข้าได้สักสองสามกระบวนท่า"
"ไอ้พวกผีเน่า พวกเจ้าต้องการอะไรกันแน่? ทำไมถึงต้องพาลู่เฉียวเฉียวไป!" จ้าวขุนเขาหลินเฟิงถามด้วยความโกรธ
"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า" เจียงหู่ส่ายหน้า "ยิ่งไปกว่านั้น ในฐานะคนตาย รู้มากไปก็ไม่มีประโยชน์"
"พาไป" พูดจบ เจียงหู่ก็พูดกับกุ่ยซิ่วที่อยู่ด้านหลัง
กุ่ยซิ่วหลายคนรีบเดินไปหาลู่เฉียวเฉียว
"ผู้ใดกล้า!?"
ในเวลานี้ หลี่เหิงเซิงตะโกนเสียงดัง ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ ตาขาวเต็มไปด้วยเส้นเลือด เมื่อเผชิญหน้ากับกุ่ยซิ่วหลายคนที่เดินเข้ามา เขาก็ทำท่าทางราวกับหมาป่าที่หิวโหย
ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับการกระทำของหลี่เหิงเซิง กุ่ยซิ่วหลายคนกลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย
แค่ขยะในขอบเขตทุยฟ่านขั้นสี่ พวกเขาตบฝ่ามือเดียวก็ตายเป็นเบือ
"ศิษย์พี่หลี่..." ในเวลานี้ แม้ว่าลู่เฉียวเฉียวจะกลัว แต่นางกังวลเรื่องหลี่เหิงเซิงมากกว่า
ในเวลานี้เอง จู่ๆ ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น เจียงหู่ที่ยืนอยู่ตรงนั้น เอียงศีรษะ ราวกับสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง เขาชักกระบี่ออกมาในทันที!
ร่างกายราวกับสายฟ้า กระโดดขึ้นไปกลางอากาศ ฟาดฟันกระบี่ไปบนท้องฟ้า
กระบี่เล่มนี้ราวกับงูพิษ ปัดแส้สีทองที่พุ่งเข้ามาจนกระเด็นออกไป
พลังทั้งสองชนกันกลางอากาศ เกิดเสียงระเบิดดังสนั่น
แส้เล่มนั้นพุ่งเข้ามาหาลู่เฉียวเฉียวอย่างชัดเจน แต่ถูกเจียงหู่ปัดออกไป
แคร้ง!
เขาเก็บกระบี่เข้าฝัก
เจียงหู่พูดอย่างช้าๆ "พวกตึกสิบหยินชอบทำเรื่องฉวยโอกาส ฉงอวิ๋นเหนียง เจ้าเป็นถึงสตรีผุ้หนึ่ง ทำไมถึงได้หน้าด้านไร้ยางอายเช่นนี้?"
พูดจบ ก็เห็นว่ามีคนเดินลงมาจากแม่น้ำที่เป็นภาพวาดล้ำค่า
คนๆ นั้นเหยียบไหสุราเปล่าหนึ่งไห ส่วนในมือถือสุราอีกไหหนึ่ง ใบหน้ามีแววมึนเมาเล็กน้อย แน่นอน เป็นฉงอวิ๋นเหนียงนั่นเอง
"ไอ้ตาบอดนี่ ความรู้สึกไวดีนี่?" ฉงอวิ๋นเหนียงไม่ได้สนใจคำพูดที่เจียงหู่ว่านางไร้ยางอาย แต่พูดว่า "เรื่องที่ทำได้ง่ายๆ ก็ต้องทำให้มันง่ายหน่อย ตำหนักหมิงซิ่งลงมือ ตึกสิบหยินฉวยโอกาส มันไม่ดีตรงไหน? จะไปสนใจเรื่องไร้ยางอายทำไม ตำหนักหมิงซิ่งรังแกศิษย์รับใช้ของแดนโบราณเต๋าซานที่นี่ หรือว่าพวกเจ้ารู้จักอับอาย?"
"ตึกสิบหยิน ฉงอวิ๋นเหนียง?" ในเวลานี้ จ้าวขุนเขาหลินเฟิงรู้สึกใจหาย ตัวปัญหาอีกคนหนึ่งมาแล้ว
ฉงอวิ๋นเหนียง แม้จะเป็นสตรี แต่วิธีการของนางโหดเหี้ยมมาก ไม่ด้อยไปกว่าเจียงหู่เลย
มีเจียงหู่คนเดียวก็วุ่นวายพอแล้ว ตอนนี้ยังมีฉงอวิ๋นเหนียงมาอีก
ยิ่งไปกว่านั้น ฉงอวิ๋นเหนียงเองก็มาเพื่อลู่เฉียวเฉียวเช่นกัน ลู่เฉียวเฉียวคนนี้มีอะไรพิเศษ?
เขารู้จักศิษย์ของยอดเขาว่านไจ่ทุกคนเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นตระกูลหรืออะไร แดนโบราณเต๋าซานก็สืบมาอย่างละเอียดแล้ว ไม่มีอะไรพิเศษ
แม้แต่ตระกูลลู่ที่อยู่เบื้องหลังลู่เฉียวเฉียว พวกเขาก็มีเพียงบรรพบุรุษขอบเขตเสียนเทียนธรรมดาๆ คนหนึ่ง ไม่น่าจะทำให้ตึกสิบหยินกับตำหนักหมิงซิ่ง สองอิทธิพลขนาดใหญ่ลงมือพร้อมกันหรอกมั้ง?
"ฉงอวิ๋นเหนียงเอ๋ย ตัวของลู่เฉียวเฉียว พวกข้าตำหนักหมิงซิ่งต้องการ พวกตึกสิบหยินถอยไปเถอะ ข้าไม่อยากจะลงมือกับเจ้า" บรรยากาศของเจียงหู่ไม่ด้อยไปกว่ากันเลย
"เจ้าบอกว่าเป็นของพวกเจ้า มันก็เป็นของพวกเจ้าแล้วหรือ?" ฉงอวิ๋นเหนียงหรี่ตาลง "พวกตำหนักหมิงซิ่งต่างหากที่เป็นโจร สิ่งนั้น พวกเราตึกสิบหยินเป็นคนได้มา!"
"เหยียนตงเฉินตายแล้ว ของก็หายไปจากมือของเหยียนตงเฉิน สิ่งนั้นย่อมไม่เกี่ยวกับพวกตึกสิบหยินอีก" เจียงหู่หัวเราะเยาะ "หากเจ้ายังดื้อดึงจะแย่ง ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะลองฝีมือของเจ้า"
"คิกๆๆ ดูเหมือนว่าวันนี้จะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว" ฉงอวิ๋นเหนียงยกไหขึ้นมาดื่มสุราหนึ่งอึก จากนั้นก็โยนไหสุราลงบนพื้น
ไหสุราแตกละเอียด!
ฉงอวิ๋นเหนียงเรอออกมา ยิ้มแล้วพูดว่า "อยากจะสู้ก็สู้ได้ แต่พวกเรารีบพาลู่เฉียวเฉียวไปก่อน แล้วค่อยหาที่สงบๆ สู้กัน แดนโบราณเต๋าซานต้องรู้เรื่องนี้แล้ว ถ้ารอให้เสวี่ยเฉียนไป๋มา พวกเราคงจะหนีไปไหนไม่ได้"
เจียงหู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองไปที่ลู่เฉียวเฉียว
เขาพยักหน้า
แดนโบราณเต๋าซานต้องรู้เรื่องนี้แล้วแน่นอน ถ้าเสวี่ยเฉียนไป๋มา พวกเขาทุกคนต้องตายที่นี่
ไม่ควรชักช้า รีบพาลู่เฉียวเฉียวไปก่อนดีกว่า
ลู่เฉียวเฉียวมองไปที่คนทั้งสองตรงหน้า นางรู้สึกกลัวมาก
นางไม่รู้ว่าทำไมคนทั้งสองถึงต้องพานางไป ทำไมกัน?
"พวกเจ้าจะพาข้าไปทำไม?" ในที่สุดลู่เฉียวเฉียวก็ทนไม่ไหว ถามคนทั้งสอง
"เด็กคนนี้ช่างน่ารักจริงๆ" ฉงอวิ๋นเหนียงยิ้มแล้วพูดว่า "ตอนนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ แค่เชื่อฟังข้าก็พอ"
"ถ้าเจ้าไม่พูดให้ชัดเจน ข้าจะไม่ไปกับพวกเจ้า" ลู่เฉียวเฉียวส่ายหน้า
"เรื่องนี้เจ้าตัดสินใจไม่ได้" เจียงหู่ส่ายหน้าแล้วพูดว่า "ลงมือเถอะ อย่ารอให้เสวี่ยเฉียนไป๋มา"
"เสวี่ยเฉียนไป๋มาไม่ได้หรอก"
ในเวลานี้เอง จู่ๆ ก็มีเสียงแปลกๆ ดังขึ้น
เสียงนี้ทำให้เจียงหู่กับฉงอวิ๋นเหนียงขมวดคิ้ว
ทันใดนั้น แม่น้ำที่เป็นภาพวาดล้ำค่าก็สลายไป ภาพวาดนั้นลอยขึ้นมา
เจียงหู่ยื่นมือออกไปคว้าภาพวาดนั้นไว้ ในใจก็มีความระมัดระวัง
ภาพวาดล้ำค่าของเขาถูกคนทำลายจนกลับสู่สภาพเดิม ความแข็งแกร่งของคนๆ นั้นไม่ธรรมดา!
ทุกคนมองไป พวกเขาเห็นร่างสูงใหญ่กำลังเดินเข้ามาอย่างช้าๆ คนๆ นั้นสูงกว่าสามเมตร ร่างกายที่ใหญ่โตนั้น เรียกว่ายักษ์ก็ไม่เกินจริง
เขาไม่ได้สวมเสื้อ สีทองแดงเข้มบนกล้ามเนื้อนั้นมีร่องรอยของเส้นเลือด
ร่างกายราวกับแฝงไปด้วยพลังที่ระเบิดได้
ราวกับว่า เพียงต่อยหมัดเดียว เขาก็สามารถทำลายทุกสิ่งทุกอย่างสิ้น!
"เผ่าคนยักษ์!" ฉงอวิ๋นเหนียงตกใจ ไม่คิดเลยว่าที่นี่จะเจอคนของเผ่าคนยักษ์
แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจ สิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจก็คือ บนไหล่ของยักษ์นั้น มีเด็กหนุ่มสวมชุดดำนั่งอยู่
เด็กหนุ่มคนนั้นอายุสิบห้าสิบหกปี พิงศีรษะของยักษ์อยู่ ท่าทางดูเกียจคร้าน ชุดดำนั้นมีดิ้นขอบทอง บนศีรษะสวมมงกุฎทองคำ!