ตอนที่ 106 : แชมป์ ! โลกวิเศษ !
ตอนที่ 106 : แชมป์ ! โลกวิเศษ !
“ฉัน มู่หรงเสวี่ยเหิน ขอยอมแพ้ !” เสียงของมู่หรงเสวี่ยเหินไม่ได้ดังนักแต่ก็เพียงพอให้คนว่าแสนคนได้ยินอย่างชัดเจน
ทั่วทั้งลานประลองที่คึกคักกลับตกอยู่ในความเงียบสงบทันที
ในใจพวกเขามีแต่ความหงุดหงิด
“ยอมแพ้ ? ฉันได้ยินผิดไปรึเปล่า ?”
“บัดซบ ! เทพธิดามู่หรงยอมแพ้ มันเกิดบ้าอะไรขึ้น ?”
“เธอคงไม่ถูกหลินลั่วสะกดจิตหรอกนะ ?”
“จะเป็นไปได้ยังไง ! เทพธิดามู่หรงเป็นเทวทูต มันจะเป็นไปได้ยังไง ?”
“โกง ! ต้องโกงแน่ ๆ !”
“มันมีเบื้องหลังแน่ !”
“พระเจ้า ! บ้านฉัน ! ฉันไม่มีบ้านให้อยู่แล้ว !”
“จบแล้ว เงินทั้งหมดของฉัน ฮือ...”
“ตระกูลมู่หรงคิดอะไรอยู่ ? ทำไมถึงให้มู่หรงเสวี่ยเหินยอมแพ้ ?”
“ไม่ใช่ว่าหลินลั่วไม่ต้องทำอะไรก็กลายเป็นแชมป์เลยเหรอ ?”
“โกงแน่ ๆ !”
“ต้องมีการโกงแน่ !”
ตอนที่ผู้คนพากันกร่นด่าออกมา ในห้องรับรองส่วนตัวห้องต่าง ๆ ก็ตกอยู่ในความเงียบเช่นกัน
ตอนที่มู่หรงเสวี่ยเหินประกาศว่าขอยอมแพ้
มู่หรงเฉินฟู่ก็ลุกขึ้นยืนชี้ไปที่มู่หรงเสวี่ยเหิน เขาพูดอะไรไม่ออก มู่หรงเต๋า พ่อของมู่หรงเสวี่ยเหินที่อยู่ข้าง ๆ ก็ถึงกับผงะ เขารีบพูดขึ้นมา
“พี่ใหญ่ เสวี่ยเหินคงล้อเล่นแน่ ๆ แค่ล้อเล่น....”
“ล้อเล่นกับผีอะไร !” มู่หรงเฉินฟู่ตะคอกออกมา “เธอรู้มั้ยว่าตระกูลมู่หรงต้องทุ่มเทเท่าไหร่เพื่อโอกาสนี้ ?”
“โลกวิเศษ ! แต่เธอกลับยอมแพ้ง่าย ๆ ?”
“เธอคิดจะทำอะไรกันแน่ ? เธอคิดอะไรอยู่ ? !”
“ถ้าไม่ใช่เพราะบรรพชน....”
“บัดซบ !”
สีหน้าของมู่หรงเฉินฟู่บิดเบี้ยว เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดขึ้น “เร็วเข้า รีบไปบอกกิลด์ผู้ปลุกพลัง เสวี่ยเหินทำผิดพลาด เธอไม่ได้ยอมแพ้ ตระกูลมู่หรงไม่ได้ยอมแพ้ !”
“ได้ ได้ พี่ใหญ่ ฉันจะรีบไป....”
“มู่หรงเสวี่ยเหินยอมแพ้ ?” กั้วโฉวยี่เบิกตากว้างและพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าตะลึง เขารู้ว่าหลินลั่วจะชนะ ทว่าไม่คิดว่าจะชนะง่ายดายแบบนี้
หลินลั่วไม่ได้ทำอะไรเลย แต่อีกฝ่ายกลับยอมแพ้ง่าย ๆ
นี่คงเป็นการแข่งขันที่ง่ายที่สุดในรอบหลายร้อยปี
จ้าวฉือเฉิงเองก็อึ้ง “รึว่าเพราะเขาหล่อ ?”
“ก่อนหน้านี้เหลียนอี้หนิงก็ยอมลำบากเพื่อเขา ตอนนี้ก็มีมู่หรงเสวี่ยเหินอีก ?”
กั้วโฉวยี่ลุกขึ้นยืนและยิ้มออกมา “ไม่ว่ายังไงก็ตาม มู่หรงเสวี่ยเหินก็ยอมแพ้แล้ว คนเป็นแสนต่างก็ได้ยินกับหู”
“แชมป์คือหลินลั่ว !”
“โลกวิเศษจะเป็นของหลินลั่ว !”
“นี่....” จ้าวฉือเฉิงลังเล “หัวหน้า คุณไม่กลัวตระกูลมู่หรงเหรอ ?”
“กลัว ? ทำไมต้องกลัว ?” กั้วโฉวยี่พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “ภายใต้สายตาทุกคน ตระกูลมู่หรงจะกล้าทำอะไร ?”
“ไปกันเถอะ ! ไปมอบรางวัลให้กับหลินลั่ว !”
“ครับหัวหน้า !”
....
“ยอมแพ้ ?” เฉินผิงอันสับสน
เขาเคยสู้กับมู่หรงเสวี่ยเหินมาแล้วและพ่ายแพ้กลับมา ทว่าเด็กนี่ยังไม่ทันได้ทำอะไร แต่มู่หรงเสวี่ยเหินกลับยอมแพ้
“ไม่จริง !” เฉินผิงอันคิ้วขมวดและพูดขึ้น “มู่หรงเสวี่ยเหินไม่ใช่คนธรรมดา มันต้องมีเบื้องหลัง เธอถึงได้ทำแบบนี้”
“รึว่าเธอได้ข้อมูลอะไรมา ? รึว่าเธอมีแผนอื่น ?”
“ยังไงซะมู่หรงเสวี่ยเหินก็ไม่ใช่คนที่ยอมแพ้เพราะความรัก ....”
“มู่หรงเสวี่ยเหินยอมแพ้ ? ไม่จริง...”
หยางห้าวหรานที่อยู่ในกลุ่มคนดูเบิกตากว้างไม่เชื่อที่หูตัวเองได้ยิน หลินลั่วทำอะไรถึงทำให้มู่หรงเสวี่ยเหินยอมแพ้ง่าย ๆ แบบนี้ ?
“รึว่าเพราะสกิลแปลก ๆ ของไอ้เด็กนี่ ? เขาควบคุมมู่หรงเสวี่ยเหินได้...”
หยางห้าวหรานคิดแบบนั้นก็รู้สึกคันที่ไอ้จ้อนตัวเองจนขนลุก
“เหี้ยเอ้ย ! ฉันต้องอยู่ห่างไอ้บ้านี่เอาไว้ โชคดีที่ฉันไม่มีเรื่องผิดใจกับเขามากเท่าไหร่...”
“ไม่ ! ในสองเดือนนี้ฉันต้องไปหาที่เก็บตัว ฉันจะได้ไม่ไปมีเรื่องกับเขาอีก !”
“อีก 2 เดือนฉันก็เข้ามหาลัยแล้ว ! ฉันต้องคิดดี ๆ ว่ามหา’ลัยไหนอยู่ห่างจากเมืองนี้ที่สุด ?”
“ใช่ ! มหา’ลัยหลวง ! ใช่ ใช่ !”
“ฉันจะเข้ามหา’ลัยหลวง ! มันอยู่ห่างจากเมืองนี้ หลินลั่วน่ะแข็งแกร่งก็จริง แต่เขาก็ไม่น่าเลือกมหา’ลัยหลวง...”
ในลานประลอง
หลินลั่วยืนอึ้งด้วยความสับสน เขาพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าแปลก ๆ “ยอมแพ้ ?”
มู่หรงเสวี่ยเหินยิ้มออกมา “หลินลั่ว ฉันรู้ว่าฉันเป็นคู่ต่อสู้ของนายไม่ได้ มันแปลกตรงไหนที่ฉันจะยอมแพ้”
“ถ้าอยากจะขอบคุณฉัน งั้นก็เลี้ยงข้าวเย็นฉันสิ นายว่าไง ?”
หลินลั่วตอบกลับ “ก็ได้ !”
“งั้นตกลงตามนี้” มู่หรงเสวี่ยเหินพูดขึ้นด้วยท่าทีตื่นเต้น “กรรมการ ฉันยอมแพ้แล้ว ทำไมยังไม่รีบประกาศผลอีก ?”
กรรมการแสดงสีหน้าแปลกใจออกมา เขากดหูฟังที่หูและรีบตัดสินผลการต่อสู้
“เอาล่ะ !”
“ในการแข่งขันนี้ มู่หรงเสวี่ยเหินเพิ่งจะประกาศขอยอมแพ้ไป.....หือ ?”
กรรมการชะงัก หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป ภายใต้สายตาแปลกใจของหลินลั่วและมู่หรงเสวี่ยเหิน กรรมการก็เงียบอยู่สักพักก่อนจะประกาศออกมา
“ในการแข่งขันนี้ มู่หรงเสวี่ยเหินได้ขอยอมแพ้ ! ผู้ชนะ...หลินลั่ว !”
“ขอแสดงความยินดีให้กับหลินลั่ว ! เขาได้ตำแหน่งแชมป์ในการแข่งแบบเดี่ยวของการสอบเข้ามหา’ลัย !”
“แชมป์ !”
“หลินลั่วเป็นแชมป์ ! ฉันได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย !”
“ฮ่าฮ่า โคตรแปลกเลย !”
“โรงเรียน 12 เป็นแชมป์ ! ฉันตายตาหลับแล้วโว้ย !”
“ครั้งที่แล้วที่เราได้แชมป์คงเป็นเมื่อพันปีก่อนล่ะมั้ง !”
“หึหึหึ หลินลั่วอาจจะเป็นแชมป์ที่ได้รับการประเมินอาชีพที่ต่ำที่สุดในรอบหลายร้อยปี รองแชมป์กลับยอมแพ้ง่าย ๆ แบบนี้ !”
“ถึงยังไงหลินลั่วก็เป็นแชมป์แล้ว ! ม้ามืด ! ฮ่าฮ่า ฉันได้เงินก้อนโตเลยว่ะ !”
“แชมป์ ! แชมป์ !”
เสียงผู้คนพากันโห่ร้องออกมา บางคนดีใจ บางคนเสียใจ
ในลานประลอง ไม่นานก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นมาอีกครั้ง มันมีคนหลายคนโผล่มาจากด้านหลัง พวกเขาพากันเข้ามาแสดงความยินดีกับหลินลั่ว
ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ทุกคนรอคอย
กั้วโฉวยี่เดินมาหยุดตรงหน้าหลินลั่วและพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “หลินลั่ว ยินดีด้วยที่ได้แชมป์ในการแข่งขันแบบเดี่ยว”
“เมื่อรวมกับการแข่งขันแบบทีมในวันก่อน ๆ นายคู่ควรกับอันดับ 1 ในการสอบเข้ามหา’ลัยของเมืองปิ้นไห่ในปีนี้ !”
“คุณชมเกินไปแล้ว !”
“นี่แหละวีรบุรุษที่แท้จริง !” กั้วโฉวยี่ยิ้มออกมาพร้อมกับโบกมือ จากนั้นก็มีพนักงานสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา
“นี่คือสิ่งที่แชมป์สมควรจะได้ !”
“นายสมควรได้รับรางวัลนี้ !”
หลินลั่วมองไปที่กล่องไม้บนถาดที่พนักงานสาวถือมา เขารู้ว่ามันคือรางวัลสำหรับแชมป์ในการสอบเข้ามหา’ลัย
โลกวิเศษที่ตงฟางเหอ, มู่หรงเสวี่ยเหิน, เฉินผิงอัน และคนอื่น ๆ ต่อสู้กับเพื่อต้องการครอบครองมัน !
ถึงมันจะเป็นของที่เสียหายแล้วก็ตาม !
“ขอบคุณสำหรับ... ” หลินลั่วรับกล่องไม้ที่กั้วโฉวยี่ยื่นมาให้ ใจเขาสั่นไปตาม มัน....มีโลกวิเศษอยู่ด้านใน ! มันเหมือนสิ่งมีชีวิต ?
โลกวิเศษกลับมีชีวิต !
กั้วโฉวยี่ยิ้มออกมาและจับมือกับหลินลั่ว จากนั้นเขาก็หันไปคุยกับนักข่าวเพื่อถ่ายรูป
ตอนนั้นก็มีเสียงเล็กดังขึ้นในหูหลินลั่ว
“หลินลั่ว คืนนี้นายมีเวลาไปกับฉันรึเปล่า ?”
...
ตกดึก
ในห้องโถงตระกูลมู่หรงนั้นอึมครึมอย่างมาก
ตอนที่มู่หรงเสวี่ยเหินเข้ามาในห้องโถง เธอก็ถูกคนมาขวางเอาไว้
“ฉือเหล่ย ? นายมาทำอะไรที่นี่ ?”
ฉือเหล่ยพูดขึ้นมาด้วยท่าทีเคารพ “คุณหนู หัวหน้าตระกูลมู่หรงกำลังอารมณ์เสียอยู่ คุณ...”
“ลุงอารมณ์เสียงั้นเหรอ ?” มู่หรงเสวี่ยเหินยิ้มออกมา “งั้นเข้าไปดูกันหน่อยดีกว่า”
จากนั้นทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในห้องโถง มู่หรงเฉินฟู่นั่งอยู่บนที่นั่งหลัก คนอื่นรอบ ๆ พากันเงียบไม่กล้าพูดอะไรออกมา
“ลุง”
มู่หรงเฉินฟู่สูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดขึ้น “เสวี่ยเหิน หลานไปไหนมา ? ”
มู่หรงเสวี่ยเหินยิ้มรับ “หนูไปกินข้าวกับเพื่อนมา”
“ใคร ?”
“หลินลั่ว”
“เธอ...” มู่หรงเฉินฟู่ตะคอกออกมา “เสวี่ยเหิน ! รู้มั้ยว่าหลานทำอะไรลงไป ? หลานส่งโลกวิเศษให้กับคนอื่น ! หลานรู้มั้ยว่าเพื่อโลกวิเศษนั่น ตระกูลของเราต้องทุ่มเทไปแค่ไหน ? หลานมายอมแพ้ง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไง ?”
“รึว่าหลานจะชอบไอ้เด็กนั่น ?”
มู่หรงเสวี่ยเหินพูดขึ้นมาด้วยสีหน้านิ่ง “ลุง หนูไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินลั่ว มันจะดีกว่าที่จะใช้โอกาสนี้เพื่อผูกมิตรกับหลินลั่ว หลินลั่วน่ะคือมังกรหมอบ ตระกูลไม่ควรไปมีเรื่องกับเขา”
“มังกรหมอบ ? จะเป็นไปได้ยังไง ?” มู่หรงเฉินฟู่กัดฟันแน่นและพูดขึ้น “แค่นักบวชระดับ D...”
ตอนที่พูดนั้น อยู่ ๆ สายตาของมู่หรงเฉินฟู่ก็เปลี่ยนไป
“ใช่ แค่นักบวชระดับ D แล้วทำไม....”
“เสวี่ยเหิน หลานไปรู้อะไรมา ?”
มู่หรงเสวี่ยเหินยิ้มออกมา “ลุง หนูเป็นคนของตระกูลมู่หรง หนูไม่เคยคิดร้ายต่อตระกูล !”
“ถึงจะได้โลกวิเศษมา แต่เราก็ไม่รู้ว่าจะซ่อมแซมมันได้รึเปล่า ถ้าเราแลกมันกับการผูกมิตรกับคนที่จะแข็งแกร่งในอนาคต หนูว่ามันคุ้มกว่า”
“โลก...วิเศษ” มู่หรงเฉินฟู่กัดฟันแน่และพูดขึ้น “ไม่ว่าโลกวิเศษจะเสียหายแค่ไหน แต่ก็ยังมีพลังของกฎของสองดินแดนอยู่ ! ตราบใดที่ตระกูลยอมทุ่มทุน ไม่นานเราคงซ่อมมัน....”
“ไม่นาน จะยอมทุ่มเงินทั้งตระกูลไปเลยรึไง ?” เสียงอันอ่อนโยนดังก้องขึ้นในห้องโถง สีหน้าของหลายคนที่นั่นเปลี่ยนไปทันที พวกเขาพากันรีบลุกขึ้นยืน
“บรรพชน !” มีร่างอันพร่ามัวปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน
เธอคือผู้หญิงที่มีใบหน้างดงามสวมชุดสีขาว เวลาเหมือนไม่อาจจะทำอะไรเธอได้เลย เธอดูมีเสน่ห์อย่างมาก
“เสวี่ยเหินมาบอกฉันเรื่องนี้แล้ว”
“มันแค่โลกวิเศษที่เสียหาย ถ้าต้องทุ่มเงินทั้งหมดเพื่อมัน ฉันคงไม่มีเวลารอขนาดนั้น !”
“บรรพชน เรื่องนี้...”
“ให้เสวี่ยเหินจัดการเรื่องนี้ !” บรรพชนของตระกูลมู่หรงพูดขึ้น ก่อนจะหายตัวไปช้า ๆ
“เข้าใจแล้วบรรพชน !”
ตอนที่คนของตระกูลมู่หรงถกเถียงกันอยู่นั้น มันก็มีรถสีดำมาจอดที่หน้าบ้านหลินลั่ว
กั้วโฉวยี่ค่อย ๆ ลงมาจากรถ
“นายกลับไปก่อน ฉันจะเข้าไปคนเดียว”
“ครับหัวหน้า !”
