ตอนที่ 26 สมรู้ร่วมคิด

ตอนที่ 26 สมรู้ร่วมคิด

มาถึงหน้าเรือนของมู่ชิง หลินมู่เคาะประตูทันที

“ศิษย์น้อง มาแต่เช้าขนาดนี้เลยหรือ?” มู่ชิงเปิดประตูพร้อมกับยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

หลินมู่ถอดแหวนออกแล้วยื่นให้นางด้วยรอยยิ้ม “ร้อยส่วนของวัตถุดิบทั้งหมดหลอมเสร็จแล้ว รวมเป็นยาผนึกวิญญาณแปดสิบขวด”

มู่ชิงรับแหวนเก็บของด้วยความดีใจ นางตรวจสอบพบว่าสิ่งที่หลินมู่กล่าวออกเป็นความจริง รอยยิ้มบนใบหน้าก็ยิ่งเปล่งประกายมากขึ้น

“ขอบคุณศิษย์น้องมากแล้ว รอข้าเข้าสู่ขอบเขตสร้างรากฐานก่อนเถิด ข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างสาสม” มู่ชิงขยิบตาให้สัญญา

หลินมู่มองดวงตาที่สวยงามของนาง ในใจสั่นสะท้านยากต้านทาน แต่ก็ยังรวบรวมสติรีบกล่าวตอบ “ศิษย์พี่จ่ายค่าตอบแทนแล้ว และข้าพอใจมาก”

พูดจบ เขารีบขอตัวจากไปอย่างรวดเร็ว

มู่ชิงยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะปิดประตู หลังจากเข้ามาด้านในแล้ว นางตรงไปยังห้องทางด้านซ้าย

ทันทีที่เข้ามา มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “เท่าไหร่?”

“แปดสิบขวด!” มู่ชิงตอบกลับ

“อัตราความสำเร็จถึงแปดส่วนจริง ๆ ด้วย! หรือว่าที่ข้าเดาผิดไป?” เขากล่าวพึมพำด้วยความสงสัย

มู่ชิงส่ายแหวนเก็บของในมือพลางยิ้ม “เจ้าคิดมากไปแล้ว อัตราความสำเร็จในการเล่นแร่แปรธาตุแปดในสิบนั้นเพียงพอที่จะสร้างยอดฝีมือได้คนหนึ่ง”

คนผู้นั้นถอนหายใจยาวด้วยความผิดหวัง “อาจจะมั้ง… สุดท้ายแล้วคนไร้ค่าอย่างข้าคงมีไม่มาก”

คนที่พูดดูอ่อนเยาว์มาก ผิวขาวเนียน ดูอายุไม่เกินยี่สิบปี

หากหลินมู่อยู่ที่นี่ เขาจะต้องพบว่าชายผู้มีอายุที่ไม่ตรงกับรูปลักษณ์ภายนอกคือคนรู้จักของเขา… ศิษย์แรงงานแห่งหุบเขาอุ่นเมฆา – จางลั่วสวี

มู่ชิงปลอบใจ “อย่าคิดมากไปเลย จะมีของวิเศษมากมายขนาดนั้นได้อย่างไร? แล้วหากว่ามีจริง ๆ เขาจะอยู่รอดมาถึงตอนนี้ได้อย่างไร? ไม่ต้องรอให้เราลงมือ ทุกวันนี้เขาคงไม่มีลมหายใจแล้ว อีกอย่างในเวลานี้เขาเป็นที่สนใจของบุคคลสำคัญหลายคนในสำนัก เราต้องไม่ประมาท มิฉะนั้นจะเป็นการนำหายนะมาสู่ตน”

จางลั่วสวีถอนหายใจยาว “หลินมู่คนนี้ทำอะไรระมัดระวังมาก ถึงมีของวิเศษจริงก็ต้องปิดบังแน่ หากเป็นสามเดือนก่อน เรายังพอจะบังคับเขาให้พูดได้ แต่ตอนนี้โอกาสหลุดลอยไปแล้ว การทดสอบครั้งนี้ถือว่าเขารอดพ้นได้อย่างฉิวเฉียด แต่ก็ยังต้องจับตาดูเขาต่อไป หากเขาเผยจุดอ่อนเมื่อไหร่เราจะลงมือทันที”

มู่ชิงตอบกลับ “การจะจับตาดูเขา ก่อนหน้านี้ก็ง่ายอยู่ แต่ตอนนี้ยากแล้ว อวิ๋นเมิ่งแต่ก่อนเชื่อฟังข้าทุกอย่าง แต่พอเจอหลินมู่ นางก็ไม่เห็นด้วยกับข้าอีกต่อไป เด็กคนนี้ถึงจะอายุน้อย แต่จิตใจดี มั่นคงในจุดยืน หากอยากให้หล่อนช่วยเราจับตาดูหลินมู่คงเป็นไปไม่ได้”

จางลั่วสวีแค่นเสียงเย็น “ถ้าไม่เชื่อฟัง ก็ฆ่านางเสีย!”

มู่ชิงแย้งทันที “เจ้ากล่าวง่ายเกินไป หากมีคนหายตัวไปจากสำนักโดยไม่มีสาเหตุ ด้วยอำนาจของโถงคุมกฎ เราคงยากจะหลุดพ้นความเกี่ยวข้อง ยิ่งตอนนี้โถงคุมกฎอยู่ในการดูแลของหลัวเฉิน ด้วยความบ้าคลั่งของชายผู้นั้นเรายิ่งต้องระวังตัวให้มาก”

จางลั่วสวีจ้องเข้าไปในดวงตาของมู่ชิง “ถ้าไม่มีหนทางจริง ๆ เจ้าก็เพียงลงมือเอง”

มู่ชิงส่ายหน้า “รูปโฉมของข้าใช้ไม่ได้ผลกับหลินมู่ เขาไม่เคยกล้ามองตาข้าตรง ๆ คนนี้ไม่เหมือนกับหนุ่มเจ้าสำราญทั่วไป แถมคนเช่นนี้ยังไม่คู่ควรให้ข้าเสียสละตัวเอง”

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงธูปหอมบนโต๊ะที่ค่อย ๆ เผาไหม้ ควันลอยอ้อยอิ่ง ใบหน้าของทั้งสองคนเลือนรางในหมอกควัน

ครู่ใหญ่ จางลั่วสวีถอนหายใจเบา “หลายปีมานี้ ข้าพยายามวางแผนชิงดีชิงเด่น สุดท้ายก็ว่างเปล่า ตอนนี้ข้าพบว่าตัวเองไม่ต่างอะไรกับคนที่ถูกข้าฆ่า ไร้ประโยชน์ไม่ต่างกัน แค่เพียงยื้อชีวิตไปได้อีกไม่กี่ปี”

มู่ชิงไม่พูดอะไร จางลั่วสวีพูดเช่นนี้ไม่ต่ำกว่าร้อยครั้ง แต่ทุกครั้งที่วางแผนกับคนอื่น เขาก็โหดเหี้ยมไร้ปราณี มู่ชิงคุ้นชินกับเรื่องนี้แล้ว

มู่ชิงวางแหวนมิติก่อนจะนำยาผนึกวิญญาณแปดสิบขวดออกมาวางบนโต๊ะ “ยาผนึกวิญญาณพวกนี้ เราแบ่งกันตามที่เราตกลงกัน เจ้าออกวัตถุดิบ ข้าออกค่าหลอม ยาพวกนี้เราคนละครึ่ง”

ดวงตาของจางลั่วสวีเป็นประกาย ความหดหู่เมื่อครู่ดูเหมือนจะเสแสร้ง พร้อมเค้นเสียงตอบกลับอย่างเย็นชา “ความคิดที่จะทดสอบเขาเป็นของข้า วัตถุดิบก็ของข้า ข้าควรได้ส่วนใหญ่ เจ้าได้ส่วนน้อย เจ้าสามสิบ ข้าห้าสิบ”

มู่ชิงไม่กลัวเขาและตอบโต้ทันควัน “หากข้าไม่ออกหน้า แล้วให้ค่าตอบแทนสูงขนาดนี้ เจ้าคิดว่าเขาจะช่วยเจ้าหลอมยาไหม? อีกอย่างถ้าสำนักรู้ว่าเจ้าใช้ตำแหน่งหน้าที่ส่วนตัว กักตุนวัตถุดิบหลอมยา เจ้าจะไม่ได้รับมันแม้แต่ขวดเดียว”

ทั้งสองจ้องหน้ากัน บรรยากาศในห้องตึงเครียด

จ้องกันครู่หนึ่ง จางลั่วสวียอมแพ้ “ช่างเถอะ คนละครึ่ง ข้าแก่แล้ว ไม่เถียงกับพวกหนุ่มสาวอย่างเจ้าหรอก”

มู่ชิงไม่สนใจเขา เก็บยาผนึกวิญญาณสี่สิบขวด ทิ้งไว้สี่สิบขวดบนโต๊ะก่อนจะเดินออกจากห้องไป

จางลั่วสวีไม่พูดอะไร เขาเก็บยาผนึกวิญญาณสี่สิบขวดใส่ถุง แล้วจากไปทันทีเช่นกัน

......

อวิ๋นเมิ่งมองห่อยาผนึกวิญญาณที่หลินมู่วางบนโต๊ะ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย “ศิษย์พี่ ในนี้มียาผนึกวิญญาณสามขวดของข้าหรือ?”

หลินมู่เปิดห่อออก ยาผนึกวิญญาณสามสิบหกขวดกองเป็นภูเขาเล็ก ๆ พร้อมยกยิ้มให้อวิ๋นเมิ่ง “สามขวดน้อยไป พวกนี้ทั้งหมดเป็นของเจ้า”

“สามสิบหกขวด!” อวิ๋นเมิ่งอุทานออกมาด้วยความตกใจ จากนั้นรีบปฏิเสธ “ข้ามีศิลาวิญญาณให้ท่านแค่ 15 ก้อน ข้าซื้อทั้งหมดนี้ไม่ได้หรอก”

“ศิลาวิญญาณ 15 ก้อนของคนอื่นซื้อไม่ได้ แต่ของเจ้าซื้อได้” หลินมู่มองอวิ๋นเมิ่งพลางยิ้มอ่อนโยน

น้ำตาคลอในดวงตาของอวิ๋นเมิ่ง นางซาบซึ้งจนเกือบจะโผเข้ากอดหลินมู่ร้องไห้ แต่แน่นอนว่าแค่เกือบเท่านั้น ไม่ได้ทำจริง ๆ

“แต่ยาผนึกวิญญาณพวกนี้มีค่าเกินไป ข้ารับไม่ได้” อวิ๋นเมิ่งปฏิเสธอย่างหนักแน่น

ยาผนึกวิญญาณสามสิบหกขวด หากไปซื้อที่หอสีขาว ต้องใช้หินวิญญาณระดับต่ำถึงหนึ่งร้อยแปดสิบก้อน อวิ๋นเมิ่งให้หลินมู่แค่ศิลาวิญญาณสิบห้าก้อนซึ่งเทียบกับหินวิญญาณระดับต่ำสามก้อนเท่านั้น… แต่นางได้ผลตอบแทนมากกว่าสิบเท่า

หลินมู่พูดอย่างหนักแน่น “นี่เป็นน้ำใจของข้า เจ้ารับไปเถอะ” เห็นอวิ๋นเมิ่งไม่เคลื่อนไหว หลินมู่จึงพูดต่อ “ยาผนึกวิญญาณพวกนี้ สำหรับข้าแล้วไม่ถือว่ามีค่าอะไร ถ้าข้าอยากได้ไม่ถึงสิบวันข้าก็หลอมได้อีกเป็นร้อยขวด”

อวิ๋นเมิ่งยังลังเล “แต่ว่า...”

หลินมู่ขัดจังหวะนาง “อย่าแต่ว่าเลย… นี่เป็นสิ่งที่เจ้าควรได้ ตอนที่ข้าบาดเจ็บ เจ้าดูแลข้าอย่างดีเป็นเวลาครึ่งเดือน ข้าไม่มีอะไรจะตอบแทน ได้แต่ใช้ยาผนึกวิญญาณพวกนี้แสดงความขอบคุณเล็กน้อย ถ้าเจ้าไม่รับก็หมายความว่าเจ้าไม่ได้เห็นข้าเป็นสหาย”

“ก็ได้” อวิ๋นเมิ่งคิดอยู่นาน ในที่สุดก็ยอมรับ ประโยคสุดท้ายของหลินมู่ทำให้นางไม่สามารถปฏิเสธได้

เห็นอวิ๋นเมิ่งตอบตกลง หลินมู่ก็ยิ้มออกมา

เด็กสาวผู้แสนดีคนนี้ หลินมู่รู้สึกขอบคุณนางมาก แต่เขาไม่ได้อยากมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนางเพราะเหตุผลนี้

ในสายตาของหลินมู่ ยาผนึกวิญญาณเหล่านี้เป็นการตอบแทนบุญคุณ เพื่อให้ตัวเองไม่รู้สึกติดค้างนางอีกต่อไป

เพียงแต่… บุญคุณสามารถตอบแทนกันด้วยวัตถุได้จริงหรือ?

สำหรับคำถามนี้ หลินมู่ไม่อาจหาคำตอบได้