บทที่ 5 การแก้ไขตัวเองของชะตากรรม
รุ่งเช้าของวันต่อมา
หมู่บ้านโฮ่วชิวที่ตั้งอยู่ห่างจากเมืองหลวงประมาณสิบลี้ มีภูเขาและแม่น้ำล้อมรอบ หน้าหมู่บ้านมีลำธารเล็กๆ น้ำในลำธารมีโคลนขาวละเอียดที่เรียกว่า “โคลนหยก”
ด้วยเหตุนี้ หมู่บ้านโฮ่วชิวเคยมีเตาเผาเครื่องปั้นดินเผาสองแห่งที่ผลิตเครื่องเคลือบสำหรับราชสำนักและมีชื่อเสียงในชื่อ “โฮ่วชิว” ซึ่งเคยเป็นที่โปรดปรานของอดีตจักรพรรดิ
แต่โชคดีมักอยู่ไม่นาน
เมื่อสิบกว่าปีก่อน ผู้ดูแลเตาเผาทั้งสองแห่งได้ทำให้คนสำคัญคนหนึ่งโกรธเคือง เขาไม่เพียงถูกประหาร แต่ยังทำให้เตาเผาในหมู่บ้านโฮ่วชิวถูกปิดโดยคำสั่งของกรมการปกครอง และหมู่บ้านถูกห้ามสร้างเตาเผาเครื่องเคลือบอีกเป็นเวลาห้าสิบปี
ตั้งแต่นั้นมา หมู่บ้านโฮ่วชิวก็เริ่มเสื่อมโทรม ประชากรลดลงทุกปี คนแก่และคนอ่อนแอที่เหลืออยู่ไม่สามารถทำการเกษตรได้ ต้องพึ่งพาการขายโคลนหยกเพื่อประทังชีวิต
ชีวิตที่ยากลำบากอยู่แล้ว แต่เมื่อเร็วๆ นี้ยังมีปัญหาเพิ่มขึ้นอีก
มีหมูป่าปีศาจตัวหนึ่งที่ไม่เก่งมาก แต่คนธรรมดาจัดการไม่ได้ ภายในครึ่งเดือนมันได้กินคนในหมู่บ้านไปสิบกว่าคน
ทางการไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้ ต้องรายงานขึ้นไปจนถึงสำนักงานเสวียนจิ่งซือที่รับผิดชอบเรื่องปีศาจและสิ่งแปลกประหลาด
แต่ใครจะคาดคิดว่า เมื่อเจ้าหน้าที่สองคนจากสำนักงานเสวียนจิ่งซือมาถึงวันนี้ หมูป่าปีศาจนั้นกลับถูกฆ่าแล้ว
...
“เสี่ยวเฟิง! ท่านเป็นผู้ช่วยชีวิตของหมู่บ้านเรา!”
น้ำในลำธารตื้นแต่เชี่ยวกราด ซัดกระแทกกับซากหมูป่าปีศาจที่ขนาดเท่าช้างเล็กๆ ทำให้เกิดฟองน้ำใส
ชายสองคนที่สะพายดาบหลิวเย่ากำลังยืนอยู่ในน้ำตรวจสอบซากปีศาจ ขณะที่ริมฝั่งมีชาวบ้านที่สวมเสื้อผ้าขาดวิ่นล้อมรอบ ผู้เฒ่าผมขาวที่เป็นหัวหน้ากลุ่มกำลังพูดกับชายหนุ่มคนหนึ่งด้วยความขอบคุณ
คนที่ช่วยชีวิตได้ระหว่างเดินทางนี้ย่อมเป็นเซียวเฟิงเท่านั้น
“ท่านผู้เฒ่า ข้าเพียงทำตามหน้าที่ ไม่ต้องใส่ใจ”
เซียวเฟิงยิ้มอย่างอ่อนโยนและยกมือขึ้นเป็นการแสดงความเคารพ “เมื่อเจ้าหน้าที่มาถึงแล้ว ข้าขอตัวก่อน…”
“เดี๋ยวก่อน!”
ผู้เฒ่าผมขาวจับแขนเสื้อของเซียวเฟิงหันไปบอกกับสาวน้อยหน้าตาน่ารักข้างๆ อย่างรีบเร่ง “หลานสาว ไปเอาแผ่นหยกที่เป็นสมบัติของบรรพบุรุษมา!”
“ทราบแล้วค่ะ ท่านปู่”
สาวน้อยตอบรับและวิ่งออกไป ใบหน้าแดงระเรื่อ
เซียวเฟิงรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “ท่านผู้เฒ่า ท่านหมายความว่า…”
ผู้เฒ่าตอบด้วยสีหน้าจริงจัง “ท่านเซียวเฟิง ในเมื่อท่านได้ฆ่าหมูป่าปีศาจ ท่านก็เป็นผู้ช่วยชีวิตของหมู่บ้านโฮ่วชิวของเรา!”
“หมู่บ้านของเรายากจน ไม่มีทองหรืออัญมณี แต่มีแผ่นหยกที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ กล่าวกันว่ามีคุณสมบัติวิเศษ”
“ข้าขอมอบแผ่นหยกนี้ให้ท่านเซียวเฟิง เพื่อเป็นการตอบแทนที่ช่วยชีวิตเรา!”
“นี่...”
เสี่ยวเฟิงคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ “ดี! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะรับไว้ด้วยความเคารพ”
“ท่านเซียวเฟิงอย่าพูดเช่นนั้น…”
...
ในฐานะตัวเอก ไม่ว่าทำอะไรเล็กน้อยก็ต้องมีรางวัลใหญ่ โอกาสใหญ่เสมอ
ชัดเจนว่า แผ่นหยกนี้ย่อมเป็นสมบัติล้ำค่าแน่นอน
เซียวเฟิงเคยชินกับเรื่องนี้แล้ว ขณะที่เขากำลังพูดคุยกับชาวบ้านและรอรับสมบัติ การสนทนาของชายสองคนที่สะพายดาบหลิวเย่าทำให้เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย
“การมองเห็นและได้ยินชัดเจน” เป็นความสามารถที่ผู้ที่มีระดับห้าขึ้นไปสามารถใช้ได้ เพิ่มขอบเขตการมองเห็นและการได้ยินอย่างมาก
เซียวเฟิงอยู่ที่ระดับเจ็ด แต่เขาฝึกวิชาลับที่ทำให้สามารถได้ยินการสนทนาของทั้งสองคนชัดเจน
“...หมูป่าปีศาจนี้มีเพียงสิบปีของการฝึกฝน แต่คนที่ชื่อเซียวเฟิงกลับสามารถฆ่ามันได้ในครั้งเดียว...เจ้าว่าควรพาเขากลับไปสอบถามไหม?”
“จะสอบถามอะไรล่ะ ยิ่งมีเรื่องน้อยยิ่งดี เขียนลงบันทึกตามจริงก็พอ”
“ก็จริง...พี่หลี่ เมื่อเรามีเวลาว่างครึ่งวัน ทำไมไม่กลับไปที่เมืองและไปดื่มที่ผิงชางฟังดนตรีบ้าง? ได้ยินว่าที่หอฮวาหยูมีนักเต้นคนใหม่ที่สวยมาก”
“ข้าคิดว่าได้ ในเมื่อเจ้าหน้าที่ทุกคนไปแสดงความยินดีที่บ้านเว่ย...ว่ากันว่าตระกูลลู่โชคร้าย มีลูกสาวคนเดียว แต่อีกฝ่ายก็ดันเป็นปีศาจที่น่ากลัว ได้ยินว่าลู่จิ้งเหยาพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้ง…”
“ระวังคำพูด! เจ้าอยากตายหรือ?”
“เฮ้ ที่นี่มีแค่เจ้าและข้า…”
...
ไม่นานทั้งสองคนก็เงียบลง และใบหน้าของเสี่ยวเฟิงก็เปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม
เขากลับมาเมืองหลวงเพื่อโอกาสใหญ่ แต่ใครจะคิดว่ายังไม่ทันเข้าเมืองก็ได้ยินข่าวร้ายเช่นนี้
เพื่อนหญิงคนสนิทถูกศัตรูจับตัวไป!
ต้องรู้ว่าเว่ยเซียนจือที่ควบคุมสำนักงานเสวียนจิ่งซือนั้นเป็นคนที่สั่งฆ่าครอบครัวของเขาทั้งหมด!
มีทั้งหมดสิบเจ็ดคน ถูกฆ่าทั้งหมดในคืนเดียว มีเพียงเขาที่รอดเพราะอยู่ต่างเมือง
แม้ว่าหลังจากนั้นโชคของเขาจะดีขึ้น แต่ความแค้นนี้ไม่มีทางที่จะไม่ชำระ!
ยิ่งกว่านั้นตอนนี้ยังเกี่ยวข้องกับลู่จิ้งเหยาอีกด้วย
ความโกรธท่วมท้นมาถึงใจ เสี่ยวเฟิงสูดลมหายใจลึกและบังคับตัวเองให้สงบลง ไม่ปล่อยให้ความโกรธทำให้สติแตก
เขารู้ดีว่าด้วยความสามารถของเขาตอนนี้ การบุกบ้านเว่ยจะเหมือนเอาไข่ไปกระทบหิน เป็นได้เพียงการส่งตัวเองให้ตายไปเปล่าๆ
โชคดีที่คนในตระกูลเว่ยไม่รู้จักหน้าตาของเขา ถ้าเขาซ่อนตัวอยู่ในที่ลับและรอโอกาส ก็อาจจะหาโอกาสได้...
แผนการเริ่มก่อตัวในใจ และในเวลาเดียวกัน สาวน้อยที่ไปเอาแผ่นหยกก็กลับมา
“ปู่ แผ่นหยก!”
“อืม ท่านเซียวเฟิง นี่คือแผ่นหยกที่บรรพบุรุษของหมู่บ้านเรา…”
ผู้เฒ่าผมขาวรับแผ่นหยกและส่งให้เซียวเฟิง เขากำลังจะพูดอะไร แต่เห็นสีหน้าที่เย็นชาของอีกฝ่ายทำให้เขาปิดปากทันที
เซียวเฟิงรู้ว่าตอนนี้เขาไม่มีทางแสดงสีหน้าดีได้ จึงไม่พูดมาก เก็บแผ่นหยกใส่ในอกเสื้อและหันหลังเดินจากไปทันที
การจากไปแบบนี้ปกติจะทำให้คนไม่พอใจ แต่ชาวบ้านที่อยู่ที่นั่นนอกจากแปลกใจเล็กน้อยก็ไม่มีใครไม่พอใจ
โดยเฉพาะสาวน้อยหน้าตาน่ารักคนนั้น ที่หน้าแดงและพึมพำเบาๆ ว่า
“นี่แหละคือผู้ชายที่แท้จริง”
“ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอพี่เซียวอีก…”
ภาพลักษณ์ที่เด็ดเดี่ยว ชาวบ้านที่รู้สึกขอบคุณ สาวน้อยที่ตื่นเต้น...
ถ้าเว่ยฉางเทียนเห็นฉากนี้ เขาจะต้องสบถออกมาว่า—บ้าจริง! พระเอกมันมีออร่าจริงๆ! และนอกจากนี้อาจจะรู้สึกสงสัยเล็กน้อย
...เพราะเนื้อเรื่องของหมู่บ้านโฮ่วชิวนี้ดูเหมือนจะแตกต่างจากในนิยายเล็กน้อย
...เหมือนกับว่าฟ้าลิขิตกำลังพยายามแก้ไขวงล้อชะตากรรมที่เขาได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว