บทที่ 15 แนวคิดของตัวร้าย

ถาม: ถ้าย้อนเวลากลับไปในอดีตจะทำอย่างไรให้ร่ำรวย?

ตอบ: ท่องบทกวีเก่า, ลอกงานวรรณกรรมชื่อดัง, และประดิษฐ์สิ่งใหม่

จริง ๆ แล้ว เว่ยฉางเทียนก็อยากเป็นเหมือนพระเอกในนิยายออนไลน์ที่สามารถประดิษฐ์สิ่งของต่าง ๆ ได้ เช่น กระจก, ปูนซีเมนต์, ดินปืน, หรือแม้แต่เครื่องจักรไอน้ำ เพื่อจะได้นำแสงสว่างทางวิทยาศาสตร์มาสู่โลกที่ล้าหลังนี้

แต่ความจริงก็คือ สิ่งเหล่านี้มีความเชี่ยวชาญมากเกินไปสำหรับเว่ยฉางเทียน ถ้าจะให้เขาประดิษฐ์อะไรสักอย่าง...บางทีอาจเป็นถุงน่อง, กระโปรงสั้น, รองเท้าส้นสูง?

เห็นได้ชัดว่า ความรักในสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ คือพลังการผลิตอันดับหนึ่ง

เมื่อไม่สามารถประดิษฐ์สิ่งของได้ ก็ต้องใช้วิธีสองวิธีแรกแทน

โชคดีที่เว่ยฉางเทียนยังมีพื้นฐานการศึกษาภาคบังคับ 9 ปี และมีสมบัติทางศิลปะของอารยธรรมจีน 5,000 ปีอยู่ในหัวบ้าง

การท่องบทกวีดูเหมือนยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม แต่การลอกหนังสือไม่มีปัญหา

อย่างไรเสีย การหาเงินยิ่งเริ่มเร็วก็ยิ่งดี

ส่วนหนังสือสี่เล่มที่ควรลอก... "ความฝันในหอแดง" จำไม่ได้; "ซ้องกั๋ง" และ "สามก๊ก" อ่อนแอเกินไป ไม่เข้ากับโลกนี้; เหลือแต่ "ไซอิ๋ว" เท่านั้นที่เหมาะสม

...

"กระบองทองนี้หนักถึงหนึ่งหมื่นสามพันจิน เป็นสมบัติล้ำค่าของราชามังกรทะเลตะวันออก แต่ราชามังกรกลับไม่รู้ถึงความล้ำค่าของมัน..."

"...จากนั้น ซุนหงอคงเก็บกระบองทองไว้ในหู และได้อาวุธที่เหมาะสมนี้มา..."

เว่ยฉางเทียนนอนคว่ำอยู่บนเตียง คิดถึงไหนก็พูดถึงนั้น ไม่นานก็เล่าถึงตอนที่ซุนหงอคงได้กระบองทองค้ำสมุทร

และผู้ฟังก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

ตอนแรกมีแค่ลู่จิ้งเหยา จากนั้นก็มีชิวหยุนและหยวนเอ๋อ แล้วก็มีเด็กสาวตัวน้อยและหมาดำตัวใหญ่เพิ่มเข้ามาอีก

"วันนี้เล่าถึงแค่นี้ก่อน"

เว่ยฉางเทียนรู้สึกปากแห้ง เลยหันไปมองก็เห็นสี่สาวกับหมาตัวใหญ่จ้องมองเขาอยู่ตรงหน้า จนตกใจ

"ไม่สิ พวกเจ้าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"อา..."

ชิวหยุนตื่นจากภวังค์ แล้วพูดด้วยความเขินอาย "ข้ากับหยวนเอ๋อเข้ามาเติมน้ำมันตะเกียง พอได้ยินว่าน่าสนใจก็เลยอยู่ต่อ"

"โอ้ แล้วเจ้าเล่า?"

เว่ยฉางเทียนหันไปถามเว่ยเฉียวหลิงที่นอนอยู่บนหลังหมาดำ "เจ้ามาทำอะไร?"

เว่ยเฉียวหลิงยังคงอยู่ในโลกของซุนหงอคง ตาโต "ต่อไปล่ะ? หลังจากได้กระบองทองแล้วล่ะ? พี่ใหญ่ เล่าต่อสิ!"

"พรุ่งนี้ค่อยเล่าต่อ"

เว่ยฉางเทียนพูดอย่างหมดหนทาง "ถ้าเจ้าอยากฟัง พรุ่งนี้ค่อยมา"

"โอ้..."

เว่ยเฉียวหลิงแสดงความผิดหวังเล็กน้อยแล้วก็นึกขึ้นได้ "พี่ใหญ่ พ่อกับแม่ให้ข้ามานี่! พวกเขาให้เอานี่มาให้เจ้า!"

"เจ้าหมาดำ! คายของออกมา!"

"โฮ่ง!"

หมาดำร้องอย่างทุกข์ทรมาน แล้วค่อย ๆ อ้าปาก จากนั้นขวดเครื่องลายครามก็หลุดออกมาจากปากหมา

"..."

เว่ยฉางเทียนและลู่จิ้งเหยาต่างตกตะลึง ขณะที่ชิวหยุนและหยวนเอ๋อทำตัวเป็นปกติ พวกเขาใช้ผ้าเช็ดหน้าหยิบขวดขึ้นมา

"ท่านพ่อบอกให้เจ้ากินวันละเม็ด แผลจะหายเร็ว!"

เว่ยเฉียวหลิงพูดด้วยความภาคภูมิใจ "ข้ายังแอบได้ยินพ่อกับแม่คุยกัน พี่ใหญ่ อยากฟังไหม?"

เว่ยฉางเทียนงงไปครู่หนึ่ง "เจ้าพูดมา..."

"อืม!"

เว่ยเฉียวหลิงรายงาน "พ่อบอกว่าคราวนี้ตระกูลเว่ยต้องเสียหน้าเพราะเจ้า แม่บอกว่าใช่!"

"จากนั้นพ่อก็บอกว่าดีแล้วที่พี่ใหญ่ถูกตีบ้าง แม่บอกว่าพ่อพูดไร้สาระ!"

"แล้วพ่อก็บอกว่าแม่พูดถูก แม่บอกว่าคืนนี้จะลงโทษพ่อให้..."

"หยุด! หยุดก่อน!"

เห็นชิวหยุนและหยวนเอ๋อกลั้นหัวเราะ เว่ยฉางเทียนรีบยกมือห้าม "ไม่ต้องพูดต่อแล้ว!"

"ทำไมล่ะ..."

เว่ยเฉียวหลิงงงงวย แต่ก็ไม่พูดต่อ

เธอเล่นอ้อยอิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เห็นว่าไม่มีเรื่องซุนหงอคงเล่าต่อ ก็หมดความสนใจที่จะอยู่ต่อ

"พี่ใหญ่ ข้ากับเจ้าหมาดำจะกลับแล้ว!"

เว่ยฉางเทียนดีใจที่คุณหนูน้อยจะไป รีบพยักหน้า "ดี รีบไปเถอะ! ชิวหยุน หยวนเอ๋อ พาเฉียวหลิงกลับไป!"

"ค่ะ คุณชาย"

หญิงสาวทั้งสองวางขวดเซรามิกที่เช็ดสะอาดแล้วลง จากนั้นพาเว่ยเฉียวหลิงออกจากห้องไป… พร้อมกับหมาดำตัวใหญ่ที่แทบกลมกลืนกับความมืด

“แค่ก!”

เว่ยฉางเทียนกล่าวอย่างกระอักกระอ่วน เมื่อเห็นลู่จิ้งเหยาตกใจเล็กน้อย “เอ่อ เด็กก็พูดไปเรื่อย เฉียวหลิงจริง ๆ น่ารักนะ…”

“เจ้าหมาดำ!”

เสียงเรียกไกล ๆ ดังขึ้นจากนอกหน้าต่าง

“ลิงยังสามารถกลายเป็นเซียนได้! ทำไมเจ้าโง่อย่างนี้! ...มองข้าทำไม รีบแปลงร่างสิ!”

“...”

เว่ยฉางเทียน “หึ ๆ”

...

“จริง ๆ แล้ว คนในตระกูลเว่ยไม่เหมือนที่ข้าเคยคิด”

ในห้อง ลู่จิ้งเหยาเทยาลูกกลม ๆ จากขวดเซรามิก พร้อมกับน้ำชาเย็นหนึ่งแก้วให้เว่ยฉางเทียน

เว่ยฉางเทียนกลืนยาลงไป แล้วถามพร้อมรอยยิ้ม “ทำไม? เจ้าคิดว่าคนในตระกูลเว่ยตั้งแต่บนลงล่างควรจะเป็นพวกที่พูดสามคำไม่พ้นการฆ่า?”

“ไม่ถึงขนาดนั้น”

ลู่จิ้งเหยาลังเล “แต่เรื่องที่คนพูดกัน…”

“เรื่องที่คนพูดเป็นเรื่องจริง พ่อแม่ของข้า รวมทั้งตัวข้าเองก็เคยฆ่าคนมาเยอะ”

เว่ยฉางเทียนไม่ปิดบัง “และในจำนวนคนที่เราฆ่า บางคนไม่สมควรตาย”

“...”

ลู่จิ้งเหยาคิดไม่ถึงว่าเว่ยฉางเทียนจะพูดออกมาได้อย่างสงบ เธอจึงควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้วถามออกไปทันที “เจ้า…เจ้าไม่รู้สึกผิดบ้างหรือ?”

“รู้สึกผิด?”

เว่ยฉางเทียนไม่โกรธ แต่ชี้ไปที่ขนสัตว์ตรงปกเสื้อของลู่จิ้งเหยาแล้วถาม “นี่คือขนอะไร?”

ลู่จิ้งเหยางง “ขนสุนัขจิ้งจอกหิมะ”

เว่ยฉางเทียนถามต่อ “เจ้าสวมเสื้อทำจากขนสุนัขจิ้งจอกหิมะ รู้สึกผิดไหม?”

ลู่จิ้งเหยาเป็นคนฉลาด จึงเข้าใจความหมายของเว่ยฉางเทียนทันที

สายตาของเธอแสดงความขัดแย้งเล็กน้อย แล้วพูดเบา ๆ ว่า “แต่นั่นคือสัตว์…”

“สัตว์แล้วอย่างไร?”

เว่ยฉางเทียนยิ้ม “มันไม่ใช่ชีวิตหรือ? รวมทั้งหมู วัว ปลา เป็ด ที่เจ้ากินทุกวัน มันไม่ใช่ชีวิตหรือ?”

“ตอนที่เจ้ากินเนื้อ เคยรู้สึกผิดไหม?”

“...”

ลู่จิ้งเหยาไม่พูดอะไร เธอรู้สึกว่าเว่ยฉางเทียนพูดมีเหตุผล แต่ไม่สามารถยอมรับได้ สุดท้ายก็พูดออกมาเบา ๆ

“แต่ว่า…”

“คิดอย่างไรก็แล้วแต่เจ้า”

เว่ยฉางเทียนพูดอย่างสงบ “ข้าแค่อยากบอกเจ้า ว่าในสายตาของบางคน ผู้ที่อ่อนแอก็เป็นเพียงสัตว์เท่านั้น”

“...”

ลู่จิ้งเหยาตาโต กระซิบว่า “แต่มันไม่ควรเป็นแบบนี้…”

“อาจจะไม่ควร”

เว่ยฉางเทียนคิดว่าเธอคิดมาก แล้วพูดสุดท้ายว่า

“แต่สิ่งนี้เป็นเรื่องที่คนที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะตัดสินได้ ไม่ว่าอ่อนแอจะตำหนิหรือวิงวอนอย่างไร ก็ไม่มีประโยชน์”

“ถ้าเจ้าอยากเปลี่ยนกฎ ก็ต้องสามารถเอาชนะคนที่กำหนดกฎได้ก่อน”

...

เช้าวันรุ่งขึ้น

ท้องฟ้าเพิ่งสว่าง เว่ยฉางเทียนที่กำลังต่อสู้ในฝันถูกเสียงหมาเห่าปลุก

พอลืมตา ก็เห็นว่าเป็นเว่ยเฉียวหลิง คุณหนูน้อย

“พี่ใหญ่พี่ใหญ่! ตื่นมาเล่านิทานเร็ว!”

“เล่านิทาน?”

เว่ยฉางเทียนมองดูพระอาทิตย์ที่เพิ่งขึ้นครึ่งฟ้า แล้วพูดอย่างกลั้วหัวเราะ “เฉียวหลิง… ข้าให้เจ้ามาแต่เช้า แต่ไม่ได้ให้มาเช้าขนาดนี้!”

“อา?”

เว่ยเฉียวหลิงไม่พอใจ ลงไปกลิ้งบนพื้น “ไม่เอา ไม่เอา! ข้าจะฟังนิทานลิง!”

เว่ยฉางเทียนรีบปลอบ “ฟังข้า พี่ใหญ่วันนี้มีธุระ เดี๋ยวบ่ายกลับมาแล้วจะเล่าให้ฟัง”

เว่ยเฉียวหลิงพองแก้มถาม “พี่ใหญ่มีธุระอะไร?”

“เอ่อ…”

เว่ยฉางเทียนอึ้งไปชั่วขณะ

ไม่สามารถบอกได้ว่าต้องไปทำให้ตระกูลเว่ยอับอายต่อ

แต่เมื่อเห็นชิวหยุนและหยวนเอ๋อถืออ่างทองแดงรออยู่ที่ประตูเพื่อล้างหน้าและแต่งตัวให้เขา คำตอบก็ผุดขึ้นมาในใจ

อาจจะก่อนหน้านี้ที่ต้องการแข็งแกร่งขึ้นเพื่อจัดการเซียวเฟิง

แต่ตอนนี้...