ตอนที่ 960 วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อสั่งสอนซารุโทบิ ฮิรุเซ็น
“แน่นอนว่าต้องสู้!”
“คาริน เธอช่วยสนับสนุนฉันทีนะ”
“มีแค่ชายชราโฮคาเงะรุ่นที่สาม ซารุโทบิ ฮิรุเซ็นเท่านั้น ที่ฉันต้องเป็นคนจัดการกับเขาด้วยตัวเอง!”
คุชินะหันไปพูดกับคารินด้วยสีหน้าที่จริงจัง
สำหรับคารินผู้ซึ่งรับรู้ถึงความคับข้องใจระหว่างคุชินะและฮิรุเซ็น ไม่ได้พูดอะไรเพื่อหยุดเธอ แต่พยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา
เห็นแบบนี้คุชินะก็หยิบม้วนคัมภีร์ปิดผนึกออกมา และอัญเชิญกระบองที่มีความสูงพอๆ กับตัวของเธอออกมาจากคัมภีร์
จากนั้นเธอก็เดินไปหาฮาชิรามะและคนอื่นๆ ในขณะที่คว่ำกระบองในมือลง
“เฮ้อ” ฮาชิรามะส่ายหัวและก้าวเดินออกมาข้างหน้าฮิรุเซ็นและคนอื่นๆ
เนื่องจากเขาเป็นโฮคาเงะรุ่นที่หนึ่ง ดังนั้นก่อนที่เขาจะเข้าใจว่าจุดประสงค์ของคุชินะคืออะไร เขาก็รู้ว่าตัวว่าตัวเองต้องเป็นคนที่ก้าวออกมาเป็นคนแรก
‘โชคดีที่ซามุยไม่มา ไม่อย่างนั้นฉันคงลำบากแน่’ ฮาชิรามะถอนหายใจในใจ
ถ้าซามุยผู้กุมหัวใจของเขามาที่นี่ในตอนนี้ ฮาชิรามะก็คิดว่าเขาควรจะต้องยืนดูเฉยๆ มิฉะนั้นเธอก็อาจจะบดขยี้หัวใจของเขาได้โดยตรง
“ไง คุชินะ”
“พวกเรามาพูดคุยกันดีๆ ก่อนไหม?”
ฮาชิรามะพูดกับคุชินะด้วยรอยยิ้ม ในขณะเดียวกัน เขาก็เบนสายตามองไปที่ซึนาเดะ
เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการให้ซึนาเดะออกมาเกลี้ยกล่อมคุชินะด้วย
ท้ายที่สุดคุชินะก็ได้รับการฟื้นคืนชีพขึ้นมา โดยม้วนคัมภีร์ฟื้นคืนชีพแบบสุ่มของซึนาเดะ
ซึนาเดะพยักหน้าเล็กน้อย แต่ในขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
คุชินะก็มองเข้าไปในหมู่บ้านโคโนฮะอย่างหัวเสีย
“เสียงดังจริงๆ”
“โยนความผิดทั้งหมดไปที่ชายชรารุ่นที่สาม? ถึงแม้ว่าพวกนายจะไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายเท่ากับชายชรารุ่นที่สาม แต่มันก็ยังแย่พอๆ กัน!”
คุชินะพึมพำกับตัวเอง ทันใดนั้นออร่าที่น่ากลัวก็เริ่มปะทุออกมาจากร่างของเธอ
เมื่อฮาชิรามะและคนอื่นๆ ต่างพากันตะโกนในใจว่า ‘ไม่ดี’
ฮาคิราชันย์อันรุนแรงก็แพร่กระจายออกมาจากร่างของคุชินะ ไปยังหมู่บ้านโคโนฮะอย่างรวดเร็ว
ในชั่วพริบตา มันก็ครอบคลุมไปมากกว่าหนึ่งพันเมตร
ภายในพื้นที่ที่ครอบคลุมไปด้วยฮาคิราชันย์ ชาวบ้านในหมู่บ้านโคโนฮะที่เป็นคนธรรมดาต่างก็กลอกตาทันที ก่อนที่ร่างของพวกเขาจะล้มลงไปกับพื้น
แม้แต่เกะนินบางคน รวมถึงจูนินก็ยังต้องหมดสติไปและล้มลงกับพื้น
ชั่วขณะหนึ่ง หมู่บ้านโคโนฮะแห่งนี้เต็มไปด้วยความเงียบ
“นี่คือ... ฮาคิราชันย์?” ฮิรุเซ็นพูดด้วยใบหน้าที่อัปลักษณ์
เมื่อเขามองไปรอบๆ ไม่ไกล นินจาทั้งสองที่เฝ้าประตูโคโนฮะอย่างอิซึโมะและโคเท็ตสึต่างก็ล้มลงไปแล้ว
แม้แต่นินจาอันบุบางคนที่ไม่สามารถทนต่อแรงกดดันของฮาคิราชันย์ได้ ก็ยังเป็นลมหมดสติและล้มลงไปกับพื้น
ส่วนคนที่ไม่ได้เป็นลมหมดสติไป พวกเขาต่างก็พากันคุกเข่าลงและหอบหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง
เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ ประสิทธิภาพในการต่อสู้ของพวกเขาลดลงอย่างมาก
“ท่านโฮคาเงะรุ่นที่หนึ่ง ได้โปรดอย่าหยุดฉันเลย”
“วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อสั่งสอนซารุโทบิ ฮิรุเซ็น”
“ถ้าท่านไม่หยุดฉัน ฉันก็อาจจะลงมือกับเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น”
“แต่ถ้าท่านต้องการที่จะหยุดฉัน ฉันก็ไม่สามารถรับประกันในเรื่องนี้ได้”
“และฉันต้องขอบอกเอาไว้ก่อน ทักษะที่อาจารย์หลี่ฟานสอนให้ฉันนั้น มันค่อนข้างรุนแรงมากทีเดียว!”
คุชินะยิ้มกว้าง นัยน์ตาของเธอหดลีบเป็นสีแดงเพราะการปลดปล่อยฮาคิราชันย์
ในขณะเดียวกัน ฮาคิราชันย์และฮาคิเกราะก็เริ่มพัวพันรอบๆ กระบองในมือของเธอ
แม้ว่าจะมองจากระยะไกล แต่ฮิรุเซ็นก็ยังรู้สึกได้ถึงความน่ากลัวของมัน
‘แย่แล้ว!’ ฮิรุเซ็นตะโกนในใจด้วยใบหน้าที่ดูอัปลักษณ์
…
