บทที่ 9 ช่างไร้ประโยชน์จริงๆ

บทที่ 9 ช่างไร้ประโยชน์จริงๆ

ครั้งนี้ซ่งหยุนเฉาถือว่าได้ทำธุรกิจใหญ่สำเร็จ

ในหมู่บ้านก็มีคนไปทำงานในเมือง เมื่อได้ยินข่าวนี้ก็เล่าต่อกลับมา ผ่านไปมาจนเข้าหูหลินซวินยวน

นางโกรธจนอยากจะกัดซ่งหยุนเฉาให้ตาย!

ทำไมพี่เจียงต้องเป็นของนาง วิธีหาเงินก็เป็นของนางด้วย?!

ทำไมกัน!

นางกัดฟัน มองไปทางบ้านตระกูลเจียงอย่างเคียดแค้น

ซ่งหยุนเฉาอยากขายสัตว์ที่ล่ามาใช่ไหม? งั้นก็ทำให้นางขายไม่ออกสิ!

...

สามวันต่อมา ซ่งหยุนเฉานำสัตว์ที่ล่ามาได้จากภูเขากลับมาตามปกติ

เนื่องจากค่อนข้างดึกแล้ว นางจึงตัดสินใจไปเมืองในวันรุ่งขึ้น หลังจัดการกับหนังและขนของสัตว์แล้ว ซ่งหยุนเฉาก็ยืดตัวแล้วเข้านอน

ช่วงนี้ความสัมพันธ์ของนางกับเจียงเสี่ยวเฉียนดีขึ้นมาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะได้มีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาหรือไม่ เจียงเสี่ยวเฉียนจึงอ่อนโยนกับนางมากขึ้น

เช้าวันรุ่งขึ้น ซ่งหยุนเฉายืดตัวแล้วลุกขึ้นนั่งช้าๆ นางเดินไปที่กระท่อมเก็บสัตว์ที่ล่ามา กำลังจะล้างสัตว์ในอ่าง แต่จู่ๆ ก็ได้กลิ่นแปลกๆ

ในสมัยปัจจุบัน นางเชี่ยวชาญเรื่องการใช้ยาพิษ และคุ้นเคยกับกลิ่นของยาต่างๆ เป็นอย่างดี แม้จะมาอยู่ในยุคโบราณ แต่สูตรยาพิษก็ไม่ต่างกันมากนัก

ดังนั้นเมื่อซ่งหยุนเฉาได้กลิ่นคุ้นเคยนั้น สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันที

นางคิดในใจ แล้วในมือก็ปรากฏสารทดสอบยาพิษที่เตรียมไว้ในห้องทดลอง จากนั้นนางก็ค่อยๆ เทสารลงบนสัตว์ที่ล่ามา

ไม่นานก็มีควันขาวลอยออกมาจากผิวของสัตว์

สีหน้าของซ่งหยุนเฉากลายเป็นเขียวคล้ำทันที

มีคนวางยาพิษบนสัตว์!

สำหรับคนที่วางยาพิษ นางใช้นิ้วเท้าคิดก็รู้ ไม่กี่วันมานี้นางเห็นหลินซวินยวน แอบซุ่มซ่ามอยู่แถวบ้านนางบ่อยๆ แต่เดิมซ่งหยุนเฉาไม่ได้สนใจ คิดว่าอีกฝ่ายแค่ไม่ยอมรับความจริง แอบมาดูเจียงเสี่ยวเฉียน แต่ไม่คิดว่าจะมาวางยาพิษ!

ถ้าสัตว์ที่มียาพิษเหล่านี้ถูกส่งไปที่โรงเตี๊ยม การทำธุรกิจไม่สำเร็จยังเป็นเรื่องเล็ก แต่ถ้าเกิดคนตายขึ้นมาก็จะยุ่งยาก

"เมื่อนางทำร้ายข้า ก็อย่าโทษว่าข้าไม่สุภาพล่ะ"

ซ่งหยุนเฉาหัวเราะเย็นชา มองไปที่บ้านของหลินซวินยวน ไม่ไกลนัก ที่นี่อาศัยภูเขากิน ทุกบ้านล้วนมีนิสัยชอบล่าสัตว์ ตอนนี้สัตว์ที่ล่ามาของบ้านหลินซวินยวน ก็วางอยู่ใต้ชายคา

นางเลิกคิ้ว ตอนนี้ฟ้าเพิ่งสาง ชาวบ้านยังไม่ตื่น ซ่งหยุนเฉาแอบเข้าไปในลานบ้านหลิน สลับสัตว์ที่มียาพิษในมือกับสัตว์ของบ้านนาง

อยากดูเรื่องตลก งั้นก็ทำตัวเองให้เป็นเรื่องตลกสิ!

ตอนที่หลินซวินยวน ตื่น ซ่งหยุนเฉาไปเมืองแล้ว

ที่นี่เป็นเพียงที่เล็กๆ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นในเมือง หมู่บ้านก็จะได้ยินข่าวเร็ว

หลินซวินยวน รอฟังข่าวคนถูกพิษจากเนื้อสัตว์ป่าทั้งวัน เมื่อถึงเวลานั้นนางจะออกมาเป็นคนแรกที่กล่าวหาว่าซ่งหยุนเฉาฆ่าคนเพื่อเงิน แต่รอทั้งวัน จนซ่งหยุนเฉากลับมาด้วยเกวียนวัว ก็ไม่ได้ยินข่าวคราวอะไร

หลินซวินยวน สงสัยในใจ แต่ก็ไม่กล้าถาม ยังคิดว่าอาจเป็นเพราะยาที่ตนใส่ไม่แรงพอ จึงแอบวนเวียนอยู่นอกรั้วบ้านตระกูลเจียง โดยไม่รู้ว่าการกระทำทุกอย่างของนางถูกซ่งหยุนเฉาและเจียงเสี่ยวเฉียนเห็นหมด

"นางอยากทำอะไร?"

เจียงเสี่ยวเฉียนขมวดคิ้ว หลังจากเหตุการณ์ใส่ยาครั้งก่อน เขาไม่มีความรู้สึกดีๆ กับหลินซวินยวน อีกเลย แต่เดิมเพราะเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน อย่างน้อยก็ยังรักษาหน้าตากันไว้ แต่ตอนนี้เห็นหลินซวินยวน เจียงเสี่ยวเฉียนอยากไล่นางออกไปเท่านั้น

"ไม่ต้องสนใจนางหรอก ทำชั่วย่อมได้รับผลชั่วเอง"

ซ่งหยุนเฉากินไก่ป่าตุ๋นคำหนึ่ง หรี่ตาอย่างมีความสุข นางเห็นสายตาสงสัยของเจียงเสี่ยวเฉียน จึงยักไหล่

"อย่าไปสนใจนางเลย กินข้าวเถอะ"

เจียงเสี่ยวเฉียนพยักหน้า ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พอถึงกลางดึก จู่ๆ ก็มีเสียงโวยวายดังมาจากข้างนอก

ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งขมวดคิ้ว กำลังจะไปดู ก็เห็นซ่งหยุนเฉาเดินออกมาจากห้องอีกห้อง เปิดประตูใหญ่

"มีเรื่องอะไรหรือ?"

ชาวบ้านที่เดินผ่านไปเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก "คนในตระกูลหลินกินอาหารเป็นพิษหมดแล้ว! โชคดีที่หมอไปทันเวลา พิษไม่รุนแรงมาก พวกเขาก็หายเป็นปกติแล้ว"

ซ่งหยุนเฉาพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะถามเพิ่มอีกสองสามคำ จากนั้นจึงหันตัวกลับเข้าไปในบ้าน แต่กลับพบว่าเจียงเสี่ยวเฉียนกำลังยืนอยู่ด้านหลังนาง ใบหน้าแสดงออกถึงความสับสน

"มีอะไรเหรอ?" ซ่งหยุนเฉาถามด้วยท่าทีที่ดูไร้เดียงสา

"เป็นเจ้าใช่ไหม?" เจียงเสี่ยวเฉียนถามเสียงเบา เขาจำคำพูดของซ่งหยุนเฉาในตอนเย็นนี้ได้ คำพูดนั้นทำให้เขาไม่สบายใจ

ซ่งหยุนเฉาโบกหัวไปมาอย่างรวดเร็ว "ไม่ใช่ข้าหรอก ข้าจะไปทำแบบนั้นทำไมในเมื่อข้าว่างมาก? ยิ่งกว่านั้น ที่นี่เป็นเมืองเล็กๆ ไม่มีใครซื้อยาพิษ ยกเว้นจะไปตรวจสอบดูว่าใครเป็นคนซื้อ"

เจียงเสี่ยวเฉียนเงียบไป ซ่งหยุนเฉาพูดถูก ยิ่งไปกว่านั้น นางก็ไม่น่าจะเป็นคนบ้าคลั่งที่ทำแบบนั้น

"ข้าเชื่อเจ้า" เจียงเสี่ยวเฉียนพยักหน้า เขาไม่พูดอะไรเพิ่ม แต่เพียงหันตัวกลับเข้าห้องไป

ซ่งหยุนเฉาหัวเราะเบาๆ ขณะมองดูหลังของเขา นางก็เดินเข้าห้องไปนอนต่อ

วันรุ่งขึ้น เมื่อซ่งหยุนเฉาตื่นขึ้น นางก็รีบจัดเตรียมของล่าสัตว์เพื่อส่งไปที่ร้านเหล้า นางตรวจสอบทุกอย่างแล้ว ยืนยันว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

การเดินทางไปกลับใช้เวลาครึ่งวัน เมื่อซ่งหยุนเฉากลับมาถึงบ้าน ก็ได้ยินข่าวลือในหมู่บ้านว่าเรื่องที่คนในตระกูลหลินกินอาหารเป็นพิษได้ข้อสรุปแล้ว คนที่ซื้อยาพิษคือหลินซวินยวน นางเป็นคนซื้อยาพิษเอง เจ้าของร้านจำได้แม่นยำ เพราะไม่ค่อยมีคนมาซื้อยาพิษเลย ยกเว้นคนนี้จะมาซื้อเดือนละครั้ง

ตระกูลหลินโกรธจนควันออกหู เมื่อพวกเขาลุกขึ้นจากเตียงได้ พวกเขาก็จัดการตบตีหลินซวินยวน จนเละ หลินซวินยวน ที่ถูกพิษจนเกือบตาย แล้วก็โดนตบตีอีก ไม่น่าจะลุกออกจากเตียงได้ในอีกสิบวันครึ่งเดือน

ซ่งหยุนเฉายกคิ้วขึ้น แค่นี้ยังไม่พอ ถ้าอยากสงบสุข ต้องให้หลินซวินยวน ได้รับบทเรียน

กลางดึก หลินซวินยวน ที่หลับอยู่ฝันร้าย ตื่นขึ้นมาเพราะมีบางอย่างมาปลุก นางเอามือลูบน้ำหยดบนจมูก คิดว่าหลังคารั่ว แต่กลิ่นคาวเลือดที่ลอยเข้ามาทำให้นางสะดุ้ง ตัวแข็งทื่อ นางรีบเปิดตาขึ้น

เมื่อเห็นสิ่งตรงหน้า หลินซวินยวน ถึงกับตาเหลือก

หัวแกะเลือดสาดอยู่ห่างจากหน้านางไม่ถึงครึ่งคืบ เลือดหยดลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน ดวงตาแกะที่ว่างเปล่าจ้องมองมาที่นาง ทำให้หลินซวินยวน แทบหายใจไม่ออก

นางกำลังจะกรีดร้อง แต่มีคนอุดปากนาง ซ่งหยุนเฉายืนยิ้มอยู่ข้างๆ ใบหน้าขาวซีดของนางจ้องมองมาอย่างน่ากลัว เหมือนกับปีศาจจากนรก

"หลินซวินยวน รู้สึกยังไงบ้างที่ทำร้ายคนอื่นและตัวเอง?"

หลินซวินยวน หายใจหอบ ทั้งร่างสั่นเทา ซ่งหยุนเฉาเลิกมือออก นางเพิ่งสังเกตเห็นว่าสิ่งที่อุดปากนาง เป็นมือโครงกระดูก!!

"เจ้าน่ะ เจ้า..."

หลินซวินยวน ริมฝีปากม่วงเขียว พูดไม่ออก สั่นทั้งตัวแทบจะขาดใจตาย

ซ่งหยุนเฉาเห็นว่าหลินซวินยวน ใกล้จะหมดสติแล้ว จึงหัวเราะเยาะ "ต่อไปนี้ ถ้าเจอข้า ต้องหลบให้ไกล ไม่งั้น ครั้งต่อไปที่ผูกไว้ตรงนี้ ไม่ใช่หัวแกะแล้ว"

พูดจบ นางก็ใช้กลไกในมือ ไส้ในที่มีกลิ่นเหม็นและเลือดแกะ สาดใส่ใบหน้าของหลินซวินยวน หลินซวินยวน รู้สึกว่าหัวใจแทบหยุดเต้น นางกำลังจะพูด แต่ตาลุกวาว แล้วก็หมดสติไป

"ไม่มีประโยชน์เลย" ซ่งหยุนเฉาตบมือ แล้วก็เดินออกไปเงียบๆ

ครั้งนี้ หลินซวินยวน คงจะมีความทรงจำอันเลวร้ายติดตัวไปตลอดชีวิต