บทที่ 4 : ขอความยุติธรรมให้กับเรา
บทที่ 4 : ขอความยุติธรรมให้กับเรา
"ไปดูเองสิ ที่ป่าหลังเขา อย่ามาพูดว่าไม่เชื่อ"
พูดจบ เจียงเสี่ยวเฉียน ก็หันหลัง มองซ่งหยุนเฉา อย่างเฉยเมย แล้วเดินจากไป
ซ่งหยุนเฉา รีบตามไปทันที ปิดประตูบ้านทิ้งแม่ของหลิวเอ๋อโคว ไว้ข้างนอก
เสียงร้องไห้ดังไปทั่วบริเวณ เมื่อไม่มีใครสนใจ แม่ของหลิวเอ๋อโคว จึงเดินจากไปอย่างผิดหวัง
กลับเข้ามาในห้อง เจียงเสี่ยวเฉียน นอนพิงเตียง ใบหน้าซีดเผือดเล็กน้อย ซ่งหยุนเฉา รู้ว่า ยาชาเริ่มหมดฤทธิ์ขาที่เพิ่งผ่าตัดจะต้องเจ็บปวดเป็นธรรมดา
เห็นสายตาที่แสดงถึงความกังวลของซ่งหยุนเฉา เจียงเสี่ยวเฉียน รู้สึกไม่คุ้นเคย แต่เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "ไม่เป็นไร รู้สึกเจ็บนิดหน่อยดีกว่า"
ดีกว่าที่ขาจะรู้สึกชาไปทั้งเส้นและกลายเป็นคนพิการแม้ว่าเขาจะเหงื่อออกบนหน้าผากและใบหน้าซีด แต่เขาก็ไม่ได้ดูเหมือนคนอ่อนแอเขายังคงดูสง่าผ่าเผย
ซ่งหยุนเฉา รู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้ ไม่ควรฝังตัวเองอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆเขาควรมีอนาคตอันยิ่งใหญ่
"เจ้าได้รับบาดเจ็บ ควรกินของดีๆ บำรุงหน่อย"
ซ่งหยุนเฉา เดินดูครัวรอบๆแม้จะไม่มีอะไรขาดแคลน แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นอาหารธรรมดาๆ ที่กินเพื่อประทังชีวิตมีเพียงไข่ไก่ไม่กี่ฟอง เท่านั้นที่เป็นของที่มีสารอาหารไม่มีผักหรือเนื้อเลยแม้แต่น้อย
นางสังเกตเห็นว่าด้านหลังหมู่บ้านเป็นป่าเขาน่าจะมีสัตว์ป่าให้ล่า
"ข้าไปขุดผักป่านะ"
ยังไม่ทันที่เจียงเสี่ยวเฉียน จะพูดอะไร ซ่งหยุนเฉา ก็รีบออกไปนางสะพายตะกร้าใบใหญ่ แล้วออกเดินทาง
ตามที่ซ่งหยุนเฉา คาดไว้ป่าเขาหลังหมู่บ้านเต็มไปด้วยสัตว์ป่าเล็กๆ กระต่าย ไก่ป่ามากมายนางยังไม่ได้เข้าไปลึกเพียงแค่เดินสำรวจไปรอบๆเห็นว่าไม่มีใครอยู่นางก็เกิดความคิด
ในทันใดนั้น ปืน M416ก็ปรากฏขึ้นในมือของนาง.
ซ่งหยุนเฉา ยิ้มเยาะยกปืนขึ้นมาดูแล้วเล็งไปที่กระต่ายที่กำลังวิ่งหนี"ปัง" เสียงปืนดังขึ้นกระต่ายล้มลงไปตายทันที
ซ่งหยุนเฉาเป่าลมเก็บปืนแล้วเดินไปหยิบกระต่ายขึ้นมา
นางมองเห็นรูที่เกิดจากกระสุนปืนจึงหยิบไม้มาใช้มีดปลายแหลมเสียบเข้าไปในรูเพื่อทำให้ดูเหมือนแผลธรรมชาติ
ต่อจากนั้นนางก็ยิงไก่ป่าอีกสองตัวและกระต่ายอีกหนึ่งตัวแล้วเก็บผักป่าจากหลังเขาก่อนจะกลับบ้าน
ในขณะที่ซ่งหยุนเฉากำลังเดินกลับบ้านนางก็เจอหลินซวินยวน ที่หน้าตาไม่ดี
เมื่อเห็นซ่งหยุนเฉาใบหน้าของหลินซวินยวน ก็ยิ่งดูไม่ดีขึ้นไปอีกสายตาของนางไล่ตามไปที่ตะกร้าหลังของซ่งหยุนเฉาก่อนจะร้องเสียงแหลมว่า "ซ่งหยุนเฉา เจ้าไปขโมยของคนอื่นอีกแล้วเหรอ?"
ซ่งหยุนเฉาไม่อยากมองหน้านางจึงเบือนหน้าไปพร้อมกับพูดว่า "ถ้าป่วยก็ไปหาหมออย่ามาเห่าใส่ข้า"
พูดจบนางก็จะเดินผ่านไป
หลินซวินยวน โกรธจนหน้าบูดเบี้ยวนางจะพูดอะไรอีกแต่ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นว่า "ซ่งหยุนเฉา ข้าขอให้เจ้าต้องชดใช้ชีวิตให้ลูกชายข้า!"
ซ่งหยุนเฉาหันกลับไปก็เห็นแม่ของหลิวเอ๋อโควตาแดงก่ำวิ่งเข้ามาหา นางหลบไปด้านข้างแม่ของหลิวเอ๋อโควก็ล้มลงหน้าคว่ำกับพื้น
ตามหลังแม่ของหลิวเอ๋อโควคือชายหลายคนคนนำหน้าขมวดคิ้วมองไปที่ซ่งหยุนเฉาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "ซ่งหยุนเฉา คนของตระกูลหลิวบอกว่าเจ้าฆ่าลูกชายของนาง เจ้ายอมรับหรือไม่?"
หลินซวินยวน ที่ยืนอยู่ข้างๆหมุนลูกตาแล้วพูดขึ้นทันทีว่า "ท่านผู้ใหญ่ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆดูของที่ซ่งหยุนเฉาแบกมาอาจจะเป็นของที่นางขโมยเงินของเหลียวเอ้อร์โควเพื่อซื้อมา"
แม่ของหลิวเอ๋อโควลุกขึ้นหน้าตาเต็มไปด้วยความโกรธพูดขึ้นว่า "ใช่ถูกต้องเป็นผู้หญิงคนนี้ขโมยเงินลูกชายข้าแล้วฆ่าเขา"
ซ่งหยุนเฉาไม่ได้มองสองคนนั้นเพียงแต่จ้องมองไปที่ท่านผู้ใหญ่หน้าตาเฉยเมย"ข้าไม่ได้ทำ ไม่มีหลักฐานอย่ามาใส่ร้ายคนอื่น"
"ถ้าไม่ใช่นางขโมยเงินของเอ้อร์โควนางจะซื้อของดีๆ พวกนี้ได้ยังไงคืนของมาและชดใช้ด้วยชีวิต"แม่ของหลิวเอ๋อโควตะโกนด้วยเสียงแหบแห้ง
ซ่งหยุนเฉาหัวเราะเยาะ"เจ้าไม่อายบ้างหรือ ลูกชายของเจ้าเที่ยวเกเรทั้งวันจะมีเงินติดตัวสักกี่เหวินกัน"
"ข้าไม่สน เมื่อคืน เจ้ากับหลิวเอ๋อโควออกไปมีคนเห็นเยอะแยะ"
แม่ของหลิวเอ๋อโควตะโกนเสร็จก็เห็นเงาของเจียงเสี่ยวเฉียนเดินมาพร้อมกับไม้เท้าทุกคนเงียบรอเจียงเสี่ยวเฉียนเดินมาถึงแล้วพวกเขาก็ตระหนักถึงตัวตนของชายคนนี้
รัศมีของเจียงเสี่ยวเฉียนทำให้คนทุกคนรู้สึกกลัวไม่กล้าพูดเสียงดัง
เมื่อเห็นเจียงเสี่ยวเฉียน ซ่งหยุนเฉาชูของป่าในมือพูดขึ้นทันทีว่า"ของพวกนี้สามีข้าตั้งกับดักไว้ที่เขาเมื่อก่อน"
เจียงเสี่ยวเฉียนได้ยินคำว่า"สามีข้า"ของซ่งหยุนเฉา เขาลืมไปเลยว่าเขากับนางเป็นสามีภรรยากัน และก็ต้องตกใจกับการที่ซ่งหยุนเฉาล่าสัตว์ได้มากขนาดนี้
แผลที่กระต่ายและไก่ป่าเป็นรอยของไม้แหลมในกับดัก ชาวบ้านต่างก็จ้องมองกันแล้วก็เชื่อในคำพูดของซ่งหยุนเฉาในระดับหนึ่ง
เจียงเสี่ยวเฉียนก็พูดขึ้นว่า"ถูกต้องเป็นกับดักที่ข้าตั้งไว้เมื่อก่อนภรรยาข้าเพียงแค่ออกไปเก็บของในกับดักเท่านั้น"
ซ่งหยุนเฉาได้ยินดังนั้นจึงโล่งอกที่เจียงเสี่ยวเฉียนเออออไปกับนาง
แม่ของหลิวเอ๋อโควกัดฟัน"ข้าไม่สนเป็นนางที่ฆ่าลูกชายข้า"
ท่านผู้ใหญ่พูดขึ้นว่า"เมื่อคืนเจ้ากับหลิวเอ๋อโควออกไปมีคนเห็นหลายคน คืนนี้เขาก็ตายในป่าเจ้ายังมีอะไรจะพูดอีก"
ใบหน้าเย็นชาของซ่งหยุนเฉาเปลี่ยนไปเป็นเหมือนเดิม"ข้าบอกแล้วว่าเป็นหลิวเอ๋อโควที่บังคับให้ข้าออกไปกับเขาและเขาก็พลาดตกเหวในคืนนั้นเพราะมองไม่เห็นทาง"
"นางโกหก!"แม่ของหลิวเอ๋อโควโกรธ
ซ่งหยุนเฉาไม่สนใจนางพูดทีละคำว่า"ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นข้าผู้หญิงที่ไร้กำลังจะบังคับเขาออกไปกับข้าได้ยังไงและจะทำร้ายเขาได้ยังไง"
คนทั้งหมู่บ้านอึ้งไปชั่วขณะ
ปัญหาอยู่ตรงนี้หลิวเอ๋อโควเป็นผู้ชายแข็งแรงซ่งหยุนเฉาตัวเล็กแขนขาบาง หลิวเอ๋อโควอาจจะจับซ่งหยุนเฉาได้ แต่ซ่งหยุนเฉาจะเป็นฝ่ายฆ่าเขาได้อย่างไร
ซ่งหยุนเฉามองไปที่แม่ของหลิวเอ๋อโควอย่างโกรธ"เป็นพวกเจ้าต่างหากที่ควรจะถามว่าทำไมหลิวเอ๋อโควถึงบังคับผู้หญิงอ่อนแออย่างข้า ตอนนี้ชื่อเสียงของข้าพังพวกเจ้าจะชดใช้อย่างไร"
คำพูดของซ่งหยุนเฉาทำให้แม่ของหลิวเอ๋อโควถอยหลังพูดไม่ออก
ซ่งหยุนเฉาร้องไห้ฟ้องท่านผู้ใหญ่"ท่านผู้ใหญ่ช่วยพวกเราด้วย ข้าเกือบตายในมือของหลิวเอ๋อโควไม่พอยังโดนใส่ร้ายอีกข้าอยู่ไม่ไหวแล้ว"
ซ่งหยุนเฉาทำท่าจะพุ่งชนก้อนหินเจียงเสี่ยวเฉียนที่อยู่ข้างๆคว้าข้อมือของนางไว้ดึงนางเข้าไปในอก
กลิ่นสบู่หอมๆลอยมาซ่งหยุนเฉาตกใจ
นางตั้งใจจะวิ่งไปหาคนในหมู่บ้านคิดว่าต้องมีคนมาห้ามนางแต่ไม่คาดคิดว่าจะเป็นเจียงเสี่ยวเฉียนที่คว้านางไว้
เจียงเสี่ยวเฉียนไม่ปล่อยมือแต่ยังกอดนางไว้แล้วมองไปที่ทุกคนอย่างเย็นชาพูดทีละคำว่า"ขอให้ท่านผู้ใหญ่ช่วยให้ความยุติธรรมกับพวกเราด้วย"