บทที่ 141 ข้าไม่ใช่วีรบุรุษ
ทองทะเลร่างกำยำดุจหมีแบกค้อนใหญ่บนบ่า ยืนสง่าอยู่บนดาดฟ้าเรือ สายลมทะเลพัดผ่านร่องเกราะทองแดง ส่งเสียงครวญครางแผ่วเบา ดวงตาของชายหนุ่มจ้องมองไปเบื้องหน้า เค้าโครงของบ้านเกิดปรากฏชัดขึ้นเรื่อยๆ ชายฝั่งทะเลยาวเหยียดค่อยๆ ชัดเจนขึ้น เบื้องหลังเป็นป่าทึบผืนใหญ่ และถัดไปคือพื้นที่บ่อเกลือสีเขียวอ่อน ทอง...
