บทที่ 1 : เดินทางข้ามมิติพร้อมคลังแสง
บทที่ 1 : เดินทางข้ามมิติพร้อมคลังแสง
ซ่งหยุนเฉา รู้สึกเจ็บที่ท้ายทอยอย่างรุนแรง เสียงหายใจหอบหนักดังอยู่ใกล้ๆ เธอ เธอรู้สึกตื่นตัวอย่างรวดเร็วและลืมตาขึ้นอย่างเร็ว!
ใบหน้าที่ขยายใหญ่ขึ้นปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันริมฝีปากที่ยื่นออกมาอย่างไม่น่าดูนั้นค่อยๆ ใกล้เข้ามา
“บ้าเอ้ย!”
เธอด่าออกมาอย่างเหลืออดและเตะชายคนนั้นกระเด็นออกไป
ชายคนนั้นร้อง "อ้า"หน้ากระแทกกับพื้นอย่างแรง
ซ่งหยุนเฉาลุกขึ้นนั่งโดยยังคงรู้สึกมึนงง เธอเหลือบมองไปรอบๆ ซึ่งเต็มไปด้วยความรกร้าง และมองไปที่เสื้อผ้าแปลกๆ ที่ตนเองสวมอยู่
เธอจำได้อย่างชัดเจนว่าตนเองเกิดระเบิดขณะปฏิบัติภารกิจ ดังนั้นตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกันแน่?
“หยุนเฉา!เจ้าทำอะไร?!”
ชายคนนั้นลุกขึ้นจากพื้น ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธและหันมามอง เธอในขณะที่เห็นใบหน้าของชายคนนั้นเธอรู้สึกเจ็บที่ขมับอย่างกะทันหันความทรงจำที่ไม่ใช่ของตัวเองหลั่งไหลเข้ามาอย่างรวดเร็ว
เธอ ข้ามมิติมาแล้ว
เจ้าของร่างเดิมมีชื่อและนามสกุลเดียวกับเธอ เธอกลายเป็นภรรยาของคนอื่นแล้วแต่เจ้าของร่างเดิมดูถูกสามีขาพิการของตัวเองและชายคนนี้ชื่อหลิวเอ๋อโควได้หลอกล่อเจ้าของร่างเดิมด้วยคำหวานๆจนทั้งสองคบหาดูใจกัน
วันนี้เจ้าของร่างเดิมวางแผนจะหนีไปกับหลิวเอ๋อโควแต่ระหว่างทางหลิวเอ๋อโควเกิดความคิดและต้องการมีอะไรกับเจ้าของร่างเดิมกะทันหัน แต่ไม่คาดคิดว่าขณะที่ผลักเจ้าของร่างเดิมลงกับพื้น เขาใช้แรงมากเกินไปทำให้เจ้าของร่างเดิมศีรษะกระแทกกับก้อนหินและเสียชีวิตทันที
ซ่งหยุนเฉาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะด่าออกมาอย่างอดไม่ได้
“หยุนเฉา” หลิวเอ๋อโควเห็นซ่งหยุนเฉาจ้องไปเรื่อยๆจึงพยายามอดทนและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“เจ้าอย่ากังวลไม่มีใครอยู่แถวนี้หรอกข้าจะเบามือ…”
พูดจบเขาก็ยื่นมือไปคว้าไหล่ของซ่งหยุนเฉาและปรากฏฟันเหลืองๆพร้อมจะจูบเธออีกครั้ง
ซ่งหยุนเฉารู้สึกขยะแขยงแทบจะอาเจียนออกมา
เธอยกมือขึ้นอย่างรวดเร็วผลักไหล่ของหลิวเอ๋อโควเพื่อที่จะผลักเขาให้ล้มแต่ร่างกายผอมบางของเจ้าของร่างเดิมนั้นแตกต่างจากร่างกายที่ได้รับการฝึกฝนมาในอดีตของเธออย่างสิ้นเชิงเธอรู้สึกอ่อนแรงไปทั้งตัวและรู้สึกหน้ามืด เธอแทบจะใช้แรงไม่ได้เลย
หลิวเอ๋อโควเข้าใจผิดว่าเธอกำลังตอบสนองเขา เขารู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นและพุ่งเข้าใส่เธออย่างรวดเร็ว
ซ่งหยุนเฉาโกรธจนอยากฆ่าเธอกำลังคิดอย่างโมโห:ถ้าฉันมีปืนอยู่ในมือตอนนี้ฉันจะยิงมันทิ้ง!
ในวินาทีต่อมามือของเธอหนักขึ้นความเย็นยะเยือกของโลหะสัมผัสฝ่ามือเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยอย่างมาก
ซ่งหยุนเฉาตกตะลึง เธอมองไปรอบๆพบว่ามีปืนอยู่ในมือของเธอเปลือกสีเงินอันประณีตเปล่งประกายแสงเย็นยะเยือกในค่ำคืนอันหนาวเหน็บมันคือปืน P85 ที่เธอชื่นชอบมากที่สุด!
ดวงตาของเธอเปล่งประกายความเย็นชาเธอเตะไปที่บริเวณท้องของหลิวเอ๋อโคว หลิวเอ๋อโควร้องด้วยความเจ็บปวดและตะโกนด่า“ซ่งหยุนเฉา!เจ้าจะหาเรื่องตายรึไง...”
ก่อนที่เขาจะพูดจบปลายกระบอกปืนสีดำก็เล็งไปที่หน้าของเขาหลิวเอ๋อโควยังไม่ทันที่จะรู้ว่ามันคืออะไรก็ได้ยินเสียง "ปัง"
บรรยากาศโดยรอบเงียบกริบหลิวเอ๋อโควเบิกตาโพลงเลือดไหลซึมออกจากรูบนหน้าผากของเขาร่างกายของเขาล้มไปทางด้านข้างและล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง
ซ่งหยุนเฉาหายใจหอบเช็ดเลือดที่กระเด็นไปที่ใบหน้าสายตาเย็นชาจ้องไปที่หลิวเอ๋อโควที่ตายตาไม่หลับและหัวเราะเยาะ“ไอ้โง่”
หลังจากด่าเสร็จเธอก็รู้สึกโล่งอกมากขึ้นสายตาก็ไปตกอยู่ที่ปืนในมือเธอเอื้อมมือไปลูบกระบอกปืนอย่างทะนุถนอมแววตาของเธออ่อนโยนลง
เธอไม่ได้คาดคิดว่ามันจะตามมาด้วย
เธอนั่งอยู่ตรงนั้นรู้สึกว่ากำลังกลับคืนมาความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมเธอรับรู้ทั้งหมดแล้วความเจ็บปวดที่ท้ายทอยก็ค่อยๆ หายไป ซ่งหยุนเฉาจ้องมองปืนในมือและเริ่มกังวล
ฉันควรจะซ่อนมันไว้ที่ไหนดีถ้าถูกพบมันจะเป็นเรื่องใหญ่...
ขณะที่เธอกำลังคิดปืนในมือของเธอก็หายไปอย่างไม่รู้ตัว
ซ่งหยุนเฉาเบิกตาโตเธอขยับมือและเงียบไปเธอกำลังคิดถึงปืนและในวินาทีต่อมาปืนก็กลับมาอยู่ในมือของเธออีกครั้ง
ดวงตาของซ่งหยุนเฉาสว่างวาบขึ้นมันสามารถปรากฏขึ้นและหายไปตามความคิดของเธอได้!
แล้วอาวุธอื่นๆ ในอดีตของเธอ?พวกมันจะตามมาด้วยหรือเปล่า?
ซ่งหยุนเฉาหลับตาลงเธอกำลังคิดที่จะใช้ความคิดเช่นเดิมเพื่อเรียกสิ่งของอื่นๆ มาแต่ทันทีที่เธอหลับตาเธอก็เห็นแสงวาบและเมื่อลืมตาขึ้นเธอก็พบว่าตัวเองอยู่หน้าประตูห้องทดลอง
นี่คือ... ห้องทดลองลับของเธอในอดีต!
แสงไฟสีขาวเย็นส่องลงมาจากเพดานซ่งหยุนเฉาเดินเข้าไปห้องทดลองยังคงเหมือนเดิมอุปกรณ์ เรียงรายอยู่บนโต๊ะทดลอง อาวุธต่างๆ วางพิงผนังเปล่งประกายแสงเย็นแต่กลับทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและมีความสุข
หลังห้องทดลองมีประตูอีกบานซึ่งเป็นห้องเก็บของด้านในมีสิ่งของชั้นสูงแต่ไม่ค่อยได้ใช้ซ่งหยุนเฉายกมือขึ้นเพื่อเปิดประตูแต่เปิดไม่ได้
ประตูถูกล็อก
อาจจะมีเงื่อนไขอื่นๆ ในการเปิดประตูเธอไม่สนใจเรื่องนี้และเดินสำรวจห้องทดลองก่อนจะรู้สึกพึงพอใจ
การพกพาอาวุธยุทโธปกรณ์สมัยใหม่มาในยุคโบราณเธอคงจะไม่มีใครเทียบได้
เมื่อความคิดนี้ผ่านไปซ่งหยุนเฉาก็ออกจากห้องทดลองและกลับไปที่ทุ่งโล่งเธอมองไปที่ศพของหลิวเอ๋อโควที่กำลังเย็นลง จากนั้น เธอนำพลั่วเหล็กออกมาจากห้องทดลองขุดหลุมๆ หนึ่งแล้วโยนศพของหลิวเอ๋อโควลงไปฝัง
ซ่งหยุนเฉาฝังดินให้เรียบร้อยทิ้งเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดแล้วลากร่างกายที่อ่อนล้าเดินกลับไปตามทางที่เธอจำได้
ไม่นานหมู่บ้านก็ปรากฏขึ้นเธอพบกระท่อมไม้ของเจ้าของร่างเดิม
เมื่อเธอก้าวเข้าไปในบริเวณบ้านประตูไม้ก็ถูกผลักเปิด ร่างของชายหนุ่มที่ค้ำยันด้วยไม้เท้าเดินกะเผลกออกมา
ร่างของชายหนุ่มสวมเพียงเสื้อชั้นในเสื้อคลุมดูเหมือนจะถูกสวมอย่างเร่งรีบเขายังไม่ชินกับการใช้ไม้เท้าการเดินจึงดูงุ่มง่ามดูเหมือนจะล้มลงในวินาทีถัดไป
เมื่อชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ซ่งหยุนเฉาก็มองเห็นใบหน้าของเขาและหยุดหายใจไปชั่วขณะ
ใบหน้าคมเข้มดวงตาที่ลึกซึ้งถูกเงาเสริมให้ดูโดดเด่นแม้จะเดินกะเผลกก็ยังดูสง่างามราวกับดาบที่ยังไม่ถูกปลดปล่อยคมกริบแต่ไม่บาดตา
นี่คือสามีใหม่ของเจ้าของร่างนี้เจียงเสี่ยวเฉียน
หน้าตาดีขนาดนี้กับหมู่บ้านเล็กๆ นี้มันช่างไม่เข้ากันเสียจริง
ซ่งหยุนเฉาคิดในใจและก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดอะไรเธอก็ล้มลงไปหมดสติ
...
เมื่อสติกลับคืนภายนอกยังคงมืดมิดภายในห้องมีเพียงแสงเทียนส่องสว่าง
ซ่งหยุนเฉาถูกเสียงโวยวายจากข้างนอกปลุกเมื่อลืมตาขึ้นเธอก็รู้ว่านี่คือห้องของเจียงเสี่ยวเฉียนและในทันทีเสียงแหลมของผู้หญิงก็ดังขึ้น
"ซ่งหยุนเฉา ผู้หญิงที่ไม่รู้จักพอ สมควรจะถูกถอดเสื้อผ้าแล้วโยนลงบ่อโคลน!"
