ตอนที่ 94 การหลีกเลี่ยงอย่างชาญฉลาด
โอกาสดีแบบนี้ ลูกต้องคว้าไว้นะ
สือซิ่น ร้อนใจ ไม่อยากให้ลูกชายของเขาพลาดโอกาส
เมื่อได้ยินพ่อเร่งเร้า สือ เฉินหลาง รู้สึกอึดอัดใจอย่างสุดขีด เท้าเกือบจะจิกพื้นจนสร้าง(ขุด)ห้องสามห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่นออกมาได้(อับอาย)
ทำไมสิ่งต่างๆ ถึงพัฒนามาถึงขั้นนี้ได้อย่างไร?
พ่อของเขาไม่ได้ให้ เย่เฉิน มาเพื่อขอโทษเขา แต่กลับพาเขามาเพื่อ ‘ทรมาน’ ตนเองซะงั้น
เมื่อครู่เขายังดูถูกดูแคลน เย่เฉิน อยู่เลย
แต่วินาทีต่อมา ..เขากลับต้องเรียก เย่เฉิน ว่า ‘ลุงเย่’ อย่างนั้นหรือ?
อ๊าาาาก….
สือ เฉินหลาง ร้องโหยหวนในใจ เขารู้สึกทุกข์ระทมอย่างยิ่ง
ถ้าเขาเรียกออกไป เขาจะต้องกลายเป็นตัวตลกของใครหลายคนอย่างแน่นอน
ซึ่งเขาได้เสียหน้าแน่ๆ
“เฉินหลาง?!”
สือซิ่น เร่งเร้าเป็นครั้งที่สาม คราวนี้เขาแสดงความโกรธออกมาเล็กน้อย
สือ เฉินหลาง ไม่กล้าขัดคำสั่งของพ่อ ได้แต่กัดฟันเรียกออกไปด้วยความอึดอัดใจว่า :
“ลุง...ลุงเย่”
สุดท้าย สือ เฉินหลาง ก็เรียกออกมา
“ไม่เป็นไรนะ หลานชายสือ อีกไม่กี่เดือนก็จะถึงปีใหม่(ตรุษจีน) ลุงคนนี้ไม่ได้เตรียมซองอั่งเปามาด้วย เอาไว้ครั้งหน้าจะชดเชยให้นะ”
เย่เฉิน พลันพูดขึ้น
เมื่อได้ยินคำพูดของ เย่เฉิน สือ เฉินหลาง เกือบจะพ่นเลือดคำโตออกมา
หลายชายสือ?!
อ๊าาาาากกกก บัดซบ!
เมื่อดูจากอายุแล้ว ตัวเขายังแก่กว่า เย่เฉิน ตั้งสองสามปี
แต่ตอนนี้ กลับกลายเป็น เย่เฉิน ที่เป็นผู้อาวุโสกว่าเขา?
โลกนี้ยังหลงเหลือความยุติธรรมอยู่อีกไหม?
“คุณเย่ ไม่ต้องเกรงใจไปหรอกครับ”
สือซิ่น พูดออกมา โดยไม่ลืมที่จะเอาใจ เย่เฉิน
“เฉินหลาง ถือว่าโชคดีมาก ที่ได้พบกับผู้อาวุโสที่ดีอย่าง คุณเย่”
เมื่อพูดกับ เย่เฉิน เสร็จ สือซิ่น หันไปดุลูกชายของเขาอีกครั้ง :
“เฉินหลาง ยังมัวยืนอึ้งอะไรอยู่อีก รีบขอบคุณ ลุงเย่ เร็วๆ เข้าสิ!”
“ขอบคุณครับ.....ลุงเย่”
เมื่อมีครั้งแรก ครั้งที่สองก็เรียกได้ง่ายขึ้นมาก
ในขณะนี้ สือ เฉินหลาง รู้สึกว่าเขาไม่มีความหวังอะไร ..อีกต่อไปแล้ว
ต่อหน้าเพื่อนฝูง และแขกเหรื่อมากมายที่อยู่ตรงนั้น เขาก็หมดความภาคภูมิใจไปเสียสิ้น!
“ปุ”
“ยินดีด้วย เฉินหลาง ที่ได้ลุงดีๆ อย่าง ลุงเย่ แบบนี้”
“ยินดีด้วยๆ”
เพื่อนๆ หลายคนของ ซู หนิงซวง หัวเราะ และเข้ามาแสดงความยินดีกับ สือ เฉินหลาง
เพื่อเน้นย้ำสถานะของตัวเอง คนเหล่านี้จึงเรียก เย่เฉิน เป็นพิเศษว่า ‘เย่เสิน’(神, เทพ)
พวกเขาถือได้ว่าเป็นแฟนคลับตัวยงของ ‘เย่เสิน’ และพวกเขาเองก็ไม่ถูกมองว่าเป็นคนรุ่นราวคราวเดียวกับ ‘เย่เสิน’ เช่นกัน
ตอนนี้ สือ เฉินหลาง กลายเป็น หลานชายสือ ของ ‘เย่เสิน’ แล้ว
ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็คงอยู่ต่ำกว่าพวกเขาอีกขั้น ไม่ใช่เหรอไง?
ด้วยโอกาสที่ดีๆ แบบนี้ เหล่า ‘เพื่อนตัวร้าย(เพื่อนเลว)’ ของเขาจะไม่ ‘อวยพร’ และ ‘ยินดี’ กับ สือ เฉินหลาง ได้อย่างไร?
เมื่อได้ยินคำพูดของพวกเพื่อนๆ สือ เฉินหลาง พลันกุมหน้าอกตัวเอง
มันเจ็บ ..เจ็บเหลือเกิน!!
หลังจากพูดคุยกับ สือซิ่น เสร็จ เย่เฉิน ก็ขอตัวออกมา
งานเลี้ยงเริ่มขึ้นแล้ว ตามสถานะแล้ว เย่เฉิน ก็ต้องนั่งข้างๆ พ่อของ ซู หนิงซวง และเพื่อนๆ ของเขาอีกหลายคน
เนื่องจากเป็นวันเกิดของ ซู หนิงซวง หลังจากงานเลี้ยงเริ่มได้ไม่นาน แขกต่างๆ ก็ทยอยกันเข้ามาอวยพรให้แก่ ซู หนิงซวง
เมื่อถึงตา เย่เฉิน, เย่เฉิน ก็ลุกขึ้นยืน
“รุ่นพี่ ซู...ไม่ใช่สิ ‘หลานสาว ซู’ สุขสันต์วันเกิดนะ”
เย่เฉิน กล่าว.. ก่อนหน้านี้เขาเคยเรียก ซู หนิงซวง ว่า ‘รุ่นพี่ ซู’
แต่ เย่เฉิน นั่งข้างๆ เหล่าลุงป้าน้าอาของ ซู หนิงซวง ซึ่งเพิ่งเรียก ซู หนิงซวง ว่า ‘หลานสาวซู’
หลังจาก เย่เฉิน ยังมีแขกอีกหลายคนที่ต้องอวยพรเช่นกัน
ถ้า เย่เฉิน เรียก ซู หนิงซวง ว่า ‘รุ่นพี่ ซู’ มันก็คงจะดู..แปลกเกินไปหน่อย
เย่เฉิน จึงตัดสินใจไม่ทำตัวแตกแยก(ต่าง) และเรียกเธอว่า ‘หลานสาวซู’ ไปเช่นเดียวกับคนอื่นๆ
แม้จะเป็นครั้งแรกที่เขาเรียกแบบนี้ แต่ เย่เฉิน กลับรู้สึกว่าชื่อนี้ก็ฟังดูไม่เลว ..ดี
ทางด้าน ซู หนิงซวง เมื่อเห็น เย่เฉิน ลุกขึ้นอวยพร ก็ยกแก้วขึ้นตามก่อนจะยืนขึ้น
หลานสาว..ซู?!
หลังจากได้ยินคำพูดของ เย่เฉิน แล้ว ซู หนิงซวง ก็รู้สึกแย่ทันที
ในขณะนี้ เธออยากจะเข้าไปกัด เย่เฉิน ให้ตายๆ ไปเลย!
นี่มันน่าอายเกินไปแล้ว!
เมื่อกี้ เขา.. ยังเป็น ‘รุ่นน้อง’ ที่ดีของเธออยู่เลย แต่ตอนนี้กลับกลายเป็น ‘ลุงเย่’ ไปซะแล้ว?
ซู หนิงซวง กลอกตาให้ เย่เฉิน ชุดใหญ่ และสีหน้าเธอเวลานี้ดูจะโกรธมากเอาเรื่อง
แม้เธอจะอยากจะบ่น แต่เมื่อมีแขกหลายคน และลุงป้าน้าอาของเธออยู่ด้วย ซู หนิงซวง ก็ทำได้แต่ยอมรับคำเรียก ‘หลานสาวซู’ เท่านั้น
ซู หนิงซวง พลันเข้าใจแล้วว่าอะไรคือ ‘สิ้นหวัง’ และ ‘ไร้ความสามารถ’(ไร้ซึ่งพลัง)…
“ขอบคุณคะ ลุง...ลุงเย่!”
ซู หนิงซวง พลางกัดฟัน และตอบ เย่เฉิน ด้วยความสุภาพมาก
เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาของ รุ่นพี่ ซู ที่อยากจะบีบคอเขาให้ตาย เย่เฉิน เลือกที่จะเมินเฉยต่อเธอ
ต้องบอกว่า ตอนที่ รุ่นพี่ ซู ไม่..ไม่ใช่สิ ต้อง ‘หลานสาว ซู’ เรียกเขาว่า ‘ลุงเย่’ เมื่อกี้นี้
อืมม ความรู้สึกนั้น...ก็ไม่เลว
อะแฮ่ม ล้อเล่นนะ เขาไม่ได้ว่าชอบคำเรียกนี้หรอก(?)
เมื่อกล่าวเสร็จ ซู หนิงซวง ก็พลันจ้องหน้า เย่เฉิน พักใหญ่ สายตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นมัวนั้น เป็นการแสดงให้เขาเห็นว่าเธอจะต้องแก้แค้นเขาคืนให้ได้อย่างแน่นอน
“หลานสาวซู…”
ในเวลานี้ ลุงอีกคนของ ซู หนิงซวง ก็อวยพรเธอเช่นกัน
ซู หนิงซวง ก็กลับมายิ้มแย้มอีกครั้ง
ช่วงมื้อเย็นก็เป็นไปอย่างสนุกสนานมาก
หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว เย่เฉิน ได้มานั่งลงบนโซฟา กินผลไม้
ทันใดนั้น เย่เฉิน รู้สึกได้ถึงรังสีสังหารที่รุนแรงมาจากทางด้านหลังเขา
เฮ้ย นางปีศาจเฒ่าตนใดกันที่กล้ามาทำหยิ่งแบบนี้!
แม้ว่า เย่เฉิน จะอยากพูดแบบนั้น แต่ร่างกายของเขากลับตอบสนองอย่างซื่อสัตย์ โดยรีบย้ายก้นตัวเองไปยังอีกฝากฝั่งหนึ่งโดยพลัน
เขาได้หลีกเลี่ยงรังสีสังหารนั้นได้อย่างชาญฉลาดมาก (เหรอ?)
“ลุงเย่ สวัสดีคะ”
ซู หนิงซวง ยิ้มแย้มแจ่มใสพลางนั่งลงข้างๆ เย่เฉิน เพียงแต่แสงสีแดงเข้มจากแววตาบนใบหน้ายิ้มแฉ่งของเธอนั้นแทบทำให้เขาขนลุกซู่
เธอกำลังจะมาเคลียร์บัญชีกับเขาแล้ว!
ตอนนี้ตัวตนของ ซู หนิงซวง ที่เคยเป็นดอกไม้งามในมหาลัยพลันหายไปสิ้น เวลานี้เธอดันกลายเป็นถังระเบิดที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ
“แฮ่ม ไอ ไอ, รุ่นพี่ ซู มานั่งพักเหรอครับ”
เย่เฉิน แสร้งไอด้วยความอึดอัด
“โอ้ รุ่นพี่ ซู ยังไม่ได้ทานผลไม้เลยใช่ไหม นี่ กล้วยที่ผมปอกไว้แล้ว”
เย่เฉิน ยื่นกล้วยที่ปอกไว้ และตั้งใจจะกินเองให้ ซู หนิงซวง ไป
“ขอบคุณนะค่ะ ..ลุงเย่”
ซู หนิงซวง กล่าวขอบคุณไปพลางรับกล้วยไป
“เอ่อ.. รุ่นพี่ ซู ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นหรอก ตอนนั้นสถานการณ์มันบังคับ ต่อไปก็เรียกผมว่า รุ่นน้อง เย่ เหมือนเดิมก็ได้..”
เย่เฉิน กล่าว
“จริงสิ รุ่นพี่ ซู แล้ว หลิงเอ๋อร์ ล่ะ ทำไมถึงไม่เห็นเธอเลย?”
เย่เฉิน ถามโดยจงใจเปลี่ยนเรื่อง
“หลิงเอ๋อร์ เหรอ?”
“พรุ่งนี้เด็กคนนั้นมีสอบ วันนี้เลยถูกขังอยู่ที่บ้านเพื่ออ่านหนังสือนะ”
ซู หลิงเอ๋อร์ ยังเรียนอยู่มัธยมปลาย พ่อแม่ของเธอเองก็ให้ความสำคัญกับการเรียนของเธอมาก
พรุ่งนี้เธอมีสอบ แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันเกิดของพี่สาว(ลูกพี่ลูกน้อง) แต่เธอก็ไม่ได้รับอนุญาตให้มา
“แต่เมื่อกี้เธอโทรมาหาฉัน และแอบอวยพรวันเกิดให้ฉันแล้ว”
เมื่อพูดถึง ซู หลิงเอ๋อร์ ซู หนิงซวง ก็ลืมความอึดอัดบนโต๊ะอาหารไปชั่วคราว
“อย่างนี้นี่เอง”
เย่เฉิน พยักหน้าเบาๆ
“เอ่อ รุ่นพี่ ซู ผมยังมีธุระ ดังนั้นวันนี้ต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“รุ่นพี่ ซู สุขสันต์วันเกิดอีกครั้ง ขอให้สนุกครับ”
เมื่อเบี่ยงเบนความสนใจของ ซู หนิงซวง ได้ และเพื่อความปลอดภัยของตนเอง เย่เฉิน จึงรีบขอตัวกลับ
เมื่อกล่าวเสร็จ เย่เฉิน พลันลุกขึ้น และกล่าวลา ซู หนิงซวง
หลังจากนั้นเขาก็เข้าไปกล่าวอำลากับพ่อของ ซู หนิงซวง อีกครั้ง
“น้องเย่ จะไปแล้วเหรอ เดินทางปลอดภัยนะ”
พ่อของ ซู หนิงซวง กล่าว
“ครับ”
เย่เฉิน พยักหน้า และรีบจากไป
“หนิงซวง ลูกไปส่ง ลุงเย่… ไปส่ง เย่เฉิน หน่อยนะ”
พ่อของ ซู หนิงซวง กล่าวขึ้น
“ได้ค่ะ”
ซู หนิงซวง ยังไม่ทันรู้สึกตัว ดังนั้นเธอจึงออกไปส่ง เย่เฉิน ออกจากบ้าน
จนกระทั่งส่ง เย่เฉิน ออกไปแล้ว ซู หนิงซวง ก็พลันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง
“ไม่ถูกต้องสิ มันดูเหมือนมีบางอย่างไม่ถูกต้อง”
ซู หนิงซวง บ่นพึมพำเบาๆ กับตัวเอง
เธอดูเหมือนจะลืมอะไรบางอย่างไป
