ตอนที่ 46 ความโกรธของซ่งเจิง (1)

ตอนที่ 46 ความโกรธของซ่งเจิง (1)

ซ่งเจิงเก็บอีฟไว้ในกระทะเหล็ก ก่อนจะมองดูหินหยกสีขาวจำนวนสิบก้อนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหน้า เขาหันไปพูดกับฉู่อี้ “เอาหินพวกนี้กลับไปด้วยดีกว่า ฉันเห็นด้วยกับแผนของนาย”

“โอเค งั้นฉันจะเก็บพวกมันส่งให้ข้างใน” ฉู่อี้ตอบกลับอย่างประหลาดใจ

“นายไม่จำเป็นต้องไปยุ่งกับลิงพวกนั้นแล้ว น้ำยาวิวัฒนาการเหลือไม่มาก นายเอาอาหารพวกนี้ไปก่อน เป็นข้าวผัดไข่แล้วกัน” ซ่งเจิงตบไหล่ฉู่อี้อย่างสบายใจ

“ไม่! ฉันจะออกไปตอนนี้เลย แล้วจะไปรอนายที่ข้างใน” ฉู่อี้กล่าวอย่างกระตือรือร้นก่อนจะวิ่งออกไปทันที

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายวิ่งออกไปแล้ว ซ่งเจิงอดไม่ได้ที่จะกังวล

ก่อนหน้านี้ อีกฝ่ายพูดกับเขาบ่อยครั้งเกี่ยวกับการกระจายอำนาจของแวดวงด้านใน แต่ซ่งเจิงก็ปฏิเสธมาโดยตลอด

แต่ตอนนี้เขาเข้าสู่ระดับที่สามโดยมีหยกขาวพวกนี้ช่วยเหลือ ดังนั้น การต่อสู้กับทหารระดับสามสักสองสามคนคงไม่เป็นปัญหา แม้ไม่อาจเอาชนะได้ แต่ก็น่าจะป้องกันตัวเองได้

ซ่งเจิงบอกกับอีกฝ่ายอย่างชัดเจน ว่าให้หลีกเลี่ยงกลุ่มใหญ่และสหภาพแรงงานข้างใน พวกเขาจะทำการนี้อย่างลับๆ ในท้ายที่สุด มดมักจะฆ่าช้าง พลังใหม่ย่อมถือกำเนิดขึ้น และคงปราบปรามขั้วอำนาจเก่าได้อย่างแน่นอน

ซ่งเจิงเอาขนมเปี๊ยะทอดให้อีกฝ่ายไปเท่านั้น แต่ทั้งหมดนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของเขา หากเขานำพาอาหารมากมายไปกับตัว แน่นอนว่าถ้าถูกจับได้คงจบไม่สวยแน่

หลังจากผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาได้ ซ่งเจิงจึงตระหนักถึงเรื่องนี้มากขึ้น

“เฮ้อ! ฉันคิดถึงสมัยที่ฉันยังเป็นพ่อครัวอยู่จริงๆเลยแฮะ วันๆผ่านไปมีแค่กินและนอน ไม่เห็นต้องคิดอะไรมากเลย” ซ่งเจิงเพียงบ่นพึมพำและถอนหายใจออกมา

ซ่งเจิงเดินกลับมาที่โกดัง เขาเห็นศพมากมายนอนเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น เช่นนี้ชายหนุ่มจึงพุ่งตัวเข้าไปด้านในทันที และภาพที่เห็นทำให้เขายิ่งตกตะลึง

โกดังแห่งนี้เต็มไปด้วยซากศพ ร่างกายของศพเหล่านั้นไม่มีศีรษะ! โลหิตไหลนองราวกับพื้นที่แห่งนี้เป็นทะเลเลือด

“ลิงผอม! พี่ใหญ่กุ้ย! เสี่ยวกุ้ย!” ซ่งเจิงร้องเรียกเสียงดัง

ขณะนั้นเอง มีเด็กชายตัวเล็กค่อยๆคลานออกมาจากกล่องเก่าๆภายในโกดัง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยคราบเลือด ภาพที่เห็นชวนอาเจียนไม่น้อย

“ไอ้หนู! เกิดอะไรขึ้น?” ซ่งเจิงวิ่งเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว

“ซอมบี้…” ยังไม่ทันพูดจบ เด็กน้อยฟุ่บหมดสติไปบนพื้น

ซ่งเจิงเขย่าร่างเล็กเพื่อหวังจะให้เขาตื่น เขาป้อนน้ำสะอาดเข้าปากเด็กน้อย เพียงครู่เดียวเด็กร่างเล็กก็ตื่นขึ้นพร้อมกับร้องไห้เสียงดัง

“หยุดร้องไห้! ฉันถามว่าเกิดอะไรขึ้น!” ซ่งเจิงไม่มีเวลามานั่งเกลี้ยกล่อมเด็กชาย จึงตะคอกเขาเสียงดัง ทั้งลิงผอม พี่ใหญ่กุ้ย เสี่ยวกุ้ย ทั้งหมดล้วนหายไปหมดสิ้น ผู้คนจำนวนมากล้มตายไปไม่น้อย!

“พวกเขาถูกพาตัวไปแล้ว!” เด็กชายตัวเล็กตื่นตระหนกที่ถูกดุ

“ใคร!” ซ่งเจิงคำราม

เขาจึงรีบเล่าเรื่องราวทันที “คนที่เป็นเหมือนพี่ชาย พวกเขามีสามสิบกว่าคน หลังจากเข้ามาได้ พวกเขาเปิดฉากฆ่าทันที มีพี่ชายสามคนต่อสู้กับพวกเขา แต่ว่าสู้ไม่ได้ พวกเขาถูกจับตัวไปหมดแล้ว” เด็กชายตัวน้อยกล่าวอย่างเร่งรีบ ด้วยความรู้สึกหวาดกลัว

“เข้าใจแล้ว นายรอฉันอยู่ที่นี่!” ซ่งเจิงวิ่งออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับตรวจสอบซากศพด้านนอก มีหกศพที่เป็นมนุษย์พันธุ์ใหม่

[ติ๊ง! กรุณาป้อนคำสั่ง!]

[ดูดซับน้ำยาวิวัฒนาการ!]

[ติ๊ง! หลังจากสกัด ได้รับน้ำยาวิวัฒนาการระดับหนึ่ง สี่ชิ้น น้ำยาวิวัฒนาการระดับสอง สองชิ้น!]

ซ่งเจิงวางกระทะเหล็กไว้บนศีรษะของศพเหล่านั้น จากนั้นจึงเอาศพเก็บไว้ในกระทะก่อน

ซ่งเจิงสกัดเอาน้ำยาวิวัฒนาการออกจากศพ การคาดเดาของเขาถูกต้องแล้ว แม้จะเป็นมนุษย์พันธุ์ใหม่ แต่ร่างกายของพวกมันก็ยังมีน้ำยาวิวัฒนาการอยู่ และกระทะเหล็กสามารถดึงมันออกมาได้

ซ่งเจิงมองดูรอยเลือดบนถนน มันถูกราดเป็นทางยาวราวกับไม่มีที่สิ้นสุด จากนั้นเขาเรียกอีฟออกมาและขึ้นหลังของมันมุ่งตรงสู่ทิศเหนือ

“เอ๋?” อีฟร้องออกมาขณะวิ่งมาไกลกว่าสิบกิโลเมตร มันมองเห็นไฟไหม้ในหมู่บ้านแห่งนี้และมีเสียงกรีดร้องดังออกมาจากที่นั่น

“เข้าไปดูกัน!” ซ่งเจิงสั่งทันที อีฟจึงพุ่งทะยานไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ตะโกนให้ดังกว่านี้อีกเซ่! ยิ่งแกเสียงดังเท่าไหร่ ฉันยิ่งตื่นเต้นเท่านั้น!” ชายคนหนึ่งถอดเสื้อผ้าออกขณะที่ยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาวคนหนึ่ง ส่วนเธอคนนั้นดูเหมือนจะหวาดกลัว และต้องการจะตายมากกว่าที่จะถูกข่มขืน

“ตายซะไอ้เวร!” ซ่งเจิงคำรามลั่น เขากระโดดออกจากหลังของอีฟ พร้อมทะยานไปกับกระทะเหล็ก มันฟาดลงบนศีรษะชายหื่นกามอย่างมั่นเหมาะทันที

[ติ๊ง! ได้รับน้ำยาวิวัฒนาการระดับหนึ่ง!]

โลหิตแดงฉานสาดกระเซ็นใส่ร่างกายของซ่งเจิง แต่เขาไม่สนใจเรื่องหยุมหยิมนี้ เขาขับรถออกไปตามถนนแล้วจึงเห็นเสาขนาดใหญ่สองต้นอยู่ตรงหน้า ลิงผอมถูกมัดตรึงไว้ที่นั่น

ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือดและหมดสติ ส่วนพี่ใหญ่กุ้ยและเสี่ยวกุ้ยถูกมัดไว้ด้วยกัน ร่างกายของทั้งสองคนถูกย้อมไปด้วยสีแดงสด รอบกายพวกเขาเต็มไปด้วยมนุษย์มากมายกำลังโห่ร้องตะโกนใส่

“ไอ้..สารเลว!” ซ่งเจิงคำรามลั่น ก่อนจะพุ่งทะยานออกไปพร้อมกับอีฟด้วยความโกรธ

ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังมองดูฉากที่น่าตื่นตาตื่นใจอยู่ ทั้งหมดไม่คิดว่าจะมีคนคลั่งอย่างซ่งเจิงหลุดเข้ามา

ซ่งเจิงลงมือฟาดศีรษะของพวกคนบาปอย่างต่อเนื่อง และทั้งหมดที่ถูกกระทะเหล็กตบตายในทันที ส่วนอีฟเหยียดขากวัดแกว่งไปมา มันผ่ามนุษย์ใจบาปพวกนี้ขาดครึ่งได้อย่างง่ายดาย กรงเล็บคมปลาบของมันจัดการมนุษย์ได้มากถึงครั้งละห้าคน!

“ล้อมมันไว้!” ชายสวมหน้ากากสีเงินตะโกนขึ้น ทันทีที่สิ้นเสียง ฝูงชนทั้งหมดแยกย้ายกระจัดกระจายออกไปล้อมรอบซ่งเจิงและอีฟไว้ แต่สายตาของพวกมันจับจ้องศพทั้งแปดที่กองอยู่บนพื้นพร้อมเผยสีหน้าประหม่าออก

“แกเป็นใคร?” ชายสวมหน้ากากสีเงินกล่าวถามอย่างเย็นชา เขาไม่สนใจศพบนพื้นแม้แต่น้อย

“มันไม่สำคัญว่าฉันจะเป็นใคร แต่สิ่งที่สำคัญที่สุด คือพวกแกทั้งหมดต้องตายอยู่ที่นี่!” ซ่งเจิงคำรามลั่น ก่อนจะใช้เส้นใยพลังจิตพันร่างกายของชายหน้ากากสีเงินไว้ทันที เขากระชับกระทะเหล็กในมือก่อนจะลงมือทุบ

“เคร้ง!” เสียงกระทะเหล็กปะทะกับหน้ากากสีเงิน มันเพียงทำให้หน้ากากบิ่นเล็กน้อยเท่านั้น ชายหน้ากากสีเงินเผยสีหน้าเย้ยหยันก่อนที่ร่างกายของเขาจะค่อยๆใหญ่โตขึ้น จนหลุดพ้นจากเส้นใยพลังจิต

“โอ้ ดูเหมือนว่าแกจะเป็นมนุษย์พลังจิต แต่น่าเสียดายที่ระดับต่ำไปหน่อย” ชายสวมหน้ากากสีเงินเลียริมฝีปากเบาๆ ก่อนที่ร่องรอยบนศีรษะที่ถูกทุบเมื่อครู่จะฟื้นฟูตัวเองอย่างช้าๆ

“นี่มันเรื่องบ้าอะไร!” ซ่งเจิงตรวจสอบชายตรงหน้าทันที เขาจึงตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายคือมนุษย์โลหะ แต่พิจารณาจากการปะทะเมื่อครู่ โลหะของเขายังด้อยกว่ากระทะเหล็กอยู่ หากทุบหลายๆครั้งคงพอมีโอกาสได้ลุ้น

“มันเป็นกระทะที่ดูดีไม่เบาเลยนะ…” ชายคนนั้นถือกระทะเหล็กไว้ ก่อนจะใช้มือเคาะที่หน้ากากของตัวเองเบาๆ

ซ่งเจิงรู้ตัวแล้วว่าตนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอีกฝ่าย ยังไงซะชายตรงหน้าเขาน่าจะอยู่ในระดับสอง ซึ่งเขาไม่อาจต่อกรได้

เส้นใยพลังจิตยืดออกอีกครั้ง ภายใต้การควบคุมของซ่งเจิงมันเปลี่ยนเป็นหอกยาวแทงลงบนศีรษะของชายหน้ากากสีเงิน มันแทงลงอย่างต่อเนื่องด้วยความบ้าคลั่ง

“อ๊ะ!” จู่ๆชายหน้ากากสีเงินร้องออกมาราวกับเสแสร้งว่าเจ็บปวด เขาไม่คิดถอยกลับ แต่ปล่อยหมัดตรงเข้าใส่ซ่งเจิงจนชายหนุ่มลอยลิ่วขึ้นไปบนอากาศ

“เดิมทีฉันคิดอยากได้แกเป็นลูกน้อง ยังไงแล้วมนุษย์พลังจิตก็หาตัวจับได้ยาก แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้แกกำลังทำให้ฉันโกรธ! ไปตายซะไอ้ลูกหมา!” ชายหน้ากากสีเงินพุ่งเข้าหาซ่งเจิงที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา